ΧΥΤAΛΟΓΙΑ, Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 17η Ιουλίου 2009)

Δεν περνά πλέον μέρα που να μη διαβάσουμε στις εφημερίδες ή να μην ακούσουμε στην Τηλεόραση για τους περιώνυμους ΧΥΤΑ (τους τόπους Υγειονομικής Ταφής των απορριμμάτων) και την ξεπερασμένη τεχνολογία τους...

Εδώ, στη χώρα μας, όταν δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε κάτι, βρίσκουμε πάντα μια δικαιολογία, οτι τα σταφύλια είναι δήθεν ξινά αλλά η πονηρή αλεπού είχε τους λόγους της να τα βλέπει ξινά..., δεν μπορούσε να τα φτάσει και προστάτευε έτσι το έτοιμο να καταρρακωθεί εγώ της..., εμείς τι άραγε προστατεύουμε;

Βγάλαμε την τεχνολογία υγειονομικής ταφής ξεπερασμένη αλλά ξεπερασμένη απο τι; Μήπως απο την διαδικασία και τις τεχνολογίες ανακύκλωσης;

Μα η ανακύκλωση είναι πολύ παλαιότερη διαδικασία απο τους ΧΥΤΑ. Απο όσο θυμάμαι, την δεκαετία του 50 σκάβαμε κάθε δυο χρόνια στο κήπο μου ένα λάκκο και ρίχναμε εκεί όλα τα οικιακά απορρίμματα, όλα όσα δεν έτρωγαν οι κότες και τα κουνέλια που διατηρούσαμε... Βέβαια δεν είχαμε αλουμίνια και πλαστικά τότε ενώ κάθε τετραετία περίπου ανασκάπταμε το βελτιωτικό χώματος που είχε προκύψει και το διανέμαμε σε όλα τα φυτά του κήπου. Ο σκουπιδιάρης ούτε που μας ήξερε εκείνα τα χρόνια.

Σίγουρα η ανακύκλωση δεν καλύπτεται με την κομποστοποίηση, ιδιαίτερα όταν έχεις να ασχοληθείς με το πλαστικό και τις τεράστιες ποσότητες χαρτιού των ημερών μας. Οχι πως το γυαλί και τα λοιπά υλικά συσκευασίας της υπερκαταναλωτικής εποχής μας πάνε πίσω σε ποσότητα...

Άλλο όμως η αυξημένη ποσότητα ανακυκλώσιμων υλικών και άλλο το ότι η ανακύκλωση είναι δήθεν η διαδικασία που προσπέρασε τους ΧΥΤΑ.

Στις μέρες μας, πρέπει να προτιμούμε χωρίς αμφιταλαντεύσεις την διαδικασία της ανακύκλωσης που αργά αλλά σταθερά κερδίζει έδαφος και στη χώρα μας, αλλά ας μην ελπίζουμε οτι θα ξεπεράσουμε οτι ήδη πέτυχαν άλλες ποιο οργανωμένες και συνειδητές περιβαλλοντικά κοινωνίες Ευρωπαίων πολιτών...

Το περίεργο όμως είναι οτι οι προβλέψεις για τον μέσο όρο της Ευρώπης των 12, όπου ανήκουμε, δείχνουν οτι το ποσοστό της ανακύκλωσης έναντι άλλων μεθόδων διαχείρισης θα μειωθεί σημαντικά μέχρι το 2020 παρά το οτι θα αυξηθεί απόλυτα...

Έδαφος φαίνεται όλως περιέργως να κερδίζουν οι ΧΥΤΑ... ναι οι ΧΥΤΑ, οι ξεπερασμένοι ΧΥΤΑ για τους οποίους εμείς εδώ παίζουμε με καταπληκτική επιπολαιότητα το παιχνίδι ΝΙΜΒΥ (Not In My Back Yard) αρνούμενοι να δεχτούμε τα απόβλητα του γείτονα στη δικιά μας πίσω αυλή.

Άρα κάτι άλλο τρέχει στη χωρα μας, κάτι άλλο τρέχει στην σκέψη των κατοίκων του Γραμματικού και του Γέρακα και όλως περιέργως και εκείνων της Μαυροράχης στην Θεσσαλονίκη...

Να σημειωθεί οτι στην Μαυροράχη έχουν ήδη υλοποιηθεί κατά το μέγιστο ποσοστό τα έργα κατασκευής ενός σύγχρονου ΧΥΤΑ για τον οποίο μόλις ένα χρόνο πριν τα μέσα ενημέρωσης ανακοίνωναν διθυραμβικά ότι πρόκειται για τον πλέον σύγχρονο χώρο Υγειονομικής Ταφής στην Ευρώπη!

Οχι πως γέμισα απο εθνική υπερηφάνεια γιαυτό το κατόρθωμα αλλά δεν περίμενα πως ένα χρόνο μετά οι «Οικολόγοι» της περιοχής θα διαπίστωναν οτι ο ΧΥΤΑ άρχισε ωιμέ να χρησιμοποιείται πριν την ολοκλήρωσή του, πριν δηλαδή την ολοκλήρωση όλων των εγκαταστάσεων διαχείρισης και επεξεργασίας των απορριμμάτων διοτι αυτό ακριβώς είναι οι σύγχρονοι ΧΥΤΑ, εργοστασιακά συμπλέγματα επεξεργασίας και εναπόθεσης των προιόντων επεξεργασίας και οχι απλή Υγειονομική Ταφή όπως θέλουν να μας παραπλανούν οι ασκούμενοι σε λόγο πολιτικάντικο και πονηρό, εκφραστή αλλότριων συμφερόντων.

Πράγματι, στη Μαυροράχη δεν έχει ολοκληρωθεί το συγκρότημα επεξεργασίας των υγρών αποβλήτων αλλά εάν τα απορρίμματα δεν μεταφέρονταν στον ΧΥΤΑ τα υγρά απόβλητα θα τύγχαναν καλλίτερης επεξεργασίας στις μέχρι τώρα χωματερές; Η αλογία του επιχειρήματος των οικολόγων είναι περισσότερο απο προφανής...

Τι κρύβεται όμως πίσω απο τα παιχνίδια ΝΙΜΒΥ των κατοίκων του Γραμματικού και του Γέρακα;

Το προφανέστερο είναι η άγνοια... Οταν κάποιος δεν γνωρίζει φοβάται και τότε είναι που εμφανίζονται οι απο μηχανής Θεοί και σωτήρες. Η ανθρωπότητα είναι γεμάτη απο δαύτους.

Πίσω όμως απο την άγνοια κρύβονται και οι εκμεταλλευτές της. Πρόκειται για εκείνους που δεν αγνοούν αλλά ούτε θέλουν... Πρόκειται για τις αλεπούδες που δεν διανοούνται να χάσουν τα προνόμια και τους τίτλους που επι χρόνια δούλευαν και ξαναδούλευαν την κάρπωσή τους...

Το είθισται της Ελληνικής κοινωνίας είναι ασφαλώς η αυθαιρεσία και η έλλειψη ντροπής για αυτήν, αρκεί να συμβάλει ουσιαστικά στον προσωπικό πλουτισμό του αυθαιρετούντος. Αυτή η προκλητική αδιαφορία για τις νόμιμες διαδικασίες και η ανεξήγητη μαχητικότητα στην διατήρηση των καρπών της παρανομίας έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Οι γαιοκτήμονες των δασών της Αττικής, οι αποδέκτες και κληρονόμοι δηλαδή του προιόντος συναλλαγής με τους Τούρκους δυνάστες μας, διατηρούν ακέραιο το θράσος να ισχυρίζονται ότι η γη τους ανήκει και δεν είναι δική τους και δικἠ μας αλλά καταδική τους αφού οι πρόγονοί τους ήταν ικανότατοι στην τέχνη του συναλλάσσεσθαι αλλά και στις τεχνικές της πλαστογραφίας...

Τα Ελληνοποιημένα βακούφια λοιπόν και οι λοιπές τουρκικές «παραχωρήσεις» χωρίς αξιόπιστους τίτλους, βρίσκονται στην σκοτεινή πλευρά της αντίδρασης των περιβαλλοντικά ευαίσθητων κατοίκων της βορειοανατολικής Αττικής...

Δεν είναι ανάγκη να το γνωρίζουν αυτό όλοι οι «αγανακτισμένοι» κάτοικοι των δύο περιοχών...

Αρκεί που πλαισιώνουν με την παρουσία τους, τους αγώνες των γαιοκτημόνων γης που θέλουν ντε και καλά είτε να μας πείσουν για το δεδομένο των ιδιοκτησιών τους είτε να εξασφαλίσουν κάποια αξιοπρεπή αποζημίωση για ότι ισχυρίζονται πως έχουν.

Οχι εδώ τα σκουπίδια σας..., λένε τάχατες αθώα... Οχι άλλη χωματερή επαναλαμβάνουν τα μπουλούκια των συνοδοιπόρων και των κλακατζίδων, αγνοώντας επιδεικτικά τη διαφορά με τους ΧΥΤΑ... Οχι μόλυνση των υδάτινων πόρων μας προσθέτουν, λες και με τις ανεξέλεγκτες σε κάθε ρεματιά χωματερές οι υδάτινοι πόροι μένουν ανεπηρέαστοι ενώ δεν υποβαθμίζονται τα κάποτε παραδεισένια τοπία της βορειοανατολικής Αττικής...

Στους ΧΥΤΑ του Γραμματικού και του Γέρακα θα κατασκευαστούν νέα εργοστάσια διαχείρισης των απορριμμάτων απο τα οποία θα προκύπτουν υλικά προς διάθεση στην βιομηχανική και γεωργική παραγωγή όπως το RDF (Refuse Derived Fuels) για την βιομηχανία τσιμέντου και το κόμποστ για την βελτίωση του καλλιεργήσιμου εδάφους.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά.

Το αλουμίνιο, το γυαλί και το χαρτί που θα ανακυκλώνονται θα φέρνουν εισόδημα στους ΧΥΤΑ και στις τοπικές κοινωνίες που πρακτικά έχουν εγκαταλείψει την γεωργική παραγωγή και έχουν αστικοποιηθεί πλήρως ζώντας στην περιφέρεια της Αττικής σχεδόν παρασιτικά απο την οικοδομή που έχει ήδη προδιαγράψει το τέλος της ως βασική παραγωγική διαδικασία στη χωρα μας.

Ούτε όμως αυτά ολοκληρώνουν τα πιθανά οφέλη απο τους νέους ΧΥΤΑ.

Η μη εκμεταλλεύσιμη ύλη που θα θάβεται ή όση δεν θα διαχωρίζεται, για πολλούς και διάφορους λόγους που εξηγούνται απο το ακόμα μικρο ενδιαφέρον μας (καπιταλιστική βλακεία αποκάλεσε ο Δήμαρχος Νίκαιας την χρήση μπλε κάδων ανακύκλωσης εκφράζοντας έτσι τα γνήσια διχαστικά πιστεύω της Αριστεράς...) θα χρησιμοποιείται για την παραγωγή αερίου όπως κάνουν στην πολιτεία της Georgia των ΗΠΑ με την παροχέτευση θερμού νερού στα σπίτια απο την καύση του παραγόμενου αερίου στη διαδικασία αποσύνθεσης...

Μια, ισως λιγότερο πετυχημένη, εγκατάσταση έχουμε και εμείς στον ΧΥΤΑ της Φυλής.

Είναι σύνηθες σε κάθε θετική πρότασή να επιτίθενται ξανά και ξανά οι ευαίσθητοι θιασώτες της οικολογίας και της προστασίας του περιβάλλοντος για να μας θυμίσουν οτι αγνοήσαμε ή ξεχάσαμε κάτι όπως π.χ. τα μολυσμένα νοσοκομειακά απόβλητα που πρέπει να ξεχωρίζουμε αντι να τα ρίχνουμε φύρδην μύγδην στις γραμμές διαχείρισης και επεξεργασίας των οικιακών απορριμμάτων.

Δυστυχώς για την άκαιρη κακεντρέχειά τους και ευτυχώς για όλους τους καλόπιστους στις δυνατότητες της τεχνολογίας, η μέθοδος καύσης με την διαδικασία της πλασματοποίησης δεν αφήνει κατάλοιπα που μολύνουν.

Πρόκειται για την λιγότερο διαδεδομένη μέθοδο καύσης διότι η εφαρμογή της ξεκίνησε μόλις το 2002.

Κατά την διαδικασία της πλασματοποίησης όλα τα υλικά, μετά απο το στάδιο του στεγνώματος, καίγονται σε θερμοκρασία υψηλότερη εκείνης στην επιφάνεια του ήλιου και το υλικό που προκύπτει είναι ένα σύνθετο αέριο και μια υαλώδης μάζα κατάλληλη για την κεραμοποιεία και πλακοποιεία.

Κανένα παραγόμενο υποπροϊόν, κατά την διαδικασία της πλασματοποίησης, δεν ειναι ρυπογόνο και επικίνδυνο διότι στις υπερυψηλές θερμοκρασίες αλλάζει η μοριακή σύνθεση της ύλης και η νέα ύλη δεν είναι η αρχική. Το παραγόμενο σύνθετο αέριο καίγεται για την επανατροφοδότηση της διαδικασίας καύσης ενω το 25% που συνήθως περισσεύει μετατρέπεται σε ενέργεια και αποδίδεται στο ηλεκτρικό δίκτυο καλύπτοντας τα έξοδα διαχείρισης και τους μισθούς των εργαζομένων στη μονάδα.

Σε πολλές πρωτεύουσες του δυτικού κόσμου αλλά και στην Ιαπωνία και Κίνα λειτουργούν μικρές μονἀδες πλασματοποίησης ακριβώς για την επεξεργασία των επικίνδυνων απόβλητων πλην των πυρηνικών που δεν συνιστάται η πλασματοποίησή τους παρά την μοριακή ανασύνθεση που επιτυγχάνεται.

Συμπερασματικά, θα λέγαμε οτι εκτός απο την ανακύκλωση που είναι στοιχείο της επεξεργασίας των απορριμμάτων σε κάθε ΧΥΤΑ και όχι εναλλακτική λύση όπως κακώς προβάλλεται, υπάρχουν δυνατότητες επεξεργασίας και των πλέον επικίνδυνων απορριμμάτων και τα περί φόβων για το αντίθετο πορεύονται εκ του πονηρού αν δεν εκφράζουν απροκάλυπτα την ιδιοτέλεια των παρανομούντων...