Blogging, εργαλείο ερασιτεχνών της γραφής αλλά και μέσο άμεσης Δημοκρατίας.

Η επιστολή που ακολουθεί στάλθηκε σε ένα φίλο που αισθάνομαι οτι απέκτησα χάρη στην τεχνολογία του blogging…

Όσο και αν επικρίνεται το διαδίκτυο και όσο και αν έχει δυσκολέψει τους επαγγελματίες της γραφής (δημοσιογράφους) στο να μονοπωλούν την τέχνη του καθημερινού γράφειν, εμείς οι υπόλοιποι και ερασιτέχνες της γραφής, βρίσκουμε μέσα απο το blogging τον τρόπο, οχι μόνο να επικοινωνήσουμε με άλλους αλλά και να αλληλοδιαμορφώσουμε σκέψεις και ιδέες που μέχρι τώρα μονοπωλούσε μια άλλη ισχυρή ομάδα, αυτή των πολιτικών...

Χωρίς να κακοβλέπω καμία απο τις συμπαθητικές αυτές ομάδες, που είτε μας ενημερώνουν είτε μας εκφράζουν στην πολιτική, αισθάνομαι πολύ ποιό άνετα όταν δεν τους έχω ολημερίς στο σβέρκο μου... διότι έχω και εγώ το «περίπτερό» μου παραδίπλα να παίρνω τα απαραίτητα και να λέω μια καλησπέρα σε στιγμές μοναξιάς...

Τα όσα γράφει ο φίλος Tzoumas.p στο blog του Μίμη Ανδρουλάκη, είναι τόσο σημαντικά που του έστειλα μεταξύ άλλων και την ακόλουθη επιστολή... Αξίζει να διαβαστεί απο τους επισκέπτες του blog αυτού ενω όσοι θέλουν αναλυτικότερη ενημέρωση ας επισκεφθούν το link εδώ.


Αγαπητέ μου Tzoumas.p,

Τα οσα λες είναι πλέον τόσα πολλά που νομίζω ότι για να γίνουν παραγωγικά θα πρέπει να μπει μια σειρά και μια τάξη...

Έχεις σχεδόν συγγράψει ολόκληρο βιβλίο σε θέματα παιδείας και κοινωνικής πολιτικής της Τσεχίας.

Για να είσαι όμως αποτελεσματικός μάζεψε το υλικό, βάλτο στη σειρά, βελτίωσε τη γραφή και άρχισε να το μοιράζεις σε μας όλους (που θεωρούμε τις σκέψεις και τις υποδείξεις σου πολύτιμες...) ως μια μελέτη / δοκίμιο στα κοινωνικά και εκπαιδευτικά συστήματα της Τσεχίας.

Είπα αλλού, οτι ο Μίμης πρέπει να ασχοληθεί με τα θέματα της παιδείας στο ΠΑΣΟΚ και να αφήσει τα θέματα της νέας γενιάς σε κάποιον νεώτερο...

Είπα επίσης οτι θα του ήσουν χρήσιμος ως σύμβουλος, όχι βέβαια σαν φωνή και γνώμη επι παντός επιστητού, αλλα σαν πολύτιμο συμπλήρωμα γνώσης στο συνολικό έργο ενός μελλοντικού υπουργού παιδείας.

Αυτό το είπα με κάθε σοβαρότητα και θα συνεχίσω να το προπαγανδίζω όσο αντέχω, υπό την προϋπόθεση ότι εχω την συγκατάθεσή σου.

Όμως αγαπητέ μου Tzoumas.p, μερικές φορές παρασύρεσαι... Σε παρασέρνει ο οίστρος της γραφής σου, το πάθος σου να εκφράσεις και να διαδώσεις στον φτωχό και σκοτεινό εκπαιδευτικά κόσμο της χώρας μας, νέα πράγματα, νέες εμπειρίες και πολύτιμες γνώσεις που περιέργως δεν υπάρχουν ή σκόπιμα αγνοούνται...

Στηρίζεσαι σε ένα μοντέλο χώρας που κατάφερε να συνδυάσει τα καλά δυο διαφορετικών κόσμων, έχοντας όμως την κουλτούρα ενός λαού με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο της Ευρώπης του μεσοπολέμου...

Στην πατρίδα όμως Τzoumas.p, στην Ελλάδα μας, η κατάσταση δεν είναι ρόδινη όχι επειδή δεν έχουμε παιδεία με την στενή έννοια αλλά επειδή δεν έχουμε παιδεία με την έννοια της καλλιέργειας... Εδώ το πρότυπο είναι το Cayenne της Porsche… η κούφια επίδειξη δηλαδή και η απερίγραπτη ματαιοδοξία των διάσημων δικηγόρων με ασήμαντα μανεκέν...

Επομένως, τα νεωτεριστικά πρότυπα που θίγεις θα πρέπει να εισαχθούν σταδιακά για να μην ανατραπούν ούτε τα πρότυπα ούτε οι καλοπροαίρετοι εισηγητές τους...

Εδώ δυστυχώς είμαστε πωρωμένοι καπιταλιστές που αντιγράψαμε τις συνήθειες του “βασιλιά” αλλά γίναμε χειρότεροί του... Εδώ αγαπητέ μου Tzoumas.p γίναμε κακέκτυπα δασκάλων του σκληρού καπιταλισμού όταν οι Αγγλοσάξονες πατέρες του εφευρίσκουν ήδη τρόπους να μαλακώσουν την σκληρότητά του κάνοντας τον ποιο ανθρώπινο. Οταν, κυρίως οι Αμερικανοί καπιταλιστές, προσπαθούν εναγωνίως να του δώσουν μερικά χρόνια ζωής ακόμα διότι αν συνεχίσουν όπως σήμερα θα απαξιωθούν και θα καταλήξουν να έχουν χειρότερη μοίρα απο τους αριστοκράτες της Τσαρικής Ρωσίας μετά την επανάσταση...

Φαντάζει ισως απίθανο αλλά δεν είναι.

Πολλοί αγνοούν πόσο απίθανος φαινόταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ελάχιστα πριν την έναρξή του, παρά τις εντατικές προετοιμασίας του Στάλιν και τα μοχθηρά και υποχθόνια σχέδια των αντίπαλων του Νέβιλ Τσάμπερλεν.

Όσον αφορά το παράδειγμα της Κούβας, ναι έχει πολλά στοιχεία που αξίζουν διερεύνησης.

Όμως δεν θα ήμουν ποτέ με τον Κάστρο...

Οχι, δεν μου αρέσουν αυτοί που αισθάνονται πατερούληδες και σωτήρες...

Οχι δεν μου αρέσουν αυτοί που έχουν χάσει την ικανότητα διαφοροποίησης του σημαντικού απο το ασήμαντο και τα λενε όλα σε μια άχρωμη και σχοινοτενή ομιλία που κανείς δεν προσέχει αλλά αυτοί νομίζουν οτι όλοι κρέμονται απο τα χείλη τους εκστασιαζόμενοι απο τον ήχο της φωνής τους και τις φωτεινές ιδέες τους.

Οχι δεν μου αρέσουν αυτοί που πνίγουν τα χέρια τους στο αίμα και μετά τα ξεπλένουν με την κολόνια που έμεινε απο τους δολοφονημένους καπιταλιστές..

Δεν θέλω αυτή την μπουγάδα με τα μεινεμένα των νεκρών...

Ούτε θέλω τόση στέρηση για να κερδίσει η «νεολαία» μετά απο 50 χρόνια ...

Ο Μπατίστα θα είχε πέσει απο μόνος του και η Κούβα αυτή τη στιγμή θα ήταν ένας τουριστικός παράδεισος καλύτερος και από την Φλώριδα...

Προφανώς Αμερικανικής νοοτροπίας παράδεισος αλλά με τις ιδιαιτερότητές του και κατοίκους με αναμφίβολα λατινοαμερικάνικη και οχι αγγλοσαξονική θεώρηση όπως όλες πλέον οι χώρες της Λατινικής Αμερικής...

Ας μην οδηγούμαστε επομένως σε ωραιοποιήσεις εκείνων που βασίσθηκαν στο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα...»

Με αυτό το σκεπτικό πολλές απο τις δικτατορίες ήταν καλλίτερες (=αποτελεσματικότερες) απο τις δημοκρατίες... Ε και λοιπόν; Να τις επαναλάβουμε για να το εμπεδώσουμε;

Με αυτές τις παρατηρήσεις σου εύχομαι καλό ΠΑΣΧΑ.