Υπάρχει αμφισβήτηση της Ελληνικότητας της Μακεδονίας;

Επειδή η συζήτηση για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας παίρνει ολοένα και συχνότερα διαστάσεις εθνικού παραληρήματος ενω η επιχειρηματολογία παραμένει ανεπαρκής, είναι αναγκαίο να χρησιμοποιούμε στοιχεία απο ιστορικές πηγές που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.

Η μέχρι τώρα ολιγωρία μας, ένα είδος ιστορικού και εθνικού ωχαδελφισμού, μας έφερε στην σημερινή εξαιρετικά δυσεπίλυτη κατάσταση, με το σύνολο σχεδόν της Παγκόσμιας κοινότητας να θεωρεί ότι έχουμε άδικο και οτι το θέμα του ονόματος είναι μια γειτονική διένεξη επιπέδου εθνικιστικής κοκορομαχίας...

Αν είχαμε τονίσει σε βάθος χρόνου ότι δεν είμαστε εμείς αλλά οι άλλοι που επικαλούνται λυτρωτικές επιδιώξεις και μάλιστα με εικόνες, χάρτες, και σχέδια που δεν έχουν διαμορφωθεί πριν απο το 1912, έτος που οριοθετεί την ανεξαρτοποίηση της Μακεδονίας με την κατάληψη της Θεσσαλονίκης απο τον Ελληνικό Στρατό, αλλά πολυ αργότερα..., τότε το θέμα θα είχε διευθετηθεί.

Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι η σημερινή κατάσταση έχει ως βασική αιτία την τεχνιτή υποδαύλιση των εθνικιστικών ενδιαφερόντων των λαών της βαλκανικής διότι μόνο μωρία θα χαρακτήριζε τις εξελίξεις που βιώνουμε ως εθνικιστικές απο εκείνους που απο τη μία ζητούν να γίνουν μέλη της ΕΟΚ και απο την άλλη να ανεξαρτοποιηθούν απο το εθνικά συγγενικό τους περιβάλλον.

Εάν ετίθετο ως αιτία η διαφορά των θρησκευτικών πεποιθήσεων σε μια χώρα που είχε ήδη λειτουργήσει ως αξιοθαύμαστο ευρωπαϊκό χωνευτήρι θρησκευτικών και εθνικιστικών διαφορών και εξαιρετικό δείγμα πολιτισμικότητας, ένας δίκαιος παρατηρητής θα ισχυριζόταν ότι η διάσπαση θα ήταν πολύ δύσκολο να δικαιολογηθεί ιδιαίτερα εάν εδίδετο η υπόσχεση μελλοντικής εισόδου της Πρώην Γιουγκοσλαβίας στην ΕΟΚ ως ενιαίο σύνολο και οχι ως σύνολο τριμμάτων. Άλλωστε δεν δηλώθηκε πουθενά η διάσπαση του Κουρδιστάν ως προϋπόθεση εισόδου της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ένωση.

Το να δημιουργούνται όμως έριδες και διασπαστικές τάσεις ακόμα και μεταξύ των χριστιανικών κοινοτήτων και μάλιστα εκείνων που έχουν γειτνιάσει ειρηνικά επι σειρά δεκαετιών, είναι απόλυτα προφανές ότι συμβαδίζει με την επιδιωκόμενη αστάθεια που εμποδίζει την Ρωσία απο το να υλοποιήσει το οιοδήποτε μακρόπνοο σχέδιο πολιτισμικής και οικονομικής επέκτασης προς τη δύση.

Σε μία τέτοια κατάσταση το βασικότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να μην ακολουθήσουμε κάποιο Εθνικιστικό παραλογισμό αλλα να θέσουμε τα επιχειρήματα μας, προβάλλοντας τις προκλήσεις αλλά και τις ερμηνείες τους, στην παγκόσμια κοινότητα.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να καταλάβουν οι λαοί οτι δεν είμαστε εμείς οι αίτιοι του προβλήματος αλλά άλλοι και μάλιστα αυτοί που έχουν σοβαρές γεωπολιτικές αναζητήσεις στην ευρύτερη περιοχή.

Να μην επιτρέψουμε δε, σε αυτή την προσπάθεια ενημέρωσης, την ισοπεδωτική λογική όσων επιχειρήσουν να εντάξουν την τοποθέτησή μας στις απειράριθμες θεωρίες συνομωσίας, χαρακτηριστικού τεχνάσματος της συντηρητικής αντίδρασης, με το οποίο επιχειρείται η άκοπη εξουδετέρωση κάθε διαλόγου και κάθε επιστημονικής συμβολής της μεγάλης πλειοψηφίας που εύλογα δεν έχει ενδιαφέρον στις λεπτομέρειες του κάθε θέματος.

Να κάνουμε σαφές ότι πρόκειται για μια νεο-επιθετική τακτική με το όνομα Μακεδονία να αποτελεί μία ακόμα καμουφλαρισμένη δικαιολογία αλλότριων επιδιώξεων στα συμφέροντα και στην ειρηνική συνύπαρξη των Λαών των Βαλκανίων.

Εάν επρόκειτο πραγματικά για το όνομα η λύση θα ήταν απλή διοτι θα εχρησιμοποιείτο η παλιά ονομασία BARDASKA (BANANOVINA) για το κρατίδιο των Σκοπίων ή της FYROM.

Οι αλυτρωτικές τάσεις δημιουργήθηκαν με τον χρόνο, με το όνομα Μακεδονία να αποτελεί όνομα με «προοπτική» για την νότια επαρχία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, εξυπηρετώντας σκοπιμότητες του Τίτο. Ο Τίτο λειτούργησε υπερεθνικιστικά ενώνοντας ένα μωσαϊκό εθνοτήτων. Δεν επικρίνεται γιαυτό. Εμείς επικρινόμεθα που ολιγωρήσαμε και βρεθήκαμε προ του σημερινού αδιεξόδου.

Τουλάχιστον ας έχουμε τα στοιχεία που παρατίθενται ώστε ο λόγος μας να είναι μεστός και ουσιαστικός.

1. Ο γεωγραφικός όρος «Μακεδονία» καλύπτει μία περιοχή η οποία, κατά 75% ανήκει στην Ελλάδα, κατά 22% στο ανώνυμο νεοπαγές κράτος των Σκοπίων, το οποίο 22% συνιστά το 50% του όλου εδάφους του και το υπόλοιπο 3% στην Βουλγαρία, υπό το όνομα «Μακεδονία του Πιρίν».

2. Το αρχαίο Βασίλειο της Μακεδονίας είχε δύο πρωτεύουσες, μία πολιτική, την Πέλλα και μία θρησκευτική το Δίον. Και οι δύο αυτές πρωτεύουσες ευρίσκονται επί Ελληνικού εδάφους.

3. Οι τάφοι των βασιλέων, του αρχαίου Βασιλείου της Μακεδονίας, ευρίσκονται και αυτοί επί Ελληνικού εδάφους.

4. Η γλώσσα των κατοίκων του αρχαίου Βασιλείου της Μακεδονίας, όπως τούτο προκύπτει, και από τις επιγραφές επί των τάφων των βασιλέων, είναι Ελληνική και όχι η ανύπαρκτη γλωσσική εκφορά "Makedonski".

5. Η θρησκεία των κατοίκων του αρχαίου βασιλείου της Μακεδονίας ήτο οι Θεοί του Ολύμπου, δηλαδή η Ελληνική.

6. Οι κάτοικοι του αρχαίου Βασιλείου της Μακεδονίας, οι Μακεδόνες, επί Αλεξάνδρου Α΄, κατόπιν αποφάσεως των Ελλανοδικών, εγένοντο δεκτοί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αναγνωρισθείσης έτσι της Ελληνικής αυτών καταγωγής.

7. Πολλοί συγγραφείς, βασιζόμενοι στον ορισμό του Ισοκράτη, υποστηρίζουν πως η Ελληνικότητα δεν έχει φυλετικό περιεχόμενο. Ωστόσο, στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες η συμμετοχή βασιζόταν σαφώς στην Ελληνικότητα, η οποία είχε ως βάση την καταγωγή, όπως αποδεικνύει ο τρόπος με τον οποίο έλαβε μέρος σε αυτούς ο Αλέξανδρος Α' ο Μακεδών (Ηρόδοτος, 5, 22):

«Αλέξανδρος δε επειδή απέδεξε ως είη Άργείος, εκρίθη τε είναι Έλλην και αγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τώ πρώτω».

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:

«Ο Αλέξανδρος επειδή απέδειξε πως είναι Αργείος, κρίθηκε πως είναι Έλληνας και αγωνιζόμενος στο δρόμο του σταδίου ήρθε πρώτος»

αφού κατά την μαρτυρία του Ηρόδοτου, το Μακεδονικό έθνος ήταν Ελληνικό φύλο και μάλιστα Δωρικό, που μετακινούμενο από τη Εστιαιώτιδα της Θεσσαλίας (αρχικά) κατοίκησε στις παρυφές της Πίνδου.

Σε πλήρη αρμονία με τα υπό του Ηροδότου υποστηριζόμενα βρίσκονται και οι παραδόσεις ότι:

1. Μακεδών (Γενάρχης), υιός του Αίολου. (Διόδωρος Ι. 18, 20), ή Μακεδών ή Μάκεδνος (Γενάρχης), υιός του Βασιλέως της Αρκαδίας Λυκάονος (υιού του Πελασγού) (Απολλόδωρος ΙΙΙ 8, 1), ή Μακεδών (γενάρχης), υιός του Διός και της Θυίας, κόρης του Δευκαλίωνα (Στεφ. Βυζάντιος στο λήμμα Μακεδονία). Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι ο γενάρχης του βασιλικού οίκου της Μακεδονίας ήτο Αργείος, Ηρακλείδης στη καταγωγή.

2. Κάρανος (8ος π.Χ. αιών), Γενάρχης, ιδρυτής της βασιλικής Μακεδονικής δυναστείας του πρώτου κράτους με πρωτεύουσα τις Αιγές (σημερινή πόλη Έδεσσα), [πάντα κατά τον Θεόπομπο], απόγονος του Ηρακλείδη Τημένου, Βασιλέως της Αργολίδας, που εκστράτευσε από το Άργος και καταλαμβάνοντας τη περιοχή ΒΑ της Πίνδου θεμελίωσε πρώτος τη δυναστεία. Σ΄ αυτή, τη κατά παράδοση καταγωγή από τον Ηρακλή πάντες οι μετά ταύτα Βασιλείς στήριξαν τη προέλευσή τους. Διάδοχοι του Κάρανου ήταν ο Κοίνος και ο Θουρίμας. Η δυναστεία του Κάρανου βασίλευσε 72 έτη.

3. Κατ΄ άλλους, γενάρχης και θεμελιωτής του βασιλικού οίκου της Μακεδονίας ήτο ο Αργεάδας (εξ ου και καλούνταν Αργεάδες τα μέλη της μακεδονικής δυναστείας) που φθάνοντας από το Άργος παρά τις πηγές του Αλιάκμονα εγκαταστάθηκε στην Ημαθία.

4. Τέλος θεμελιωτής του Μακεδονικού κράτους κατά την παράδοση του Ηρόδοτου (Η' 137 κ επ.) (που είναι και η πλέον επικρατούσα) ήτο ο εξ Άργους Ηρακλείδης Περδίκκας απόγονος του Τημένου. Σαφής και η περί αυτού μαρτυρία του Θουκυδίδη (ΙΙ 99 και V 80).