Ο Ιδεολογικός δογματισμός...

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκα στην εφημερίδα Κηφισιά την 28η Μαϊου 2010)

Όποτε διαβάζω τις θέσεις κάποιου Μαρξιστή Οικονομολόγου δεν μπορώ να αποφύγω τον παραλληλισμό με την υποκρισία και την ηθική καταβαράθρωση που έφερε στις δυτικές κοινωνίες ο θρησκευτικός δογματισμός.

Όπου δόγμα και υπολειμματική ηθική υποβοηθούμενη από κατάφορη διαστρέβλωση της αλήθειας που αντιλαμβάνεται ο νους του μέσου ανθρώπου.

Αλλά επειδή ο γράφων δεν αποσκοπεί σε φιλοσοφικές αναζητήσεις παρά στο να παρουσιάσει με παραδείγματα τις λογικές μεθόδευσης που σχεδόν δογματικά επιχειρούν να καθορίσουν την σημερινή κρίση ως αποτρόπαιο έγκλημα του χρηματοπιστωτικού συστήματος ενάντια στην αθώα τάξη των εργαζομένων, θα επιστρέψει σε μερικά από όσα ειπώθηκαν και εντυπωσίασαν, σε πρόσφατο τριήμερο συνέδριο με τίτλο «Μαρξισμός 2010» στην ΑΣΟΕΕ.

Όσο λιγότερα χρήματα δαπανηθούν από το δημόσιο για κοινωνικά προγράμματα τόσο περισσότερα θα διασωθούν για να καταβληθούν για τις επισφαλείς απαιτήσεις τους, ισχυρίζεται ο καθηγητής Μαϊκλ Χάτσον, που έγινε γνωστός για την εναντίωσή του στις προσπάθειες της κυβέρνησης του Προέδρου Μπούς να διοχετεύσει τις ασφαλιστικές εισφορές των μισθωτών στο χρηματιστήριο. Η θέση του Καθηγητή Χάτσον ήταν ότι αυτή η κίνηση θα ήταν απλά προς όφελος των κερδοσκόπων.

Όσοι θυμούνται τις αντίστοιχες παρεμβάσεις από τις διοικήσεις των Ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων θα νομίζουν ότι βρήκαν έναν απολογητή ενάντια στη συμφορά που αν είχαμε προσέξει θα είχαμε προλάβει.

Εκείνο ασφαλώς που δεν γίνεται φανερό στον επιπόλαιο παρατηρητή είναι το ποιοι τελικά θα οφελούντο από την επένδυση σε μετοχές εισηγμένων εταιρειών στα Αμερικανικά χρηματιστήρια.

Το συμπέρασμα του καθηγητή Χάτσον είναι παρόμοιο με το να ισχυρίζεται κάποιος ότι η τάση για επενδύσεις σε γη έχει σαν μοναδικό κίνητρο τις προμήθειες των κτηματομεσιτών, ότι δηλαδή το 2% είναι τόσο ισχυρό που παρακινεί το 98% να ακολουθήσει τις βουλήσεις του.

Το γεγονός ότι η αγορά μετοχών αποβλέπει στην στήριξη των επενδυτικών πρωτοβουλιών για την ανάπτυξη της υποκείμενης εταιρείας αγνοείται...

Το γεγονός ότι ο Bill Gates δημιουργεί λογισμικό για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των χρηστών προσωπικών υπολογιστών και όχι για να κερδίζουν οι μεταπράτες δηλαδή οι χρηματιστές και οι λοιποί μεσάζοντες στην διακίνηση των μετοχών του, αγνοήθηκε.

Έμεινε μόνο η κερδοσκοπία, ο δόλος και η κατά του κεφαλαίου εμμονή ώστε να παραμείνει το περίγραμμα, το κέλυφος της Μαρξιστικής χροιάς του λόγου, διότι Μαρξισμός που δεν κατακεραυνώνει το κεφάλαιο δεν είναι Μαρξισμός που να αξίζει το όνομά του...

Δεν είναι όμως μόνο η εμμονή στην αντικαπιταλιστική θεώρηση που υποσκάπτει την σοβαρότητα των επιχειρημάτων του καθηγητή Χάτσον που δεν έχασε την ευκαιρία να γίνει ακόμα και σύμβουλος του ναού του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, της Wall Street, αλλά και της Αμερικανικής τράπεζας Chase Manhattan.

Το επικίνδυνο σημείο αυτών των θέσεων είναι το να προβάλλεται ως κακή η τοποθέτηση των ασφαλιστικών διαθεσίμων σε μετοχές, λες και υπάρχει εναλλακτικό αντικείμενο τοποθέτησής τους, ιδιαίτερα όταν τα ποσά είναι ιλιγγιώδη για να κάθονται στα σεντούκια των τραπεζών με αποδόσεις της τάξης του 0.5 % -- 1% ενώ οι διαχειριστές τους επιμένουν να πιέζουν για ολοένα υψηλότερες αποδόσεις που θα εξασφαλίσουν γενναιότερες συντάξεις στους δικαιούχους τους.

Εκείνο που θέλει να μας πείσει, με αρκετή δόση υποκρισίας, ο κύριος καθηγητής, είναι ότι υπάρχουν ακόμα τρόποι ασφαλούς πολλαπλασιασμού των διαθεσίμων όπως στη βιβλική Καναά, όπου ο Ιησούς πολλαπλασίασε τα Ψάρια και το Ψωμί για να καλύψουν την πείνα του μεγάλου πλήθους που είχε συρρεύσει να τον ακούσει.

Υπάρχει όμως ένα ακόμα ποιο επικίνδυνο σημείο από την αβασάνιστη υιοθέτηση του εκλαϊκευτικού Μαρξισμού σε θέματα χρηματοπιστωτικής ανάλυσης και εφαρμογών για τα οποία δεν φτιάχτηκε διότι δεν αφορούσαν τον Μαρξ οι σημερινοί προβληματισμοί του πως το κεφάλαιο μπορεί να αναγεννηθεί ώστε να προσφέρει σε εύλογο χρονικό διάστημα την οικονομική ευμάρεια που οι λαοί επιθυμούν.

Ποιο είναι αυτό το πολύ επικίνδυνο σημείο;

Απλά το ότι άλλο είναι οι μετοχές που έχουν ένα απλό υποκείμενο, την επένδυση στην εταιρία που παράγει αγαθά ή υπηρεσίες και άλλο τα σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα που έχουν ως υποκείμενο πολύπλοκες και ασυνάρτητες σχέσεις, από τις αυξομειώσεις των νομισμάτων μέχρι τα καιρικά φαινόμενα, τις συμπεριφορές των οποίων εκφράζουν μαθηματικά μοντέλα που ετοιμάζουν νυχθημερόν τα καλύτερα μυαλά του κόσμου, μόνο και μόνο διότι η ικανότητά τους να κερδίσουν στις μάχες του ανταγωνισμού είναι βραχύβια. Σε ελάχιστο χρόνο η γνώση που τα χαρακτηρίζει αποκρυπτογραφείται και αντιγράφεται με την αξία τους να εκπίπτει.

Τα προϊόντα όμως αυτά έγιναν η αιτία δημιουργίας του πλούτου που εικονικά ή πραγματικά γεύτηκε η εργατική και η μεσαία τάξη τα τελευταία 30 χρόνια.

Αν περιμέναμε να αναπτύξουμε τη διεθνή οικονομία με απλές επενδύσεις σε μετοχικές αξίες ή την άμεση χορήγηση των τραπεζικών διαθεσίμων σε νέους δανειζόμενους θα ήμασταν ακόμα στο αναπτυξιακό περιβάλλον της δεκαετίας του 60 ή έστω του 70 και ασφαλώς φτωχότεροι εφόσον θα ήμασταν πολυπληθέστεροι.

Άρα εκείνο που κάνει ο καθηγητής Χάτσον είναι να βάζει στο ίδιο καλάθι οτιδήποτε μέσο ή εργαλείο χρησιμοποιεί το κεφαλαίο για να αναπτυχθεί και επιπλέον να δημιουργεί φόβο που αναγκάζει, όσους είχαν την τάση να ρισκάρουν, διαχέοντας την δική τους παρόρμηρη και ενεργητικότητα στο σύνολο της οικονομίας, να καταλαγιάζουν εξανεμίζοντας κάθε επενδυτική τους διάθεση ή πρωτοβουλία και οδηγώντας έτσι σε συρρίκνωση τους διαθέσιμους χρηματοοικονομικούς πόρους και πηγές πλούτου για όλο τον κόσμο και πρωτίστως για τους φτωχούς, εφόσον αυτοί μπορεί να μην επενδύουν σε χρηματιστηριακά προϊόντα αλλά αναμφίβολα επιδιώκουν να αποκτήσουν ένα σπίτι για να μείνουν και ένα αυτοκίνητο για να πηγαίνουν στις δουλειές τους.

Ο καθηγητής Χάτσον μας οδηγεί στο να πιστεύουμε ότι είναι λανθασμένη επιλογή το να τοποθετούμε τα χρήματά μας σε επενδυτικά προϊόντα αλλά δεν μας λέει τίποτα για το πως οι εναλλακτικές τοποθετήσεις μας σε τραπεζικούς λογαριασμούς θα μας εξασφαλίσουν τα αναμενόμενα...

Έρχεται στη χώρα μας και μας προκαλεί να εναντιωθούμε στις μη εκλεγμένες διοικήσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών που έχουν το θράσος να μας επιβάλλουν στυγνά αντιδημοκρατικά και αντιλαϊκά μέτρα με το να θέλουν να πάρουν τα εισοδήματα που ομολογουμένως με κόπο αποκτούμε για να αποκατασταθούν οι δανειστές μας που μας επέτρεψαν στο παρελθόν να ζούμε με εικονική ευμάρεια αναντίστοιχη των παραγωγικών μας δυνατοτήτων.

Αντισταθείτε δηλώνοντας άρνηση πληρωμών, κάνετε όπως η Αργεντινή που συμφώνησε να καταβάλει μόνο το 30% των οφειλών της, επιμένει παραμελώντας ηθελημένα να προσθέσει ότι μετά από αυτό το «κούρεμα» το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της χώρας συρρικνώθηκε κατά 60%

Μας προτείνει να μη δεχτούμε τα τερτίπια της κυρίας Μέρκελ η οποία ερμήνευσε λανθασμένα το άρθρο 122.2 της ευρωπαϊκής συνθήκης, το οποίο επιτρέπει τον δανεισμό σε κυβερνήσεις κάτω από έκτακτες συνθήκες. Μας επισημαίνει ότι θα πρέπει να αρνηθούμε την ερμηνεία με την οποία απαντήθηκε η αγωνία μας για την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων διότι το πρόβλημα της Ελλάδος όπως και της Λετονίας δεν είναι προσωρινό αλλά δομικό και μόνιμο...

Γιατί ρωτά, να αναγκαστούν οι εργαζόμενοι να καλύψουν την υπεροψία των κερδοσκόπων που σας δάνειζαν χωρίς φραγμούς;

Ας πάρουν αυτοί το ρίσκο της επιπόλαιης στάσης τους να σας δανείζουν ανεξέλεγκτα, χάνοντας τα χρήματα που τους χρωστάτε Ας γίνουν έτσι οι επισφάλειές τους βουνό, ας πανε στον αγύριστο και ας μείνετε εσείς οι αθώοι εργαζόμενοι των λαών ελεύθεροι να γελάσετε με τα χάλια των αφελών πιστωτών σας... γιουχάρετέ τους, γιαουρτώστε τους, κράξτε τους... είναι εχθροί σας... οι ταξικοί σας αντίπαλοι και σε ένα πόλεμο κάποιος πρέπει να νικήσει, γιατί να μην είστε εσείς οι νικητές;

Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες αλλά τα τελευταία λόγια δεν είναι αυτολεξεί του καθηγητή Χάτσον μιας και ο ρόλος του δεν επιτρέπει τέτοια εκφραστική ελευθεριότητα, αλλά αυτά ακριβώς εννοούσε.

Με άλλα λόγια ο καθηγητής Χάτσον, σημαντικός σύμβουλος εκείνων που έστησαν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, φορώντας την Μαρξιστική του προβιά, ήλθε στη χώρα μας με το βάρος των περγαμηνών του να μας βροντοφωνάξει:

Μην πληρώσετε! Μην εκχωρείτε τα δικαιώματά σας στους πιστωτές σας... Βγείτε από το Ευρω «δένοντας» τα χρέη σας σε δραχμές και μετά αφήστε την δραχμή να διολισθήσει μειώνοντας τα χρέη σας... Μαγεία!!!

Αυτό θα πει μάγος, εξ Αμερικής μιας και οι εξ Ανατολής μάγοι κουβαλούν πλέον τον φόβο του τρομοκράτη και έχασαν την δημοφιλία τους.

Οι δυτικοί Μάγοι όμως παραμένουν Μάγοι και μας προτείνουν μέσα από ένα Μαρξιστικό ιδεολογικό πρότυπο να βάλουμε φωτιά στο σπίτι μας, στην Ευρώπη στην οποία γίναμε μέλος καταβάλλοντας πολύ προσπάθεια έστω με αμφισβητούμενη εντιμότητα. Το πετύχαμε όμως και ωφεληθήκαμε τα μάλλα.

Οι δυτικοί Μάγοι αδιαφορούν για το ότι η Ευρώπη σήμερα μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε την απερισκεψία μας, απερισκεψία για την οποία δεν είναι υπεύθυνη όσο και αν έκανε πως δεν έβλεπε επί μακρόν τις σπατάλες μας... Σαφώς και δεν είναι η Γερμανία υπεύθυνη για τον υπερκαταναλωτισμό μας που έφτασε στο σημείο να προκαλεί τον κάθε συνετό επισκέπτη από τον βορρά.

Αυτή την ευμάρεια όμως, όσο και αν μαγειρέψαμε τα νούμερα της αλήθειας, την χρωστάμε στην Ευρώπη, την χρωστάμε στο Ευρω και τώρα που αποκαλύφτηκε ο δόλος μας, έρχεται ένας Αμερικανός καθηγητής να μας πει να τους προδώσουμε ξανά... Να τους αφήσουμε να φάνε την σκόνη μας, να τους εκβιάσουμε κουρεύοντας τα δανεικά με τη δική μας ψιλή μηχανή.

Αφήστε τα κορόιδα να πάρουν το ρίσκο τους... Αφού σας δάνειζαν καλά να πάθουν...

Το ότι ένα σημαντικό τμήμα του χρέους έχει αποκτηθεί από Ελληνικές τράπεζες και τις έχει στερήσει, λόγω χαμηλής αξιολόγησης, από πολύτιμη ρευστότητα αγνοείται προκλητικά... Σιγά μη λάβει υπόψη του ένας καθώς πρέπει Μαρξιστής τους κανόνες της Βασιλείας ΙΙ που καθορίζουν την δυνατότητα κάθε χρηματοπιστωτικού ιδρύματος να δανείζει ανάλογα με την ποιότητα των διαθεσίμων του.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι με εκπλήσσει αυτή η Μαρξιστική ανάλυση κάνοντας με να αναρωτηθώ τι θα έλεγε ο ίδιος ο Μαρξ αν ζούσε σήμερα.

Πολύ φοβάμαι ότι θα έκανε ότι και ο Ιησούς όταν διαπίστωσε ότι οι ντόπιοι έμποροι είχαν μετατρέψει τον οίκο του Θεού σε οίκο εμπορίου, θα έπαιρνε δηλαδή τον βούρδουλα και θα μαστίγωνε αλύπητα τις πλάτες των αχρείων Μαρξιστών εξ Αμερικής που έρχονται τάχα να μας συμβουλέψουν αλλά είναι βέβαιο ότι στην πραγματικότητα συνεχίζουν το δόγμα της αντιευρωπαϊκής λογικής των ΗΠΑ, αυτό που θέλει την ενωμένη Ευρώπη να παραμένει όνειρο.

Είναι το δόγμα που εκφράζουν οι πολύχρωμοι και γραφικοί πλέον απόστολοι που σε κάθε ευκαιρία περνούν τον Ατλαντικό για να μας μαγέψουν με τις αλλοπρόσαλλες μίξεις των θεωρημάτων τους.

Είναι οι αξιολογητές με το ανήθικο παρελθόν, που παραφυλάνε για να μας καταφέρουν, και μαζί με μας σε ολόκληρη την Ευρώπη, το τελειωτικό κτύπημα.

Είναι οι Ρουμπίνιδες που άφησαν την ανατολή για τα λερά αργύρια της δύσης.