Παιδεία ναι αλλά για ποιους;

Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Κηφισιά στο φύλλο της 6ης Μαΐου 2008

Τα γεγονότα των καταλήψεων των πανεπιστημίων με αφορμή την εκλογή των πρυτανικών αρχών πoυ ο νέος Νόμος Πλαίσιο προβλέπει να γίνονται άμεσα απο το σύνολο των φοιτούντων και όχι από εκλέκτορες δηλαδή, τις εκλεγμένες αντιπροσωπείες των κομμάτων, έφερε στο προσκήνιο ακόμα μια φορά τα θέματα της παιδείας στο σύνολό τους.

Ως λαός, έχουμε διαμορφώσει την τάση να μιλάμε πολύ για πράγματα που ελάχιστα μας ενδιαφέρουν, διοτι πως αλλιώς να εξηγηθεί το οτι απο τη μια αποζητάμε την μόρφωση για τα παιδιά μας ώστε να γίνουν κάποια μέρα επιστήμονες και απο την άλλη αναγνωρίζουμε ότι αυτό είναι ανέφικτο διότι η χώρα δεν έχει πλέον δυνατότητες περαιτέρω απορρόφησης.

Αγνοούμε οτι είμαστε μία περιφερειακή χώρα και δεν μπορούμε να λειτουργούμε ως ο ομφαλός της γης ούτε καν της Ευρώπης.

Ξεχνάμε οτι για να απορροφά μια χώρα επιστήμονες θα πρέπει να έχει και ανάπτυξη ανάλογου επιπέδου ώστε να δημιουργούνται νέες και απαιτητικές θέσεις εργασίας. Η ανάπτυξη όμως που έχουμε οφείλεται στην κατασκευή έργων υποδομής απο το κράτος με οικονομική ενίσχυση απο την Ευρωπαϊκή ένωση και δεν απορροφά παρά ελάχιστους μηχανικούς και γεωλόγους.

Εμείς όμως συνεχίζουμε να εκπαιδεύουμε πάρα πολλούς. Περίπου 1900 έλληνες πολιτικοί μηχανικοί θα μπουν στην αγορά εργασίας φέτος, απο τα ελληνικά και τα ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ενώ δεν χρειαζόμαστε ούτε έναν διότι ήδη μας περισσεύουν.

Στην Ελλάδα διατηρούμε 5 τμήματα πολιτικών Μηχανικών ενώ στην Ολλανδία έχουν μόνο ένα παρά τον μεγαλύτερο πληθυσμό.

Ο αριθμός των ιατρών είναι ήδη ο μεγαλύτερος αναλογικά στην Ευρώπη, με την Αττική να διαθέτει συνολικά 23194 ή 5,88 ανά 1000 κατοίκους

Το 67% των αποφοίτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι απόφοιτοι Ενιαίου Λυκείου ενω στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες το 70% είναι απόφοιτοι Τεχνικών Λυκείων.

Το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι οι απόφοιτοι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης συνωστίζονται για μια θέση σε πανεπιστημιακή σχολή ιδιαίτερα μετά την «αναβάθμιση» και των ΤΕΙ που πρακτικά υποβαθμίσθηκαν λόγω της αδυναμίας τοποθέτησης των αποφοίτων τους σε θέσεις εργασίας.

Ο συνωστισμός αυτός συνεχίζεται αργότερα για μια θέση στο κράτος διότι οι ιδιωτικές εταιρείες δεν μπορούν να απορροφήσουν αποφοίτους όπως της πολυπληθούς φιλοσοφικής σχολής.

Για να γίνει αυτό κατανοητό θα πρέπει να δούμε ότι οι 830 απο τις 930 χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν <>

Με όλα αυτά κατά νου «η συντεχνία των αγραμμάτων» στα πανεπιστήμια αντιδρά στον περιορισμό των άσκοπων πτυχίων και στην ανάπτυξη αντίθετα υποδομών για τεχνικούς ικανούς να καλύψουν θέσεις όπου παρατηρούνται ελλείψεις και τελικά καλύπτονται απο έμπειρους οικονομικούς μετανάστες.

Ταυτόχρονα τα κλειστά επαγγέλματα ζουν και βασιλεύουν με τους Συμβολαιογράφους να αποτελούν το πλέον προκλητικό παράδειγμα σε μια χώρα που οι κάτοικοί της λατρεύουν την ιδιοκτησία... Έτσι διατηρούμε μια υπερτροφική πανεπιστημιακή κοινότητα που παράγει ότι δεν χρειαζόμαστε και σε μη ανταγωνιστική ποιότητα για εργασία διότι ασφαλώς οι νέοι δεν σπουδάζουν μόνο για να μορφωθούν... Όσοι ξεχωρίζουν φεύγουν στο εξωτερικό με τον συνολικό αριθμό τους να αγγίζει ήδη τις 500000 τα τελευταία 10 χρόνια.

Έτσι καταλήξαμε να δίνουμε δουλειά στους κορνιζάδες πιστοποιητικών σπουδών ενω «οι συντεχνίες των αγραμμάτων», συνεπικουρούμενες απο πολιτικές παρατάξεις, φωνάζουν για «πτυχία με αξία» και «δουλειά με δικαιώματα»

Τέτοια όμως τέχνη, τέχνη του μάγου που και πολλά πτυχία προσφέρει και θαυματουργά αποδεικνύονται στην διαδικασία εύρεσης εργασίας, δεν υπάρχει. Πρόκειται για μια αλήθεια που σε πείσμα των καιρών, αγνοούν οι πάντες και κυρίως όσοι έχουν την ευθύνη.

Το τραγικό όμως είναι οτι οι αλλαγές που θα φέρουν τον αέρα ανανέωσης δεν συζητούνται...

• Έχουμε ανάγκη απο σπουδαγμένους κτηματομεσίτες αλλα διαθέτουμε πρακτικούς με παντελή άγνοια του πως αξιολογείται ένα ακίνητο.
• Έχουμε ανάγκη απο ικανούς γεωπόνους αλλά συνεχίζουν να είναι δυσεύρετοι και με παρωχημένη γνώση για τις τεράστιες αλλαγές που απαιτούνται στη γεωργία και στην κτηνοτροφία μας.
• Έχουμε ανάγκη απο εκπαιδευμένους υπαλλήλους τουριστικών επιχειρήσεων αλλά παράγουμε ολιγότερους και χαμηλότερου επιπέδου απο αυτούς που χρειαζόμαστε.
• Έχουμε ανάγκη απο διπλάσιο πληθυσμό βοηθητικού υγειονομικού προσωπικού υψηλού επιπέδου διότι σήμερα είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα με 2 νοσοκόμες να αναλογούν σε 3.2 ιατρούς.

Έχουμε επομένως ανάγκη απο ριζική αναδιάταξη των εκπαιδευτικών δομών και στόχων ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης και να αντιμετωπισθούν ικανοποιητικά η ανεργία και οι λειτουργικές ανεπάρκειες βασικών υπηρεσιών. Έχουμε ταυτόχρονα ανάγκη ισχυρής ανάπτυξης των ερευνητικών δυνατοτήτων της χώρας όσο εισρέουν ακόμα κεφάλαια απο την κοινότητα.

«Η συντεχνία των αγραμμάτων» συνεχίζει επιπλέον να αγνοεί τον μοναδικό τρόπο αναζωογόνησης των πανεπιστημίων μεσω της συνεργασίας τους με επιχειρήσεις, όπως στο εξωτερικό. «Η συντεχνία των αγραμμάτων» αναζητά ένα θαύμα για να μείνουν όλα ως έχουν, σε μια κοινωνία που άλλαξε, αλλα με περισσότερο χρήμα, χωρίς να προεξοφλούνται οι αναγκαίες δομικές αλλαγές των οποίων μόνο ψήγματα διαγνώσθηκαν στον νεο Νόμο Πλαίσιο για την Παιδεία, της κυρίας Γιαννάκου.

Το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων σε μια τέτοια κατάσταση φαντάζει ως η μόνη ανανεωτική ελπίδα και ως η ρεαλιστικότερη των μεθόδων πληθυσμιακής αναδιάταξης των κρατικών πανεπιστημιακών σχολών με οτι μείνει να είναι αυστηρότερο, ποιοτικότερο και αποτελεσματικότερο και οπωσδήποτε σε αρμονία με τις ανάγκες του κόσμου που ένας απλός εγγράμματος αντιλαμβάνεται ότι πορεύονται μέσα απο επιχειρηματικές ανάγκες και οχι φιλοσοφικές αναζητήσεις καθοδηγούμενες απο κομματικές νομενκλατούρες.