Ζωνιανά και επιτόκια... υπάρχει άραγε σχέση...

Σε πρόσφατο άρθρο του ο πρώην Ευρωβουλευτής Αντώνης Σαμαράς συνοψίζει την αθλιότητα του Ευρωπαϊκού Τραπεζικού συστήματος που κινείται ανεξάρτητα απο την οποιαδήποτε βούληση και απόφαση των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Χαρακτηριστική η απάντηση του Ζαν Κλοντ Τρισέ «...η ΕΚΤ είναι ανεξάρτητη στις αποφάσεις της...» όταν αντελήφθη οτι οι λογικές απαντήσεις εξαντλήθηκαν και ο ερωτών, Αντώνης Σαμαράς, δεν ήταν διατεθειμένος να ικανοποιηθεί απο τα πρόχειρα ευφυήματα που αποτελούν την συνήθη πλέον τακτική των μεγατραπεζιτών.

Δυστυχώς απο αυτή την τακτική υπεκφυγών δεν απουσιάζει ούτε η χώρας μας.

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, κύριος Γκαρκάνας, ακολουθεί κατά πόδας το σκεπτικό του Κεντρικού Ευρωπαίου Τραπεζίτη επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στο μοναδικό πρόβλημα που αναγνωρίζει, τον πληθωρισμό...

Το γεγονός ότι ο πληθωρισμός σε λογικά πλαίσια είναι δευτερεύουσα υπόθεση σε οικονομίες που στερούνται πραγματικής ανάπτυξης, διαφεύγει της προσοχής του Έλληνα αλλά και του Ευρωπαίου ομολόγου του.

Οι κίνδυνοι απο τις χαλαρές διαδικασίες ελέγχων των τραπεζών που υποτίθεται οτι οι κεντρικοί τραπεζίτες εποπτεύουν, διαφεύγουν επίσης της προσοχής τους.

Οι κεντρικοί τραπεζίτες αδυνατούν έτσι να διακρίνουν την ασύδοτη κερδοσκοπία των εμπορικών τραπεζών που επενδύουν σε παράγωγα υψηλού ρίσκου καμουφλαρισμένα ως ομόλογα.

Η Αμερικανική παράδοση της δεκαετίας του 80, οπότε οι Αμερικανικές τράπεζες ανταγωνίζονταν στο ποια θα είναι εκείνη που θα λανσάρει το ελκυστικότερο ψευδοομόλογο για να προσελκύσει το ενδιαφέρον των συντηρητικών διαχειριστών των συνταξιοδοτικών ταμείων έγινε πάλι της μόδας με διαφορετικό περιτύλιγμα για να μη δημιουργεί εξ αρχής υποψίες για την υποκρυπτόμενη απάτη.

Σήμερα, τα νέα Αμερικανικά ψευδοομόλογα κτίσθηκαν πάνω στις «τρελές» αποδόσεις των κτηματικών δανείων υψηλού επιτοκίου και κατ’ επέκταση υψηλού ρίσκου των Αμερικανικών στεγαστικών τραπεζών.

Ο Αμερικανοί τραπεζίτες βρήκαν ακόμα ένα τρόπο να μεταφέρουν τον δικό τους κίνδυνο σε ανύποπτους συναδέλφους τους που ακολουθώντας την πάγια τακτική μοιράσματος του κινδύνου διέσπειραν ακόμα περισσότερο τον κίνδυνο στα αποθεματικά των συνταξιοδοτικών ταμείων.

Βέβαια στην αλυσίδα της ανυποψίας το κριτικό ερώτημα αφορά το ποσοστό της εγνωσμένης απάτης που εμπεριέχεται στην ευθύνη των κεντρικών τραπεζών να προλαμβάνουν τέτοιες καταστάσεις, ιδιαίτερα όταν αυτές διαμορφώνονται επι μακρόν με κινδύνους προφανείς ακόμα και σε πρωτόπειρους οικονομικούς αναλυτές.

Οι σχολές που δημιούργησαν οι Αμερικανικές Τράπεζες απο τα μέσα της δεκαετίας του 80, έχουν αφήσει το στίγμα της μεθοδολογίας τους στο πως κερδοσκοπούσαν έναντι ανίδεων η έντεχνα παραπλανημένων διαχειριστών συνταξιοδοτικών κεφαλαίων σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Με ψευδομόλογα κατέστρεψαν οχι μόνο τις οικονομίες δεκαετιών διαφόρων ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών ταμείων αλλα και εκείνες απλών καταθετών όπως έγινε μαζικά μέσω των Μεξικανικών τραπεζών στις αρχές της δεκαετίας του 90.

Τακτικές όπως αυτές, εντελώς ασύδοτες και παραπλανητικές δεν υπέπεσαν περιέργως ποτέ στην προσοχή των κεντρικών Τραπεζιτών.

Το γεγονός της μαζικής ενσωμάτωσης προϊόντων υψηλού κινδύνου στα χαρτοφυλάκια των ευρωπαϊκών τραπεζών δεν ήταν φαίνεται αντικείμενο ευθύνης της ΕΚΤ για τον κύριο Τρισέ.

Δεν ήξερε ο κεντρικός Τραπεζίτης οτι με το καμουφλάρισμα των παραγώγων ως ομόλογα οι τραπεζίτες ξεπερνούσαν την επιτρεπόμενη σχέση κινδύνου στις επενδυτικές τους επιλογές με αποτέλεσμα σε περίπτωση απρόσμενου γυρίσματος της αγοράς να βρεθούν με τεράστιες ζημιές και δραματική μείωση του ενεργητικού τους.

Το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα δείχνει να εφησυχάζει με το απλοϊκό επιχείρημα οτι δεν έδωσε δάνεια αντίστοιχου τύπου με εκείνα των αμερικανικών κτηματικών τραπεζών..

Αδιαφορεί για το γεγονός οτι ούτε οι ευρωπαϊκές τράπεζες έδωσαν τέτοια δάνεια αλλά παρά ταύτα δοκιμάζονται όπως η Northern Rock στην Αγγλία που σώθηκε χάριν στην ένεση ρευστότητας της Τράπεζας της Αγγλίας.

Ο ίδιος ο Τρισέ διέθεσε εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ στην στήριξη της ρευστότητας των Ευρωπαϊκών Εμπορικών Τραπεζών.

Με αλλα λόγια, απο τη μια δεν διαπίστωσε έγκαιρα το πραγματικό πρόβλημα στις οικονομίες των χωρών μελών της ΕΕ, που δημιούργησε εν μέρει η δίκη του ανικανότητα να προλάβει τις τοποθετήσεις σε ψευδοομόλογα και απο την άλλη διείδε με χαρακτηριστική οξυδέρκεια τον επερχόμενο πληθωριστικό κίνδυνο χάριν του οποίου οχι μόνο αρνείται να κατεβάσει τα ευρω-επιτόκια ακολουθώντας την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) αλλά αντίθετα προετοιμάζει την άνοδό τους.

Με τον τρόπο αυτό, ενώ η FED αντιμετωπίζει με ευφυή τρόπο τις επιπτώσεις απο την κακοφορμισμένη subprime αγορά και ταυτόχρονα ανοίγει τις δυνατότητες αναδιάρθρωσης της δικής της βιομηχανίας, η EKT επιμένει σε αρτηριοσκληρωτικές μονεταριστικές μεθόδους περιορισμού των πληθωριστικών πιέσεων αφήνοντας τις ευρωπαϊκές εξαγωγές να καταρρεύσουν με το υπερφίαλα ισχυρό Ευρώ.

Πρόκειται ομολογουμένως για ένα κοκτέιλ καταστροφικών αποφάσεων και συνεπειών για την Ευρωπαϊκή οικονομία και κατ’επέκταση την Ελλάδα το οποίο φαίνεται να μη διακρίνει κανείς.

Η Ελληνικές Τράπεζες δεν είναι αποκομμένες απο τις συνέπειες των καταστροφικών επενδύσεων σε ψευτοομόλογα αφού και στα καλάθια των δικών τους τοποθετήσεων έχει αυξηθεί η επικινδυνότητα.

Επιπλέον, οι Ελληνικές Τράπεζες έχουν δανείσει πολλούς κατασκευαστές δημιουργώντας τη δική τους Subprime αγορά λόγω του τεράστιου στοκ ακινήτων που έκτισαν προσμένοντας αγοραστές... που δεν έρχονται.

Η Ελληνική οικονομία διατήρησε την αναπτυξιακή της δυναμική μετά την καταστροφή του χρηματιστηρίου χάριν στα δημόσια έργα και την οικοδομική ανάπτυξη.

Σήμερα η πορεία αυτής της ανάπτυξης παρουσιάζει σημάδια αστάθειας που θα μπορούσαν εν ριπή οφθαλμού να μετατραπούν σε καταστροφική ύφεση.

Σε ένα τέτοιο κλίμα και με τέτοιους κινδύνους ο Έλληνας διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος μιλά για επικείμενο Πληθωρισμό και για αυξήσεις επιτοκίων.

Είναι να αναρωτιέται κανείς εάν πρόκειται για ανεξάρτητο Τραπεζίτη ή για θλιβερό εντολοδόχο πολιτικών σκοπιμοτήτων.