Γιατί έφυγα από την Greenpeace;

Τον τελευταίο καιρό το περί την οικολογία ενδιαφέρον έχει πάρει διαστάσεις που όμως υποκρύπτουν συμφέροντα και πολιτικές επιδιώξεις που συνήθως δεν γίνονται γνωστά από μη συστηματικούς παρατηρητές...

Τελικά την αλήθεια την μαθαίνουμε ή καλύτερα την επιβεβαιώνουμε από τα μέσα, απο άτομα δηλαδή που πίστεψαν και δούλεψαν για ένα σύστημα και τελικά αυτό τους πρόδωσε.

Η Green peace εμφανίζεται ως οικολογικό κίνημα που συστηματικά αγνοεί οτι η επιστήμη έχει πάντα τον πρωτο λόγο.

Οι ακτιβιστές της Greenpeace κάνουν θόρυβο για πολλά αλλά αν τους πλησιάσει κανείς για οτιδήποτε εκτός απο το να τους χρηματοδοτήσει δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο...

Πρόκειται για οργάνωση ελιτίστικη, καθοδηγούμενη απο σκληρό πυρήνα πολιτικών ακτιβιστών στο εξωτερικό, με επιδεικτική αδιαφορία στην απλή επικοινωνία και συστηματική καλλιέργεια ψευδαισθήσεων για την εφικτότητα συμμετοχής και διαλόγου του απλού κόσμου μαζί της.

Τα στελέχη της, όταν επικοινωνούν, χρησιμοποιούν αποκρουστικά τυποποιημένη, σχεδόν ξύλινη γλώσσα, όπως οι εκπρόσωποι τύπου των ελληνικών κυβερνήσεων.

Τελικά η Greenpeace φαίνεται οτι κάνει μεγαλύτερο κακό στην οικολογία απο το καλό που όλοι νομίζουν ότι επιφέρει... Διαβάστε ακολούθως την ομολογία του ΠΑΤΡΙΚ ΜΟΥΡ, συνιδρυτή της Greenpeace, είναι σήμερα προέδρου της Greenspirit Strategies

Η Ομολογία του ΠΑΤΡΙΚ ΜΟΥΡ

TO 1971 ένα περιβαλλοντικό και αντιπολεμικό κίνημα γεννιόταν στον Καναδά και επέλεξα να συμμετάσχω. Έχοντας μόλις ολοκληρώσει το διδακτορικό μου στην οικολογία, συνδύασα τις γνώσεις μου με τις επικοινωνιακές ικανότητες των συναδέλφων μου. Βάσει των αρχών μας συστήσαμε την Greenpeace

Αργότερα όμως συνειδητοποίησα ότι το περιβαλλοντικό κίνημα δεν κατευθύνεται πάντα από την επιστήμη.

Στην αρχή πολλούς από τους σκοπούς, που υπηρετήσαμε, όπως η αντίθεση στις δοκιμές πυρηνικών και η προστασία των φαλαινών πήγαζαν από τις επιστημονικές μας γνώσεις για την πυρηνική φυσική και την θαλάσσια βιολογία.

Ύστερα από έξι χρόνια θητείας ως ένας από τους πέντε διευθυντές της Greenpeace International, παρατήρησα ότι κανένα άλλο από τα διευθυντικά στελέχη δεν είχε σπουδές σχετικές με το αντικείμενο. Ήταν πολιτικοί ακτιβιστές, με αποτέλεσμα να τίθεται σε δεύτερη μοίρα η επιστημονική εγκυρότητα, προς όφελος της πολιτικής ατζέντας. Αυτός ήταν και ο λόγος, για τον οποίο αποφάσισα να αποχωρήσω από τη Greenpeace το 1986.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η απόφαση της οργάνωσης να στηρίξει μία παγκόσμια απαγόρευση του χλωρίου. Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι η προσθήκη χλωρίου στο πόσιμο νερό είχε ιστορικά πολύ σημαντικά οφέλη για τη δημόσια υγεία, συμβάλλοντας στην εξάλειψη ασθενειών, που μεταδίδονται μέσω του νερού, όπως η χολέρα.

Οι πρώην συνάδελφοί μου αγνόησαν τις επιστημονικές αποδείξεις και ζήτησαν την απαγόρευσή του. Τόσο η Greenpeace όσο και άλλες περιβαλλοντικές οργανώσεις εξακολουθούν να ζητούν την απαγόρευση του χλωρίου, στο πλαίσιο της αντίθεσής του στη χρήση βιομηχανικών χημικών.

Η υπερβολική χρήση των χημικών έχει όντως αρνητικές συνέπειες για την υγεία και το περιβάλλον. Στα πάντα όμως χρειάζεται ένα μέτρο. H Greenpeace θέλησε να βάλει τα πάντα στην ίδια κατηγορία, αγνοώντας τα πραγματικά στοιχεία, προκειμένου να προωθήσει την πολιτική της ατζέντα.

Μετά την αποτυχία της εκστρατείας της για το χλώριο, βάζει στο στόχαστρο τα φθαλικά άλατα, μία ομάδα χημικών, στα οποία οφείλεται η ελαστικότητα του πλαστικού. Χρησιμοποιούνται στα πάντα από τον ιατρικό εξοπλισμό έως τα παιδικά παιχνίδια και τις κουρτίνες μπάνιου.

Τα περισσότερα φθαλικά άλατα περνούν διάφορα τεστ χρόνια τώρα και έχει αποδειχθεί ότι δεν ενέχουν κινδύνους για την υγεία. Άλλη μία εκστρατεία χωρίς επιστημονική βάση βρίσκεται σε εξέλιξη.