Μια θολή περιπλάνηση σε γεμάτα κινδύνους λασπόνερα.

Το κείμενο που ακολουθεί στάλθηκε στον Μιμη Ανδρουλάκη, ως βασικό διαμορφωτή των 70 συν 1 προγραμματικών θέσεων του ΠΑΣΟΚ.

Αποτελεί μια σύντομη αναφορά στην σκληρή πραγματικότητα των εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ απο την εποχή που ανέλαβε την εξουσία μέχρι σήμερα ως αξιωματική αντιπολίτευση.

Οι αναφερόμενες αλήθειες και διαπιστώσεις δεν είναι δυνατόν να διαφεύγουν απο ένα διορατικό και οξύνου πολιτικό όπως ο αποδέκτης της επιστολής.

Επιπλέον, τα διδάγματα απο την πολιτική αντιπαράθεση των δημοκρατικών στις ΗΠΑ και το φαινόμενο Μπάρακ Ομπάμα χρήζουν προσεκτικής μελέτης και αξιοποίησης απο τους Ελληνες πολιτικούς.

Αγαπητέ Μιμη,

Παρακολουθώ τις θέσεις σου είτε αυτές εκφράζονται μέσα απο τις 70 συν 1 προγραμματικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ είτε βγαίνουν απο τις συνεντεύξεις και συζητήσεις στον «Επισκέπτη της Παρασκευής».

Παρατηρώ οτι επιμένεις στο οτι πρακτικά δεν υπάρχει διάσπαση στο ΠΑΣΟΚ και στο οτι ο Βενιζέλος ως πολιτικό ζώο κατάλαβε το συμφέρον του... το κοινό συμφέρον για εσωκομματική ενότητα.

Όμως η πολιτική δεν διαμορφώνεται με το συμφέρον του ή το συμφέρον σας ή το συμφέρον του οποιουδήποτε.

Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ κτίσθηκε επάνω σε αυτή τη λογική, στο να σπάσει τα συμφέροντα μιας κάστας που έλεγχε τον τόπο επι δεκαετίες.

Ο Ανδρέας το κατάφερε οχι χάριν στην τριανδρία που τον υποστήριζε, αν και βοηθήθηκε απο αυτήν, αλλά χάριν στην επιρροή του που είχε σαν αποτέλεσμα να του συγχωρούν τις υπερβολές και τις όποιες ατασθαλίες.

Πρακτικά ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ανήθικο άτομο και ανήθικος πολιτικός.

Όμως κανείς ή έστω ελάχιστοι «βαμμένοι» ακροδεξιοί τον θεώρησαν ανήθικο στις αρχές της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. .

Ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν χαρισματικός, έλαμπε όταν μιλούσε, ακτινοβολούσε μια καταλυτική αύρα που έκανε τους αντιπάλους του να νιώθουν ανίκανοι...

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έβαζε μεγάλους στόχους, εν γνώσει του ανεκπλήρωτους, και στην πορεία υλοποίησής τους αδιαφορούσε για τις απώλειες... (ο Λένιν έκανε το ίδιο αλλά σε ασύγκριτα μεγαλύτερο βαθμό ενω ο Στάλιν ήταν το αποκορύφωμα της ανθρώπινης χυδαιότητας με την δικαιολογία της αντιιμπεριαλιστικής προετοιμασίας της Σοβιετικής Ένωσης) Και οι τρείς τους όμως (τηρουμένων των αναλογιών) είχαν ένα κοινό παρονομαστή... Έκαναν τον κόσμο να παραληρεί, την αντίδραση να χάνει το ηθικό της και τα γόνατα όσων ύψωναν ενάντια το ανάστημά τους να τρέμουν.

Όλοι κοίταζαν τον ανεκπλήρωτο στόχο, το ανεκπλήρωτο έργο όπως κοιτάζουν το φως του φεγγαριού και χάνουν την επαφή με τον γύρω χώρο μέσα στο σκοτάδι...

Οταν ο Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα μακριά απο την ταραγμένη ορθοδοξία των Καραμανλικών (διάβαζε Ερετζίδων) κανείς δεν έδινε σημασία για το ότι έβαζε τα θεμέλια μια αδιέξοδης και φαύλης ανάπτυξης της χώρας, επικεντρωμένης στον καταναλωτισμό και στην αδιαφορία για νέες παραγωγικές διαδικασίες. Η δεκαετία του 80 ήταν μια καταπληκτική δεκαετία αφιερωμένη παγκοσμίως στην τεχνολογική ανάπτυξη, μόνο που στη Ελλάδα χάθηκε σε λαϊκίστικες διεκδικήσεις διοτι έπρεπε να στηθεί το ΠΑΣΟΚ, έτσι γιατί αυτό άρεσε στον Ανδρέα Παπανδρέου...

Όμως όταν κατάλαβε ο Λένιν το τραγικό λάθος του το 1921, έστησε τη ΝΕΠ με τα 32 επίπεδα μισθολογικών διαφορών και τους καλοπληρωμένους διοικητικούς.

Ο Ανδρέας δυστυχώς δεν πρόκανε να στήσει τίποτα αντίστοιχο εκτός απο την απαξιωμένη στροφή με την φημολογούμενη εντολή, «Τσοβόλα δώστα όλα...» οπότε τον πήρε και τον σήκωσε το τσουνάμι της δικής του εκρηκτικής και επιπόλαιης διαχείρισης.

Αυτά που όλοι του συγχωρούσαν χάριν της χαρισματικής του προσωπικότητας και της μαγνητικής του επιρροής έγιναν τα θεμέλια άθλιων σκευωριών εναντίον του που εξέπεσαν αλλα τον κατέβαλαν...

Σήμερα το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει άτομα με την πολιτική αύρα του Ανδρέα Παπανδρέου που να ενθουσιάζουν...

Απο την εποχή του Σημίτη, ακόμα και τότε που ανακοίνωνε εξαιρετικά πράγματα για τον Ελληνικό Έθνος, πολυ ποιο σημαντικά από εκείνα που είχε την τύχη να ανακοινώσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, θυμάμαι ότι άλλαζα κανάλι στην τηλεόραση ή κοιμόμουν απο άνοια στην πολυθρόνα μου και σε διαβεβαιώ οτι δεν ήμουν ο μόνος...

Ο Βενιζέλος θα μπορούσε ισως να κάνει την διαφορά προκαλώντας μια κάποια αισιοδοξία αλλά ως ένα σημείο διότι η τρομακτική παχυσαρκία που κρύβει μια αδίστακτη βουλιμία, θα τον φρέναρε οσονούπω...

Δεν είναι τυχαίο οτι οι Αμερικανοί και οι δυτικοί εν γένει πολιτικοί είναι αθλητικοί... Είναι αδύνατον ένα τόσο παχύσαρκο σώμα να συντηρεί ένα ικανό και φρέσκο μυαλό για πολυ...

Η βουλιμικότητα της φύσης είναι έτσι και αλλιώς μια καρκινογενετική διαδικασία ενώ στην κοινωνία παραπέμπει σε ένα εξαθλιωτικό φαινόμενο άκρως προσβλητικό για τον ηγέτη που επιδιώκει να περάσει μηνύματα μετριοπάθειας και προόδου.

Έτσι ο Βενιζέλος θα έκανε ένα ενδιαφέρον ξεκίνημα αλλα θα έμενε απο καύσιμα στη μέση του πουθενά ...

Δυστυχώς για την χώρα μας, δεν έχουμε σήμερα λιτούς, ολιγόλογους και εμπνευσμένους πολιτικούς. Δεν έχουμε ούτε ειλικρινείς πολιτικούς διότι οι σημερινοί εκφράζουν εμάς και εμείς είμαστε, στην πλειοψηφία μας, οτι χειρότερο είδε αυτός ο τόπος τα τελευταία 100 χρόνια.

Μαλθακοί, εγωκεντρικοί, συμφεροντολόγοι, καθόλου αλτρουιστές, ικανοί να φαμε ο ένας τον άλλο για το τίποτα.

Με αυτή την ποιότητα ήθους και έκφρασης δεν μπορούμε να έχουμε περισσότερες απαιτήσεις απο τους εκπροσώπους μας στη βουλή αλλα μπορούμε ισως να έχουμε την ελπίδα οτι θα ανασυνταχθούμε απο καθαρό ένστικτο αυτοσυντήρησης και θα κοιτάξουμε ξανά προς το φως το αληθινό...

Δεν πρόκειται βέβαια για την μεσσιανική αντίληψη περί φωτός... Εκείνο που θέλουμε είναι η ελπίδα και κατόπιν το πρόγραμμα που θα την στηρίξει για να επανέλθει η χώρα μας σε πορεία κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης.

Ενα πρόγραμμα όμως που ξεκινά απο μύριες θέσεις που κάνουν για όλους και για όλα, ακόμα και για αυτό το απολίθωμα της αριστεράς, το ΚΚΕ, δεν είναι εργαλείο δουλειάς για ένα κόμμα που παραπαίει...

Ενας αρχηγός που δεν εμπνέει όσο και αν είναι καλός, ηθικός και μοντέρνος ή καλύτερα σύγχρονος δεν μπορεί να κυβερνήσει μια χώρα που έχει χάσει τον προσανατολισμό της... Θα τον παρασύρει και θα τον ρίξει στο χαντάκι πριν συνειδητοποιήσει τι του συνέβη...

Εάν θέλουμε πραγματικά να διδαχθούμε απο τις εξελίξεις στον πλανήτη που ζούμε, ας δώσουμε προσοχή στα οσα συμβαίνουν στις προκριματικές των ΗΠΑ διοτι προσφέρουν εξαιρετικό υλικό για ανάλυση και μελέτη.

Το αρρωστημένο Μπουσικό περιβάλλον έγινε μια πρώτης τάξης αφορμή για να φανεί μία ανανεωτική δύναμη στην Αμερικανική πολιτική.

Όπως μετά απο μια καταστροφική φωτιά βγαίνουν νέα και υγιή φυτά έτσι και μετά απο μια διαστροφική πολιτική πορεία ο Αμερικανικός λαός συνήλθε και αναγνώρισε οτι μέχρις εκεί... υπάρχει όριο στην εξαθλίωση και στον κατήφορο... χρειάζονται φρέσκες δυνάμεις για να αναλάβουν τα ηνία της χώρας.

Και αυτές οι δυνάμεις ακούν στο όνομα Μπάρακ Ομπάμα.

Εάν ορισμένοι έχουν αντιρρήσεις για την φρεσκάδα και την λάμψη αυτού του πολιτικού, ας διαβάσουν την ομιλία του Edward Kennedy στο Πανεπιστήμιο της Washington. Θα μείνουν έκπληκτοι απο την δύναμη του λόγου του ηλικιωμένου Γερουσιαστή ο οποίος συνεπήρε τον νεαρό πληθυσμό στο Πανεπιστήμιο, διαμορφώνοντας τα «γιατί στηρίζει Ομπάμα».

Μίμη, οι φοιτητές ακούγοντας τον Edward Kennedy τον καταχειροκρότησαν όρθιοι (standing ovation) και συγκινημένοι ξεχνώντας να σταματήσουν.

Ξέρεις έναν Ελληνα πολιτικό που να μπορεί να το προκαλέσει αυτό σήμερα;

Οταν τον βρεις θα έχεις αναγνωρίσει τον νεο Έλληνα Ηγέτη.

Μέχρι τότε θα ψάχνεις στο βούρκο φορώντας τα γυαλιά του υποβρύχιου ψαρά που επειδή θόλωσαν απο την λάσπη, δίνουν την εντύπωση πως όλο και κάποιο τεράστιο ψάρι έρχεται κατά πάνω στο καμάκι σου.

Πρόκειται για μια θολή περιπλάνηση που πρέπει γρήγορα να εγκαταλείψουμε, όπως ο ψαροντουφεκάς, που βγαίνει στην επιφάνεια αφήνοντας πίσω του τα γεμάτα κινδύνους λασπόνερα.