Η Εξαφάνιση του Γκουρού...

(Δημοσιεύτηκε στο Capital.gr http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=1308278&pg=3)

Ήταν ένα υγρό και ζεστό βραδάκι στις αρχές Ιουλίου του 2007. Λίγα ήταν τα μέρη στο Μανχάταν που μπορούσε να βρει κάποιος λίγη δροσιά. Και από αυτά τα λίγα, τα περισσότερα ήταν ήδη πιασμένα από τα παιδιά που δούλευαν στο Financial District. Τα ποτήρια στις ταράτσες στο 230 Fifth, στο Gansevoort και στο Maritime Hotel ήταν γεμάτα καλοκαιρινά κοκτέϊλς: mojitos, caipirinas και cosmopolitan.Το 2005 και το 06 πήγαν πολύ καλά και το μικρό loft στο Village είχε γίνει penthouse στη Washington Sq. Η 911 είχε ήδη πουληθεί στον επόμενο CDS trader και η προκαταβολή για την F340 ήταν ήδη καταβεβλημένη…

..Η παρουσίαση στα συνταξιοδοτικά ταμεία είχε τελειώσει και όλη ήταν εντυπωσιασμένοι από τις γνώσεις και την ευφράδεια του κορυφαίου αναλυτή στα Πιστωτικά Παράγωγα. Το ίδιο –ίσως και λίγο παραπάνω για να είμαστε ακριβείς- ήταν εντυπωσιασμένοι και από τον αντίστοιχο των Στεγαστικών. Η Hellman Brothers ήταν ίσως η καλύτερη επενδυτική τράπεζα του κόσμου και οι δύο φίλοι, οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες των αγορών. Εκατοντάδες –ίσως και χιλιάδες- διαχειριστές κρεμόντουσαν από τα χείλη τους. Εκατομμύρια επενδυτικές θέσεις βασίζονταν στις απόψεις του. Δισεκατομμύρια δολάρια πηγαινοερχόντουσαν με ένα υπονοούμενο.

“We are the kings of the world!!” σκεφτόντουσαν με σιγουριά –και δικαίως- οι δύο φίλοι.

Το μόνο άσχημο σε όλο αυτό ήταν η υγρή ζέστη της Νέας Υόρκης. «Αυτό το πράγμα δεν αντέχεται άλλο Dick», διαμαρτυρήθηκαν στο αφεντικό (Dick είναι και υποκοριστικό -κυρίως στις ΗΠΑ). «Γιατί ρε παιδιά; Η χρονιά πάει καλύτερα από κάθε άλλη, το bonus μας θα φτάσει σε ύψη ΑΕΠ Σλοβακίας, ο Δείκτης είναι πάνω από τις 1550 και μια λέξη σας κινεί γη και ουρανό.. Δεν είστε ευχαριστημένοι;». Ξέσφιξαν λίγο τις γραβάτες και του είπαν χαμογελώντας: «Η ζέστη της Νέας Υόρκης δεν αντέχεται άλλο αφεντικό!!.. Έχουμε πήξει στην παρουσίαση στο Plaza για όλους αυτούς τους βλαχαδερούς που έρχονται από κάθε γωνιά της χώρας για να τους μάθουμε που θα βάλουν τα πολλά λεφτά τους για να βγάλουν κανένα δολάριο και έχουμε και τη ζέστη από πάνω!!». Γέλασαν όλοι μαζί. Ο Dick σταμάτησε να γελάει και τους κοίταξε με καμάρι: «ΟΚ παιδιά, θα σας λύσω το πρόβλημα. Θα πάρω τα κεντρικά Ευρώπης να σας κανονίσουν μια παρουσίαση εκεί κάπου και πάρτε 3-4 μέρες άδεια να πάτε σε καμιά παραλία, on the house φυσικά.. Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, που θέλετε;». Κοιτάχτηκαν λίγο αναποφάσιστα και είπε ο Στεγαστικός: « ‘Έχουμε παει εκεί αφεντικό και είδες αποτελέσματα που φέραμε –ειδικά Ισπανία..να πηγαίναμε κάπου αλλού, εσύ τι λες Tom?». Ο Tom τον κοίταξε για 2 δευτερόλεπτα με το βλέμμα που σε διαπερνάει σαν αόρατο και ερχόμενος από το mini trance είπε: «Ελλάδα..!! Πάμε; Ο παππούς μου ήταν από εκεί και ξέρω κάτι παιδιά από την Gargan που πήγαν πέρυσι και ήταν φανταστικά!!». Ο Dick σήκωσε το ακουστικό και το κανόνισε σε 10 δεύτερα.

Σε πέντε μέρες η παρουσίαση σε κεντρικότατο ξενοδοχείο λάμβανε χώρα στην κατάμεστη Μεγάλη Αίθουσα όπου οι ιθαγενείς είχανε πιάσει θέση από νωρίς. Η νεκρική σιγή που επικρατούσε ήταν αποτέλεσμα της ευλάβειας με την οποία οι ντόπιοι αντιμετώπιζαν τους Γκουρού και τις απόψεις τους, αλλά και του μαγαζιού που εκπροσωπούσαν. Η παρουσίαση τελείωσε και οι τοπικοί παίκτες φωτογραφήθηκαν μαζί τους με καμάρι και πήραν το δρόμο για το γραφείο τους, σίγουροι πλέον για την πορεία των Αγορών αλλά και των επενδύσεων που έπρεπε να ακολουθήσουν ώστε να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που άκουσαν να αναλύονται. Τα “παιδιά” πήγαν Μύκονο με και μετά Λονδίνο-ΝΥ με Lear-jet...

..Το δροσερό πρωινό αεράκι χάιδευε το πρόσωπο και σε ξυπνούσε ευχάριστα. Ήταν μέσα Σεπτεμβρίου 08 και το Μεγάλο Μήλο ήταν στα καλύτερά του. Δροσιά, αεράκι, μαυρισμένα από τον ήλιο πρόσωπα και ετοιμασίες για το φθινόπωρο. Ο Tom και ο Harry κατηφόριζαν από τη Wall street προς την Broad street κατηφείς. «Πάνε τα λεφτά..», «Πως είναι δυνατόν;», «Αφού η αγορά έσκιζε..», «Μα να χάνεις από τα ακίνητα..;», «Η 4η μεγαλύτερη;» «Μας πούλησε ο Dick...» μουρμούριζαν σχεδόν δακρύζοντας.. Τα bonus είχαν γίνει μετοχές τις χρεοκοπημένης πλέον Hellman Brothers και είχαν χρησιμοποιηθεί σαν εγγύηση για το penthouse. Ούτε εταιρεία, ούτε θέση, ούτε επενδύσεις, ούτε ακίνητα. «Βλέπω να πουλάω και τη Ferrari για να πληρώσω την κάρτα..» έκρυψε ένα λυγμό ο Tom.

«Άντε γ.....!!» φώναξε ο Harry καθώς του γλίστρησε μια μικρή κούτα που είχε στοιβάξει σε μια μεγαλύτερη με τα υπάρχοντα από το γραφείο.

Η αγορά τους είχε αφήσει ολομόναχους. Οι δύο πρώην «γκουρού» κατηφόριζαν βρίζοντας την τύχη τους με ύφος που κάθε άλλο παρά ταίριαζε στους πράους και συμπαθητικούς τύπους από την Ινδία.

Την ίδια στιγμή στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, συνεργάτες, πελάτες και Αρχές ψάχνανε στα χαρτοφυλάκιά τους να αποτιμήσουν «χτυπημένα» προϊόντα Hellman.

Παρά τις συνεχείς προσπάθειες να τους εντοπίσουν στο κινητό, η απάντηση του τηλεφωνητή παρέμενε –με εκνευριστική σταθερότητα- η ίδια: «Ο Γκουρού που καλέσατε δεν υπάρχει. Παρακαλώ δοκιμάστε αργότερα».

Guru Jos