Σχόλια και αντισχόλια για τις πολιτικές εξελιξεις

Μίμης Ανδρουλάκης
mimisandroulakis.blogspot.com

Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
bazioto@otenet.gr

Τι λέγαμε πριν

Σ’ όλες τις συνεντεύξεις, τηλεοπτικές παρουσίες, προεκλογικές ομιλίες ακόμα και στο προεκλογικό μου φυλλάδιο έκανα κεντρικά θέματα, όπως και τώρα μετεκλογικά. την ‘επανίδρυση’ του ΠΑΣΟΚ, την υπέρβαση του status quo και του κατεστημένου στο κόμμα, τη συντεταγμένη ανανέωσή του και άλλα. «Το ΠΑΣΟΚ κερδίζει μόνο όταν εκφράζει τη φρεσκάδα στις ιδέες, στις λύσεις και στα πρόσωπα», τόνιζα «στο DNA του ΠΑΣΟΚ υπάρχει ο ιδρυτικός κωδικός ‘αλλαγή, αλλαγή, αλλαγή!’» Στο όνομα αυτών των θέσεων ζήτησα την ψήφο του κόσμου του ΠΑΣΟΚ και μου την έδωσε με γενναιοδωρία.

Μίμη εσύ πήρες την ψήφο του λαού αλλά την πήρε και η Μιλένα Αποστολάκη... Εγώ ενίσταμαι όταν την βλέπω λόγω του άκομψου παρελθόντος της... Εσύ πιστεύεις οτι όταν οι ψηφοφόροι έχουν τόσο κοντή μνήμη υπάρχει ελπίδα... η μήπως ναι διότι έτσι ξεχνούν τα βάσανά τους και ξεκινούν με λευκή κόλλα χαρτί.

Έχουμε καταλάβει τι έγινε;
Στην πολιτική υπάρχει ένα σημείο καμπής, ένα σπάσιμο στη συνέχεια, είναι εκείνες οι ‘οριακές συνθήκες’ όταν από το σημείο συν αγγίζεις το μηδέν και αρχίζεις να περνάς στο πλην κι ότι κι αν κάνεις με τον παλιό τρόπο ακόμα κι αν το κάνεις καλύτερα, ακόμα κι αν το μόνο που αλλάζεις είναι ο αρχηγός η κατάσταση έρχεται και βάζει μπροστά σου το αλγεβρικό σημείο πλην. Αν δεν είσαι δημιουργός μιας νέας κατάστασης αλλά απλώς ένας καλύτερος ίσως διαχειριστής της παλιάς, αν δεν αντιπροσωπεύεις μια επανιδρυτική καινοτομία, γλιστράς σε εκείνη τη μοιραία φάση που και χρυσάφι να πιάσεις κάρβουνο γίνεται και οι πιο έξυπνες ιδέες σου καίγονται και οι ‘μπαταρίες’ σου πολύ γρήγορα αδειάζουν. Αυτή είναι η πρόκληση προς τους υποψήφιους Προέδρους του ΠΑΣΟΚ. Αν εκπροσωπούν την ‘παλαιά τάξη πραγμάτων’ δεν θα πάνε πολύ μακριά.

Πράγματι, το βλέπω αυτό στη δουλειά μου. Ως σύμβουλος βλέπω τους νέους να χρησιμοποιούν ιδιαίτερα τα τυποποιημένα εργαλεία με επάρκεια που δεν μπορεί να την έχει ο παλιός... Ότι και να κάνω υστερώ... μου μένει όμως η κρίση για να παρηγοριέμαι.

Οι αυτοκρατορίες ότι και αν έκαναν διαλύθηκαν. Οι πολιτισμοί επίσης. Οι αρχηγοί κρατών, για την περίοδο που τους αναλογεί, δεν θα μπορούσε να έχουν διαφορετική προοπτική... Η αλλαγή φέρνει μια νέα αρχή στη φύση και στη ζωή. Ο θάνατος είναι παραδόξως η αρχή της Ανανέωσης και της Ελπίδας...

Αλλά ο θάνατος δεν είναι ποτέ ίδιος για όλους, ποτέ «δίκαιος» σε όλους, ποτέ αξιοπρεπής για όλους... Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι το τραγικό πρόσωπο που βρέθηκε στην καμπή... αντιμετωπίζοντας ένα ζοφερό μέλλον...

Αντίθετα, ο Σημίτης αν και ανέλαβε ένα αποσυντεθειμένο ΠΑΣΟΚ είχε μια καθαρή προοπτική λόγω ανάγκης..., λόγω των Ολυμπιακών αγώνων, της εισόδου στην ΟΝΕ, και της υποβοήθησης της εισόδου της Κύπρου στην ΕΕ. Σήκωσε τα μανίκια και τα κατάφερε... μόνο που στη διαδρομή δεν έβλεπε αρκετά τι συμβαίνει γύρω του και έτσι οι φίλοι του (δεν άφησε γνωστό για γνωστό παραπονεμένο... ) συνέργησαν στο προβάδισμα του μέτριου Καραμανλή ενω ο ίδιος υπέγραφε μία υποσχετική στον έντιμο Γιώργο.

Ο Γιώργος φορτώθηκε ένα αβάσταχτο για τους ώμους του φορτίο. Τη σαπίλα του παλαιού ΠΑΣΟΚ, ενισχυμένη με τα Σημιτικά απόβλητα και πολλούς μνηστήρες της μέλλουσας πρωθυπουργικής θέσης.

Ο αγώνας ήταν πλέον σε δυο μέτωπα και οι πόλεμοι σε δυο μέτωπα σπάνια κερδίζονται και μόνο απο Μεγάλους Αλεξάνδρους... αναντίρρητα Μεγάλους...

Ποια ήταν η πρότασή μου από την πρώτη στιγμή, από το βράδυ της 16ης;
Η ριζοσπαστικοποίηση της συμμετοχής των μελών και φίλων του κόμματος στο διάλογο για την εκλογή της ηγεσίας γύρω από τα έξι κρίσιμα ερωτήματα προς τους υποψηφίους, τα οποία αλληλεξαρτώνται:
1) ιδεολογική, προγραμματική, ηθική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ στα πλαίσια μιας ευρύτερης ανασύνθεσης της προοδευτικής Αριστεράς, 2) ‘εκλεξιμότητα’ και ικανότητα διακυβέρνησης με νέο τρόπο, 3) ανανέωση της κοινωνικής εκπροσώπησης και ανασχηματισμός της πολυσυλλεκτικότητας του ΠΑΣΟΚ στις νέες συνθήκες, 4) ενότητα σε μια νικηφόρα προοπτική,5) υπέρβαση παθολογιών του πολιτικού συστήματος, 6) συντεταγμένη ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Για παράδειγμα, είναι αυταπάτη ότι κάποιος ηγέτης μπορεί να πραγματώσει το ενδεχόμενο πλεονέκτημα της ‘εκλεξιμότητας’ αν δεν επιτυγχάνει την ενότητα ή την πολιτική, ιδεολογική και ηθική υπεροχή που εξασφαλίζει η ‘επανίδρυση’ και η ανανέωση των προσώπων. Δηλαδή η πρότασή μου ξεπερνά τη λογική ενός παθητικού τεστ των υποψηφίων και απλής ‘βαθμολόγησής’ τους, η οποία βέβαια είναι αναπόφευκτη στις 11 του Νοέμβρη.

Αναμφίβολα Μίμη..., αναμφίβολα...

Ο Μπένι σπάει γυαλιά (σε υαλοπωλεία...) αλλά η εξουσία θέλει σύγχρονο και προοδευτικό Κυβερνήτη... οχι εκφραστή του διαρροϊκού βερμπαλιστικού συνδρόμου...
Ο λαός.. εμείς... εγώ... θέλουμε έντιμο ηγέτη που να τα σπάει με το παρελθόν και να μην συμπορεύεται με το σάπιο για να του βγουν τα κουκιά...

Θέλουμε αλλαγή, θέλουμε ανανέωση, την συνέχεια της ζωής που μας αναλογεί ακόμα και μέσα απο τον θάνατο διότι δεν μας ενδιαφέρει το όνομα ΠΑΣΟΚ
Θέλουμε μια νέα διαμόρφωση της εξουσίας και αυτών που την υπηρετούν, θέλουμε εντιμότητα αντι της θολής καθημερινότητας π.χ. με τους «αδιάφθορους» του ΣΔΟΕ να τα παίρνουν συστηματικά και εκβιαστικά συχνά αγοράζοντας τις χρυσότοκες θέσεις τους...

Θέλουμε πορεία που δεν θα επιτρέπει ελιγμούς στην φανατική, εθνικιστική και αφελή ακροδεξιά. Θέλουμε μηχανισμούς δίκαιους και ανοιχτούς και οχι αυτούς που π.χ. στο ΙΚΑ σου υπόσχονται το τότε... για την εξυπηρέτησή σας... ακόμα και αν το ερώτημα είναι θεμελιώδες για τον ερωτώντα...

Θέλουμε πορεία που δεν θα επιτρέπει στην φαύλη αριστερά να κερδίζει ψήφους με υποκριτικές καμπάνιες για το περιβάλλον όταν αυτή είναι πίσω απο πολλές και ανεπίτρεπτες καταστροφές στο όνομα των αναγκών της εργατικής τάξης, αυτής που τίμησε ο Λένιν και ο Στάλιν με μέταλλο στην καρδιά και πάγο στην ψυχή.

Θέλουμε πορεία που θα στηρίζεται στην προοπτική της γνώσης και της τεχνολογίας χωρίς να αποποιούμεθα το εμπόριο ή τις άλλες υπηρεσίες που θα πρέπει να είναι σύγχρονες...
Τα Αραβικά εμιράτα ακολουθούν αναπτυξιακούς ρυθμούς που ξεπερνούν κατά πολυ τα δεκάρια των Κινέζων... και αυτό χάριν σε μία προοπτική, σε ένα όνειρο για αυτό που θα υπάρχει αύριο διότι σήμερα είναι ελάχιστο... σχεδόν τίποτα...

Ας σκεφθούμε αυτή την δύναμη της προοπτικής, της προοπτικής μέσω ενός νέου σχεδίου ανάπτυξης, εκτός των κλισαρισμένων θέσεων της αριστεράς ή της δεξιάς, εκτός της λογικής του διορισμού στο δημόσιο, εκτός της στείρας αντιπαράθεσης στον καπιταλισμό, ένα καπιταλισμό που ήδη αναγεννάται τόσο που να επιβάλει διαδικασίες επανακατάταξής του στην πολιτική οικονομία.

Ας ακούσουμε προτάσεις απο την αριστερά, όχι ενάντια στην δεξιά αλλά ενάντια στο δικό της δύσμορφο σαρκίο που την τραβά στον βούρκο μιάς αέναης εχθρότητας αντι στο φως μιάς αειφόρου ανάπτυξης...

Ας ακούσουμε προτάσεις που δεν περιορίζονται σε δοκιμασμένες και αποτυχημένες πολιτικές υψηλών παροχών στους ανέργους (Οι άγγλοι τις δοκίμασαν και τις κατάργησαν... οι Γάλλοι τις δοκίμασαν και πασχίζουν να τις καταργήσουν... ) αλλά σε πολιτικές υψηλών επενδύσεων και ουσιαστικής χρήσης της τεχνολογίας.

Ας αλλάξουμε την διεφθαρμένη νοοτροπία των Ελλήνων τραπεζιτών, των διακεκριμένων αυτών τοκογλύφων που βλέπουν με βδελυγμία τις επιχειρήσεις των νέων που στηρίζονται στην φρεσκάδα της δημιουργικής σκέψης και στον ενθουσιασμό.

Ας δώσουμε σε αυτά τα γερασμένα μυαλά των τραπεζιτών ένα σκληρό μάθημα δείχνοντας τους την έξοδο απο την επιχειρηματική σκακιέρα με την δημιουργία καπιταλιστικών προκλήσεων... με την πριμοδότηση κεφαλαίων που επενδύουν στην προοπτική και στον ενθουσιασμό της προσμονής απο κάτι διαφορετικό, κάτι δικό μας, κάτι Ελληνικό.

Ας αλλάξουμε την δομή, την λειτουργία και την αισθητική των πόλεών μας που σαπίζουν από μία ξεπερασμένη και άναρχη δόμηση που επιτρέπει την αέναη επέκταση του ανέκφραστου γκρίζου έως τις κορυφές των βουνών που τις περιβάλουν.
Μόνοι εμείς σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα, κτίζουμε παντού παρουσιάζοντας πλαστούς τίτλους ιδιοκτησίας με «εγγυημένες» υπογραφές απο πάμπλουτους υποθηκοφύλακες...

Μόνοι εμείς κάνουμε στραβά μάτια στους πλουσίους και στους φτωχούς, τους δεξιούς και τους αριστερούς... Οι κεντρώοι βολεύονται τελευταίοι αλλά βολεύονται και αυτοί.
Με το βόλεμα όμως τι αλλαγή θα φέρουμε και πού;
Μέσα στην σάπια Αθήνα θα στήσουμε το πανηγύρι της αλλαγής; κάτω απο τις βρωμερές μεσοτοιχίες, δίπλα στα ανήλιαγα διαμερίσματα του πρώτου και δεύτερου ορόφου, μέσα στην σιχαμερή ατμόσφαιρα απο τα δηλητηριώδη καυσαέρια...;

Μήπως θα φέρουμε την αλλαγή με το να κτυπάμε τις βίλες των πλουσίων; Τις παράνομες βίλες...; Τουλάχιστον αυτές θα προσφέρουν θέαμα... θα προσφέρουν το όνειρο... Οι παράγκες στο καταπατημένο βουνό τι θα προσφέρουν;

Η κρίση ηγεσίας έφερε πιο καθαρά στην επιφάνεια μια κρίση του κομματικού ‘εμείς’, δηλαδή της συλλογικής μας ταυτότητας και μια κρίση ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας που καταγράφεται έντονα και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Το παλιό ‘εμείς’ δεν ενώνει και δεν κινητοποιεί όπως πριν και το νέο είναι ζητούμενο. Το ΠΑΣΟΚ σύντροφε Βαγγέλη χρειάζεται Νέα Αφήγηση, «new story». Το ΠΑΣΟΚ σύντροφε Γιώργο χρειάζεται επειγόντως το «μέρισμα νεότητας».

To ΠΑΣΟΚ σύντροφε Μίμη, χρειάζεται μία ειλικρινή ενδοσκόπηση. Το νέος σημαίνει φρέσκος στο μυαλό... φρέσκος στα οράματα και όχι απαραίτητα στην ηλικία.
Ας μη παραβλέπουμε ότι ένα σημαντικό τμήμα της νεολαίας μας, γαλουχημένο μέσα σε έναν παρανοϊκό υπερπροστατευτισμό των γονιών της, είναι ήδη αρρωστημένα παλιό ...
Το νεο σημαίνει νέα και ποιοτική ηγεσία που δεν αντιγράφει ούτε αναμασά αλλά σκέπτεται και αμείβει βάσει της αξίας και της ποιότητας.

Ο Λένιν ήταν αναμφίβολα ένας αδίστακτος εγκληματίας αλλά ήταν ταυτόχρονα και ένας μεγάλος ηγέτης (μήπως αυτά είναι συνυφασμένα... μήπως η ζωή θέλει τον θάνατο για να την προστατέψει...;) και ακριβώς διότι ήταν μεγάλος ηγέτης έκανε την μεγάλη στροφή απο τις εξισωτικές ανοησίες του Μπολσεβικισμού, στήνοντας ξαφνικά ένα σύστημα αμοιβών στη ΝΕΠ με 32 επίπεδα!!!

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ η όποια άλλη εκσυγχρονιστική παράταξη (ΠΕΚ= Πανελλήνιο Εκσυγχρονιστικό Κίνημα, ΠΕΡ = Πανελλήνιο Εκσυγχρονιστικό Ρεύμα, ΔΕΡ = Δημοκρατικό Εκσυγχρονιστικό Ρεύμα, η απλά ΕΔ = Εκσυγχρονιστική Δημοκρατία) πρέπει να φέρει πειστική αλλαγή στις υπάρχουσες δομές. Να αντιμετωπίσει την προβοκατόρικη αριστερά με το ξεμπρόστιασμα της ανυπαρξίας ενός υλοποιήσιμου προγράμματος ανάπτυξης.
Να αντιμετωπίσει την εθνικιστική δεξιά με το ξεμπρόστιασμα των κινδύνων απο την αφελή πολιτική της φιλοσοφία.

Να αντιμετωπίσει την κεντροδεξιά κάνοντάς την να αντιληφθεί ότι βρίσκεται σε λάθος στρατόπεδο υπηρετώντας στο ρόλο του νεροκουβαλητή ή του σκαπανέα... την χωρίς συναίσθημα δεξιά.

Γιατί αυτόνομη παρέμβαση
Πιστεύω ότι έχω κατακτήσει το δικαίωμα της αυτόνομης παρέμβασης και όχι της υποχρεωτικής ομαδοποίησης και στοίχισης. Πολύ περισσότερο που πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η στάση θα υπηρετήσει πιο αποτελεσματικά την ριζοσπαστικοποίηση της ενότητας του κόμματος από τα «κάτω» σε μία πορεία ανασυγκρότησης και νικηφόρας προοπτικής. Προσπάθησα ιδιαίτερα τα πολλά χρόνια της υποχρεωτικής απουσίας μου από την πολιτική να παίρνω κριτικές αποστάσεις από πρόσωπα και πράγματα, να αποφεύγω τη στείρα έξαρση και να δαμάζω την παρορμητική κρητική μου φύση ώστε να συγκεντρώνομαι στους βασικούς κρίκους μίας υπόθεσης. Δεν ξεχνώ τη συμβουλή του Μαξ Βέμπερ που τόνισα στο ΜΕΤΑ: «η έλλειψη απόστασης είναι ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα οποιουδήποτε πολιτικού». Αυτή η στάση μου χαίρομαι ότι είναι κατανοητή από τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Κώστα Σκανδαλίδη και είμαι βέβαιος και από τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Επειδή σκέφτομαι με μαντινάδες θα πω στους συντρόφους και φίλους του ΠΑΣΟΚ και της ευρύτερης αριστεράς μία για την περίσταση:

Δεν μαγειρεύω μπλιό κουκιά
δεν στένω μπλιο τσικάλι
εκάηκα τη μια φορά
Δεν καίγομαι την άλλη

Η ριζοσπαστικοποίηση σύντροφε Μίμη θα φέρει μάλλον σπαστικοποίηση...
Η λέξη είναι ατυχής και καλά έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ που την απορρόφησε βοηθώντας όσους σέβονται τους όρους και τις έννοιες του Ελληνικού λεξιλογίου... να μη την χρησιμοποιούν.

Το ριζοσπαστικό είναι επαναστατικό και το επαναστατικό δεν είναι δημοκρατικό παρά μόνο εάν το βαφτίσουμε έτσι κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας.

Ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο Έλληνας δεν ριζοσπαστικοποιείται. Επομένως ας αφήσουμε τα αστεία... Η απόσταση όμως απο το ζητούμενο βοηθά στο να το δει κανείς χωρίς παραμορφώσεις... Έτσι εξηγείται το οτι οι επαγγελματίες φωτογράφοι παίρνουν τα πορτραίτα τους με τηλεφακούς...

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν το νεο πολιτικό δημιούργημα να στήνεται απο εκείνους που είχαν την ευχέρεια να δουν χωρίς παραμόρφωση τους στόχους της ανανεωτικής τους παράταξης, μίας παράταξης που θα λεει την αλήθεια και θα τρομοκρατεί μόνο με αυτήν τους φληναφείς γειτόνους της, αριστερά και δεξιά... Το αίσθημα θα είναι υπέροχο.. Η εικόνα σαν και αυτές που βλέπουμε στις ταινίες, όταν ένας καταπληκτικός πολεμιστής αναγνωρισμένος και απο τους αντιπάλους του, τους υποχρεώνει ασυναίσθητα σχεδόν να παραμερίζουν στο διάβα του.

Αλλαγή ή «παλινόρθωση» με τον ένα ή τον άλλο ηγέτη;
Αυτό είναι το βαθύτερο δίλημμα του ΠΑΣΟΚ το οποίο ξεπερνά κατά πολύ το, έτσι κι αλλιώς, σημαντικό δίλημμα για τον ηγέτη.

Γιατί τόση ένταση σε μια εκλογή όπου δεν υπάρχουν ανάλογες με τη φόρτισή της ιδεολογικές και προγραμματικές διαφορές στις στοιχίσεις και συσπειρώσεις των προσώπων;

Ακριβώς, γιατί τόση ένταση όταν τα πολιτικά μανιφέστα των ηγετών (ας αφήσουμε τις προγραμματικές δηλώσεις, αυτές είναι σαν τα σφουγγάρια, απορροφούν το νερό όταν κάθονται και το χάνουν μόλις υψωθούν απο το έδαφος...) είναι γενικόλογες αναφορές στον πολιτικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό που όταν έλθει η στιγμή της υλοποίησης αυτό του ΠΑΣΟΚ δύσκολα θα διαφέρει απο εκείνο της ΝΔ.

Η Ελλάδα δεν υποφέρει απο μανιφέστα και προγραμματικές δηλώσεις... υποφέρει απο την αλήθεια και την ικανότητα των εκφραστών της να τα σεβαστούν.

Η ειρωνεία της ιστορίας μάλιστα το φέρνει οι δυο κύριοι πρωταγωνιστές στη μάχη της διαδοχής να συσπειρώνουν πρόσωπα με μεγάλη απόκλιση από τον δικό τους προσωπικό πολιτικό και ιδεολογικό πολιτισμό. Ονόματα δεν λέμε αλλά ο νοών νοείτω. Είναι σαν να έχει συσσωρευτεί επί πολλά χρόνια μεγάλη ένταση και αντιπάθεια και στήνεται ένας καυγάς δύο ομάδων συμμαθητών με σχεδόν τυχαία σύνθεση για να ‘πλακωθούν’ και να εκτονωθεί αυτή η ένταση. Είναι ο ‘ναρκισσισμός των μικρών διαφορών’, κατά τον Φρόυντ, η ‘αντιπάθεια των συγγενών’ και το ‘σύνδρομο της αδελφοκτονίας’ που χτυπά τις ‘αδελφικές κοινότητες’ όταν πια το είδωλο του πατέρα είναι μακρινό. Σήμερα θα φέρω στην επιφάνεια έναν άλλο παράγοντα που δεν έχει αναδειχθεί στη συζήτηση. Στο παρελθόν όταν συγκεντρώνονταν πολλοί ισόβαθμοι αξιωματικοί στις μεσαίες και πάνω βαθμίδες του στρατεύματος, επινοούσαν συγκρούσεις και πραξικοπήματα για να «φαγωθούν» κάποιοι και να απελευθερωθεί η επετηρίδα. Στη δική μας περίπτωση η μακρόχρονη παραμονή στην εξουσία έχει δημιουργήσει υπεράριθμους υπουργούς δίχως υπουργεία, αξιωματούχους δίχως αξιώματα και ασύνειδα στρέφονται σε μια σύγκρουση που θα ‘αφανίσει’ πολλούς ώστε να επέλθει μια νέα ισορροπία. Η πολιτική νοείται σαν δαρβινικός χώρος κι όσοι επιζήσουν, επέζησαν. Η μάχη για ρόλους, αργά ή γρήγορα ακόμα κι αν δεν έχει πίσω της ανάλογες πολιτικές διαφορές, θα τις επινοήσει στην πορεία και θα τις βαθύνει για να δικαιωθεί στα μάτια των οπαδών και να μη φαίνεται μία γυμνή μάχη εξουσίας. Το μόνο που δεν υπολογίζουν είναι ότι εδώ δεν πρόκειται για στράτευμα και μπορεί οι ‘αντίπαλοι – συμπαίκτες’ αργά ή γρήγορα να κρέμονται στον αέρα, δηλαδή ο κόσμος να φεύγει από κάτω και η κρίση εκπροσώπησης να βαθαίνει.

Η διαδικασία της εξέλιξης είναι ισως η ποιο υγιής αν και «απάνθρωπη» κατά μία έννοια διαδικασία της ζωής... Τα κόμματα δεν αποτελούν εξαιρέσεις... Ο ποιο ικανός πρέπει να επιβιώνει μόνο που στην πολιτική το ποιο ικανός δημιουργεί το πρόβλημα αφού η δολοπλόκο σκέψη συχνά παίρνει κεφάλι από την ικανότητα.

Οι αξιωματικοί το είχαν διαισθανθεί αυτό και έστηναν πραξικοπήματα στηριγμένα σε δόλιες ενέργειες και αναφορές...

Στη πολιτική όμως πως θα κριθεί ο ικανότερος; Mε την δολιότητα ή με την ικανότητα; και σε τι συνίσταται η ικανότητα; Μήπως στον όγκο της φωνής ή μήπως στον ακατάσχετο βερμπαλισμό εκτός αντικειμένου... εκτός δηλαδή της αλήθειας και πιθανόν εκτός τροχιάς προς την αποτελεσματικότητα...

Η βερμπαλιστική δεινότητα ταιριάζει γάντι σε μία εκκλησία που ενδιαφέρεται για την διαιώνιση της όπως η Παπική, εκφράζοντας ακριβώς αυτή την ανάγκη της στους περίφημους διαλόγους της δεκαετίας του 80 με τους αντιρρησίες καρδινάλιους της Λατινικής Αμερικής.

Ένα κόμμα όμως ή μια παράταξη δεν είναι δυνατόν να ενδιαφέρεται για την διαιώνιση του ονόματός του αλλά για το τι εκφράζει και πόσο αυτό αξιολογείται απο τους υποστηρικτές του.

Τι συμβαίνει με την ‘τυχερή γενιά’ του ΠΑΣΟΚ;
Το ΠΑΣΟΚ αδιαμφισβήτητα υπερέχει σε επίπεδο στελεχών ΑΛΛΑ:
Πρώτον, μεγάλωσαν στον ίσκιο ενός μεγάλου ηγέτη και αυτό το πλεονέκτημα συνοδεύεται από ορισμένες στρεβλώσεις στην ανάπτυξή τους.
Αναμφίβολα όπως και οι στρεβλώσεις των παιδιών της δικής μας γενιάς που μεγάλωσαν απο μαλθακούς και υπερπροστατευτικούς γονείς...
Δεύτερον, ‘γεννήθηκαν’ πολιτικά κατευθείαν σε θέσεις εξουσίας όλων των επιπέδων, σε συνθήκες προχωρημένης ‘κρατικοποίησης’ του κόμματος και δυσκολεύονται να κινηθούν στο νέο περιβάλλον της αντιπολίτευσης, να ‘σκεφθούν διαφορετικά’ και να εκπροσωπήσουν την κοινωνία με νέο τρόπο. Σε ορισμένες περιπτώσεις επιβιώνουν αλαζονικές και καθεστωτικές συμπεριφορές ασύμβατες με ένα λαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα. Ένα στυλ κορεσμένο και κουραστικό που δεν αγγίζει πια ούτε τους πιο φανατικούς οπαδούς της παράταξης.

Αναμφίβολα ήταν έτσι μέσα σε μια νομενκλατούρα που ήξερε να αντιδρά και οχι να κτίζει ή να κτίζει βάσει εντολής του ανωτέρου. Δεν μεγάλωσαν μέσα απο πρωτοβουλίες, από έκθεση στον κίνδυνο, την φτώχια και την απαξίωση. Γεννήθηκαν χωρίς να σκέφτονται το πρέπον αλλα εκείνο που ευχαριστεί τον ηγέτη... Με άλλα λόγια γεννήθηκαν στην χειρότερη περίπτωση όπως εκείνα τα μωρά της θαλιδομίδης... και στην καλλίτερη όπως εκείνα τα «στρατιωτάκια» στο Brave New World, χωρίς βούληση, πειθήνια όργανα του δημιουργού τους.

Τρίτον, αναπτύχθηκαν σε συνθήκες υπερπροστασίας από τον ισχυρό φιλικό τύπο της παράταξης, κυριολεκτικά στη ‘γυάλα’ και σ’ ένα βαθμό φοβούνται δημιουργικά εγχειρήματα και καινοτομίες που εμπεριέχουν ρίσκο.
Η φοβία στην καινοτομία και το στοιχείο του ωχαδερφισμού και της αλλόκοτης συναδελφικής αλληλεγγύης στην απραξία, του ενός εκατομμυρίου Ελλήνων στην δημόσια διοίκηση και τις προεκτάσεις της, είναι μία μάστιγα που θα τρομοκρατεί και τους ποιό αγέρωχους Ελληνες πολιτικούς...

Η ‘τυχερή γενιά’ του ΠΑΣΟΚ είχε καταληφθεί από το ‘σύνδρομο της επιτυχίας’, από την ‘παγίδα’ της επιτυχίας. Υπάρχει πάντα ‘κάτι’ που πρέπει να αλλάξεις κι όμως σε τυφλώνει η μέθοδος της συνεχούς και εύκολης επιτυχίας.
Εάν επιτυχία νοείται η αηδιαστική και σε απίθανα υψηλό ποσοστό λαμογέϊκη ευμάρεια και o καταναλωτισμός, ναι.

Αν όμως νοείται βάσει του επιπέδου της νόησης και ωρίμανσης της σκέψης, τότε ομολογώ ότι την ψάχνω Μίμη, την ψάχνω και δεν την βλέπω... Η επιτυχία λοιπόν δεν δηλώνει μόνο αυτό που φαίνεται, την ευμάρεια αλλά και αυτό που δεν φαίνεται... αυτό που οι δικαστές ψάχνουν και δεν βρίσκουν, όχι διότι δεν υπάρχει αλλά διοτι όλοι το κάνουν... τι να δικάσεις πλέον; τι να γκρεμίσεις; το σπίτι που μένεις;

Ο Πάγκαλος και τα γεύματα
Ο φίλος μου ο Θόδωρος παραλλήλισε με γερή δόση υπερβολής την κίνηση Βενιζέλου με την ‘18η Μπρυμαίρ’ που έγινε ομώνυμο βιβλίο από τον Μαρξ. Δηλαδή με το αιφνιδιαστικό πραξικόπημα του Λουδοβίκου Βοναπάρτη στις 2 Δεκεμβρίου του 1851. Στο ίδιο κείμενο όμως θα έπρεπε ο Θόδωρος να θυμάται για τα γεύματά του τη φράση του Μαρξ ότι τα ‘μεγάλα γεγονότα επαναλαμβάνονται μεν αλλά ως φάρσα’. Γεύματα στα οποία οι συνδαιτυμόνες δεν συμφωνούν στο ποιoν να φάνε και δεν είναι σαφές τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν στη σύγκρουση κινδυνεύουν αδίκως να ταξινομηθούν στην λογοτεχνική κατηγορία ‘Γεύμα Φαντασμάτων’. Πιο κάτω ο Μαρξ επαναλαμβάνει με έμφαση τη φράση ‘Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα’. Και αυτό το τελευταίο απουσιάζει, αγαπητέ Θόδωρε, στην περίπτωσή μας. Την ‘χρυσή ευκαιρία’ κάποτε δεν την άδραξες. Ποιος ξέρει; Μπορεί να έχεις και δεύτερη.

Δεν ξέρω αν τα γεύματα υποδηλώνουν όλα τα παραπάνω, εκείνο όμως που είναι βέβαιο είναι ότι υποδηλώνουν την αφάνταστη βουλιμία του Πάγκαλου να ικανοποιεί τις ανάγκες του υπέρβαρου εαυτού του όπως δυστυχώς και ο Μπένι που ομολογουμένως θα δηλώσει την ημερομηνία αναχώρησής του απο τον μάταιο τούτο κόσμο με την ανάληψη των όποιων υψηλών και απαιτητικών καθηκόντων του.

Δυστυχώς δεν πρόκειται περί άποψης αλλά περί αλήθειας που όλοι αγνοούν.
Στο εξωτερικό οι πολιτικοί γυμνάζονται για να αντέχουν... Εδώ;
Οι βαρόνοι και οι διαδικασίες αξιολόγησης, αυτοκριτικής, λογοδοσίας και κυρίως μάθησης στο ΠΑΣΟΚ.

Δεν νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν σύντροφοι που να κολακεύονται με τον τίτλο βαρόνοι. Μυρίζει κομματικό φεουδαλισμό, συντηρητική επετηρίδα, κλειδωμένη ιεραρχία, συμπαιγνίες κορυφής, πνιγηρό status quo ειδικά σε βάρος των νεότερων γενεών. Ο Ανδρέας έλεγε ‘δεν κληρονομείται’ το ΠΑΣΟΚ για να αποκλείσει τη μοναρχία αλλά συμπλήρωνε ότι δεν ‘τεμαχίζεται’ σε βαρονίες και κομητείες. Όταν αυτό συνέβη οδηγήθηκε στην παρακμή το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Πολύ περισσότερο όταν οι βαρονίες είναι φαντασιακά υπολείμματα με αδύναμη αντιστοίχηση με την πραγματικότητα. Οι ‘βαρόνοι’ στην πολιτική ιστορία θέλουν κατά κανόνα τον ηγέτη αποδυναμωμένο, αν είναι δυνατόν κερασάκι στην τούρτα τους και το κόμμα μια ομπρέλα για τα περιχαρακωμένα φέουδά τους. Ένα από τα θεμελιώδη σφάλματα του Γιώργου Παπανδρέου είναι ότι υπερτίμησε το ρόλο και το βάρος της βαρονίας και έτσι γλίστρησε σ’ ένα status quo που ακύρωσε τον αυτομετασχηματισμό του ΠΑΣΟΚ και τη στρατηγική της ανανέωσής του. Αυτό πρέπει να γίνει δίδαγμα και στους άλλους υποψηφίους Προέδρους ώστε η φράση το ‘όλον’ ΠΑΣΟΚ να μην έχει άρωμα status quo και απλής αναδιάταξης στην ‘παλιά τάξη πραγμάτων’.

Η καθαρά θεωρητική αυτή τοποθέτηση έχει την αξία του αναπόδεικτου θεωρήματος... Οι αλλαγές που έκανε ο Παπανδρέου ήταν περισσότερες απο εκείνες που έκανε ο Καραμανλής όταν περίμενε την εξουσία...

Άλλωστε, όλες οι αλλαγές του βγήκαν ξινές αν δούμε τα τρέχοντα με τις κολεγιές στον Μπένι.

Όσον αφορά εκείνες της ανείπωτης ελαφρότητας θεωρήσεις περί τετραπλής και τριπλής ή και διπλής αποτυχίας του Γιώργου απέναντι στη Νέα δημοκρατία, δεν χρειάζεται καθόλου σχολιασμός.

Είναι τόσο ανόητο να δηλώνει κανείς ότι θα μπορούσε να κερδίσει την τρίτη τετραετία ο Σημίτης, χάριν στα έργα του χωρίς να αξιολογηθεί και το ανύπαρκτο συναίσθημα στην επικοινωνία του με τον κόσμο ή η προκλητική αλαζονεία πολλών εκ των συνεργατών του.
Ο κόσμος ψηφίζει εκείνους που τον ενθουσιάζουν (πρόκειται για παραλλαγή του μαρκετίστικου Το μέλλον αξίζει σε εκείνους που το προετοιμάζουν...)
Η αθλιότητα του ΠΑΣΟΚ, αθλιότητα που έζησα σε σημείο εμετικό ως εργαζόμενος σε υψηλή διευθυντική θέση, με αναγκάζει να θεωρώ λογική και υγιή την μεταφορά της εξουσίας στη Νέα Δημοκρατία το 2004.

Όσο για την δεύτερη αποτυχία (διότι οι δημοτικές δεν λογίζονται αφού δηλώνουν την συνέχεια της κεκτημένης ταχύτητας των βουλευτικών του 2004 με την σχετική αδράνεια του συστήματος) και αυτή ήταν αναμενόμενη παρά τις πυρκαγιές και εννοώ αυτούς που στόχευαν οι πυρκαγιές...

Η κουλτούρα της βαρονίας έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση αμοιβαίας αποσιώπησης των αδυναμιών και μείωσης της προσωπικής ευθύνης των ηγετικών στελεχών τα οποία διαχειρίζονται συχνά μονοπωλιακά και αποκλειστικά την πολιτική και την εικόνα του κόμματος σε κρίσιμους τομείς. Κανείς είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση δεν αξιολογείται στη δράση του με θεσμικό τρόπο πράγμα που είναι αναγκαίο για τη μάθηση του κόμματος, τη συγκέντρωση και τη μεταβίβαση της γνώσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι ‘όλα’ μεταφέρονται στην πλάτη του Γιώργου Παπανδρέου ακόμα και για τομείς όπου ατυχήσαμε εντυπωσιακά με την ελάχιστη δική του συμμετοχή. Το ίδιο συμβαίνει αντίστροφα για τον Βαγγέλη Βενιζέλο ή για τον Κώστα Σημίτη. Ο ‘πρώτος’ φταιει για όλα και οι βαρόνοι βιάζονται να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες πίσω από τα παζάρια κορυφής και διαδοχής. Η διαδικασία μάθησης έχει διακοπεί στο κόμμα. Ποτέ δεν θα μάθουμε τι «δούλεψε» και τι «δεν δούλεψε».

Δεν πρόκειται περί νεωτερισμού η πρωτοτυπίας...

Η ασύδοτη κριτική βρίσκεται στα όρια της παράνοιας...

Ξαφνικά ξεχώρισαν (ευτυχώς... καιρός ήταν...) οι φίλοι και εχθροί με προπορευόμενο το αηδιαστικό συγκρότημα των ρεμπεσκέδων του τάχατες παραδοσιακού κέντρου αλλά στην πραγματικότητα των ΟΦΑ της δημοσιογραφίας, με μόνο κριτήριο συντονισμού τον αγύριστο δανεισμό... αφού διέγνωσαν οτι ο Γιώργος δεν είχε την θέληση να ταΐσει τα χαμένα κορμιά τους...

Όσο για την μεθοδευμένη ανάλυση, για την συγκέντρωση και μεταβίβαση της γνώσης... ποιας γνώσης...; εδώ πρόκειται για μπουλούκι αχόρδων...

Φταίει ο Σημίτης;
Έχω γράψει πολλές φορές ότι ένας Πρωθυπουργός στη διάρκεια μιάς ή δύο θητειών μπορεί να επιλύσει ένα περιορισμένο κύκλο μεγάλων προβλημάτων. Η κυβέρνηση Σημίτη το κατάφερε με τη συμμετοχή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, τα μεγάλα έργα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. κ.λ.π. Αυτά και μόνο τον αναδεικνύουν σαν ένα από τους πιο πετυχημένους Πρωθυπουργούς της Ελλάδας ανεξάρτητα από τις παλιές αναμνήσεις, συμπάθειες και αντιπάθειες που στοιχειώνουν το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν όμως μια σειρά αποτυχίες που στις περισσότερες περιπτώσεις αγγίζουν βαθύτερα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Αποτυχίες καθώς και ‘πρόσωπα’ και πράγματα στη διακυβέρνηση που ‘δεν δούλεψαν’ τα οποία ψιθυρίζονται με νοσηρό τρόπο και κατέληξαν σε ταμπού αντί να αποτελέσουν πηγή προγραμματικής καινοτομίας στο κόμμα. Ας δούμε μερικά παραδείγματα προβλημάτων από το 2007 που ανακινούν και ευθύνες των κυβερνήσεών μας:

Ο Σημίτης πετύχαινε όταν αποφάσιζε μόνος και όταν χειριζόταν τις αποφάσεις επίσης μόνος...

Το έργο του ήταν έργο Σημίτη και όχι έργο ΠΑΣΟΚ...

Το κακό είναι οτι εισήγανε για την επιτάχυνση των έργων ένα τεράστιο αριθμό ατόμων της δικής του επιλογής, σε σημείο που αντίστοιχη πράξη θα γελοιοποιούσε κάθε πολιτικό ξένης χώρας. Ακόμα και ο Μπους δεν τολμά να φερθεί έτσι στον κάπως αφελή Αμερικανικό λαό...

Η σαπίλα των συνεργατών του Σημίτη, η φιλοσοφία δηλαδή της λαμογειάς ως στοιχείο υπέρτατης φαυλότητας, είχε ως αποτέλεσμα την κατακρήμνισή του.
Επιπλέον, ο κάθε λαός θέλει τον ηγέτη να τον συνεπαίρνει, να τον ενθουσιάζει.. Ο Σημίτης προκαλούσε την αλλαγή του καναλιού μόλις εμφανιζόταν στον δέκτη της τηλεόρασης...

Εάν κρινόταν μόνο απο τα έργα του θα έμενε στην πρωθυπουργία για πέντε τετραετίες... αλλά τι λέμε; O Ελευθέριος Βενιζέλος έχασε όταν έγινε συντελεστής της Μεγάλης Ελλάδας... Ας είμαστε ρεαλιστές...

Η κρίση στο χώρο της νεολαίας. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση μαζικοποιήθηκε με υποχρηματοδότηση και απουσία μεταρρύθμισης με αποτέλεσμα μια συγκριτική πτώση της ποιότητάς της. Οι επιδόσεις των μαθητών της μέσης εκπαίδευσης είναι απαράδεκτα χαμηλές. Δημιουργείται ένα μαζικό ‘υποπρολεταριάτο’ πτυχιούχων με προβληματική προοπτική στο χώρο της εργασίας και κοινωνικά απαράδεκτα επίπεδα ανεργίας. Παγιώθηκε ως ελληνικό όνειρο (Greek Dream) μια θέση πάση θυσία στο δημόσιο. Κοκάλωσε η αδικία σε βάρος της νέας γενιάς στις πλάτες της οποίας πέφτει ένα τριπλό χρέος (δημόσιο – ‘κρυφό’ ασφαλιστικό – οικολογικό).

Η εκπαίδευση δεν υποφέρει μόνο απο υποχρηματοδότηση, αν και ο Σημίτης την αύξησε σημαντικά σε ποσοστιαία βάση.

Η Ελληνική εκπαίδευση υποφέρει απο παλιά σύνδρομα που κάνουν το θέμα εξαιρετικά σύνθετο και οπωσδήποτε αντικείμενο περισσότερων του ενός επιστημονικών κλάδων. Η Ελληνική παιδία υποφέρει απο έλλειψη αυτοσεβασμού, απο αναλήθειες που έχουν διαβρώσει τα θεμέλιά της, απο ψευδαισθήσεις, απο ανοργανωσιά, απο αριστερίζουσες και εν πολλοίς ανόητες θέσεις, καθαρά προπαγανδιστικές και ανεύθυνες.

Ακραίο μνημείο ανευθυνότητας ο Αλαβάνος, που αφενός κάλυπτε νοσηρές πράξεις κοκουλοφόρων-καταστροφέων συμβόλων και της πανεπιστημιακής περιούσιας και αφ’ετέρου συνιστούσε σε παιδιά δημοτικού να προσφέρουν προς αντιγραφή τα γραπτά τους όταν η δασκάλα δεν παρατηρεί. Και όμως ο κύριος αυτός εκφραστής της φαυλότητας και του όψιμου περιβαλλοντισμού, είναι σήμερα στη βουλή για να σου φτιάχνει το κέφι Μίμη.
Το Ελληνικό σύστημα δεν λειτουργεί για τους φοιτητές αλλα για την εξυπηρέτηση των συντεχνιών των διδασκόντων. Η εκπαίδευση που προσφέρει είναι περιοριστική και συχνά άχρηστη ως απηρχαιωμένη, ιδιαίτερα στις κοινωνικές επιστήμες.

Το συνολικό άθροισμα των ωρών διδασκαλίας εξαιρετικά χαμηλό και τα αμφιθέατρα τεράστια και τόσο γεμάτα που δεν εκφράζουν εκπαιδευτική προσπάθεια αλλά παρωδία της.
Σε μια τέτοια κατάσταση ακόμα και ο διπλασιασμός των διατιθέμενων κεφαλαίων δεν θα άλλαζε σχεδόν τίποτα εκτός απο το να κτίσει ακόμα μερικές ευκαιρίες για τα έρποντα λαμόγεια.

Το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα χρειάζεται ριζικό ανασχεδιασμό με πρότυπα άλλης χώρας, πιθανότατα της Αγγλίας λόγω του υπέρτερου τρόπου που λειτουργεί σε κάθε έκφρασή του και της αποτελεσματικότητας του εκπαιδευτικού προϊόντος, της εφαρμόσιμης δηλαδή γνώσης των αποφοίτων του.

Πώς λοιπόν η σημερινή εικόνα του ΠΑΣΟΚ περιμένουμε να γοητεύσει τις νέες γενιές; Ακόμα και βιβλίο ιστορίας επί των ημερών μας πολτοποιήθηκε δίχως κιχ, δίχως καν διόρθωση και μάλιστα για σχετικά ασήμαντη αφορμή σε σχέση με την πρόσφατη περίπτωση.
Το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να γοητεύσει καμία γενιά πλέον εκτός απο ορισμένες άνυδρες ψυχές που αρέσκονται ή ικανοποιούνται απο την δροσιά της κονσέρβας.

Σε αντίθεση η ΝΔ έχει το προνόμιο να ελίσσεται και να λεει ότι θέλει σε όλο το φάσμα των φιλελεύθερων και δημοκρατικών αρχών με σοσιαλίζοντα στοιχεία ή ακόμα και φασιστίζοντα όταν κρίνεται αναγκαίο... Κανείς δεν παρατηρεί... Κανείς δεν ελέγχει και αυτό είναι το ισχυρό της σημείο.

Οι πυρκαγιές έφεραν μια εκκρεμότητα που αποτελεί απαγορευμένη συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ και έτσι αδυνατούμε να μελετήσουμε την πείρα μας. Γιατί λοιπόν αυτή η παράδοξη αποτυχία στις χρήσεις γης, στο κτηματολόγιο, στο δασολόγιο; Γιατί η αλλαγή υπουργού οδηγούσε αυτόματα σε αναστολή των σχετικών προσπαθειών;
Μίμη εσύ ξέρεις και ξέρεις αληθινά... Τα συμφέροντα ήταν με τους νεόπλουτους του ΠΑΣΟΚ, την νέα Ελληνική τάξη πραγμάτων που μπροστά της ωχριά σε ασυδοσία η αντίστοιχη του Μπους.

Ο Σημίτης είχε προτεραιότητες που υλοποίησε...

Δεν είχε παραπάνω δυνατότητες όταν ήταν στην εξουσία.
Ο Παπανδρέου που προηγήθηκε ήταν η σκιά του εαυτού του .
Τα λοιπά είναι τόσο προφανή που δεν επιτρέπουν ερωτήσεις, μόνο φροντίδα για δράση επιβάλουν και αυτές τις δράσεις τις συνεχίζει τώρα ο Σαρακατσάνης υπουργός με αποτελεσματικότητα που σέβομαι διοτι πράττει και δεν αερολογεί ... Είναι πρακτικά η «φυσική» συνέχεια του Σημίτη σε ποιο περιορισμένη έκδοση αρμοδιοτήτων. Άλλωστε και στη Νέα Δημοκρατία ο Σημίτης θα έκανε ένα ίδια αποτελεσματικό έργο και πιθανά αποτελεσματικότερο αφού εκεί οι πεινασμένοι είναι ποιο εκλεκτικοί...

Η μη έγκαιρη μεταρρύθμιση του ΕΣΥ οδήγησε σε στρεβλώσεις και σε μια πρωτοφανή για Ευρωπαϊκή χώρα αύξηση της ιδιωτικής δαπάνης. Και αυτή η εξέλιξη που έχει πάρει χαρακτήρα τετελεσμένου δεν είναι τιμητική για ένα λαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα.

Το ΕΣΥ δεν έγινε ποτέ ΕΓΩ αλλά το κυριότερο δεν αποκλείσθηκε το απόλυτα προφανές που θα εξοικονομούσε τεράστιους πόρους... αυτό που προσπαθεί τώρα ο Αβραμόπουλος, τον έλεγχο των νοσοκομειακών δαπανών...

Οταν γυρνάμε στην εποχή του Σημίτη, οτι και αν αγγίξουμε εκφέρει εκείνη την χαρακτηριστική οσμή του λαμόγειου τρωκτικού που ήταν πανταχού παρόντα.

Στο χώρο της οικονομίας ενισχύθηκαν οι καθιερωμένες μεγάλες επιχειρήσεις σε συνθήκες μάλλον περιορισμένου ανταγωνισμού αλλά δεν δημιουργήθηκε ο αναγκαίος ζωτικός χώρος για τις νέες καινοτομικές αυτοδημιούργητες επιχειρήσεις ειδικά τις ανερχόμενες μικρές και μεσαίες.

Η προσπάθεια για την καινοτομία φθάνει τα όρια της σαχλότητας επί κυβέρνησης Σημίτη.
Το ΤΑΝΕΟ υπήρξε απόλυτη αποτυχία.
Το ΕΛΚΕ επίσης...
Τα κοινοτικά προγράμματα κατευθύνθηκαν άστοχα σε δραστηριότητες περιορισμένης αναπτυξιακής εμβέλειας εξαντλούμενα στο Pump Priming effect.

Οι προσπάθειες στην πληροφορική καταποντίσθηκαν με το χρηματιστήριο.

Το ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ (Greek Silicon Valley) κόλλησε απο τους περιβαλλοντολόγους που πριν, όταν ο χώρος ήταν στα χέρια μιας απο τις πλέον ενοχλητικές περιβαλλοντολογικά βιομηχανίες τσιμέντων, δεν έλεγαν λέξη.

Το μεγαλύτερο διαρθρωτικό πρόβλημα της χώρας είναι η χαμηλή απόδοση της δημόσιας δαπάνης, η χαμηλή παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα. Κι όμως μια θεμελιώδης καινοτομία του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ όπως είναι η Νέα Δημόσια Διαχείριση που συνδέει τη χρηματοδότηση με τα τελικά αποτελέσματα θάφτηκε κυριολεκτικά από το ηγετικό προσωπικό όπως κάθε τι που ξεπερνά την εμπειρία της υπουργικής τους θητείας.

Η δημόσια διοίκηση του ενός εκατομμυρίου Ελλήνων, εκτός του ότι είναι χαμηλής απόδοσης, επιβαρύνει δυσανάλογα τους υπόλοιπους ενεργούς πολίτες, για χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες. Η αναδιάρθρωση θα απαιτούσε θυσίες απο το ΠΑΣΟΚ και απώλεια ψήφων. Δεν ταίριαζε ούτε στην λαϊκίστικη πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου ούτε στις προτεραιότητες του Σημίτη.

Κάποτε θα πρέπει να επαναστατήσουμε, εμείς οι απλοί πολίτες, κάποτε θα πρέπει να φωτισθούμε ρίχνοντας λευκό αλλά έχοντας την εμπειρία, ώστε να μην επιτρέψουμε σε κανένα κρατίστη-παντοκράτορα να μας περιορίσει στα όρια των πόλεών μας. Ο Σαραμάνγο θα έχει έτσι φανεί πολύτιμος και για τους Ελληνες.

Μίμης Ανδρουλάκης


Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος