Άσυλα ανιάτων και νόμοι φρενοβλαβών…

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 10η Απριλίου 2009)


«…Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο διανύει πάνω απο δυο δεκαετίες μια βαθιά κρίση… Η κρίση αυτή ομολογείται απο πολλούς μετά παρρησίας , περιγράφεται δραματικά απο συναδέλφους και εκφράζεται καθημερινά απο την κοινή γνώμη…»

Δημήτριος Ψωϊνός (Ομότιμος Καθηγητής Ο & Δ ΑΠΘ)

Ο καθηγητής Ψωϊνός, υπό το βάρος των πρόσφατων καταλήψεων του μεγαλύτερου Πανεπιστημιακού ιδρύματος της χώρας, με αιτιάσεις που δεν πείθουν ούτε τους ίδιους τους καταληψίες, λεει το προφανές και το επεκτείνει σε όλα όσα αφορούν την δομή της ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα μας.

Ανατρέχει στη ρίζα το κακού που κατ’ αυτόν είναι η αφέλεια του εκδημοκρατισμού που επιχειρήθηκε το 1982. Πρόκειται για προσπάθεια που είχε σαν στόχο τον εκδημοκρατισμό, μέσω της διεύρυνσης των συμμετεχόντων στη λήψη αποφάσεων, ώστε η διοίκηση να αφουγκράζεται καλύτερα τις απαιτήσεις των εκπαιδευομένων και να καθιστά τον εκπαιδευτικό σύστημα φοιτητικοκεντρικότερο και εκπαιδευτικά αποτελεσματικότερο.

Όμως η προσπάθεια ήταν ατελής διότι και τότε, όπως σήμερα, διαμορφώθηκε στη λογική του Tabula Rasa, στην εκ του μηδενός δηλαδή αναμόρφωση της πανεπιστημιακής λειτουργίας χωρίς να ληφθεί υπ’οψιν η εκπαιδευτική εμπειρία και η δομή συστημάτων άλλων χωρών που είχαν να επιδείξουν αξίες και έργο στην εκπαίδευση, στην έρευνα και στην κατάκτηση γενικότερα της γνώσης.

Η προσπάθεια του νόμου του 1982 διεύρυνε τα οργανωτικά επίπεδα του Ελληνικού πανεπιστημίου αφ’ενός με το κτίσιμο περισσότερων επιπέδων διοίκησης όπως το Εργαστήριο ή Κλινική, ο Τομέας, το Τμήμα, η Σχολή και η Πρυτανεία-Σύγκλητος και αφετέρου με την μεγέθυνση των συμμετεχόντων σε κάθε διοικητικο επίπεδο.

Στο νεο σχήμα τα συλλογικά όργανα απο δυο έγιναν τέσσερα και οι συμμετέχοντες τόσοι που τελικά η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα στην λήψη αποφάσεων μειώθηκαν.

Στο νεο σχήμα η διοίκηση των Πανεπιστημίων πέρασε τελικά στα χέρια ολιγομελών ομάδων έκφρασης των κομματικών οργανώσεων που καταφέρνουν να γίνονται ρυθμιστές των αποφάσεων των νέων συλλογικών οργάνων είτε διότι κινητοποιούνται μαζικά αλλά μη αντιπροσωπευτικά είτε διότι εκβιάζουν με την έκδηλα αντιδημοκρατική επιβολή των θέσεών τους μέσω ενδεικτικών τρομοκρατικών παρεμβάσεων ή απειλών.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο, κατά τον πρύτανη του Πολυτεχνείου της Κρήτης κ. Ιωακείμ Γρυσπολάκη, κανείς εκ των πανεπιστημιακών δασκάλων να μη καταθέτει τις απόψεις του δημόσια διότι γνωρίζει οτι μπορεί να διακινδυνεύσει την περαιτέρω διάλυση των διοικητικών μηχανισμών του πανεπιστημίου του ή και τη δική του φυσική ακεραιότητα η οποία παραδόξως και συστηματικά δεν προστατεύεται απο την πολιτεία με αφελείς αιτιολογήσεις όπως η υποτιθέμενη αδυναμία των διωκτικών αρχών να ταυτίσουν τους παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου, κουκουλοφορούντες ή μη, με τις όποιες πράξεις τους.

Η ατιμωρησία και ο εκχυδαϊσμός του κύρους της Ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας, που ασφαλώς έχει διαδοθεί και στους παροικούντες τα Ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, καθιστά φαιδρή κάθε απόπειρα σοβαροποίησης του επιπέδου σπουδών και αντιστοίχησής του με εκείνο των Ευρωπαϊκών πανεπιστημίων στα πλαίσια ενός ενιαίου ευρωπαϊκού οικοδομήματος γνώσης, επιδίωξη που υποτίθεται οτι θα ολοκληρωθεί το 2010.

Τέτοια είναι η προκλητικότητα του φασισμού των ολίγων που πολλοί απο τους πανεπιστημιακούς, του μέχρι πρόσφατα υπό κατάληψη ΑΠΘ, την αποδέχονται μοιρολατρικά σε κατάσταση σιωπής ενώ ο ίδιος ο πρύτανης κ. Αναστάσιος Μάνθος, αποφεύγει ακόμα και να αποδοκιμάσει τις ακρότητες των καταληψιών διότι επιθυμεί όπως λέει να δείξει στον κόσμο οτι έτσι εξαντλεί κάθε δυνατότητα δημοκρατικού διαλόγου...

Οταν όμως ο κόσμος παρακολουθεί την σύγκλητο του ΑΠΘ να συνεδριάζει ανοιχτά υπό τη συνεχή επιθετικότητα ατόμων, που ουδεμία σχέση έχουν με την πανεπιστημιακή κοινότητα και κατ’επέκταση με την κάλυψη που παρέχει το άσυλο, τότε εκτός του ότι βλέπει την υποχωρητικότητα των πανεπιστημιακών να δίνει αφορμές σε περαιτέρω προκλήσεις, διαπιστώνει ότι οι διάλογοι με τους εκφραστές της αντιπαράθεσης υστερούν ακόμα και εκείνων στα άσυλα των ψυχικά ανιάτων.

Και όμως δεν πρόκειται για άσυλο ανιάτων αλλά για πανεπιστημιακό άσυλο που καταλύεται απο εκείνους που υποτίθεται οτι το διεκδικούν, τους ολίγους και μακράν κάθε δημοκρατικής συνείδησης φοιτητές που αυτάρεσκα δηλώνουν αριστεροί. Αριστεροί αν και καθόλα αντιδημοκρατικοί στις ενέργειἐς τους αφού φτάνουν στο σημείο να προπηλακίζουν πανεπιστημιακούς και να καταστρέφουν την περιουσία ενός ιδρύματος στο οποίο κάποτε θέλησαν να γίνουν μέλη. Πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος τα μέλη του Radio Revolt, του παράνομου σταθμού που υποδαυλίζει τις έκνομες ενέργειες ενάντια στην λειτουργία του ΑΠΘ, που ομολογούν χωρίς αιδώ ότι κατέστρεψαν τον σύστημα παροχής της διαδικτυακής επικοινωνίας του πανεπιστημίου διότι δεν τους παρέχονταν δωρεάν υπηρεσίες απο τους λειτουργούς του.

Σε ποιά ευρωπαϊκή χώρα θα υπήρχε τέτοια ομολογία και δεν θα παρενέβαινε ο εισαγγελέας να οδηγήσει στο αυτόφωρο τους δηλωσίες;

Σε ποιά ευρωπαϊκή χώρα η επίταξη βαγονιού του ΟΣΕ μέσα σε μια πόλη θα γινόταν ανεκτή μόνο και μόνο για να επιδειχθεί απο την κυβέρνηση μία κακώς εννοούμενη ευαισθησία υπερ των δικαιώματα των μειοψηφούντων που καταπατούν τα θέλω των πλειοψηφούντων;

Ο νόμος πλαίσιο 3549/07 προβλέπει ότι οι δυνάμεις καταστολής μπορούν να επέμβουν όταν υπάρχουν αυτόφωρα κακουργήματα όπως η κατασκευή, κατοχή και μεταφορά εκρηκτικών υλών και ναρκωτικών ουσιών ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής.

Είναι να αναρωτιέται κανείς για το σκεπτικό του νομοθέτη που διαμόρφωσε και επιμελήθηκε τον σχετικό νόμο...

Θεώρησε ατυχώς οτι τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας μας είναι άνδρα εγκληματικών πράξεων, επηρεασμένος απο την εποχή της χουντοκρατούμενης παιδείας όταν πράγματι οι χώροι λειτουργούσαν ως βἀσεις αντίδρασης στον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών με κάθε μέσο και παράβλεψε επιδεικτικά οτι το σημερινό πρόβλημα δεν είναι ακριβώς η διάπραξη κακουργημάτων ή εγκλημάτων κατά της ανθρώπινης ζωής στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Άλλωστε η παρεμπόδιση λειτουργίας των διοικητικών οργάνων με συνέπεια την μη συνέχιση της παροχής εκπαιδευτικού έργου υπό συνθήκες ηρεμίας και πνευματικής δημιουργικότητας είναι για ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα το ίδιο αποτρόπαιη με την οποιαδήποτε απειλή ενάντια στην ανθρώπινη ζωή.

Τα εγκλήματα και οι απειλές κατά της ζωής θα έπρεπε να ταυτίζονται με τα εγκλήματα παρεμπόδισης στην απόκτηση γνώσης εάν δεν επρόκειτο για απόφαση της πλειοψηφίας.

Ο νομοθέτης επομένως δεν προέβλεψε οτι η παρεμπόδιση λειτουργίας ενός πανεπιστημίου θα μπορούσε να είναι κακούργημα ίσης διαβάθμισης με την απειλή κατά της ανθρώπινης ζωής και την εξαίρεσε απο την δυνατότητα παρέμβασης της αστυνομίας παραπέμποντας την στην ευχέρεια των πανεπιστημιακών να κρίνουν τα του οίκου τους. Εκείνοι αναγνωρίζοντας την ανυπαρξία της πολιτείας στο να τους προστατεύσει σπανιότατα προχωρούν σε ενέργειες που θεωρείται ότι εξαγριώνουν τους ολίγους αδιαφορώντας εάν έτσι εξαγριώνουν τους πολλούς που βλέπουν με απόγνωση να καταλύονται οι χώροι απο τους οποίους ανέμεναν μόνο ακαδημαϊκή επιβράβευση και πρόοδο.

Ο νομοθέτης σχεδίασε ένα νόμο πλαίσιο για το άσυλο που αν και πολλοί ισχυρίζονται οτι αρκεί η εφαρμογή του, είναι προφανές οτι ενεργούν υποκριτικά προσβάλλοντας την νοημοσύνη της σιωπηλής πλειοψηφίας που γνωρίζει οτι πρόκειται για ένα ανεφάρμοστο και προκλητικό νομικό κατασκεύασμα.

Πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας νόμος που θεωρεί αυτονόητο ότι εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων κατασκευάζονται βόμβες μολότοφ ή ακονίζονται τα όργανα του εγκλήματος κατά της ζωής των πανεπιστημιακών;

Πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας νόμος που φτιάχτηκε στην λογική ενός προκλητικού φαρισαϊσμού ανεχόμενος την καταστροφή και τον βανδαλισμό της δημόσιας πανεπιστημιακής περιουσίας θεωρώντας την υποδεέστερη της πυρπόλησης αλλότριων στόχων με αυτοσχέδια πυρομαχικά;

Οχι δεν απαιτείται απλά η εφαρμογή του νέου νόμου για το άσυλο απο τους πανεπιστημιακούς και την πολιτεία.

Απαιτείται ένας νέος νόμος απο νομοθέτες που θα διακρίνονται για την βαθιά πανεπιστημιακή τους παιδεία και την αγάπη στον πολιτισμό και την γνώση. Ο σημερινός νόμος πλαίσιο αποτελεί μια φαρισαϊκή νότα στα πλαίσια μιας αντίληψης που ενυδατώνει το τέρας της τρομοκρατίας που δυστυχώς για τη χώρα μας απέκτησε ισχυρά πλοκάμια και εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας.