Θάνατος από Βαρεμάρα εν μέσω κρίσης; Λέτε;

(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 23η Ιουλίου 2010)

Τις τελευταίες μέρες έχει αρχίσει να εμφανίζεται μια αναστροφή των λόγων αν όχι της ουσίας της κρίσης στην οποία βρεθήκαμε, αναπάντεχα για πολλούς, ιδιαίτερα εκείνους που έπλεαν σε πελάγη ευδαιμονισμού και δεν αντιλαμβανόντουσαν, μήπως τώρα το αντιλήφτηκαν; ότι ο γιαλός δεν είναι στραβός αλλά ο Καπετάνιος μεθυσμένος και το πλήρωμα παραδομένο.

Στην αναστροφή, εκτός από τις επιπόλαιες ανακοινώσεις των ιθυνόντων είχαμε και τη συνηγορία των Τραπεζών.

Πρώτη όμως και καλλίτερη ήλθε να αναστρέψει το κλίμα ποια λέτε; Η πέτρα του σκανδάλου, η Moody’s, με την προχθεσινή της ανακοίνωση ότι δεν επίκειται χρεοκοπία της Ελλάδος.

«Δεν νομίζουμε ότι επίκειται χρεοκοπία της Ελλάδας, ειδικά με τη ‘μαζική’ βοήθεια που έχει λάβει από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. η οποία της επιτρέπει να χρηματοδοτεί τα ελλείμματά της για τα επόμενα τρία χρόνια χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στις αγορές», δήλωσε σε συνέντευξή του στο δίκτυο CNBC ο αντιπρόεδρος της Moody’s, Thomas Byrne.

«Ωστόσο υπάρχουν σίγουρα προκλήσεις για την Ελλάδα μακροπρόθεσμα, οι οποίες είναι εξαιρετικά σοβαρές», ανέφερε.

«Λαμβάνουμε σοβαρά κάθε αξιολόγηση, είτε πρόκειται για μικρή, είτε για μεγάλη χώρα», προσέθεσε ο ίδιος.

Στη φωνή της «λογικής» έρχεται να συνεισφέρει και η Anke Richter, executive director of credit research στην Conduit Capital Markets.

«Τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του Ελληνικού χρέους πιθανότατα δε θα πέσουν στο τραπέζι πριν το τέλος του 2011, δίνοντας έτσι στη χώρα την ευκαιρία να αποδείξει πως αξίζει την υποστήριξη που έχει λάβει...» υποστήριξε η Richter μιλώντας στους FT του Λονδίνου.

Η Richter μάλιστα θεωρεί πως αν η χώρα μας δείξει πως αξίζει τη στήριξη, θα λάβει και άλλη βοήθεια από τους δανειστές της, οδηγώντας έτσι τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης εκτός ατζέντας.

«Είναι σίγουρο πως η Ελλάδα θα κάνει πρόοδο στη δημοσιονομική της εξυγίανση, αν και είμαστε λιγότερο βέβαιοι για το πως θα πετύχει τους στόχους της» συνέχισε, και δήλωσε πως δεν είναι πεπεισμένη ότι η ΕΕ και το ΔΝΤ πιστεύουν πως το πακέτο διάσωσης θα οδηγήσει στη δημοσιονομική βιωσιμότητα.

«Πιστεύουμε πως η ΕΕ και το ΔΝΤ το βλέπουν ως μια δοκιμαστική περίοδο για την Ελλάδα, η οποία καλείται να αποδείξει πως αξίζει την στήριξη… Πιστεύουμε πως η Ελλάδα θα λάβει περαιτέρω στήριξη αν αποδείξει πως την αξίζει. Αυτή η στήριξη μπορεί να λάβει πολλές μορφές και βασίζεται στην παραδοχή πως η απομόχλευση είναι δυνατή, με βάση την δημοσιονομική αυτοσυγκράτηση, αλλά θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο»

«Υπάρχει μεγάλη προθυμία στην ΕΕ να το δοκιμάσουν, καθώς οι εναλλακτικές λύσεις είναι εξαιρετικά επίπονες,» υπογράμμίσε.

Προσέθεσε ακόμα πως «η επιλογή της αναδιάρθρωσης θα συζητηθεί μόνο αν η δημοσιονομική πρόοδος φαίνεται πως δεν έχει ελπίδα. Σε αυτή την περίπτωση, προβλέπει haircut 40 - 50% και πιθανή έξοδο από την ευρωζώνη».

Σε μερικές γραμμές η έμπειρη σε θέματα έρευνας και πιστωτικής πολιτικής Richter τα είπε όλα με ύφος τεχνοκρατικό μη επιδεχόμενο περαιτέρω αντίλογο αφού και αυτός ήταν ενσωματωμένος στο συλλογισμό της.

Δεν αμφέβαλε ότι θα τα καταφέρουμε για τα επόμενα ενάμιση με δυο χρόνια, ανεξάρτητα με το πόσο σκληρά θα είναι τα μέτρα. Δεν αμφέβαλε ούτε και για μετά το 2011 υπό την προϋπόθεση ότι η δημοσιονομική μας επίδοση θα είναι το κριτήριο για αυτά.

Πως όμως θα τα καταφέρουμε δημοσιονομικά; Πως δηλαδή θα καταφέρουμε να εξυγιάνουμε τον κρατικό μας μηχανισμό; Αυτό είναι φυσικό να μη το γνωρίζει η Richter αλλά και κάθε ξένος αναλυτής, οικονομικός συντάκτης και γενικότερα τεχνοκράτης ειδικευμένος στα της ελεύθερης οικονομίας.

Οι τεχνοκράτες, ακόμα και όταν εκφράζουν μια θέση υπό την ομπρέλα χρηματοοικονομικών οίκων ή εφημερίδων που έχουν συμφέροντα από την κρίση, παραμένουν τεχνοκράτες.
Δίνουν το θετικό σενάριο με την αιτιολόγησή του και το αρνητικό σενάριο, επίσης με την αιτιολόγησή του...

Το γεγονός όμως ότι οι Moody’s εγκατέλειψαν την συστηματική εξαγγελία θλιβερών σεναρίων διότι δεν είναι πλέον παραγωγική για τις αγορές και άλλαξαν ρότα, δεν σημαίνει ότι απεμπόλησαν την στράτευσή τους στην υπερβολή των σεναρίων καταστροφής! Αυτά απλά πήραν αναστολή!

Και όμως, ούτε η ουδετερότητα του τεχνοκρατικού ρεαλισμού ούτε η ανοχή των οίκων της καταστροφής, όπως η Moody΄s, δεν φαίνονται να έχουν την παραμικρή επίδραση στα εντός της Χώρας.

Εδώ επικρατεί άλλος αέρας. Εδώ τα παλικάρια των εύκολων λύσεων και της επίπλαστης σοβαρότητας, όταν δεν αδιαφορούν δίνουν μάχες στα βραδινά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων δίνοντας την αίσθηση ότι η χώρα βρίσκεται σε πόλεµο και ότι οι πάτριες δυνάµεις κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να αποκρούσουν τις δυνάµεις του εχθρού. Συσκέψεις αρµόδιων «στρατηγών», πολεµικά ανακοινωθέντα, έκτακτες ειδήσεις για πολεµικές επιχειρήσεις στα μέτωπα των φοροφυγάδων και του Βατοπαιδίου μας κρατούν διαρκώς ένα βήμα πριν την νευρολογική κρίση.

Θα περίµενε κανείς ότι µε μία τέτοια γιγαντιαία κινητοποίηση θα είχαµε ήδη καταφέρει πολλά, σε σχέση µε την κατάσταση αδιαφορίας που βρισκόµασταν λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεµος, δηλαδή η κρίση. Κι όµως!, εύκολα διαπιστώνουµε ότι ο εκκωφαντικός θόρυβος που επικρατεί από άκρη σε άκρη του μετώπου δεν έχει ως αποτέλεσµα παρά µόνο την κώφωση των άτυχων πολεµιστών και τη διασπορά του φόβου στα μετόπισθεν.

Δυστυχώς, δεν έχουν γίνει µέχρι σήµερα ούτε τα απλά και τα εύκολα. Αντί να επιχειρούν, οι σκεπτικιστές των τηλεοπτικών παραθύρων, εναντίον του εχθρού, που είναι η κρίση και οι δυνάµεις που την δηµιούργησαν, στρέφονται καθηµερινά εναντίον όλων εκείνων για τους οποίους δήθεν κόπτονται ότι θέλουν να προστατεύσουν.

Αντί να αναρωτιόνται και να εστιάζουν στα αιτία του χάους π.χ. των Νοσοκομειακών ατασθαλιών που οι σειρές των υπουργών που προηγήθηκαν, ανεξάρτητα της κομματικής τους εκπόρευσης, δεν είχαν το σθένος να αντιμετωπίσουν, γενικολογούν και λαϊκίζουν με τις επιπτώσεις των μέτρων στον καθημερινό ανθρωπάκο του οποίου το μέλλον, ιδιαίτερα στα γεράματα, εξαρτάται από την παροχή φτηνών και επαρκών υπηρεσιών από αυτά καθαυτά τα ξεχωριστά νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.

Αντί να εστιάζουν στο πως, σε εύλογο χρονικό διάστημα, μπορεί να καταμετρηθεί το προσωπικό των νοσοκομείων για τα διαπιστωθεί ο τραγέλαφος των παρεχόμενων υπηρεσιών, με την συντριπτική μάζα των ειδικευμένων ιατρών να συνωστίζεται σε παλαιά αστικά νοσοκομεία τα οποία θα έπρεπε από καιρό να είχαν δώσει τη θέση τους σε αστικό πράσινο, όπως το Ιπποκράτειο, που κατασκευάστηκε για να εξυπηρετήσει τους συνωθούμενους από την Μικρά Ασία πληθυσμούς, πριν 90 χρόνια, και όχι τις απόλυτα διαφοροποιημένες σημερινές ανάγκες περίθαλψης, γενικολογούν σε ατέρμονες συζητήσεις που συσκοτίζουν τα πραγματικά αίτια του προβλήματος.

Παραφιλολογούν για το εάν τα νοσοκοµεία χρειάζονται ένα κεντρικό σύστηµα προµηθειών με ταυτόχρονη µμηχανογράφηση των αποθηκών τους, ώστε να αδυνατεί ο κάθε «αρμόδιος» να παραγγέλνει εκείνα τα φάρμακα ή τα αναλώσιμα που χρειάζονται για τη δική του διευκόλυνση αντί των ασθενών του. Το παρουσιάζουν ως έργο γιγάντιο και ατελέσφορο με την κλασσική νοοτροπία των αρνητών του εκσυγχρονισμού που αντί να προσαρμόζουν τον τρόπο λειτουργίας τους στις νέες δομές επιδιώκουν να διαμορφώνουν τα συστήματα σύμφωνα με τις δικές τους λαβυρινθώδεις και ιδιοτελείς μεθοδεύσεις.

Διαμορφώνουν, τάχατες από αφέλεια, τις συνθήκες εκείνων που προηγήθηκαν και των άλλων που προηγήθηκαν εκείνων, μη κατανοώντας ότι οι καιροί άλλαξαν και το παρελθόν δεν θα επανέλθει ακόμα και στην χώρα των Ελληναράδων.

Διαμορφώνουν μια γραμμή πλεύσης που δεν δίνει ελπίδες στην δημοσιονομική εξυγίανση από την οποία θα εξαρτηθεί το μέλλον της χώρας και η επιβίωση των ασθενέστερων τάξεων για τους οποίους εκφράζουν υποκριτική συμπάθεια.

Και δεν είναι μόνο τα Νοσοκομεία που νοσούν περισσότερο από τους ασθενείς που περιθάλπουν.

Τα πιράνχας της ευκαιριακής διαπλοκής εξύφαιναν επί χρόνια τα δίχτυα τους εξουδετερώνοντας κάθε προσπάθεια ανιδιοτελούς εξυγίανσης σε κάθε τομέα δραστηριότητας.
Όταν δε δεν ήταν εύκολη η κατά μέτωπο επίθεση ενάντια στους αφελείς εκφραστές ενός σύγχρονου Δονκιχωτισμού, έφτιαχναν μηχανισμούς παραπλάνησης όπως τα παρατηρητήρια τιμών, κάτι σαν τα παρατηρητήρια πουλιών δηλαδή, που κτίζουν οι οικολόγοι στα δάση...
Παρατηρούσαν και παρατηρούν έτσι την ροή των αυξομειούμενων τιμών λες και η συναλλαγή έχει μορφή και σχήμα που μπορεί να προηγείται ή να έπεται των διαμορφώσεων που προσφέρουν τα στατιστικά δείγματα.

Είναι σαν την τακτική των επιτροπών. Φτιάξε, ήταν και παραμένει το σκεπτικό, μια επιτροπή να εξετάσει το θέμα που προέκυψε ώστε να είσαι βέβαιος ότι αυτό δεν θα αντιμετωπιστεί ποτέ.

Η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα των παρεμβάσεων εκτός της νομολογιομανίας παραμένει άγνωστη...

Εδώ και εννέα μήνες νομολογούμε και νομολογούμε ενώ την συναλλαγή διαδέχτηκε ήδη μια σχεδόν μοιρολατρική αδιαφορία που απομακρύνει κάθε σκέψη για δημοσιονομική εξυγίανση τρεφόμενη από την ελπίδα ότι στις επόμενες εκλογές όλα πάλι δικά μας θάναι...

Αυτή τη φορά όμως δεν θάναι...

Αυτή τη φορά οι κήνσορες της κομματολαγνειακής αυταπάτης εμπαίζουν τους ίδιους τους εαυτούς τους ενώ οι ευκαιριακοί τους αντίπαλοι αναλώνονται σε εκσυγχρονιστικές και προοδευτικές αυταπάτες, τάχατες ενάντια στο δικομματικό αλισβερίσι, αγνοώντας ότι η πολιτική δεν καλλωπίζεται με τον πολυκομματισμό διότι το ήθος δεν βρίσκεται στον ανταγωνισμό όπως στις αγορές αλλά στην αποφασιστικότητα εκείνων που έχουν το κύρος και τη δύναμη να το επιβάλλουν σεβόμενοι το εκάστοτε Συνταγματικό πλαίσιο που όμως επιθυμούν και επιδιώκουν να εκσυγχρονίζουν.

Το κακό είναι ότι και οι μεν και οι δε, αγνοώντας τα όσα ορθολογικά σκέπτονται και εκφράζουν εκείνοι που έχουν ήδη αναλάβει τις τύχες μας, συνεχίζουν να διαμορφώνουν ένα κλίμα που φέρνει τον θάνατο από βαρεμάρα...

Πρέπει να ομολογήσω ότι αδυνατώ στη συγκεκριμένη περίπτωση να καταλήξω στο αν αυτός είναι καλλίτερος από τον φυσικό.