Η μουσική είναι πλέον πένθιμη... δεν χορεύεται...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ, την 24/10/2008)

Όσοι διάβασαν τα λόγια του Chunk Prince, ενός απο τα σημαντικά στελέχη της Citibank σε προηγούμενο φύλλο της ΚΗΦΙΣΙΑ, θα κατάλαβαν οτι πρόκειται για τη μουσική του χρήματος και κυρίως του αφροχρήματος που δημιούργησε η υπερβολική μόχλευση χάριν των γενναίων αποδόσεων σε όσους έπαιρναν τον κίνδυνο να επενδύσουν σε παράγωγα.

Πρόκειται για κανονικό χρήμα που στήριξε εκατομμύρια στεγαστικών δανείων των ασθενέστερων τάξεων στις ΗΠΑ, αλλά μεγεθύνθηκε με δεύτερα ή και τρίτα δάνεια πάνω στα ίδια υποκείμενα (πληθωρισμένες αξίες στέγης) ενώ πήρε τεράστιες διαστάσεις, όπως διογκώνεται η υγρή Πολυουρεθάνη ερχόμενη σε επαφή με τον αέρα, όταν μετατράπηκε σε δομημένα ομόλογα συνδυασμένα με περίτεχνα παράγωγα που εξασφάλιζαν τάχα τον πιστωτικό κίνδυνο μέσω εγγυητών β’ διαλογής, ανίκανων στην πραγματικότητα να καλύψουν μια πιθανή μαζική αστοχία της αγοράς, όπως και έγινε.

Οταν οι τράπεζες συνειδητοποίησαν ότι η αξία των σπιτιών σταμάτησε να ανεβαίνει, δεν τολμούσαν να διακόψουν την παροχή δανείων διότι «όσο έπαιζε η μουσική έπρεπε να χορεύουν» για να μη καταλάβει κανείς οτι δεν θα τα κατάφερναν πρώτοι αυτοί... Το σύνδρομο του γενναίου χωρίς αιτία τους είχε καθηλώσει σε πορεία θανάτου...

Φαντασθείτε το συναίσθημα του χορευτή που έχει ήδη μάθει οτι πρόκειται για τον τελευταίο χορό, τον χορό του νεκρού και αρνείται, λόγω ανταγωνισμού, να το δείξει... Πόσο τραγικό το να μην εμφανίζεται εκείνος που θα πει «κυρίες και κύριοι, η μουσική είναι πλέον πένθιμη... δεν χορεύεται...»

Οι πρώτες που τελικά το αποδέκτηκαν ήταν οι απόλυτα εξουθενωμένες μικρές Αμερικανικές τράπεζες...

Σιγά-σιγά το «πάρτυ» σίγασε και η Αμερικανική κυβέρνηση, αισθανόμενη η ίδια υπεύθυνη για την κατάσταση που δημιουργήθηκε, με την άστοχη, υπερφίαλη και συγκρουσιακή πολιτική της, έκανε τα πρώτα βήματα για να βρεθεί μια λύση.

Ασκημένη στους χιλιάδες νεκρούς χάριν του υποτιθέμενου αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία, στους πολέμους του ΙΡΑΚ και του Αφγανιστάν, είχε το περίσσευμα θάρρους να εξομολογηθεί την αποτυχία της χρηματοοικονομικής της πολιτικής χωρίς να αναφέρει τις βαθύτερες αιτίες της... θυμίζοντας έτσι τον γιατρό που πετάει την συνταγή στον ασθενή χωρίς να γνωρίζει το ιστορικό του...

700 δις δολάρια για την αγορά των κακών ομολόγων που είχαν μείνει αμανάτι στα χέρια των τραπεζών δηλητηριάζοντας την ΠΙΣΤΗ στις ενδοτραπεζικές συναλλαγές και καταστρέφοντας τον πλούτο τους... ήταν η απόφαση.

Ασφαλώς το σύστημα δεν είχε δώσει την προσοχή που άρμοζε στην τεράστια καταστροφή του πλούτου, ένδειξη ικανή να κρίνει την υγεία μιας επιχείρησης... Οι λογιστικοί κανόνες1, ιδιαίτερα μετά την συστηματική απορύθμιση, έκρυβαν αντι να εμφανίζουν στον επενδυτή το σαράκι που έτρωγε τα σωθικά (πλούτο) της τράπεζας ή της επιχείρησης που είχε εμπιστευθεί τις οικονομίες του.

Ο πρόεδρος Μπούς, ως νέος Ρωμαίος Αυτοκράτωρ, βοηθούμενος απο τον υπουργό οικονομικών Χένρι Πόλσον στο να δει αυτήν την σκοτεινή πλευρά της λογιστικής, αποφάσισε να ανανεώσει τον χαμένο πλούτο των πιστωτικών ιδρυμάτων της χώρας του αγοράζοντας την σαβούρα... ως ο μεγαλύτερος παλιατζής όλων των εποχών...

Ήταν αυτό το αίσθημα προσβολής και η αμφιβολία πολλών απλών ανθρώπων για την ειλικρίνεια των προθέσεων του Προέδρου τους, που δυσκόλεψε την έγκριση του σχεδίου... Τους είχαν άλλωστε πονηρέψει και οι διαδηλωτές με τις Φερράρι...

Ακόμα και μετά την έγκρισή του, το σχέδιο Πόλσον συνεχίζει να τροποποιείται με την τελική ετυμηγορία για τον τρόπο διάθεσης των χρημάτων να διαμορφώνεται πλέον απο τις σκέψεις του νέου Μάγου της χρηματοοικονομικής, του Πρωθυπουργού της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν.

Πρέπει να δεχτούμε οτι αυτός ο άνθρωπος ήταν πολυ στρεσαρισμένος τελευταία με τον αρχηγό των συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον, να τον έχει στριμώξει για τα καλά, ρίχνοντάς του υποτιμητικά βελάκια (Darts), κατά την συνήθεια των Εγγλέζων στις αγαπημένες τους μπυραρίες (Pump)

Ο Μπράουν αιμορραγούσε και καμία πολιτική οργάνωση δεν έδειχνε ευαισθησίες αντίστοιχες των φιλοζωικών οργανώσεων στην άθλια πρακτική των βοηθών ταυρομάχων (banderilleros) να κουράζουν τους ταύρους με μικρά διακοσμητικά βέλη…

Εκεί, στον δρόμο προς την πολιτική απαξίωση, ο Μπράουν σκέφθηκε οτι ήταν επι δέκα χρόνια υπουργός οικονομικών και δεν θα άφηνε έναν Αμερικάνο ούτε έναν Γάλλο να πάρουν την πρωτοβουλία...

Η σκέψη ήταν λαμπρή: Αναλογίστηκε ότι αντί να κατασπαταλήσει τα χρήματα των Βρετανών φορολογουμένων στην αγορά αχρείαστων δομημένων ομολόγων, να αγοράσει όπως οι Σουηδοί πριν μερικά χρόνια μετοχές, περιορίζοντας τον σοσιαλισμό του μέτρου με την επιλογή προνομιούχων, χωρίς δικαιώματα ψήφου...

Το σχέδιο Μπράουν μεταμόρφωσε αναπάντεχα το πρώην σκυλάκι του Μπλαίρ σε σκύλο Αγίου Βερνάρδου ενω ο Μπους έγινε ξαφνικά το καλοκουρεμένο κανίς που ακολουθούσε χοροπηδώντας ανέμελα τον γιγαντωμένο φλεγματικό φίλο του...

Αν και οι σκιτσογράφοι συνηθίζουν να εκφράζουν την πολιτική με ισχυρές δόσεις υπερβολής, η συσχέτιση δυνάμεων των προσφιλών μας δίποδων είναι ενδεικτική της νέας εποχής...

Ο Μπράουν, ως προνοητικός Βρετανός, μοίρασε τα αυγά σε περισσότερα καλάθια από το μοναδικό του πρώην Πρόεδρου της Goldman, Sachs & Co Πόλσον. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να προτείνει ένα σχέδιο που θα άφηνε ανενόχλητους τους κερδοσκόπους εις βάρος των φορολογουμένων...

Όρισε λοιπόν οτι θα διαθέσει 50 δις λίρες Αγγλίας για την αγορά προνομιούχων μετοχών των μεγάλων βρετανικών τραπεζών.

Αποφάσισε να δώσει πολλά περισσότερα, 250 δις λίρες, ως εγγύηση των βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων των τραπεζών ώστε αν τα χρειαστούν να ξέρουν οτι θα τα έχουν, ενθαρρύνοντας έτσι τον δανεισμό των επιχειρήσεων...

Τἐλος, η Τράπεζα της Αγγλίας αποφάσισε, λειτουργώντας στο ίδιο μήκος κύματος, να βελτιώσει την ρευστότητα των Βρετανικών τραπεζών με το να δροσίσει την διατραπεζική ανυδρία με 200 δις λίρες. Εν τω μεταξύ η Βρετανική κυβέρνηση θα υποστηρίξει την ρευστότητα μέσω της ΚΤΑ, με την έκδοση κρατικών ομολόγων, με ελκυστικό αλλά οχι επιπέδου δομημένων επιτόκιο, προς κάθε ενδιαφερόμενο επενδυτή...

Το πακέτο Μπράουν έγινε μονομιάς το κυρίαρχο θέμα των συζητήσεων σε όλη την Ευρώπη ενω ο λαχανιασμένος Σαρκοζί το αποδέχτηκε ως πολυ εξυπνότερο του ανεπεξέργαστου δικού του σχεδίου των € 400 δις με την Μέρκελ και τον Μπερλουσκόνι να χειροκροτούν ενθουσιωδώς την απόφαση.

Στην Ελλαδίτσα μας θα ρωτήσετε, στην Ελλαδίτσα μας τι κάνουμε;

Ε καλά εδώ γιατί να λάβουμε μέτρα όταν όλοι οι Ελληνες τραπεζίτες εν χορώ ισχυρίζονται οτι το Ελληνικό Τραπεζικό σύστημα είναι ασφαλές;

Ακόμα και η Ελληνίδα διευθύντρια του Private Banking της Citibank βρέθηκε σε δυσαρμονία με τον κύριο Chunk Prince, ισχυριζόμενη οτι η εδώ παρουσία της τράπεζας είναι ανεπιφύλακτα ισχυρή...

Ξέρουμε όμως ως Ελληνες το χούι μας για το τρέξιμο της τελευταίας στιγμής ισχυριζόμενοι μάλιστα ότι όλα ήταν δική μας ιδέα... Μας διακατέχει η εμμονή της υπερτέρας φυλής, του να είμαστε πρώτοι απο κάποια σκοπιά... Και τελευταίοι να είμαστε, βρίσκουμε τρόπο αναστρέφοντας το γράφημα να εξασφαλίζουμε την πρωτιά...

Έτσι γίναμε οι καλύτεροι μαθητές του Μπράουν... Μα τι λεω τώρα... Ήδη τον ξεπεράσαμε...

1. Ακόμα και εν μεσω της τρέχουσας κρίσης, το μέλημα όλων είναι το καμουφλάζ του προβλήματος με την λογική των «ευέλικτων αξίων» που προτείνει το Διεθνές Λογιστικό Πρότυπο 39, ώστε απο τη μια οι ζημιές να εμφανίζονται ως μείωση περιουσίας και απο την άλλη η μείωση περιουσίας να αγνοείται διότι παίρνονται οι ιστορικές τιμές απόκτησής της...