Απάντηση στον Μίκη Θεοδωράκη

Αγαπητέ μας Μίκη Θεοδωράκη,

Δεν θα πω ότι τα λες λάθος.

Δεν μπορώ να το πω αυτό για το περιεχόμενο της πρόσφατης ανοικτής επιστολής σου για την κρίση και το ΔΝΤ.

Θα πω όμως ότι δεν υπάρχει συνομωσία από τους Αμερικανούς αν και υπάρχει κάποια πίεση για να λύσουμε επιτέλους αυτά που εμείς αναγάγαμε σε γόρδιους δεσμούς λόγω της επιμονής μας σε αρχές που καμία σχέση δεν έχουν με την κοινοκτημοσύνη και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

Δεν θα ήταν αγαπητέ μας Μίκη προτιμότερο να καταλήγαμε σε λογικές συνεργασίας και συνεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων του Αιγαίου, που μένουν ανεκμετάλλευτοι επί δεκαετίες επειδή οι Τούρκοι ζητάνε μερτικό;

Πως θα αισθανόσουν εσύ, που ήσουν πάντα έτοιμος να δώσεις και τη ζωή σου για τον συνάνθρωπο, εάν ήξερες ότι κάποτε ήσουν μία ισχυρή αυτοκρατορία και τώρα υποχείριο ενός μικρού έθνους που επιμένει να σου καθορίζει εγωιστικά τις γαιοστρατηγικές σου ανάγκες.

Άσχημα υποθέτω... πολύ άσχημα...

Ε λοιπόν τόσο και περισσότερο άσχημα νιώθουν και οι Τούρκοι...

Θα μπορούσαμε κάλλιστα να βγάλουμε το πετρέλαιο που κρύβεται στα βάθη του Αιγαίου και να το μοιρασθούμε με τους Τούρκους γείτονές μας αντί να το αφήνουμε να χάνει την αξία του μιας και από κάποια στιγμή και έπειτα δεν θα χρησιμοποιούμε πλέον πετρέλαιο για τις ενεργειακές μας ανάγκες...

Αυτό επιτάσσει ο άνθρωπος μέσα μου. Αυτό λεει η αγάπη στον συνάνθρωπο και τον γείτονα. Σε αυτή την επιλογή με οδηγεί ο πρακτικός νους που διαθέτω.

Τα περί καλής γειτονίας, που διατυμπανίζουμε επί χρόνια, αποτελούν απλά τον φερετζέ του εγωπαθούς και εκλεκτικού απομονωτισμού μας εμπαίζοντας τη νοημοσύνη μας αλλά και των Τούρκων γειτόνων μας.

Στην Κύπρο τα κάναμε θάλασσα... Εμείς τα σκατώσαμε στην Κύπρο και όχι οι Τούρκοι. Και όταν ο Τούρκοι είπαν κάποτε μέχρις εκεί και επενέβησαν, εμείς πάλι προδώσαμε... προδώσαμε τους δικούς μας στρατιώτες... Ακόμα συνεχίζουμε να τους προδίδουμε λέγοντας ότι πολέμησαν στην «Κορέα»...

Και όταν ήλθε το ατελές μεν σχέδιο Ανάν, που όμως, παρά τα ελαττώματά του, είχε τα στοιχεία μιας δίκαιης μοιρασιάς και επέβαλε την αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων (Θα είχε αποχωρήσει πλέον ο Τουρκικός στρατός από την Κύπρο) εμείς διαδώσαμε κάθε μορφής χυδαιότητα και αναλήθεια γυρνώντας το μαύρο άσπρο, ότι αυτό το μοίρασμα της εξουσίας μαζί τους έβλαπτε τάχα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ενώ ήταν προφανές ότι τα μόνα δικαιώματα που έβλαπτε ήταν αυτά του άνομου και ασύστολου νεοπλουτισμού των Ελληνοκυπρίων.

Λαμπρή απόδειξη του γεγονότος υπήρξε η λυσσαλέα εθνικιστική μανία όσων κινήθηκαν ενάντια στην κοινή γνώμη που αρχικά αγκάλιασε το σχέδιο Ανάν αλλά τελικά το καταψήφισε τρομοκρατημένη από το δηλητήριο του μίσους που εξέπεμπαν οι παλαιοί και γνώριμοι κύκλοι της ανωμαλίας.

Σε αυτό πρωτοστάτησε το πρωτοπαλίκαρο και κατοπινός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας των Ελληνοκυπρίων, ο εκλιπών Τάσος Παπαδόπουλος, που ήδη επιβάρυνε η Εθνικιστική του δράση, οι σκοτεινές του σχέσεις με το πολιτικό παρασκήνιο και ο θάνατος του Γεωρκάτζη, την σύζυγο του οποίου έτρεξε να νυμφευθεί πριν προλάβουν να στεγνώσουν τα γράμματα αναγγελίας της δολοφονίας του.

Η Κύπρος επομένως, αγαπητέ μας Μίκη, κρύβει πολλά και θολά γεγονότα ενώ το σχέδιο Ανάν δεν το πολέμησε η εργατιά αλλά οι βολεμένοι, δηλαδή η απεχθέστερη τάξη των Κυπρίων.

Όσο για τα βόρεια σύνορά μας, εκεί τα θαλασσώσαμε όταν τα Σκόπια απεχώρησαν από το σχήμα της Γιουγκοσλαβίας και εμείς αδρανήσαμε ενώ γνωρίζαμε ακριβώς πια ήταν η σκοπιμότητα ύπαρξης αυτού του κρατιδίου.
Γνωρίζαμε ακόμα αγαπητέ μας Μίκη ότι σε αυτή την διάσπαση της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας το επάνω χέρι το είχε η Γερμανία.

Η Αμερική ακολούθησε διότι δεν καλοείδε τις νέες επεκτατικές κινήσεις των Γερμανών φτιάχνοντας μια αιμορραγούσα πληγή στα νότια σύνορα της πρώην Γιουγκοσλαβίας με το υλικό που ήδη υπήρχε.

Οι Αμερικανοί απέδειξαν έτσι ότι ούτε ήταν ούτε είναι φίλοι των Γερμανών.
Από την άλλη το τρίτο Ράιχ δεν πέθανε και το μίσος παραμένει εκεί για να θεριέψει όταν παρουσιασθούν ξανά οι περιστάσεις.

Η λεγόμενη υπεροχή της Άριας φυλής συνεχίζει να αποτελεί το βασικό στοιχείο του νεοκομπλεξισμού των Γερμανών ενάντια στους προδοτικούς, κατ αυτούς, Αγγλοσάξονες (που όμως σχετίζονται με τους Γερμανούς στα βάθη της ιστορίας) και θα ξαναγίνει πηγή δεινών στην Ευρώπη που ζει κατά το μεγαλύτερο μέρος ειρηνικά επί 60 συναπτά χρόνια.

Εκείνο λοιπόν που θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς θα ήταν να επιδιώκαμε την ειρήνη μέσω της συνεργασίας, αντί της άρνησης, εδώ στα νοτιοανατολικά παράλια της Ευρώπης, διαμορφώνοντας και τους όρους συνεργασίας είτε με τους γείτονές μας Τούρκους είτε με τους ισχυρούς Τεύτονες του βορρά.

Εκείνο δηλαδή που θα έπρεπε να κάναμε εμείς, θα ήταν να συσπειρωθούμε και συνεργαζόμενοι να γίνουμε ξανά πρωταθλητές των γραμμάτων, της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Το πρόβλημά μας δεν είναι η Μακεδονία των Σκοπίων αλλά η έλλειψη της δημιουργικής μαχητικότητας των Ελλήνων Μακεδόνων.

Πρέπει να γίνουμε ξανά αγωνιστές και όπως οι μαχητές του Μεγάλου Αλεξάνδρου, να ανακτήσουμε την νικηφόρα πεποίθηση αντί του κλαυθμυρισμού που μας διακρίνει τελευταία...

Αυτό θεωρώ ότι πρέπει να κάνουμε και αυτό θεωρώ ότι αρμόζει στις ανάγκες ενός νέου κόσμου που η παγκοσμιοποίηση έκανε παραδόξως εχθρικό.

Ο σημερινός άνθρωπος που τρέφει συναισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, δεν μάχεται τον περίβολό του αλλά τον καλεί στο αρχοντικό του, τον φιλεύει με τα αγαθά του και σφίγγουν όλοι τα χέρια της φιλίας και της συνεργασίας.

Εύχομαι αγαπητέ μας Μίκη, να είσαι καλά και να ξέρεις ότι όταν εσύ μιλάς εγώ τουλάχιστον αλλά και πολλοί άλλοι, όλοι ασήμαντοι μπροστά σου Έλληνες, δακρύζουμε...

Θέλω να το ξέρεις αυτό.

Με βαθιά εκτίμηση


Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Οικονομολόγος – Επιχειρησιακός ερευνητής