Για έναν νέο ήλιο στο ΠΑΣΟΚ

Οι σημερινοί δρόμοι μου στο διαδίκτυο με έφεραν στο «Τέλος του Σοσιαλιστικού Κρατισμού» του υπέροχου Τάκη Φωτόπουλου.

Το κείμενο αναλύει αντικειμενικά τις αιτίες που οδήγησαν στον εκφυλισμό και την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού στην ανατολή και την μετεξέλιξη της Σοσιαλδημοκρατίας στην «light» έκδοση του Σοσιαλφιλελευθερισμού, στη δύση.

Αν και πρόκειται για κείμενο γραμμένο το 1993, συνεχίζει να αποτελεί μια εξαιρετικά διεισδυτική ανάλυση στα αδιέξοδα που δημιούργησε η συνύπαρξη του Σοσιαλισμού με τις κοινωνίες των αγορών.

Ο Τάκης δεν χαρίζεται σε κανένα, προσδιορίζοντας, με τον ορθολογισμό που τον διακρίνει, την αδυναμία λειτουργίας ενός Κρατικιστικού Σοσιαλιστικού μοντέλου διακυβέρνησης που όσο και αν υψώνει Σινικά Τείχη στις έξωθεν επιρροές δεν μπορεί να προφυλαχθεί απο τις εσωτερικά ογκούμενες στρεβλώσεις ενός συστήματος που παλεύει στα τυφλά να ικανοποιήσει τις ανάγκες της δικής του υποαπασχολούμενης κοινωνίας.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Σοβιετικό καθεστώς είχε αναντίρρητα επιτυχίες λόγω της τεράστιας έλλειψης βασικών αγαθών. Όσο όμως αυτή η έλλειψη μεταφερόταν σε αγαθά λιγότερο αναγκαία, αγαθά που πλέον διαμόρφωναν το «ευφ ζειν», τόσο γινόταν φανερή η αναποτελεσματικότητα της παραγωγικής διαδικασίας.

Ήταν μια μάχη προκαταβολικά χαμένη σε έναν πόλεμο που είχε ήδη τελειώσει. Ποτέ δεν θα μπορούσε η Σοβιετική κρατική μηχανή να δώσει τον συνδυασμό ποιότητας και ποσότητας που θα ανταγωνιζόταν το δυτικό πρότυπο.

Οταν όμως ο Τάκης έρχεται να εξετάσει την πορεία της σοσιαλδημοκρατίας διαπιστώνει ότι και αυτή βρίσκεται μεταξύ «σφύρας και άκμονος» αντιμετωπίζοντας τις αυξανόμενες κοινωνικές απαιτήσεις, σε συνθήκες προστατευμένων εργασιακών σχέσεων κάτω απο ένα μπαράζ υπερεθνικών αξιώσεων εταιρειών και αγορών που λειτουργούν ως ταύροι σε υαλοπωλείο στα προγράμματα της...

Άλλωστε η συνθήκη του Μάαστριχ δεν προβλέπει μηχανισμούς κοινωνικής πολιτικής ή προστασίας της ανεργίας παρά μόνο αντίστασης σε πληθωριστικές πιέσεις, βασισμένους σε Μονεταριστικές τεχνικές όπως π.χ. η διαχείριση των επιτοκίων δανεισμού για τη μείωση του πληθωριστικού χρήματος.

Σε ένα σύστημα λοιπόν αυστηρά ελεγχόμενο απο κοινοτικούς κανόνες και με αδυναμία της κάθε εθνικής κυβέρνησης να διαμορφώνει τη δική της κοινωνική πολιτική, το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς σκοπεύει να λειτουργήσει το αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ υπό τον Νεο Πρόεδρό του.

Μέχρι τώρα ακούμε για σοσιαλισμό και για ανοίγματα προς την αριστερά, απο την οποία υπήρξε σημαντική απώλεια ψήφων στις πρόσφατες εκλογές, αλλα δεν ακούμε τίποτα για το πως ένα κόμμα εξουσίας όπως το ΠΑΣΟΚ, θα διαφοροποιήσει ουσιαστικά την πολιτική του απο αυτήν της νέας Δημοκρατίας.

Το ερώτημα είναι εάν αυτά που λέγονται εκφράζουν μια σοσιαλδημοκρατική θεώρηση που πνέει τα λοίσθια στην Ευρώπη ή μία σοσιαλφιλελεύθερη θεώρηση που εξ ανάγκης και Μάαστριχ επιβάλλοντος αφήνει το κοινωνικό όνειρο στις καλένδες.

Η πρόσφατη θέση του κυρίου Χρυσοχοίδη, σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Κ. Π. Παπαδιόχο, ήταν ίσως η πλέον σαφής θέση για το μελλοντικό ΠΑΣΟΚ.

Ο κύριος Χρυσοχοίδης δεν άφησε περιθώρια για κλήσεις είτε προς τα αριστερά είτε προς τα δεξιά ενώ στόχευσε κατ’ευθειαν στην μεσαία τάξη που υπέφερε ιδιαίτερα κατά την δεύτερη τετραετία της Σημιτικής διακυβέρνησης απο ένα τεχνοκρατικό αλλά και αλαζονικό ΠΑΣΟΚ.

Αν και θεωρείται δεδομένο οτι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αγνοήσει την εργατική ή για την ακρίβεια την χαμηλόμισθη τάξη όπως και τη γενιά των 700 €, είναι επίσης δεδομένο ότι και η τρέχουσα Νεοδημοκρατική φόρμουλα έχει αντίστοιχους στόχους με αποτέλεσμα την σύγχυση των ψηφοφόρων.

Το Νεο ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να μη δημιουργεί συγχύσεις, και να μεταφέρει την εικόνα που προσδοκά για τη Χώρα με λόγο σαφή, σύγχρονο και θερμό.

Όμως μέχρι σήμερα, εκτός απο την σύντομη συνέντευξη του κυρίου Χρυσοχοίδη, δεν έχω ακούσει απο άλλον εκφραστή της παράταξης εάν το νέο ΠΑΣΟΚ θα παύσει να αμφιταλαντεύεται πότε προς τα αριστερά και πότε προς τα δεξιά, σαν βάρκα στο κύμα, ή θα οριοθετήσει μια καθαρή πολιτική γραμμή ώστε να μη δίνει την εντύπωση οτι ψαρεύει σε θολά νερά.

Αν και θεωρούσα την αποτυχία του ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες και στις πρόσφατες εκλογές αναμενόμενη, στις επόμενες βουλευτικές εκλογές οι συνθήκες μπορούν και πρέπει να είναι διαφορετικές.

Ο Πρόεδρος που θα φέρουν οι εκλογές της 11 Νοεμβρίου, είτε είναι ο εκσυγχρονιστής Γιώργος Παπανδρέου είτε ο αμείλικτος ρήτορας Ευάγγελος Βενιζέλος, (επιτρέψτε μου να μην τρέφω ελπίδες για τον συμπαθή Κώστα Σκανδαλίδη) θα αντιμετωπίσει άμεσα την ανάγκη να καθαρίσει η θολούρα του τι πραγματικά πρεσβεύει το ΠΑΣΟΚ και γιατί ΠΑΣΟΚ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.

Ο νικητής των εσωκομματικών εκλογών θα πρέπει να πείσει ότι βλέπει μπροστά και με ρεαλισμό τις προοπτικές που ξανοίγονται και όχι πίσω σε σοσιαλιστικές διακηρύξεις που ουδέποτε έτσι και αλλιώς εφαρμόστηκαν...

Ο νικητής των εσωκομματικών εκλογών θα πρέπει να πείσει ότι διαθέτει πρόγραμμα για την βελτίωση της ζωής της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού που μπορεί να εφαρμόσει μέσα απο τις συμπληγάδες των Κοινοτικών δεσμεύσεων και του αδυσώπητου ανταγωνισμού της αγοράς.

Ο νικητής των εσωκομματικών εκλογών θα πρέπει να πείσει οτι μπορεί να κυβερνήσει.

Σε αυτό θεωρώ οτι θα βοηθήσει ιδιαίτερα η μελέτη του «Τέλους του Σοσιαλιστικού Κρατισμού» του Τάκη Φωτόπουλου. Με αυτήν κατά νου οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα καθορίσουν με σαφήνεια τις απαιτήσεις τους για τον νεο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ.

Αλλα και μετά, κατά την πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την εξουσία θα ξέρουν αν θα πρέπει να εκφράζονται ως σοσιαλδημοκράτες ή σοσιαλφιλελεύθεροι ή αν θα πρέπει να ξεχάσουν αυτούς τους όρους και ότι εκφράζουν και να δουν κατάματα τον νεο κόσμο που ανατέλλει ως τρίπτυχο της δημoκρατικής μας παράδoσης που θεμελιώθηκε εδώ στην κλασική Αθηvα (Άμεση δημoκρατία), της σoσιαλιστικής παράδoσης που διαμόρφωσε τα ερείσματα για κοινωνική αλληλεγγύη (Κοινωνική δημoκρατία) και της ανάγκης μιας Πράσινης και εφικτής προοπτικής για τις γενιές που έρχονται (oικoλoγική κoιvωvία).

Ισως η ζύμωση αυτών των όρων να φέρει ένα νέο όραμα για το ΠΑΣΟΚ, έναν νέο ήλιο, λαμπρότερο, καθαρότερο και υγιεινότερο...