Παύση πληρωμών!!! (Συνέχεια...)

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 25η Ιουνίου 2010)

Την προηγούμενη εβδομάδα, με αφορμή το προκλητικό κείμενο ενός εντύπου με τίτλο «Όχι στη Νέα κατοχή» υπονοώντας τις μειωμένες δυνατότητες ελεύθερης διαχείρισης του Ελληνικού ελλείμματος από τους δανειστές μας, ξεκίνησα μια σύντομη διαδρομή στο τι θα σήμαινε η άρνησή μας να είμαστε συνεπείς στο μνημόνιο που υπογράφτηκε και που αποσκοπούσε στην ομαλή κατά το δυνατόν έξοδο της χώρας από την δεινή κατάσταση που βρέθηκε...

Θεώρησα και θεωρώ σε αυτή την ανάλυση ότι τα όσα λέγονται επιβάλλονται συχνά από πολιτικές επιδιώξεις και ιδιοτελή συμφέροντα που υποστηρίζονται και υποστηρίζουν κομματικούς μηχανισμούς.

Τα κόμματα είναι από τη φύση τους ιδιοτελή με την ιδιοτέλειά τους να αυξάνει όσο περισσότερο απέχουν από την εξουσία, γεγονός που τα αναγκάζει να βαφτίζουν το κρέας, ψάρι.

Η τακτική αυτή, της αντιστροφής εννοιών, έχει τελευταία βρει συμμάχους έναν σημαντικό αριθμό επιστημόνων που εις το όνομα ενός αμετάκλητου δογματισμού υποτάσσουν την ελευθερία της γνώσης και της αναλυτικής σκέψης στις ανάγκες του όποιου μηχανισμού παρέχει ασφάλεια στους δύσκολους καιρούς που περνάμε...

Θεωρώ επομένως ότι στους τομείς που θα βλαφτούν καίρια, σε περίπτωση άρνησης ή παύσης πληρωμών όπως αυτή η μερίδα συμφερόντων υποστηρίζει, θα είναι εκτός από τους μισθούς και τις συντάξεις των εργαζομένων, οι καταθέσεις και η κάθε δυνατότητα άμεσου δανεισμού που θα τόνωνε την επιχειρηματικότητα και θα χάραζε την ελπίδα...

Επιχειρηματικότητα.

Αναλυτικότερα, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των Ελληνικών επιχειρήσεων, είναι ως επί το πλείστον εισαγωγικές και εφόσον υπάρξει παύση πληρωμών, θα κλείσουν λόγω αυξημένου προβλήματος ρευστότητας αλλά και της μειωμένης ζήτησης.

Η παύση πληρωμών θα επιβάλει αυτόματα υψηλούς δασμούς στα εισαγόμενα είδη διότι δεν θα έχουμε την ευχέρεια να καλύπτουμε διαφορετικά το εμπορικό μας έλλειμμα που παρά την αναμενόμενη μείωσή του θα απαιτεί ακόμα δραστικότερη μείωση. Θυμίζω ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο φόρος «πολυτελείας» σε αγαθά όπως οι έγχρωμες CRT τηλεοράσεις ξεπερνούσε το 120%! Έκτοτε συνηθίσαμε να ζούμε με τα καταναλωτικά αγαθά και σήμερα δεν υπάρχει σπίτι, ακόμα και μεταξύ των πτωχότερων, χωρίς τις βασικές συσκευές υποβοήθησης του νοικοκυριού και της διασκέδασης (λευκές ηλεκτρικές συσκευές, συστήματα ήχου και λοιπά gadgets όπως τα απειράριθμα μοντέλα κινητών τηλεφώνων)

Οι εξαγωγικές αντιθέτως επιχειρήσεις θα τα πάνε καλύτερα εφ’όσον τα εξαγόμενα προϊόντα τους θα γίνουν ανταγωνιστικά, όχι λόγω φτήνιας αλλά ποιότητας διότι την φτήνια θα τη δίνουν και οι ανταγωνίστριες Βαλκανικές χώρες.

Η οικοδομή όμως θα παγώσει και οι εξαρτώμενες επιχειρήσεις θα καταρρεύσουν διότι τα δάνεια με ψηλά επιτόκια θα αφαιρούν κάθε προοπτική αποπληρωμής ενώ παράλληλα δεν θα χρειάζονται κατοικίες, με τους ξένους εργάτες να έχουν αποχωρήσει και τον πληθυσμό να βαίνει μειούμενος λόγω ανέχειας και αυξανόμενου δημογραφικού. Να θυμίσω ότι η μεγάλη άνθηση της οικοδομής την περίοδο της δικτατορίας, όταν ο πλούτος ήταν περιορισμένος, είχε εντελώς διαφορετικά ποιοτικά στοιχεία. Εχρηματοδοτείτο χάριν της μικρής συναλλακτικότητας σε χρήμα που απαιτούσε το σύστημα της αντιπαροχής, τα μετρητά δηλαδή που άλλαζαν χέρια ήταν πολύ λίγα λόγω της ιδιομορφίας της ανταλλαγής (Bartering) και οι οικονομίες των νοικοκυριών αναλογικά μεγαλύτερες λόγω της ανασφάλειας που επικρατούσε. Σήμερα οι καταθέσεις έχουν καταρρεύσει πλην εξαιρέσεων λόγω του ότι προηγήθηκε περίοδος υπερβολικής πιστωτικής επέκτασης αφήνοντας στις θέσεις των καταθέσεων τρύπες ρευστότητας. Άρα, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επαναληφθεί το «θαύμα» για το οποίο επαίρετο η χούντα ή ακόμα και η πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η αναγκαστική εσωστρέφεια θα έχει και τα καλά της. Θα δημιουργήσει συνθήκες «άνθησης» νέων επιχειρήσεων που θα απευθύνονται κυρίως στην εσωτερική κατανάλωση. Θα επανέλθουν αρκετές βιοτεχνίες που θα στηθούν με μηδαμινά κεφάλαια και θα παράγουν προϊόντα που σήμερα εισάγονται.

Σε κάποιες περιπτώσεις ο εξαναγκασμός στην εσωστρέφεια θα έχει δημιουργικά χαρακτηριστικά και έτσι θα δούμε να αναπτύσσονται ξανά στην Ελλάδα τεχνολογικοί τομείς που θα έχουν συνεργούς την γνώση με το χαμηλά μισθολόγια.

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις η γεωργία θα επιστρέψει σε τομείς που δεν στηρίζονται μόνο στις επιδοτήσεις αν και αυτοί οι τομείς είναι λιγοστοί μιας και μέχρι σήμερα οι τυφλές επιδοτήσεις και τα πάμφθηνα εργατικά των ξένων είχαν δώσει στην αγροτική κερδοσκοπία ότι θα μπορούσε να λάβει ερήμην των αναγκών του Ελληνικού λαού όπως το κακής ποιότητας βαμβάκι παραγόμενο με τερατώδη σπάταλη νερού σε ξερικά χωράφια.

Παράλληλα όμως θα επανακάμψουν τα φασονάδικα για τους ξένους όπως ακριβώς συμβαίνει στη Νότια Ιταλία που παράγει για όλη την Ευρώπη από εργάτες που ζουν μαζικά σε συνθήκες σκληρές, όχι πολύ διαφορετικές εκείνων των μέσων του 19ου αιώνα στην βιομηχανική Αγγλία.

Επομένως, εκτός εξαιρέσεων, η δραματική υποβάθμιση από την αναγκαστική εσωστρέφεια που θα φέρει η παύση πληρωμών θα μετατρέψει τις κατακτήσεις της αριστεράς (όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται...) σε κατακτήσεις δουλείας... και θα είναι αυτοί που θα επωμιστούν την βασική ευθύνη για την τραγική κατάληξη μιας χώρας που σήμερα μπορεί να έχει γονατίσει αλλά μάχεται...

Οι προτάσεις των επιστημόνων της αριστεράς θα φέρουν την οριζοντίωση των δεικτών με τις όποιες προοπτικές ανάκαμψης να εκτείνονται πέραν της δεκαετίας ακόμα και με τις πλέον αισιόδοξες προβλέψεις. Μας υπόσχονται καλλίτερες μέρες για να μας προσφέρουν εκείνες που έφεραν τον Σπάρτακο στα τείχη της Ρώμης.

Ξένες επενδύσεις

Οι επενδύσεις θα πάρουν χρόνο για να επιστρέψουν διότι ο επενδυτής δεν κοιτά μόνο την φτήνια των εργατικών χεριών αλλά και το θεσμικό και φορολογικό πλαίσιο που θα πρέπει να εκσυγχρονιστεί αντί να εμβαλωθεί όπως παραμένει η σημερινή τακτική. Αυτό θα συμβεί μόνο αν η γραφειοκρατία αντιμετωπιστεί ριζικά και όχι με ευχολόγια.

Η γραφειοκρατία όμως δεν διαιωνίζεται χάριν και μόνο της ανάγκης συναλλαγής με την εκάστοτε εξουσία.

Όταν ένας ολόκληρος λαός αποδέχεται το φακελάκι ως επιβράβευση των παρεχόμενων υπηρεσιών που λαμβάνει δεν αλλοιώνει με την ανοχή του το ήθος εκείνων που μας διοικούν αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Όλοι έχουμε ευθύνη.

Όταν τα συνδικάτα προτείνουν τα στελέχη τους σε κομματικούς θώκους τότε δεν αγωνιούν για το καλό του εργάτη αλλά για το συμφέρον της κομματολάγνου ελίτ που τα διοικεί.

Όταν υπάρχουν εισαγγελικές έρευνες που αποδεικνύουν ότι στελέχη του ΟΛΠ και του ΟΣΕ ελάμβαναν επί συναπτά έτη αμοιβές για ψεύτικες υπερωρίες κλέβοντας το Ελληνικό κράτος και δεν κινείται κανείς εναντίων τους δεν πρόκειται για ενδιαφέρον στον εργάτη αλλά για εκείνο της κομματικής ελίτ που μοιράζεται στο σκοτάδι το προϊόν της παρανομίας.

Αυτά ως φαινόμενα κοινωνικής σήψης δεν θα αλλάξουν ούτε θα μετριαστούν με την παύση πληρωμών αλλά αντίθετα θα βρουν μιμητές διότι η ένδεια θα αυξήσει τις πιέσεις για συναλλαγή και διαφθορά.

Η εργατική τάξη δεν γίνεται επομένως καθόλου προφανές πως θα αποκτήσει εργασιακό ήθος και προσήλωση που θα ανταγωνίζεται εκείνη των γειτόνων μας. Η ένδεια και η εξαθλίωση από την καταβαράθρωση των αμοιβών που θα ακολουθήσει την παύση πληρωμών, δεν θα αφήσει κανένα περιθώριο ταξικής αναβάθμισης ούτε καν σε εκείνους που επί τριακονταετία αύξαναν συστηματικά τις προοπτικές τους. Η ζωή δεν θα τραβήξει καμία ανηφόρα και ο διθυραμβικός επαναστατικός ενθουσιασμός του Μίκη Θεοδωράκη θα μείνει κενός ουσίας και ελπίδας.

Η ζωή θα πάει στην κατηφόρα και θα βρεθεί μακριά από κάθε ανηφόρα...

Παραδείγματα αυτής της εσωστρέφειας βλέπουμε επί δεκαετίες σε χώρες όπως το Ιράν. Εκεί ο δογματισμός και η αποξένωση από τις πραγματικές αξίες της ζωής χάριν στις εμμονές ενός Θεοκρατικού καθεστώτος έφεραν τη χώρα σε μια κατάσταση εξομάλυνσης προς τα κάτω δηλαδή ισονομίας και ισοκατανομής στην φτώχεια... Ίσως πείτε ότι τουλάχιστον πέτυχαν την πολυπόθητη κοινωνική δικαιοσύνη μέσα από την φτώχεια... Αν αυτή είναι η επιδίωξη του πολιτικού δογματισμού των αριστερών επιχειρηματιών που υιοθετούν την παύση πληρωμών τότε ας την δοκιμάσουν αυτοί οι λίγοι αναμεταξύ τους... Εμείς, οι άλλοι, οι πολύ περισσότεροι, δεν χρωστάμε για κανένα λόγο ένα τέτοιον υποβιβασμό των ελπίδων και των προοπτικών μας...

Ήδη στο Ιράν και πολύ περισσότερο στην Κούβα διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια κατάρρευσης των εκεί καθεστώτων με τις εξελίξεις που θα επακολουθήσουν να είναι καταλυτικές για τις απολυταρχικές και αυτόκλητες διοικήσεις τους. Οι άνθρωποι μέσα από τη χαρά που θα τους προσφέρει η ελπίδα της ελευθερίας, χωρίς την υποστήριξη των διεφθαρμένων μηχανισμών που τους καταπιέζουν, θα οδηγήσουν ξανά τις χώρες αυτές σε πρωτόγνωρα επίπεδα προόδου, ευμάρειας και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Αναμφίβολα μέσα σε ένα κυκεώνα ανταγωνιστικής φτώχειας και ένδειας θα προκύψουν επενδυτικές ευκαιρίες. Μόνο που οι επενδυτές αναγνωρίζουν τα χαρακτηριστικά του επενδυτικού περιβάλλοντος και τα εκμεταλλεύονται τόσο περισσότερο όσο αυτά αποκαλύπτουν αδυναμίες. Η φτώχεια φέρνει χαμηλότερους μισθούς αλλά και χαμηλότερες προοπτικές. Εάν η COSCO ανέλαβε ήδη να διαχειριστεί δυο προβλήτες στον Πειραιά με ένα ανταγωνιστικό μίσθωμα αύριο τα νέα μισθώματα θα είναι πολύ ευτελέστερα και εμείς ποιο αδύναμοι να τα αρνηθούμε... διότι θα τα έχουμε απόλυτη ανάγκη.

Επιπλέον, κανένας επενδυτής δεν μένει σε μια χώρα όπου έχουν προηγηθεί κρατικοποιήσεις. Στην Βραζιλία μπορεί να μπήκαν πολλοί ξένοι επενδυτές που αγόρασαν σχεδόν ότι θα μπορούσε να αγοραστεί αλλά σε μια χώρα που προμήνυε λόγω μεγέθους μεγάλες προοπτικές ανάπτυξης και συνεπακόλουθα ωφελημάτων για τους επενδύοντες. Στην Ελλάδα ποιος τομέας παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να προσφέρει τέτοιες δυνατότητες εκτός από τον τουριστικό. Ναι σε αυτόν μπορούσαμε να διατηρούμε κάποια ελπίδα αλλά θα είναι αρκετή; Πως θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε από εκείνα που θα ρίχνουν οι συνδαιτυμόνες του γλεντιού στο πάτωμα. Όσο πλούσιο και αν είναι το τραπέζι των τουριστικών εταιρειών (Tour Operators) τα κόκαλα που θα πέφτουν θα παραμένουν κόκαλα...

Οι σοβαρές επενδύσεις απαιτούν φερεγγυότητα και σταθερότητα. Μια χώρα που έγραψε στα υποδήματά της τις συμφωνίες που η ίδια υπέγραψε δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει φερεγγυότητα για πολλά, πολλά χρόνια ούτε ελπίδα για επενδύσεις παρά μόνο υπό συνθήκες νεοδουλείας. Φαίνεται ότι το Σπαρτακιακό εγχείρημα δίνει ακόμα ελπίδες σε όσους φρόντισαν να υιοθετήσουν ακόμα και το όνομά του για την πολιτική ανορθοδοξία που πρεσβεύουν...

Οι γειτονικοί συσχετισμοί και οι γεωπολιτικές επιδιώξεις.

Χωρίς καμία αμφιβολία η παύση πληρωμών, που έτσι και αλλιώς είναι ανέφικτη βάσει του υπογεγραμμένου μνημονίου, θα μας φέρει σε ισοδυναμία με τις βόρειες βαλκανικές χώρες και σε απόλυτη μειονεξία απέναντι στην Τουρκία.

Η αφερεγγυότητα μας δεν θα τρομάξει μόνο τους δανειστές μας και τους εν δυνάμει επενδυτές αλλά θα οδηγήσει σε πολύ ποιο επικίνδυνες καταστάσεις.

Θα αναθαρρέψει τις γεωπολιτικές βλέψεις των ανατολικών μας γειτόνων ενώ εμείς θα έχουμε εγκαταλείψει το πλοίο της ΕΕ νομισματικά αλλά και πολιτικά ώστε να προσβλέπουμε σε όποια βοήθεια.

Θα βρεθούμε μόνοι στις ορέξεις των ισχυρών πλέον γειτόνων μας και στις παθογένειες μιας εσωτερικής πολιτικής μερίδας που συνεισέφερε πολλά στο Μικρασιατικό όνειδος.

Η ελπίδα

Η ελπίδα για τη χώρα μας δεν βρίσκεται όπως έγινε προφανές στις εμμονές μερικών ατόμων που αν και λίγοι και επιστημονικοφανείς απεργάζονται το καλό του τόπου.

Η ελπίδα θα έλθει από την αυξημένη συνειδητότητα που φέρνει καθημερινά η κρίση στις πόρτες μας. Θα συνειδητοποιήσουμε τότε ότι οι πρακτικές της χάρτινης ευτυχίας και της υποκριτικής διάθεσης που σκέπαζε την καθημερινότητά μας θα είναι αδιέξοδες.

Θα συνειδητοποιήσουμε ότι το δημόσιο δεν μπορεί να είναι ο εργατοπατέρας των Ελλήνων και η γραφειοκρατία η κόρη που απαιτεί συνέχεια χαρτζιλίκι. Η συνειδητότητα αυτή θα γεννήσει φρέσκους βλαστούς και μέσα από τα καμένα της κρίσης θα φανούν τα βλαστάρια της ελπίδας.

Οι νέοι βλαστοί μπορεί να πάρουν καιρό για να πρασινίσουν το τοπίο και να προσφέρουν την δροσιά τους αλλά η φωτιά (κρίση) θα τους έχει τουλάχιστον απολυμάνει από τις αρρώστιες του παρελθόντος...