ΑΘΗΝΑ, Ξανα ζωή στο Κέντρο

Απευθύνομαι στην Βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, κυρία Διαμαντοπούλου

Κυρία Διαμαντοπούλου,

Το φαινόμενο που επικαλείσθε στην καμπάνια «ΑΘΗΝΑ, Ξανα ζωή στο Κέντρο», το είχε προβλέψει η Βουλευτής του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη πριν απο 6 τουλάχιστον χρόνια...

Μου κάνει όμως εντύπωση το γιατί το ΚΚΕ είναι μόνο λόγια και ΜΗΔΕΝ έργα. Προφανώς δεν αναφέρομαι σε έργα κυβερνητικού επιπέδου αλλά κοινωνικά. Είναι βλέπετε κυρία Διαμαντοπούλου, όλοι οι αριστεροί, του ΣΥΡΙΖΑ μη εξαιρουμένου, απασχολημένοι με το πως θα «φανε» τους πλουτοκράτες αγνοώντας οτι γύρω τους επικρατεί μία κοινωνική τραγωδία... Άλλωστε αυτοί (οι ψηφοφόροι τους) έγιναν πλέον κάτοικοι ευγενέστερων περιοχών και προαστίων ξαποστέλνοντας εκεί, στο κέντρο, όσους ούτε μπορούν ούτε τους επιτρέπεται να ψηφίσουν...

Μου θυμίζουν τον «κομουνισμό» του Στάλιν... «Όλα για τον Πόλεμο ενάντια στον Ιμπεριαλισμό και ας χάσουμε στη διαδρομή τον μισό πληθυσμό και ολόκληρη την ανθρωπιά μας...»

Κυρία Διαμαντοπούλου,

 Δεν έχουμε ανάγκη απο υπογραφές.

 Δεν έχουμε ανάγκη απο καλέσματα.

 Δεν έχουμε ανάγκη απο καμπάνιες εντυπωσιασμού.

Έχουμε όμως ανάγκη απο πράξεις και ενέργειες.

Δυστυχώς, δεν προτείνετε καμία ενέργεια..

Θα σας προτείνω λοιπόν εγώ.

Η Αθήνα είναι η χειρότερη ευρωπαϊκή Πόλη χωρίς εξαιρέσεις και ελαφρυντικά.

Την φτιάξανε έτσι ο Καραμανλής, οι Παπανδρέου (Πατήρ και Υιός) και η ανεκδιήγητη Χούντα. Την φτιάξαν έτσι οι πατεράδες μας και εμείς, συχνά κλείνοντας με νόημα το μάτι στους συνυπεύθυνους της κάθε οικιστικής παρανομίας.

Βέβαια δεν θα περίμενε κανείς απο τις δυο οικογένειες πολιτικών περισσότερη ευαισθησία απο αυτήν του μέσου Ελληνα... δηλαδή, την ανύπαρκτη. Για την Χούντα τι να σχολιάσουμε;

Ο Έλληνας είναι κατά πλειοψηφία εαυτούλης και αφάνταστα εγωκεντρικός. Έτσι είμαστε στην συντριπτική μας πλειοψηφία...

Στο κέντρο λοιπόν της πόλης, πρέπει να γίνουν δραματικές παρεμβάσεις και αλλαγές.

Αλλά για να γίνουν θα πρέπει να κάνουμε κάτι πολύ σημαντικότερο απο μικροπρογράμματα αλληλεγγύης προς τους έχοντες ανάγκη.

Τα κόμματα όμως δεν είναι ούτε ΜΚΟ ούτε Οργανισμοί Κοινωνικής Υποστήριξης αν και προσφέρουν και ως τέτοιοι.

Για να έχουμε ουσιαστικό έργο θα πρέπει να κτίσουμε με σκληρή πολιτική παρέμβαση, προγράμματα για μιά νέα αναπτυξιακή πορεία της χώρας που δεν θα προέρχεται αποκλειστικά απο δημόσια έργα...

Στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν πάρα πολλά αχρησιμοποίητα σπίτια...

Είναι αποτέλεσμα του εγωκεντρικού Έλληνα που παραμένει κολλημένος στο ακίνητό του, στην σαβούρα του και στα σκουπίδια του...

Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί απο την στάση αυτή ο ιδιώτης των αθηναϊκών ερειπίων είναι να του επιβληθεί κόστος (φόρος) αχρησίας του ακινήτου...

Δεν το χρησιμοποιείς; Τότε πληρώνεις και πληρώνεις μέχρι να ματώσεις... Το χρησιμοποιείς; Τότε έχεις γενναίες απαλλαγές...

Τα χρήματα αυτά μαζεύονται σε ένα ταμείο και χρηματοδοτούνται τα πρώτα έργα για τους άνεργους και τους άστεγους...

Τα έργα θα είναι προγράμματα εργασίας και μαζικής εκπαίδευσης, σίτισης, δημιουργίας και κατοίκησης...

Θα δημιουργηθούν μικροχειρονακτικες, παραγωγικές ομάδες απόρων που ανάλογα με την ηλικία τους και τις ικανότητές τους θα επανέρχονται σταδιακά στην κοινωνία, παύοντας να είναι άποροι.

Σε όσα μέρη της πόλης επιτευχθούν απαλλοτριώσεις με συνοπτικές διαδικασίες και όχι με τις χρονοβόρες σημερινές, θα μπουν μπουλντόζες και θα ισοπεδώσουν ολόκληρα τετράγωνα, όπως συμβαίνει επι δεκαετίες τώρα στις πολιτισμένες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Μόνο στην υποκοσμική Αθήνα δεν έχουν ξεκινήσει προγράμματα μαζικών κατεδαφίσεων... Βλέπετε, κυρία Διαμαντοπούλου, έχουμε ακόμα φαινόμενα αρχιτεκτόνων που κατηγορούν π.χ. τον Βωβό μόνο και μόνο διότι έχουν ίδιο συμφέρον στις περιοχές που εκείνος αναπλάθει... όπως συνέβη στους αμπελόκηπους...

Μετά θα δημιουργηθούν χώροι ανάπτυξης αυτών των χώρων σαν σύγχρονα χωριά μέσα στην πόλη, σαν σύγχρονες παραγωγικές μονάδες με μικροχρηματοδοτήσεις ενδιάμεσου σταδίου, βασισμένες στην λογική των microcredit προγραμμάτων που έκτισε ο Muhammad Yunus, στο Bangladesh.

Για σχετική ενημέρωση σας παραπέμπω στο «The Theory of Development Finance: How Microcredit Programmes Alleviate Credit and Labour Market Segmentation του Ingo Tschach και στο «The Miracles of Barefoot Capitalism του Jim Klobuchar.

Είναι καιρός κυρία Διαμαντόπουλου, αφενός να δημιουργηθεί μια νέα Τράπεζα υποστήριξης αυτών των κοινωνικών ομάδων στη φιλοσοφία των Microcredits και αφετέρου να καταλάβουν οι λοιπές τράπεζες ότι δεν μπορούν να ανακοινώνουν χυδαία ποσοστά αύξησης κερδών σε μια οικονομία που αγκομαχεί υπό το βάρος των τοκογλυφικών επιτοκίων του 19% στον δανεισμό μεσω καρτών.

Έτσι αντι στο σώμα της πόλης να δημιουργούνται καρκινογενέσεις θα δημιουργούνται εστίες ανάκαμψης και προόδου.

Αυτά για να ξεκινήσουμε... αυτά σαν μια σύντομη πρόταση... για το πως θα έλθει η ζωή ξανά στο Κέντρο της Αθήνας.