Ο Ιδεολογικός δογματισμός...

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκα στην εφημερίδα Κηφισιά την 28η Μαϊου 2010)

Όποτε διαβάζω τις θέσεις κάποιου Μαρξιστή Οικονομολόγου δεν μπορώ να αποφύγω τον παραλληλισμό με την υποκρισία και την ηθική καταβαράθρωση που έφερε στις δυτικές κοινωνίες ο θρησκευτικός δογματισμός.

Όπου δόγμα και υπολειμματική ηθική υποβοηθούμενη από κατάφορη διαστρέβλωση της αλήθειας που αντιλαμβάνεται ο νους του μέσου ανθρώπου.

Αλλά επειδή ο γράφων δεν αποσκοπεί σε φιλοσοφικές αναζητήσεις παρά στο να παρουσιάσει με παραδείγματα τις λογικές μεθόδευσης που σχεδόν δογματικά επιχειρούν να καθορίσουν την σημερινή κρίση ως αποτρόπαιο έγκλημα του χρηματοπιστωτικού συστήματος ενάντια στην αθώα τάξη των εργαζομένων, θα επιστρέψει σε μερικά από όσα ειπώθηκαν και εντυπωσίασαν, σε πρόσφατο τριήμερο συνέδριο με τίτλο «Μαρξισμός 2010» στην ΑΣΟΕΕ.

Όσο λιγότερα χρήματα δαπανηθούν από το δημόσιο για κοινωνικά προγράμματα τόσο περισσότερα θα διασωθούν για να καταβληθούν για τις επισφαλείς απαιτήσεις τους, ισχυρίζεται ο καθηγητής Μαϊκλ Χάτσον, που έγινε γνωστός για την εναντίωσή του στις προσπάθειες της κυβέρνησης του Προέδρου Μπούς να διοχετεύσει τις ασφαλιστικές εισφορές των μισθωτών στο χρηματιστήριο. Η θέση του Καθηγητή Χάτσον ήταν ότι αυτή η κίνηση θα ήταν απλά προς όφελος των κερδοσκόπων.

Όσοι θυμούνται τις αντίστοιχες παρεμβάσεις από τις διοικήσεις των Ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων θα νομίζουν ότι βρήκαν έναν απολογητή ενάντια στη συμφορά που αν είχαμε προσέξει θα είχαμε προλάβει.

Εκείνο ασφαλώς που δεν γίνεται φανερό στον επιπόλαιο παρατηρητή είναι το ποιοι τελικά θα οφελούντο από την επένδυση σε μετοχές εισηγμένων εταιρειών στα Αμερικανικά χρηματιστήρια.

Το συμπέρασμα του καθηγητή Χάτσον είναι παρόμοιο με το να ισχυρίζεται κάποιος ότι η τάση για επενδύσεις σε γη έχει σαν μοναδικό κίνητρο τις προμήθειες των κτηματομεσιτών, ότι δηλαδή το 2% είναι τόσο ισχυρό που παρακινεί το 98% να ακολουθήσει τις βουλήσεις του.

Το γεγονός ότι η αγορά μετοχών αποβλέπει στην στήριξη των επενδυτικών πρωτοβουλιών για την ανάπτυξη της υποκείμενης εταιρείας αγνοείται...

Το γεγονός ότι ο Bill Gates δημιουργεί λογισμικό για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των χρηστών προσωπικών υπολογιστών και όχι για να κερδίζουν οι μεταπράτες δηλαδή οι χρηματιστές και οι λοιποί μεσάζοντες στην διακίνηση των μετοχών του, αγνοήθηκε.

Έμεινε μόνο η κερδοσκοπία, ο δόλος και η κατά του κεφαλαίου εμμονή ώστε να παραμείνει το περίγραμμα, το κέλυφος της Μαρξιστικής χροιάς του λόγου, διότι Μαρξισμός που δεν κατακεραυνώνει το κεφάλαιο δεν είναι Μαρξισμός που να αξίζει το όνομά του...

Δεν είναι όμως μόνο η εμμονή στην αντικαπιταλιστική θεώρηση που υποσκάπτει την σοβαρότητα των επιχειρημάτων του καθηγητή Χάτσον που δεν έχασε την ευκαιρία να γίνει ακόμα και σύμβουλος του ναού του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, της Wall Street, αλλά και της Αμερικανικής τράπεζας Chase Manhattan.

Το επικίνδυνο σημείο αυτών των θέσεων είναι το να προβάλλεται ως κακή η τοποθέτηση των ασφαλιστικών διαθεσίμων σε μετοχές, λες και υπάρχει εναλλακτικό αντικείμενο τοποθέτησής τους, ιδιαίτερα όταν τα ποσά είναι ιλιγγιώδη για να κάθονται στα σεντούκια των τραπεζών με αποδόσεις της τάξης του 0.5 % -- 1% ενώ οι διαχειριστές τους επιμένουν να πιέζουν για ολοένα υψηλότερες αποδόσεις που θα εξασφαλίσουν γενναιότερες συντάξεις στους δικαιούχους τους.

Εκείνο που θέλει να μας πείσει, με αρκετή δόση υποκρισίας, ο κύριος καθηγητής, είναι ότι υπάρχουν ακόμα τρόποι ασφαλούς πολλαπλασιασμού των διαθεσίμων όπως στη βιβλική Καναά, όπου ο Ιησούς πολλαπλασίασε τα Ψάρια και το Ψωμί για να καλύψουν την πείνα του μεγάλου πλήθους που είχε συρρεύσει να τον ακούσει.

Υπάρχει όμως ένα ακόμα ποιο επικίνδυνο σημείο από την αβασάνιστη υιοθέτηση του εκλαϊκευτικού Μαρξισμού σε θέματα χρηματοπιστωτικής ανάλυσης και εφαρμογών για τα οποία δεν φτιάχτηκε διότι δεν αφορούσαν τον Μαρξ οι σημερινοί προβληματισμοί του πως το κεφάλαιο μπορεί να αναγεννηθεί ώστε να προσφέρει σε εύλογο χρονικό διάστημα την οικονομική ευμάρεια που οι λαοί επιθυμούν.

Ποιο είναι αυτό το πολύ επικίνδυνο σημείο;

Απλά το ότι άλλο είναι οι μετοχές που έχουν ένα απλό υποκείμενο, την επένδυση στην εταιρία που παράγει αγαθά ή υπηρεσίες και άλλο τα σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα που έχουν ως υποκείμενο πολύπλοκες και ασυνάρτητες σχέσεις, από τις αυξομειώσεις των νομισμάτων μέχρι τα καιρικά φαινόμενα, τις συμπεριφορές των οποίων εκφράζουν μαθηματικά μοντέλα που ετοιμάζουν νυχθημερόν τα καλύτερα μυαλά του κόσμου, μόνο και μόνο διότι η ικανότητά τους να κερδίσουν στις μάχες του ανταγωνισμού είναι βραχύβια. Σε ελάχιστο χρόνο η γνώση που τα χαρακτηρίζει αποκρυπτογραφείται και αντιγράφεται με την αξία τους να εκπίπτει.

Τα προϊόντα όμως αυτά έγιναν η αιτία δημιουργίας του πλούτου που εικονικά ή πραγματικά γεύτηκε η εργατική και η μεσαία τάξη τα τελευταία 30 χρόνια.

Αν περιμέναμε να αναπτύξουμε τη διεθνή οικονομία με απλές επενδύσεις σε μετοχικές αξίες ή την άμεση χορήγηση των τραπεζικών διαθεσίμων σε νέους δανειζόμενους θα ήμασταν ακόμα στο αναπτυξιακό περιβάλλον της δεκαετίας του 60 ή έστω του 70 και ασφαλώς φτωχότεροι εφόσον θα ήμασταν πολυπληθέστεροι.

Άρα εκείνο που κάνει ο καθηγητής Χάτσον είναι να βάζει στο ίδιο καλάθι οτιδήποτε μέσο ή εργαλείο χρησιμοποιεί το κεφαλαίο για να αναπτυχθεί και επιπλέον να δημιουργεί φόβο που αναγκάζει, όσους είχαν την τάση να ρισκάρουν, διαχέοντας την δική τους παρόρμηρη και ενεργητικότητα στο σύνολο της οικονομίας, να καταλαγιάζουν εξανεμίζοντας κάθε επενδυτική τους διάθεση ή πρωτοβουλία και οδηγώντας έτσι σε συρρίκνωση τους διαθέσιμους χρηματοοικονομικούς πόρους και πηγές πλούτου για όλο τον κόσμο και πρωτίστως για τους φτωχούς, εφόσον αυτοί μπορεί να μην επενδύουν σε χρηματιστηριακά προϊόντα αλλά αναμφίβολα επιδιώκουν να αποκτήσουν ένα σπίτι για να μείνουν και ένα αυτοκίνητο για να πηγαίνουν στις δουλειές τους.

Ο καθηγητής Χάτσον μας οδηγεί στο να πιστεύουμε ότι είναι λανθασμένη επιλογή το να τοποθετούμε τα χρήματά μας σε επενδυτικά προϊόντα αλλά δεν μας λέει τίποτα για το πως οι εναλλακτικές τοποθετήσεις μας σε τραπεζικούς λογαριασμούς θα μας εξασφαλίσουν τα αναμενόμενα...

Έρχεται στη χώρα μας και μας προκαλεί να εναντιωθούμε στις μη εκλεγμένες διοικήσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών που έχουν το θράσος να μας επιβάλλουν στυγνά αντιδημοκρατικά και αντιλαϊκά μέτρα με το να θέλουν να πάρουν τα εισοδήματα που ομολογουμένως με κόπο αποκτούμε για να αποκατασταθούν οι δανειστές μας που μας επέτρεψαν στο παρελθόν να ζούμε με εικονική ευμάρεια αναντίστοιχη των παραγωγικών μας δυνατοτήτων.

Αντισταθείτε δηλώνοντας άρνηση πληρωμών, κάνετε όπως η Αργεντινή που συμφώνησε να καταβάλει μόνο το 30% των οφειλών της, επιμένει παραμελώντας ηθελημένα να προσθέσει ότι μετά από αυτό το «κούρεμα» το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της χώρας συρρικνώθηκε κατά 60%

Μας προτείνει να μη δεχτούμε τα τερτίπια της κυρίας Μέρκελ η οποία ερμήνευσε λανθασμένα το άρθρο 122.2 της ευρωπαϊκής συνθήκης, το οποίο επιτρέπει τον δανεισμό σε κυβερνήσεις κάτω από έκτακτες συνθήκες. Μας επισημαίνει ότι θα πρέπει να αρνηθούμε την ερμηνεία με την οποία απαντήθηκε η αγωνία μας για την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων διότι το πρόβλημα της Ελλάδος όπως και της Λετονίας δεν είναι προσωρινό αλλά δομικό και μόνιμο...

Γιατί ρωτά, να αναγκαστούν οι εργαζόμενοι να καλύψουν την υπεροψία των κερδοσκόπων που σας δάνειζαν χωρίς φραγμούς;

Ας πάρουν αυτοί το ρίσκο της επιπόλαιης στάσης τους να σας δανείζουν ανεξέλεγκτα, χάνοντας τα χρήματα που τους χρωστάτε Ας γίνουν έτσι οι επισφάλειές τους βουνό, ας πανε στον αγύριστο και ας μείνετε εσείς οι αθώοι εργαζόμενοι των λαών ελεύθεροι να γελάσετε με τα χάλια των αφελών πιστωτών σας... γιουχάρετέ τους, γιαουρτώστε τους, κράξτε τους... είναι εχθροί σας... οι ταξικοί σας αντίπαλοι και σε ένα πόλεμο κάποιος πρέπει να νικήσει, γιατί να μην είστε εσείς οι νικητές;

Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες αλλά τα τελευταία λόγια δεν είναι αυτολεξεί του καθηγητή Χάτσον μιας και ο ρόλος του δεν επιτρέπει τέτοια εκφραστική ελευθεριότητα, αλλά αυτά ακριβώς εννοούσε.

Με άλλα λόγια ο καθηγητής Χάτσον, σημαντικός σύμβουλος εκείνων που έστησαν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, φορώντας την Μαρξιστική του προβιά, ήλθε στη χώρα μας με το βάρος των περγαμηνών του να μας βροντοφωνάξει:

Μην πληρώσετε! Μην εκχωρείτε τα δικαιώματά σας στους πιστωτές σας... Βγείτε από το Ευρω «δένοντας» τα χρέη σας σε δραχμές και μετά αφήστε την δραχμή να διολισθήσει μειώνοντας τα χρέη σας... Μαγεία!!!

Αυτό θα πει μάγος, εξ Αμερικής μιας και οι εξ Ανατολής μάγοι κουβαλούν πλέον τον φόβο του τρομοκράτη και έχασαν την δημοφιλία τους.

Οι δυτικοί Μάγοι όμως παραμένουν Μάγοι και μας προτείνουν μέσα από ένα Μαρξιστικό ιδεολογικό πρότυπο να βάλουμε φωτιά στο σπίτι μας, στην Ευρώπη στην οποία γίναμε μέλος καταβάλλοντας πολύ προσπάθεια έστω με αμφισβητούμενη εντιμότητα. Το πετύχαμε όμως και ωφεληθήκαμε τα μάλλα.

Οι δυτικοί Μάγοι αδιαφορούν για το ότι η Ευρώπη σήμερα μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε την απερισκεψία μας, απερισκεψία για την οποία δεν είναι υπεύθυνη όσο και αν έκανε πως δεν έβλεπε επί μακρόν τις σπατάλες μας... Σαφώς και δεν είναι η Γερμανία υπεύθυνη για τον υπερκαταναλωτισμό μας που έφτασε στο σημείο να προκαλεί τον κάθε συνετό επισκέπτη από τον βορρά.

Αυτή την ευμάρεια όμως, όσο και αν μαγειρέψαμε τα νούμερα της αλήθειας, την χρωστάμε στην Ευρώπη, την χρωστάμε στο Ευρω και τώρα που αποκαλύφτηκε ο δόλος μας, έρχεται ένας Αμερικανός καθηγητής να μας πει να τους προδώσουμε ξανά... Να τους αφήσουμε να φάνε την σκόνη μας, να τους εκβιάσουμε κουρεύοντας τα δανεικά με τη δική μας ψιλή μηχανή.

Αφήστε τα κορόιδα να πάρουν το ρίσκο τους... Αφού σας δάνειζαν καλά να πάθουν...

Το ότι ένα σημαντικό τμήμα του χρέους έχει αποκτηθεί από Ελληνικές τράπεζες και τις έχει στερήσει, λόγω χαμηλής αξιολόγησης, από πολύτιμη ρευστότητα αγνοείται προκλητικά... Σιγά μη λάβει υπόψη του ένας καθώς πρέπει Μαρξιστής τους κανόνες της Βασιλείας ΙΙ που καθορίζουν την δυνατότητα κάθε χρηματοπιστωτικού ιδρύματος να δανείζει ανάλογα με την ποιότητα των διαθεσίμων του.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι με εκπλήσσει αυτή η Μαρξιστική ανάλυση κάνοντας με να αναρωτηθώ τι θα έλεγε ο ίδιος ο Μαρξ αν ζούσε σήμερα.

Πολύ φοβάμαι ότι θα έκανε ότι και ο Ιησούς όταν διαπίστωσε ότι οι ντόπιοι έμποροι είχαν μετατρέψει τον οίκο του Θεού σε οίκο εμπορίου, θα έπαιρνε δηλαδή τον βούρδουλα και θα μαστίγωνε αλύπητα τις πλάτες των αχρείων Μαρξιστών εξ Αμερικής που έρχονται τάχα να μας συμβουλέψουν αλλά είναι βέβαιο ότι στην πραγματικότητα συνεχίζουν το δόγμα της αντιευρωπαϊκής λογικής των ΗΠΑ, αυτό που θέλει την ενωμένη Ευρώπη να παραμένει όνειρο.

Είναι το δόγμα που εκφράζουν οι πολύχρωμοι και γραφικοί πλέον απόστολοι που σε κάθε ευκαιρία περνούν τον Ατλαντικό για να μας μαγέψουν με τις αλλοπρόσαλλες μίξεις των θεωρημάτων τους.

Είναι οι αξιολογητές με το ανήθικο παρελθόν, που παραφυλάνε για να μας καταφέρουν, και μαζί με μας σε ολόκληρη την Ευρώπη, το τελειωτικό κτύπημα.

Είναι οι Ρουμπίνιδες που άφησαν την ανατολή για τα λερά αργύρια της δύσης.

Οι βολικοί μύθοι για τη βία

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 21η Μαϊου 2010)

Δεν είναι πολλές οι μέρες από την 5η Μαΐου του 2010, τη μέρα που μερικοί ανεγκέφαλοι νεολαίοι έκαψαν τρεις νέους συνανθρώπους μας που δεν έκαναν τίποτα χειρότερο από το να θέλουν να εργαστούν διότι διαφωνούσαν με την λογική των απεργών...

Όσο και αν δεν αρέσει σε αρκετούς, το δικαίωμα στην εργασία είναι όσο ισχυρό και το δικαίωμα στην άρνηση εργασίας ή στην απεργία αρκεί να γνωρίζουν οι απεργοί τα δικαιώματα και τα όρια των αντιδράσεών τους σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα..

Αναγνωρίζω ότι τελευταία έχει ανάψει η συζήτηση για το εάν έχουμε πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα και αν αυτό είναι όσο αντιπροσωπευτικό και ευέλικτο απαιτεί η εποχή μας.

Προφανώς και έχει ελαττώματα η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία. Προφανώς και δεν είναι εύκολο ο απλός πολίτης να περάσει τα μηνύματά του στην κορυφή της ηγεσίας και αυτά τα μηνύματα να γίνουν τα θέλω της πολιτείας μέσω νέων νομοθετημάτων και αποφάσεων.

Όμως η αντιμετώπιση αυτής της δυσλειτουργίας δεν είναι ούτε η επανάσταση κατά του πολιτεύματος ούτε η βία κατά αθώων πολιτών από τις μειοψηφίες των αντιδρώντων.

Στη βία αντιτάσσεται πάντα βία και τελικά όλοι βγαίνουν χαμένοι.

Είναι σαν τη μάχη που αφήνει τους αντιμαχόμενους στρατούς διαλυμένους, τους λαούς τους κατεστραμμένους ενώ ανοίγει καταπληκτικές ευκαιρίες στα όρνεα της ευκαιρίας να κατασπαράξουν ανενόχλητα ότι απέμεινε όπως, καλή ώρα, οι κερδοσκόποι που εξαπέλυσαν oι οίκοι ανοχής και διαχείρισης του επενδυτικού πλούτου.

Ας μην εκπλαγούν όμως όσοι θεωρούν ότι αυτά τα όρνεα της ευκαιρίας διαχειρίζονται οτιδήποτε διαφορετικό από τις οικονομίες του απλού κοσμάκη, των ασφαλιστικών ταμείων δηλαδή, που αγωνιούν για το πως οι συντάξεις θα παραμείνουν συντάξεις και όχι ελεημοσύνες στο τέλος της ωρίμανσης των ασφαλιστικών εισφορών.

Η προκλητική συμπεριφορά των διαχειριστών τους δεν εκφράζει τίποτα περισσότερο από το άγχος για το αν τελικά θα λάβουν την πολυπόθητη και παχυλή αμοιβή που τους αναμένει ως ποσοστό της επιτυχίας τους.

Άρα το πρώτο βήμα στην αντιμετώπιση της ρίζας ενός τόσο μεγάλου προβλήματος είναι η βαθύτερη γνώση του τι συμβαίνει και του γιατί συμβαίνει. Εάν ξέρουμε τι κινεί και από που πηγάζει η κερδοσκοπία δεν καίμε τους συμπολίτες μας για να την σταματήσουμε αλλά διαμορφώνουμε του κανόνες που μπορεί να μη εξαφανίσουν το κίνητρο της προσμονής στο κέρδος αλλά θα το ελέγξουν πριν διαμορφωθούν οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις που γνωρίσαμε.

Όταν υπάρχουν όρια στην κερδοσκοπία αυτή δεν αποκτά την κρίσιμη μάζα που ευνοεί ανεξέλεγκτες διαδικασίες όπως εκείνες που οδηγούν σε πυρηνική έκρηξη... Τα όρια είναι οι μηχανισμοί ελέγχου που κάνουν τη διαφορά μεταξύ ενός πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και μιας πυρηνικής βόμβας.

Δυστυχώς, στις ΗΠΑ, τη χώρα όπου διαμορφώνεται και αναπνέει η σύγχρονη κεφαλαιαγορά, οι μηχανισμοί έλεγχου αφαιρέθηκαν με κυβερνητικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες μόνο και μόνο για να απελευθερωθεί κάθε δυνατότητα αντιμετώπισης της χιονοστιβάδας του εμπορικού ελλείμματος με ταυτόχρονη απόκρυψη της αυξανόμενης αδυναμίας να καλυφθούν οι στρατιωτικές δαπάνες που επέβαλε η διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας τους.

Εμάς, εδώ στην Ευρώπη, μας πήραν απλά τα απόνερα από τις μανούβρες αυτής της προσπάθειας απελευθέρωσης (deregulation) των αγορών.

Εμείς όμως, οι Ευρωπαίοι, είχαμε ήδη πληρώσει το συνολικό κόστος των πολέμων του ΙΡΑΚ και του Αφγανιστάν από τις αρχές του 2008 μέσω των αγορών ευφάνταστων προϊόντων δημιουργικής επενδυτικής με άγνωστο ύψος ενσωματωμένου κινδύνου.

Τελικά τα προϊόντα αυτά, αν και δημιουργήματα των λαμπρότερων μαθηματικών μυαλών των Αμερικανικών πανεπιστημίων, αποδείχτηκαν βόμβες ανεξέλεγκτης σχάσης στα χέρια των αγοραστών τους.

Και δεν μείναμε μόνο εκεί... Αυτό που ακολούθησε ήταν πολύ ποιο δραματικό αν και παραμένει σε κατάσταση νάρκης με την Ελλάδα να έχει προταθεί ως το ινδικό χοιρίδιο στο σώμα του οποίου εξελίσσονται οι τεχνικές και τα εμβόλια αντιμετώπισης του Αμερικανικού χρηματοπιστωτικού ιού.

Όμως οι τεχνικές και τα εμβόλια δεν μπορούν να συμπεριλάβουν και την μέθοδο της καύσης των ζωντανών. Ο Μεσαίωνας των μαγισσών και της δεισιδαιμονίας είναι πίσω μας. Η πολιτικός λαϊκισμός στα όρια του πολιτικού αναλφαβητισμού δεν μπορεί να συμπεριλάβει μεθόδους εξαγνισμού που προκαλούν την φρίκη για να υποστηρίξει την οιαδήποτε θεώρηση και λογική αντιπαλότητας απέναντι στο κατεστημένο που με περισσή αφέλεια εξισώνεται με τις ατυχέστερες εκφράσεις ενός ανεξέλεγκτου καπιταλισμού.

Παράλληλα οι τεχνικές και τα εμβόλια δεν μπορούν να περιλάβουν δικαιολογίες από αυτές που μάθαμε να προβάλουμε εμείς οι Έλληνες στην παραμικρή δυσκολία που εμφανίζεται στον δρόμο μας.

Δεν μπορούμε με άλλα λόγια να διαμορφώνουμε βολικούς μύθους που δικαιολογούν τη βία ανεξαρτήτως του στόχου που θέλουμε να πετύχουμε.

Όπως αναφέρει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Yale Στάθης Καλύβας σε πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή,

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/05/2010_401208

έμεινε έκπληκτος όταν άκουσε τον ανταποκριτή του BBC να περιγράφει το επιχειρούμενο «ντου» στη Βουλή ως απόδειξη του ότι η αντίσταση είναι εγγεγραμμένη στον εθνικό μας ΔΙΑ (ριζικό), ή ότι οι συνέπειες της Τουρκοκρατίας διαμόρφωσαν τον ψυχισμό του Νεοέλληνα που δικαιολογεί βίαιες εκδηλώσεις.

Η κυριαρχία τέτοιων μύθων λεει ο καθηγητής Στάθης Καλύβας είναι διπλά προβληματική διότι από τη μία υποκαθιστά την ορθολογική σκέψη εμποδίζοντάς την να δώσει πραγματικές απαντήσεις στα γεγονότα και από την άλλη ενισχύει την παθητικότητα: Αν φταιει η Τουρκοκρατία για το κακό μας ριζικό, γιατί να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι, αναρωτιέται;

Ο τραγικός θάνατος των εργαζομένων στην Τράπεζα Marfin, συνεχίζει, λειτούργησε τουλάχιστον ως αφορμή για να ξανασκεφτούμε την στάση της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο πρόβλημα του πολιτικού λαϊκισμού που πολλοί θέλουν να συνοψίζουν στην «αντιεξουσιαστική» βία.

Οι μορφές των μύθων που κατατρέχουν αλλά και διευκολύνουν τους σημερινούς Έλληνες είναι ουσιαστικά τρεις:

Ο πρώτος μύθος είναι ότι η αντίσταση είναι στο ΔΙΑ (ριζικό) του Έλληνα. Όμως χωρίς να ειπωθούν πολλά αναδεικνύεται το ανυπόστατο αυτής της βαθιά εμπεδωμένης αντίληψης. Η ευκολία με την οποία επικράτησε το πραξικόπημα του 1967 ακυρώνει τον αντιστασιακό ΔΙΑ της φυλής μας.

Ο δεύτερος μύθος είναι ότι η βία αποτελεί αναπόφευκτη έκφραση κοινωνικών αντιδράσεων ή «έκρηξη λαϊκής οργής». Με αυτό τον μύθο οδηγηθήκαμε με περισσή ευκολία στο ότι τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 ήταν «εξέγερση» στα όρια του μαζικού κινήματος. Ξέχασαν όμως οι υποστηρικτές αυτής της άποψης ότι οι εξεγέρσεις λήγουν συνήθως είτε με θρίαμβο είτε με καταστολή και όχι με την εκτόνωση των πρωταγωνιστών τους.

Τα στοιχεία, που επιμένουν να παραβλέπουν όσοι θέλουν τη βία ως έκφραση μαζικής κοινωνικής διαμαρτυρίας, βγάζουν διαφορετικές αλήθειες.

Πρόκειται για τη συχνότητα των επεισοδίων και τα χαρακτηριστικά της συμμετοχής σε αυτά.
Τα 12 τελευταία χρόνια έγιναν 5.952 εμπρηστικές επιθέσεις από άτομα του λεγόμενου «αντιεξουσιαστικού» χώρου, που σημαίνει ότι κάθε χρόνο σημειώνονται περίπου 500 εμπρηστικές επιθέσεις, από τις οποίες περίπου 400 αφορούν εμπρησμούς στη διάρκεια διαδηλώσεων.

Παράλληλα, εκτιμάται πως ο ευρύτερος χώρος που παράγει αυτή τη βία υπολογίζεται το πολύ σε 3.000 άτομα, ενώ ο μαχητικός πυρήνας του είναι πολύ μικρότερος.

Με άλλα λόγια έχουμε να κάνουμε με μικρές, οργανωμένες ομάδες και καθόλου με κάποιο μαζικό φαινόμενο.

Το πιο εντυπωσιακό, όμως, και ταυτόχρονα προκλητικό, συνεχίζει ο καθηγητής Στάθης Καλύβας, είναι ότι σε όλο αυτό το διάστημα καταγράφηκαν μόλις 20 καταδικαστικές αποφάσεις για εμπρησμούς!

Το συμπέρασμα είναι σαφές: ένας που θέλει να κάψει μπορεί κάλλιστα να πορευθεί βάσει του συλλογισμού ότι στατιστικά αποκλείεται να τιμωρηθεί.

Αυτή η οιωνοί νομιμοποίηση της βίας καταρρίπτει τον μυθικό συλλογισμό περί «ξεσπάσματος οργής»

Επιπλέον, η διαπιστωμένη ατιμωρησία της ανομίας δείχνει ότι το πρόβλημα δεν είναι κοινωνικό, αλλά αστυνομικό. Μειοψηφίες ατόμων με καταστροφικές τάσεις πάντα θα υπάρχουν ανεξάρτητα με τα προβαλλόμενα νοήματα των ενεργειών τους. Το θέμα είναι αν επιτρέπεται να εκδηλώνουν αυτές τις καταστροφικές τάσεις ή όχι. Στην Ελλάδα επιτρέπεται να τις εκδηλώνουν.

Η ατιμωρησία θα μπορούσε εύκολα να χρεωθεί στην ανεπάρκεια της Πολιτείας. Υπάρχει, όμως, ένα βαθύτερο ζήτημα που μας οδηγεί στον τρίτο απλουστευτικό μύθο, ότι υπάρχει δηλαδή ξεκάθαρος διαχωρισμός της διαμαρτυρίας σε βίαιη (άρα παράνομη και αθέμιτη) και μη βίαιη (άρα νόμιμη και θεμιτή).

Είναι αναμφισβήτητο ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετέχουν σε μια διαδήλωση απορρίπτει τη βία. Όμως, αφενός ένα μέρος αυτής της πλειοψηφίας αρνείται να πάρει ξεκάθαρη θέση κατά της βίας, απομονώνοντας τους δράστες – πράγμα που φάνηκε με τραγικό τρόπο στην περίπτωση της "Marfin"– και αφετέρου τίθεται ένα ζήτημα γενικευμένης κοινωνικής ανοχής.

Τις τελευταίες μέρες υπήρξαν κείμενα και δηλώσεις που έφτασαν μέχρι του σημείου έμμεσης δικαιολόγησης των φόνων των τριών τραπεζικών, αποδίδοντας στον εργοδότη ή και στους ίδιους την ευθύνες όπως «δεν τους άφησαν να απεργήσουν», «έπρεπε να σχολάσουν νωρίτερα», «δεν υπήρχαν μέτρα πυρασφάλειας» κ.λπ.

Η στάση αυτή μας οδηγεί στον τρίτο μύθο διότι φέρνει στην επιφάνεια ένα βαθύτερο πρόβλημα, ότι η Ελληνική κοινωνία αντιδρά έντονα στη βία μόνον όταν ο θύτης εκπροσωπεί το κράτος διότι πιστεύει ότι το κράτος είναι ένας θεσμός που, αντί να προστατεύει τους πολίτες τους καταδιώκει.

Μια τέτοια αντίληψη ευνοεί το κλίμα ατιμωρησίας των μη κρατικών αυτουργών της βίας, και επομένως συμβάλλει στην αύξησή της.

Μπορούν να αναζητηθούν οι ιστορικές καταβολές αυτής της νοοτροπίας αλλά οπωσδήποτε όχι στην Τουρκοκρατία.

Το παράδοξο είναι, επισημαίνει ο καθηγητής Στάθης Καλύβας, ότι οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπουν το κράτος ως εχθρό επιθυμούν διακαώς την πρόσληψή τους απ’ αυτό.

Στη ουσία όμως αυτή η συμπεριφορά δικαιολογεί την εμπεδωμένη παραβατική συμπεριφορά (φοροαποφυγή, επικίνδυνη οδήγηση, αντιγραφή στο πανεπιστήμιο, μέσο για την εργασιακή ανέλιξη και όχι αξία ή ικανότητα...) και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αν δεν αλλάξει στάση η Πολιτεία στο θέμα της εφαρμογής των νόμων εγκαταλείποντας κάθε ανοχή στην ανομία, η βία θα πολλαπλασιάζεται και η πιθανότητα να θρηνήσουμε περισσότερα θύματα παραμένει μεγάλη.

Γι’ αυτά όμως δεν θα φταιει η κρίση ή οι επιταγές του ΔΝΤ αλλά η εμμονή στους μύθους, στις εύκολες δικαιολογίες δηλαδή που καλλιεργούν το υπέδαφος στο οποίο ευδοκιμεί η βία.

Η «κίτρινη μπανάνα» ή άλλως πως «δημιουργική επιχειρηματικότητα...»

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 14η Μαίου 2010)

Στο κείμενο της περασμένης Παρασκευής θα παρατήρησαν οι συστηματικοί αναγνώστες της στήλης ότι επέκρινα την υποκρισία του αριστερισμού στις σημερινές δύσκολες συνθήκες.

Μερικοί θα σκέφθηκαν ότι με διακατέχει κάποιο μένος απέναντι στο αριστερίστικο κίνημα και κατ επέκταση σε ότι αφορά τις λαϊκές μάζες ή την λαϊκή τάξη ή όπως αλλιώς προσδιορίζεται ο κόσμος που αγωνίζεται όχι για τα πλούτη του αλλά για τα βασικά αγαθά, έστω και αν αυτά περιλαμβάνουν στις μέρες μας πότε κάποια LCD Τηλεόραση και πότε κάποιο ipod.

Παρακολουθώντας εν τω μεταξύ την διάλεξη ενός Μαρξιστή Αμερικανού καθηγητή επιχειρηματικών σπουδών του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης (Amherst Business School) φρεσκάρισα τις μνήμες μου με ιδέες που έρχονται από τα παλιά, από την εποχή που οι διαλέξεις στην οικονομική θεωρία στα πανεπιστήμια της Αγγλίας διέγειραν την φαντασία μου και με έκαναν να ξεφεύγω από τους περιορισμούς της καθημερινότητας.

Τότε αναλογίστηκα τι ήταν ακριβώς αυτό που με βοηθούσε να ξεφεύγω και να πετώ στα ουράνια χωρίς όμως να χάνω τον προσανατολισμό μου.

Η διάλεξη του καθηγητή οικονομικών Rick Wolff μου έδωσε την απάντηση. Η επιστήμη δεν έχει πάθος και αν συναντά κανείς άτομα με παθολογική αγάπη στο αντικείμενό τους είναι γιατί αγαπούν και παθιάζονται με αυτό που διερευνούν και ανακαλύπτουν και όχι με την αντιπαλότητα με εκείνους που έχουν διαφορετική άποψη.

Ο καθηγητής Rick Wolff μου θύμισε ότι μπορούμε να μιλάμε για οποιοδήποτε θέμα, όπου και αν βρισκόμαστε, ακόμα και για τον κομμουνισμό στις ΗΠΑ αλλά να το λέμε με τέτοιο τρόπο που όχι μόνο να μη προκαλεί αλλά να διαμορφώνει κλίμα ενάντια σε κάθε άρνηση της γνώσης ή της επιστήμης από όποια κοινωνικοπολιτική σκοπιά θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Το θέμα μας λοιπόν είναι ο αριστερισμός που όχι μόνο δεν πρέπει να αγνοείται, λόγω της έντονης πολιτικοποίησης όσων τον ασπάζονται αλλά επιπλέον να του ζητείται να προσφέρει τις δικές του απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα που αντιμετωπίζει ο σημερινός κόσμος.

Ίσως έτσι απομακρυνθούμε από τα στερεότυπα που συναντάμε μεταξύ Αναρχοσυνδικαλισμού και Σταλινικού Ολοκληρωτισμού που οπωσδήποτε δεν τιμούν τα όνειρα κανενός σύγχρονου αριστερού.

Ο καθηγητής Rick Wolff μίλησε για τα αίτια της σημερινή κρίσης, όχι της κρίσης στον περιορισμένο ορίζοντα των Ελληνικών συνόρων, αλλά της παγκόσμιας κρίσης.

Πολλοί έχουν ακούσει ότι η κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ και διαδόθηκε σαν φωτιά στην Ευρώπη δεν αφορά τη χώρα μας και ότι εδώ απλά τρώγαμε και πίναμε και λογαριασμό δεν δίναμε έως ότου αγρίεψαν τα γκαρσόνια και απαίτησαν τον λογαριασμό άλλως μας ξεκαθάρισαν ότι θα καλέσουν την αστυνομία.

Στην πραγματικότητα, όσο και αν υποστηρίζεται αυτή η άποψη, το πρόβλημα των μεγάλων ελλειμμάτων ξεκίνησε για τη χώρα μας ταυτόχρονα με τις ΗΠΑ.

Λέτε να είναι σύμπτωση; Δεν το νομίζω...

Από τα μέσα της δεκαετίας του 70 το πρόβλημα έσκασε ύπουλα στον δυτικό κόσμο και κυρίως στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, ως στάση ευημερίας.

Μέχρι τότε, από την εποχή του μεσοπολέμου, οι μισθοί αύξαναν συνεχώς, η παραγωγικότητα επίσης και τα κέρδη ακολουθούσαν τρελά δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι ζούσαμε στη γη της επαγγελίας και είχαμε εφεύρει το αεικίνητο του πλουτισμού. Μπορεί εδώ, στην Ελλαδίτσα μας, να μη το ζούσαμε ακριβώς έτσι, μπορεί να συνεχίζαμε να στέλνουμε νύφες, ακόμα και στη δεκαετία του 50, για να βρουν ένα καλό γαμπρό στην ξενιτιά, μπορεί ο έξαλλος μιμητισμός και η αχαλίνωτη απανθρωπιά του εμφυλίου να είχε διαμορφώσει τα αποκρουστικά στεγανά μιας ανελέητης μεγαλοαστικής τάξης που δεν άφηνε περιθώρια για χαρές στους εργαζόμενους αλλά στην Μέκκα του καπιταλισμού ήταν ακριβώς έτσι και οι αριθμοί είναι αμείλικτοι...

Όταν η ευημερία σταματά, που σημαίνει ότι μειώνεται η δυνατότητα του εργαζόμενου να αποκτά με την εργασία του ολοένα και περισσότερα αγαθά, τότε είναι θέμα χρόνου ότι αυτή η κατάσταση θα οδηγήσει σε σειρά άλλων πράξεων ακόμα λιγότερο επιθυμητών.

Η μείωση της ευημερίας όμως δεν έβαλε σε σκέψεις μόνο τους εργαζόμενους αλλά και όλους εκείνους που οσμίζονται αίμα. Είναι όπως με το τραυματισμένο ζώο που το διακρίνει το σαρκοβόρο και με υπομονή το ακολουθεί. Κάποια στιγμή η λεία θα γίνει εύκολη και πλούσια για να κορέσει την πείνα του.

Στο οικονομικό περιβάλλον τα σαρκοβόρα είναι οι δανειστές και τα τραυματισμένα ζώα οι δυνητικοί δανειολήπτες που καταρρέουν από απρονοησία, έλλειμμα τύχης ή όποιο άλλο αίτιο που λίγη τελικά σημασία έχει.

Οι δανειστές λοιπόν εμφανίστηκαν ως ο από μηχανής Θεός και κάλυψαν με δανεικά το κενό, ικανοποιώντας την δικαιολογημένη ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να ευημερεί.
Οι δανειστές πλήρωσαν το κενό που άφησαν οι εργοδότες, βοηθώντας και τους μεν και τους δε να απολαμβάνουν τις ψευδαισθήσεις τους.

Ο χορός που έστησαν οι δανειστές απομάκρυνε για κάποιο διάστημα την στεναχώρια της ελλειμματικής ευημερίας. Όταν αυτή έγινε αισθητή στα μέσα της δεκαετίας των 80, ο κόσμος του χρήματος άρχισε να γεννά ιδέες για το πως τα χρήματα που θα δάνειζε θα γεννούσαν άλλα χρήματα με μορφές που θα έκαναν ακόμα ποιο προσιτό αλλά και επικίνδυνο τον δανεισμό.

Ήταν η εποχή της ευημερίας του χρήματος, η εποχή που το ιδεατό άρχισε να παίρνει τη θέση του πραγματικού και το αϋλο τη θέση του υλικού μέχρι που το υλικό, έχοντας πάρει τους δρόμους της ανατολής, για να εκβιομηχανίσει την αχανή Κίνα με τα δισεκατομμύρια των κατοίκων της, χάθηκε εντελώς.

Η δανειστική ευημερία είχε και τις αναποδιές της. Πολύ πριν ανδρωθεί κτυπήθηκε από υπερβολές και καταχρήσεις που τη λάβωσαν δημιουργώντας τεράστια κερδοσκοπικά σκάνδαλα με κατακρημνίσεις επενδυτικών τραπεζών που πίστεψαν ότι το χρήμα δεν έχει όρια. Όμως τα σκάνδαλα ξεχνιόντουσαν γρήγορα ενώ η διάλυση των σχηματισμών του υπαρκτού σοσιαλισμού ανανέωσε την πίστη στις ανεξάντλητες δυνάμεις του καπιταλισμού.

Σε αυτό τον κυκεώνα της αποβιομηχάνισης και της ιδεατής οικονομίας, η μόνη χώρα που μουλάρωσε, αρνούμενη τα ακούσματα των σειρήνων της ευημερίας, ήταν η Γερμανία. Αυτή, ενώ οι άλλοι κατανάλωναν χωρίς έγνοια για το αύριο, μάζευε και ξαναμάζευε σαν τον μέρμηγκα, συσσωρεύοντας πραγματικό πλούτο και βελτιώνοντας ταυτόχρονα τις τεχνολογίες της για να πάρει την ρεβανς απο την Ιαπωνία.

Σε ένα περιβάλλον που έχει ήδη απο-υλοποιηθεί και δημιουργεί πλούτο μόνο σε μια εικονική πραγματικότητα, πότε τυπώνοντας πληθωριστικά δολάρια και πότε κτίζοντας πυραμίδες πάνω στις ελπίδες της εργατικής τάξης που φτώχαινε γοργά, το εφεύρημα της υπερεμπορίας του μοναδικού αγαθού, αγαθού κόπων μιας ζωής όπως το σπίτι, παρουσιάστηκε σαν ο από μηχανής Θεός. Έγινε η τελευταία άμυνα υπέρ της ελλειμματικής ευημερίας χωρίς κανείς να έχει σκεφτεί το μετά. Οι επάλληλοι δανεισμοί επάνω σε ιδεατές αξίες (φούσκες της κτηματαγοράς) έστησαν το τελευταίο ανάχωμα σε ένα σύστημα που είχε την πλάτη στον τοίχο.

Και όμως, ενώ οι γραμμές άμυνας έσπαγαν, η μια μετά την άλλη, οι σειρήνες της ευημερίας επέμεναν στην πραμάτεια των ψευδαισθήσεων.

Η κατάρρευση της καταναλωτικής δύναμης του μέσου πολίτη έφερε την τελειωτική κατάρρευση της βιομηχανικής παραγωγής ακολουθούμενης απο τα κέρδη και μειώνοντας τόσο την ψαλίδα μεταξύ κόστους παραγωγής και κερδών που καμία συνεισφορά φτηνών εργατικών δεν θα ανέστρεφε τη μοιραία κατάληξη.

Πως επομένως αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να αναστραφεί; Πως θα μπορούσε να ευημερήσει ξανά ο μέσος άνθρωπος;

Εδώ είναι που έρχεται ο Μαρξιστής καθηγητής Rick Wolff και προσφέρει λύσεις απλές όσο το αυγό του Κολόμβου αρκεί να θέλουμε να τις δούμε και να τις εφαρμόσουμε.

Προφανώς γνωρίζει ότι κάποια μέρα η δυναμική της Κίνας θα μετριαστεί και η αποβιομηχάνιση της δύσης θα αποκατασταθεί, αλλά αυτό θα πάρει μερικές γενεές και μέχρι τότε; Και αν δεν γίνει ακριβώς έτσι;

Η Δύση επομένως δεν μπορεί να περιμένει, Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν απλά τον θάνατό τους. Θα πρέπει να σκεφτούμε το τώρα και η σκέψη αφορά το ίδιο, τους πολίτες των ΗΠΑ με εκείνους της πολύ φτωχότερης χώρας μας. Διότι ακόμα και αν καταφέρουμε να πληρώσουμε τον λογαριασμό, η λύση δεν θα έλθει.

Είναι σαν να πιστεύουμε ότι αν ξοφλήσουμε λύσαμε και την αιτία του προβλήματος. Τι είδους λύση θα είναι αυτή όταν εν τω μεταξύ θα έχουμε χάσει κάθε δυνατότητα να παράγουμε για να συνεχίσουμε να ζούμε;


Η λύση του καθηγητή Rick Wolff βασίζεται στην συνεργασία των εργαζομένων, ώστε να γίνουν αυτοί πλέον οι ιδιοκτήτες των παραγωγικών μέσων. Να φτιάξουν π.χ. τις δικές τους επιχειρήσεις λογισμικού ή τις δικές τους τουριστικές μονάδες και να μοιράζονται τα κέρδη όχι ακριβώς βάσει επίπλαστων αναγκών, όπως ήθελε να επιβάλει ο αρχέγονος κομμουνισμός, αλλά βάσει του προσφερόμενου έργου και των ικανοτήτων του καθενός.

Ο οικονομία των κοινωνικοποιημένων αγαθών και της συνεργασίας δεν θα είναι πλέον το προϊόν ενός απάνθρωπου και απόμακρου κρατισμού αλλά πολύ κοντύτερα στις αρχές του Μαρξισμού και θα λέγεται όπως συχνά αγαπούν να την αποκαλούν οι Αμερικανοί, “δημιουργική επιχειρηματικότητα”, ή και “κίτρινη μπανάνα” διότι όπως επισημαίνει ο Rick Wolff, τι σημασία έχει το πως θα λέγεται όταν όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοούμε ενώ το βασικό ζητούμενο είναι η υπευθυνότητα και το πνεύμα ελεύθερης συνεργασίας που θα κρύβεται πίσω απο κάθε δημιουργική ιδέα. Να γιατί κομμουνισμός μπορεί να υπάρξει και στην Αμερική ακόμα και στις ΗΠΑ και οπωσδήποτε στην Ελλάδα αρκεί να μην είναι συνώνυμος του κρατικού ωχαδελφισμού που τον κάνει απεχθή και αποκρουστικό.

Η κρίση του καπιταλισμού και κάποιες βιώσιμες λύσεις από τον Rick Wolff - The on Vimeo

Η κρίση του καπιταλισμού και κάποιες βιώσιμες λύσεις από τον Rick Wolff - The on Vimeo: "Ο καθηγητής οικονομικών Rick Wolff (University of Massachusetts Amherst) αναλύει την κρίση του καπιταλισμού και προτείνει κάποιες βιώσιμες λύσεις από σοσιαλιστική οπτική με βάση την αυτοδιαχείριση. Ας προσπαθήσουμε να τον παρακολουθήσουμε. (θα έχουμε την ευκαιρία να τον δούμε από κοντά στην ΑΣΟΕΕ στις 27 Μαϊου στις 15:30)"

Πηγαίνοντας για μαλλί βγήκαμε κουρεμένοι...

(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 7η Μαϊου 2010)

Οι μέρες που τρέχουν είναι αναμφίβολα μοναδικές στην ελληνική ιστορία. Η χώρα μας μπαίνει σε μια νέα φάση το ίδιο σημαντική όπως όλες όσες ακολούθησαν συνταρακτικά γεγονότα.

Πολλοί λένε ότι πρόκειται για μια νέα μεταπολίτευση.

Η θέση μου είναι ότι οι αλλαγές της μεταπολίτευσης, αν και σημαντικές, δεν έφεραν ποτέ την ριζοσπαστική αλλαγή που θα φέρει η σημερινή κρίση.

Η Δικτατορία σχεδόν καλέστηκε από μερίδα του τότε πολιτικού κόσμου να αναλάβει και σε αυτό μόνο βλέπω κάποια ομοιότητα με το ΔΝΤ.

Όπως ο Γ. Παπανδρέου χρησιμοποιούσε, μέσα στην αγωνία του από τις αφόρητες πιέσεις των ξένων, την επίκληση του ΔΝΤ ως λύση, αν τελικά δεν προσφερόταν το διέξοδο της αλληλεγγύης, έτσι και κάποιοι από τους τότε πολιτικούς προσπαθούσαν να φοβίσουν με την επίκληση της δικτατορίας, η ηγεσία της οποίας ήταν τεχνικά έτοιμη και παραμόνευε...

Και στις δυο περιπτώσεις αποδείχτηκε ότι δεν είναι σοφό να παίζεις με τη φωτιά... Δεν προκαλείς τον κακό δαίμονα να έλθει να βάλει τάξη διότι ακόμα και αν τη βάλει, δεν θα σε βολεύει ούτε εσένα που τον κάλεσες ούτε τους άλλους που δεν τον κάλεσαν.

Άρα θα πας για μαλλί και θα βγεις κουρεμένος.

Ευτυχώς ο Γ. Παπανδρέου είχε φροντίσει να μην έχει μαλλί αλλά εμείς; Τι θα κάνουμε εμείς οι δασύτριχοι και μαλλιαροί;

Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή, θα ομοιάσουμε από πλευράς κόμης με τον Πρωθυπουργό μας. Θα χάσουμε τα μαλλιά μας είτε διότι θα τα τραβήξουμε από απόγνωση τρίχα-τρίχα είτε διότι θα φροντίσουν άλλοι να μας κουρέψουν σύρριζα για να μιμηθούμε το γνωστό τηλεοπτικό δίδυμο που πάντα τα καταφέρνει χάρη στο ΓΙΓΑΝΤΑ που καλεί το 11 8 50.

Το πρόβλημά μας ασφαλώς δεν είναι σήμερα η ομοιομορφία αν και για ένα λαό που δεν έμαθε να πειθαρχεί και αυτό είναι θέμα.

Το πρόβλημα είναι το αν είχαμε καλύτερες επιλογές και το πως θα ενεργοποιηθούμε ενάντια στο ζοφερό μας μέλλον.

Το παρελθόν το φτιάξαμε μόνοι μας οικοδομώντας το πέτρα-πέτρα, ήρεμοι που τα καταφέραμε με δανεικά χρησιμοποιώντας το υπόλοιπο των εισοδημάτων για τα λούσα μας.

Έτσι κτίζαμε το σπιτικό μας ξεκινώντας ταπεινά, καταλήγοντας σε ματαιόδοξα παλάτια και σπαταλώντας σαν να μην υπήρχε επόμενη μέρα.

Όσο για την παραγωγή, σιγά μη παράγαμε κιόλας... Αφού μας δάνειζαν γιατί να παράγουμε... Είχαμε εφεύρει το αεικίνητο της εξεύρεσης πόρων αλλά είχαμε αποτύχει στο αεικίνητο της παραγωγής ενέργειας που εφεύραν άλλοι λαοί.

Βέβαια ο λαός δεν αντιλαμβάνεται στον μικρόκοσμό του το πόσο αδιέξοδο είναι αυτό το δίλημμα. Ακόμα και όταν φορτώνει τις πιστωτικές του κάρτες, έρχεται η επόμενη τράπεζα και τον ξελασκάρει με μαϊμού καταναλωτικό δάνειο που τα μαζεύει όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα ειδικά για τον αχαΐρευτο νοικοκύρη.

Οι κυβερνήσεις όμως δεν δικαιολογούνται όταν δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο της υπερκατανάλωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας και δεν λαμβάνουν έγκαιρα τα αναγκαία μέτρα... Δεν τα πήραν όμως και ανεύθυνα όπως ήταν συχνά τα μέλη τους, καλυμμένα πίσω από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, διασκέδαζαν την αναισθησία τους με μεγαλοστομίες.

Έτσι, το έγκλημα του υπερδανεισμού ολοκληρώθηκε και η ελπίδα ότι οι κουτόφραγκοι θα δάγκωναν πάντα λαμαρίνες ή θα ξαναγύριζαν στο να τρωνε βαλανίδια δεν τελεσφόρησε.

Αυτή τη φορά μας ανταπόδωσαν τις φιλοφρονήσεις για τα βαλανίδια. Αποφάσισαν ότι έπρεπε και εμείς οι υπερήφανοι για το ιστορικό μας παρελθόν να δοκιμάσουμε την γλύκα τους διότι είχαμε ξεφύγει...

Πιστεύαμε ότι δεν θα τους ένοιαζε αν τους παραπλανούσαμε δείχνοντας ότι τάχα παράγουμε έργο αφού γυρίζαμε σαν τα ζουζούνια γύρω από τον εαυτό μας αλλά έργο που να μένει δεν έβγαινε και αυτό έγινε γρήγορα αντιληπτό.

Και βέβαια όταν κάνεις τον πονηρό, όταν κοροϊδεύεις συστηματικά και η ειρωνεία γίνεται χαλκομανία στο πρόσωπό σου τότε εύκολα γυρνά και σε μάσκα τρόμου!!!

Η ζημιά έγινε. Υπερδανειζόμασταν και ζούσαμε με δανεικά. Το ακούσαμε, το αποστηθίσαμε. Τελικά βαρεθήκαμε να το άκουμε.

Θα μπορούσαμε άραγε να βρούμε ένα ηπιότερο διέξοδο με αυτό το χρέος και αυτή την δυναμική χρέους προς την παραγωγικότητα;

Ούτε στα ποιο άγρια όνειρά μας είναι η σκληρή απάντηση... Άρα θα πρέπει να βρούμε σκληρές λύσεις άμεσα και αυστηρά προγραμματισμένα.

Είναι προφανές ότι οι «κουτόφραγκοι», έχοντας λαχταρίσει από την ασύδοτη συμπεριφορά μας, φοβήθηκαν για τα δανεικά και αγύριστα που φάνηκε ότι μας εμπιστεύτηκαν και αποφάσισαν να μπουν στεγνά και κατευθείαν στο θέμα... Τα λεφτά μας τώρα είπαν και επειδή δεν τα έχετε θα σας τα πάρουμε με διευκολύνσεις αλλά θα δουλεύεται για εμάς μέχρι να μειωθεί ο κίνδυνος για μεγάλη ζημιά.

Αυτό ακριβώς έγινε και τα όσα λέγονται για καθυστερήσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να δράσει έγκαιρα είναι από ανυπόστατα έως και φαιδρά.

Το επιπλέον κόστος από τα υπερβολικά ανοίγματα των επιτοκίων δανεισμού που κατάφεραν οι διεθνείς οίκοι των Fitch, Standard & Poοr και Moody’s, που μόλις πριν από δύο χρόνια έδιναν ασύδοτα ΑΑΑ+ σε σκουπιδομόλογα (Junk Bonds) βασισμένα σε μη εξυπηρετούμενα στεγαστικά δάνεια, δεν θα μας άφηνε ανοιχτό τον δρόμο. Ο κερδοσκόπος δεν σκέπτεται ποτέ σαν επενδυτής... Όσοι έχουν δουλέψει σε ξένες «επενδυτικές» εταιρείες ξέρουν ότι κυριαρχούν δύο λέξεις σε κάθε κλείσιμο του τηλεφώνου F… & F… Αυτό κάνουν και αυτό έχουν σαν στόχο να κάνουν αφού δεν τους εκφράζει παρά συμπεριφορά κανιβάλου.

Άρα οι έξη μήνες καμία ουσιαστική αξία δεν είχαν στη σημασία και στην σπουδαιότητα των γεγονότων που ακολούθησαν πλην της εσωτερικής κατανάλωσης από κομματολάγνους υποστηρικτές της όποιας αντιπολίτευσης.

Χρεωθήκαμε αγαπητοί μου, χρεωθήκαμε και πρέπει να πληρώσουμε ενώ οι δανειστές αποφάσισαν, λόγω μη έντιμου πρότερου βίου, να μη μας δώσουν πλεονέκτημα στον χρόνο αποπληρωμής.

Αυτό θα ήταν το μόνο που θα μας έδιναν στην καλύτερη των περιπτώσεων και τίποτα άλλο. Περισσότερο χρόνο για να αποπληρώσουμε τα χρωστούμενα, αλλά δεν μας τον έδωσαν.

Ποια λοιπόν η λογική των λαϊκόβριθων αλλά ευγενών στους σκοπούς τάξεων των συνδικαλιζομένων, όταν κατεβαίνουν για να φωνάξουν μαζικά, ΝΑΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ; Πιστεύει κανείς ότι θα πέσουν τα ευρωπαϊκά τείχη όπως πίστευαν άλλες εποχές οι αφελείς και δεισιδαίμονες πολιορκητές της Ιεριχούς;

Τα σημερινά τείχη όχι μόνο δεν πέφτουν με τις κραυγές αλλά ισχυροποιούνται διότι οι φρουρές τους γίνονται ποιο ανελέητες και σκληρές.

Άρα αντί θα παλεύουμε γυμνοί ενάντια στα απόρθητα τείχη θα έπρεπε να επικεντρωνόματε στην τεχνολογία των πολιορκητικών κριών.

Αν είχαμε τον κατάλληλο εξοπλισμό, τα κατάλληλα μηχανήματα καινοτόμου τεχνολογίας και τους μηχανικούς να τα υποστηρίζουν θα είχαμε ελπίδες να ρίξουμε τα τείχη ή έστω να διαθέσουμε την τεχνολογία μας σε άλλους που θα το έκαναν για εμάς.

Θα είχαμε έτσι την ευχέρεια να μας ανοιχτούν τελικά οι πύλες των τειχών από τον φόβο ότι απειλούσαμε πραγματικά τους αμυνόμενους. Θα μας καλόπιαναν τότε διότι θα μας φοβόντουσαν και έτσι θα ξαναποκτούσαμε τη χαμένη μας εμπιστοσύνη...

Σήμερα τι να φοβηθούν, τις σφενδόνες που είναι η αντιστοίχηση της τεχνολογικής μας υστέρησης, τα σανδάλια που αφήνουν τα πόδια μας έκθετα στα αμυντικά εμπόδια, τι ακριβώς;

Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε με την αλληγορία των σύγχρονων τειχών της Ιεριχούς αλλά εκείνοι που έκτισαν την εμπειρία μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, αποφάσισαν να ανταλλάξουν τις σάλπιγγες και τις φωνές με ότι κάνει εχθρούς και φίλους να τους υπολογίζουν.

Εμείς, που είχαμε κάποτε την υπεροχή στην τεχνολογία, στις πολεμικές τέχνες και στην αισθητική, μείναμε ως σύγχρονοι πίσω, τόσο που να μας καγχάζουν πλέον οι ευρωπαίοι εταίροι μας ενώ μας επιστρέφουν μαζικά και εις ένδειξη συμβολισμού τους σάκους με τα βαλανίδια.

Σε αυτό το πλαίσιο θα περίμενε ένας δημιουργικός νους να δει αυτούς που αυτοαποκαλούνται αριστεροί να ερευνούν και να προτείνουν λύσεις που θα επέστρεφαν τη χώρα στην αυτοδυναμία παρά τους περιορισμούς της παγκοσμιοποίησης.

Όσοι έχουν εντρυφήσει στα τεχνάσματα των Κινέζων γνωρίζουν π.χ. τις εμπορικές τακτικές που έχουν χρησιμοποιήσει στην υπερανάπυξη των τελευταίων ετών.

Οι Έλληνες έμποροι που έδωσαν τις πρώτες παραγγελίες διαπίστωσαν με έκπληξη την ποιοτική υποβάθμιση της συνέχειας των παραλαβών που συχνά δεν διέφεραν από προϊόντα σκουπίδια συγκρινόμενα με τις αρχικές προδιαγραφές.

Όμως αυτό ο περισσότερος κόσμος το αγνοεί όπως αγνοεί και το ότι στην γειτονική Ιταλία κατασκευάζουν σήμερα τεράστιες ποσότητες προϊόντων από Κινεζικές πρώτες ύλες... Ναι δεν κατασκευάζονται στην ΚΙΝΑ αλλά στη Νότια Ιταλία από εργάτες σκλάβους και κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται.

Το πρόβλημα επομένως της παγκοσμιοποίησης δεν είναι μόνο ο Κινέζος εργάτης αλλά και ο Ιταλός σκλάβος, ο φτηνιάρης Ιταλός, ο φίλος Ιταλός, ο κυριλέ Ιταλός, ο μαφιόζος Ιταλός!

Όχι, ας μη παρεξηγηθώ... Δεν προτείνω τον Έλληνα μαφιόζο ως μέσο για να βγούμε από την κρίση και δεν περιμένω να γίνουμε Γκάνγκστερ για να τα κονομήσουμε ξεπληρώνοντας έτσι το χρέος μας.

Προτείνω όμως να αρχίσουμε να φωνάζουμε οργανωμένα και μελετημένα και προς τα εκεί... Τι κάνετε φίλοι μας Ιταλοί στα Νότια, μέσα στη ζούλα και στην παραλλαγή; Η θα παίζουμε μπάλα και εμείς με τους ίδιους κανόνες ή θα σας κράξουμε διότι εσείς μας κλείσατε τα εργοστάσια ρούχων και όχι οι Βόρειοι γείτονες μας που ταλαιπωρούνται όπως και εμείς από την μιζέρια του αθέμιτου ανταγωνισμού σας.

Ένα πραγματικά αριστερίστικο κίνημα θα φώναζε γιαυτά που θα πρέπει να γίνουν εδώ, για τις καινοτόμες λύσεις που θα πρέπει συσπειρωμένοι να ανακαλύψουμε και για εκείνες που μας κλέβουν το ψωμί από το στόμα χάριν της ασυδοσίας των γειτόνων μας.

Μια αριστερά εμποτισμένη από αγάπη για την πατρίδα και όχι από Σταλινικούς απολιθωματισμούς, θα πάλευε για μια Ελλάδα νέα και θα άφηνε τις γεμάτες κομπλεξισμό κορόνες περί πλουτοκρατίας και του πως θα τους τα πάρουνε...

Μια αριστερά που θα σεβόταν την ιστορία της θα έλεγε στον Πρόεδρο της δημοκρατίας ότι καταθέτει τα όπλα όχι υπέρ των νεοεγγλέζων της σύγχρονης ευρωπαϊκής Βάρκιζας αλλά υπέρ των Ελλήνων πανεπιστημιακών και επιστημόνων που θα λάμψουν με τα μυαλά και την γνώση τους ώστε να βγούμε επιτέλους όλοι μαζί από τις λάσπες της αναποτελεσματικότητάς μας.

Όμως δεν υπάρχει ποια τέτοια αριστερά παρά μόνο ο αντίλαλος μιας ξεχασμένης και ξεθωριασμένης αριστεροκρατίας της οποίας το γενναίο παρελθόν συνεχίζει να λερώνεται από τις πράξεις εκείνων που με υποκρισία σφετερίζονται τον ξένο εργάτη αφού δεν υπάρχει ποια έλληνας ομόλογος του.

Πως θα σωθεί η Ελλάδα...

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 30η Απριλίου 2010)

Αυτή τη φορά αποφάσισα να ξεκινήσω κάπως ποιο ανάλαφρα την στήλη λέγοντας δυο ανέκδοτα που ίσως οδηγήσουν στην πολυπόθητη λύση του γόρδιου δεσμού του πως θα σωθεί η Ελλάδα.

1. «Πάει λοιπόν στο Davos ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου και συζητά με τους Ευρωπαίους για την κατάσταση στην Ελλάδα και το τι ανταλλάγματα θα μπορούσε να δώσει για να πάρει χρηματοδότηση.
   Τους λεει λοιπόν ο πρωθυπουργός:
   Παίδες, είμαστε πρόθυμοι να σας δώσουμε την Ακρόπολη με αντάλλαγμα
   να μας σώσετε. Οι Ευρωπαίοι, αφού το σκέπτονται αρκετά, συμφωνούν.
   Γυρίζει τότε ο πρωθυπουργός στον Παπακωνσταντίνου και του λεει:
   Εντάξει, ταχτοποίησα το θέμα, θα τους δώσουμε την Ακρόπολη και θα μας βοηθήσουν...
   Έκπληκτος ο Παπακωνσταντίνου τον ρωτάει:
   Eχεις την δικαιοδοσία πρόεδρε από τον Ελληνικό λαό για κάτι τέτοιο;
   Μα τι λες τώρα; λεει ο Γ. Παπανδρέου, για ποια Ακρόπολη νομίζεις ότι συζητάμε; Εννοώ την Ακρόπολη ΑXΕΠΕΥ που της βάλαμε το πρόστιμο των 5 δις. Θα τους δώσουμε την εταιρεία, στη συνέχεια θα διαγράψουμε το πρόστιμο και θα είναι σαν να τους δώσαμε 5 δις, όσο και το πρόστιμο. Αφού δεν το εισπράξαμε εμείς ας το εισπράξουν αυτοί !!!”
   Την επομένη, ο Παπακωνσταντίνου ενημερώνει κρυφά τους Ευρωπαίους ότι το deal ακυρώνεται διότι επρόκειτο για μια μεγάλη παρεξήγηση...»
   
2. «Θα προταθεί να φτιάξει η News phone Hellas ή όποια άλλη εισηγμένη εταιρεία παροχής τηλεφωνικών υπηρεσιών, μια τετραψήφια γραμμή, την οποία θα καλεί ο απλός κόσμος για να υβρίζει τους υπουργούς της κυβέρνησης.
   Το κόστος θα είναι 10 ευρώ ανά τηλεφώνημα!!!
   Παράλληλα, το υπουργείο οικονομικών θα κάνει front running (θα αγοράζει δηλαδή προκαταβολικά σε μεγάλες ποσότητες τη μετοχή της εισηγμένης στο ΧΑ μετοχής και μετά θα την μοσχοπουλά στους εύελπεις κερδοσοσκόπους...) μεγιστοποιώντας έτσι τα κέρδη του.
   Με τα λεφτά που θα συγκεντρωθούν, θα αποπληρωθεί το έλλειμμα!!!»
   

Δεν γνωρίζω ποια μέθοδο θα ακολουθούσατε εσείς αγαπητοί μου αναγνώστες από τις δυο... Ίσως να μη το μάθω ποτέ. Όμως εγώ θα σας πω με παραδείγματα ακόμα μια μέθοδο που ακολούθησαν επί σειρά ετών οι κυβερνήσεις μας για να αντλούν χρήματα και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για ανέκδοτο.

Η πληροφορική είναι αναμφισβήτητα το μέσο με το οποίο έχει επιταχυνθεί δραματικά ο χρόνος παροχής υπηρεσιών ενώ έχουν βελτιωθεί και τα αποτέλεσμα δηλαδή, η ποιότητα αυτών των υπηρεσιών. Το διαδίκτυο (η υπερπλατφόρμα δηλαδή διασύνδεσης των τοπικών δικτύων) ήλθε από τις αρχές της δεκαετίας του 90 να δώσει μια ακόμα ώθηση στις δυνατότητες της πληροφορικής, αφού επέτρεπε την εύκολη πρόσβαση του καθενός σε κάθε λογής πληροφορία, προσφέροντας αμεσότητα που ούτε να φανταστούμε δεν μπορούσαμε 40 χρόνια πριν.

Στη χώρα μας, μπορεί να καθυστερήσαμε κάπως σε αυτό τον τομέα αλλά ακολουθήσαμε θαρραλέα και δεν ξέρω καμία υπηρεσία, ολόκληρο οργανισμό η ιδιωτική εταιρεία που να μη χρησιμοποιεί και να μην επωφελείται από την αμεσότητα στην προσπέλαση των πληροφοριών που αντλεί μέσω του διαδικτύου και των βάσεων γνώσης που υποστηρίζει.

Έτσι γεννήθηκε η βιομηχανία των διαδικτυακών τόπων ή πυλών όπου στον καθένα μπορεί να καταγράφεται όλο το υλικό που αφορά τα αντικείμενα ενός οργανισμού ή μιας εταιρίας και είτε να ενημερώνει τους εσωτερικά εργαζόμενους στην εταιρεία ή στον οργανισμό (Intranet) είτε τους εξωτερικά συνδεόμενους που έχουν ανάγκη αλλά και δικαίωμα πρόσβασης στα δεδομένα (Extranet & Internet).

Βέβαια, οι ανάγκες που καλύφτηκαν τελικά είναι πολλές περισσότερες και οι δυνατότητες κάλυψής τους επίσης αλλά εκείνο που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι μέσω του διαδικτύου τίποτε πλέον δεν είναι κρυφό υπό τον φως της διασυνδεσιμότητας αφού αυτή έγινε παγκόσμιο αγαθό.

Η προσβασιμότητα επομένως έγινε πραγματικό παιχνίδι χάρη στις τεχνολογίες συμπίεσης των δεδομένων και στα προγράμματα διαχείρισής τους ώστε εκτός από τη στεγνή πληροφορία ο ενδιαφερόμενος να έχει πρόσβαση σε ένα φαντασμαγορικό οπτικοακουστικό υλικό που είτε τον ενημερώνει είτε τον διασκεδάζει.

Και τα δυο κρίθηκαν απαραίτητα και σήμερα είναι συνυφασμένα με την καθημερινότητά μας σχεδόν όπως τα ρούχα που καλύπτουν τη γύμνια μας.

Κάθε διαδικασία που προσφέρει υπηρεσίες είναι συνυφασμένη με την προσφορά έργου και την ανταμοιβή γιαυτό. Το επόμενο βήμα ήταν επομένως η δημιουργία ενός κόσμου από νεαρά κυρίως άτομα που αναλάμβαναν μόνα ή υπό εταιρικό σχήμα τη διαμόρφωση αυτών των διαδικτυακών τόπων που μάθαμε να αποκαλούμε πύλες (πύλες εισόδου στην πληροφόρηση και ενημέρωση)

Στα μέσα της δεκαετίας του 90, η τεχνολογία είχε ήδη φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο για να ξεκινήσουν οι πρώτες μεγάλης κλίμακας διαδικτυακές πύλες, είτε για ενημέρωση είτε για διάθεση εμπορευμάτων. Ποιος δεν γνωρίζει π.χ. την εταιρεία διαδικτυακών πωλήσεων Amazon.com που ξεκίνησε από τον επιχειρηματία Bezos στις ΗΠΑ με δανεικά χρήματα από 20 εταιρίες επιχειρηματικού κινδύνου (Venture Capitalists) που έβαλαν ρεφενέ από 50.000 $ η κάθε μία.

Στις αρχές της νέας χιλιετίας οι εταιρίες που έφτιαχναν διαδικτυακούς τόπους είχαν στην κυριολεξία απογειωθεί και στις ΗΠΑ η απογείωση αυτή κόστισε ακριβά όπως και κάθε υπερβολή μιάς και η άντληση κεφαλαίων γινόταν σε επίπεδο χρηματοοικονομικού πλάνου μελλοντικών εσόδων.

Στην Ελλάδα δεν προλάβαμε να ζήσουμε αυτή την καταστροφή αν και μας πήραν τα απόνερα της γενικευμένης χρηματιστηριακής καταστροφής που ακολούθησε από το 2000 και μετά... με αίτιο τις υπερβολικές και τις ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις πολλών νεαρών επιχειρηματιών.

Όμως εμείς, έχοντας αποφύγει το μεγάλο στραπάτσο, βρήκαμε γρήγορα το κουράγιο να ροκανίσουμε με όσες δυνάμεις μας απέμεναν, τα κοινοτικά κονδύλια που ως ξένα θεωρήθηκαν κατάλληλα για πάσα χρήση και πάσα μαλακία...

Οι παλαίμαχοι της μηχανογραφίας, είδαν την ευκαιρία και άρχισαν με σβελτάδα να ράβουν νέες στολές. Εκεί που συνέτασσαν βαρύγδουπες τεχνικές μελέτες και προτάσεις για την μηχανογράφηση των εταιρειών σε κοινότυπους τομείς, όπως οι λογιστικές καταγραφές και η επεξεργασία των αριθμών που αυτές έπρεπε να δημιουργούν, τώρα το γύρισαν στις μελέτες διαδικτυακών εφαρμογών και πυλών.

Δεν ξέρω αν έχετε ποτέ συγχρωτιστεί με παραδοσιακούς μηχανουργούς αλλά αυτοί οι άνθρωποι παρουσιάζουν σημαντικές ομοιότητες με τους παλαίμαχους της μηχανογραφίας... Είναι προσηλωμένοι στις ανελαστικές μεθόδους της βαριάς βιομηχανίας. Το να δουλεύεις το μέταλλο είναι σαν να δουλεύεις το βαρύγδουπο υλικό των παλιών μηχανογραφικών συστημάτων. Τώρα όμως είχαμε περάσει στα ελαφρά μέταλλα και στα χειροκίνητα εργαλεία... Οι νέες μηχανογραφικές συνθήκες είχαν διαμορφώσει τέτοια τυποποίηση που οι μελέτες γίνονταν πλέον στην πορεία.

Ο αναλυτής ξεκινούσε το έργο και μαζί με την ανάλυση παρήγαγε και το τελικό προϊόν, το λογισμικό, χωρίς να δίνει τεράστιες και βαριές προδιαγραφές στον κωδικογράφο που θα έγραφε τον κώδικα για να περάσει εν συνεχεία τη δουλειά του στον ελεγκτή εφαρμογής και συνολικού έργου και ούτω καθεξής έως ότου βγει το τελικό προϊόν.

Η πληροφορική δηλαδή, από καθεστώς βαριάς βιομηχανίας της δεκαετίας του 80 πέρασε σε καθεστώς ελαφριάς βιομηχανίας του 90 και μπήκε με αξιώσεις στην κατηγορία της ανάλαφρης “do it yourself” τυποποίησης με την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα.

Οι μελέτες και οι προδιαγραφές από τόμοι εκατοντάδων σελίδων ξέπεσαν σε επίπεδο φυλλαδίων και σημειώσεων μερικών μόνο σελίδων ενώ το αποτέλεσμα ήταν δυνητικά ακόμα καλλίτερο από το παρελθόν.

Αυτές οι φυσιολογικές αλλαγές δεν πέρασαν όλες στις Ελληνικές μηχανογραφικές κοινότητες και κυρίως σε εκείνες που είχαν ακόμα ισχυρούς δεσμούς με το βαρύγδουπο κράτος και τις υπηρεσίες του.

Εκείνες επέμεναν στις βαριές μελέτες των εκατοντάδων σελίδων που συχνά για αλλότρια τύρβαζαν και ανούσιες ήταν.

Ισως διότι έπρεπε να δικαιολογήσουν το έργο αχρείαστων μελετητών και των συμβούλων τους και να τροφοδοτήσουν με λογικοφάνεια την απορρόφηση και την ανάλωση των εισροών των κοινοτικών πλαισίων στήριξης.

Άλλωστε τι θα πείραζε αν έτρωγαν ψωμί μερικοί παραπάνω άνθρωποι, τι και αν το ψωμί ήταν τελικά παντεσπάνι ή το παντεσπάνι έκρυβε και καμιά χρυσή λίρα; Μήπως εμείς θα τα πληρώναμε; Aς ήταν καλά οι κουτόφραγκοι... Όσο για το μερτικό του δημοσίου, αυτό θα έβγαινε από τις προκαταβολές των επόμενων προγραμμάτων στήριξης... Η πυραμίδα είχε στηθεί... Το κράτος όμως ήταν «ισχυρό»!!!

Και έτσι φτάσαμε στους διαγωνισμούς των 300.000 και 500.000 ή ακόμα και του 1.000.000 ευρώ για την κατασκευή ιστοσελίδων που φάνταζαν τρομερές αλλά τα παραδοτέα τους ήταν λιγοστά...

Η μόδα εδώ και τρία με τέσσερα χρόνια κτύπησε και τις δημοτικές πύλες... Οι διαγωνισμοί έβγαιναν σαν ζεστά ψωμάκια που ο εκάστοτε δημοτικός άρχων αντέγραφε και προσυπέγραφε φροντίζοντας και σιγουρεύοντας σημαντικές επιστροφές για τον αδιαφανή του περίγυρο...

Οι πλούσιες όμως και λογάτες προδιαγραφές με τους ατελείωτους πίνακες, διαμόρφωναν για τους αδαείς και τους εκτός νυμφώνα, μια αίσθηση απαιτήσεων που καλώς είχε ως είχε κοστολογηθεί. Το νυφικό ήταν πλούσιο και εντυπωσιακό και η γύμνια της νύφης καλοκρυμμένη...

Τα έργα παραλήφθηκαν από κάποιους εξειδικευμένους στις χάρες των διευθετήσεων και της συναλλαγής και τα ψωμάκια της ενημέρωσης άρχισαν να βγαίνουν γεμίζοντας τα πρώτα στόματα. Το τραπέζι όμως, παρά την προσπάθεια, παρέμενε άδειο. Η φτώχεια των παρεχόμενων υπηρεσιών, η ελλιπής λειτουργικότητα και η ανύπαρκτη φροντίδα ενημέρωσης αυτών των πυλών έγινε σύντομα πασιφανής.

Αυτό παρά την ευρηματικότητα των μελετητών του δημοσίου που είχαν εφεύρει τρόπους να μοιράζεται ο συνολικός προϋπολογισμός ώστε να περιλαμβάνει και το κόστος συντήρησης για μια τριετία με το σκεπτικό ότι από εκεί και πέρα «ποιος θα ζούσε και ποιος θα πέθαινε» (στην πληροφορική ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες).

Ήδη, τηρουμένων των αναλογιών, τα φαραωνικά και φαραωνίζοντα έργα, που σχεδιάστηκαν και κτίστηκαν με αυτή τη λογική, σκάζουν σαν κροτίδες της Λαμπρής και στα απομεινάρια τους χαίνουν οι πληγές και οι λαβωματιές των εκρήξεων.

Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο διαγωνισμός για την πύλη της Βουλής.

Ο προϋπολογισμός μεγάλος για να είναι αντάξιος της δημόσιας εικόνας του ναού της δημοκρατίας. Μια πύλη για τη βουλή έπρεπε να έχει πολλούς αποδέκτες από πλευράς ενημέρωσης, όλους διαβαθμισμένους ανάλογα με το ρόλο τους, διότι άλλη πληροφορία θέλει ο βουλευτής, άλλη ο ιστορικός και άλλη ο απλά ενδιαφερόμενος πολίτης.

Η μελέτη διαμορφώθηκε επί Προεδρίας της κυρίας Μπενάκη – Ψαρούδα και ολοκληρώθηκε επί Προεδρίας του κ. Σιούφα τον Ιούνιο του 2009.Το κόστος ήταν συνολικά 1.059.516,27 ευρώ από τα οποία τα 48.197,38 ευρώ για την κατάρτιση των χειριστών και διαχειριστών της πύλης. Από αυτά οι κουτόφραγκοι κατέβαλαν το 80% και το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε την υποχρέωση του εναπομείναντος 20%

Αυτά προσυπογράφει σε επίσημη επιστολή του ο κ, Πετσάλνικός κατόπιν ερώτησης του βουλευτή του ΛΑΟΣ Κυριάκου Βελόπουλου.

Ο κύριος Πετσάλνικος δίνει μια απάντηση τυπική αποφεύγοντας να μπει στην ουσία του ερωτήματος, το εάν δηλαδή δικαιολογείται η συγκεκριμένη δαπάνη.

Όσοι διάβασαν τις παραπάνω γραμμές είναι βέβαιο ότι κατανόησαν την μέθοδο που θα δικαιολογούσε την δαπάνη.

Το ερώτημα είναι αν έτσι δικαιολογείται και η μήνης των ευρωπαίων εταίρων μας που μας θεωρούν αχρείους αν όχι και απατεώνες σε κάθε μας εκδήλωση.

Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η πύλη http://yeep.parliament.gr

δεν δικαιολογεί ούτε το 1/10 των δαπανηθέντων...

Άραγε, που πήγαν τα άλλα ΟΕΟ; Έτσι θα σωθεί η Ελλάδα ΟΕΟ;

Για τους νοήμονες Ελληνες...

(Αρθρο του Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή 2η Μαϊου 2010)

Η συνέντευξη Βγενόπουλου στους «Νέους Φακέλους» του ΣΚΑΪ (19 Απριλίου 2010) πρέπει, λογικά, να έδωσε ελπίδα σε νοήμονες Ελληνες: Είχαν την ευκαιρία να δουν, σε ζωντανή εικόνα, δείγμα ανθρώπινης ποιότητας και ηγετικού χαρίσματος από τους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τις συντεχνίες των επαγγελματιών της πολιτικής.

Λόγος στέρεος, ευθύβολος, λιτός, εντόπιζε προβλήματα, έδειχνε λύσεις, δεν ενδιαφερόταν για τις εντυπώσεις. Κόμιζε συγκεκριμένες, ρεαλιστικές προτάσεις ο λόγος του Α. Βγενόπουλου, όχι ιδεολογήματα, επιφάσεις λύσεων και υπεκφυγές. Ηταν έκπληξη, σε συζήτηση για τα κοινά, η φανερή ειλικρίνεια του συνομιλητή, η προσωπική μετοχή του και έγνοια, έκτυπη στα λεγόμενα, αλλά και στο ύφος, στη φυσιογνωμική εκφραστική, στις αφτιασίδωτες εκρήξεις της οργής του.

Για τους νοήμονες Ελληνες ήταν σημάδι ελπίδας. Ακουγαν όχι έναν ιδιοφυή ίσως, αλλά άσχετον με την πράξη πολιτικό αναλυτή ή θεωρητικό της οικονομίας, είχαν μπροστά τους έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες του οικονομικού βίου της χώρας. Και μιλούσε γλώσσα, που ενώ αφορούσε στην οικονομία και στην πολιτική της διαχείριση, πρόδιδε βιωματική εμπλοκή, πόνο για ό,τι απηχεί η λέξη «πατρίδα», για την τιμή και υπόληψη του κοινού μας ονόματος. Γνωρίσματα ανύπαρκτα στον λόγο και των καλύτερων από τους επαγγελματίες της πολιτικής.

Ευδιάκριτα αυτά για τους νοήμονες. Γιατί οι παραιτημένοι από σκέψη και κρίση έχουν μάλλον υποταχθεί στη δόλια καλλιεργημένη προκατάληψη - επινόημα άμυνας των κομματανθρώπων: Είναι ο αυτο-προαλειφόμενος Ελληνας Μπερλουσκόνι! Ο παραλληλισμός θέλει να σπείρει έγκαιρα υπόνοιες, να εξουδετερώσει τη δυναμική της σύγκρισης, το μέτρο για την εκτίμηση της ασημαντότητας ή μετριότητας των πρωταγωνιστών του κομματικού παλκοσένικου. Αλλά σοφά ο Βγενόπουλος διαβεβαιώνει, επαναλαμβάνοντας πάλι και πάλι, ότι δεν πρόκειται ποτέ να κατέβει στην πολιτική. Σοφή η επίμονη επανάληψη, διότι κάθοδος στην πολιτική σημαίνει: εντάσσομαι σε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα ή ιδρύω καινούργιο κόμμα στο δεδομένο πλαίσιο εξαχρείωσης και φαυλότητας του σημερινού κομματικού συστήματος. Και κατά συνέπεια: προσφέρομαι να με χειρισθείτε με τη μόνη άκρως προηγμένη επαγγελματική δεινότητα που διαθέτετε: τη ραδιουργία, τη σπίλωση.

Ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας αρνείται να κατέβει στην πολιτική, αλλά ταυτόχρονα, με ρεαλιστική δίχως συναισθηματισμούς φιλοπατρία, δηλώνει ενεργός πολίτης, έτοιμος να βοηθήσει σε ό,τι ποτέ του ζητηθεί. Διαφαίνεται, μάλλον με σαφήνεια, ποιες εξελίξεις προβλέπει: Η μετριότητα και ασημαντότητα του προσωπικού των κομμάτων είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει τις συνθήκες ιστορικής καταστροφής που έχουν διαμορφωθεί για τη χώρα, ο ρόλος που διεκπεραιώνει ο «Γιωργάκης» (συνειδητά ή ανεπίγνωστα), με τους νεήλυδες επιλέκτους του, θα ολοκληρωθεί κάποια στιγμή ή θα προκαλέσει γνήσια κοινωνική εξέγερση (όχι καμώματα κουκουεδικού αμοραλισμού).

Τότε θα χρειαστεί, αν απομένουν περιθώρια, κάποια στιβαρά χέρια να πάρουν το τιμόνι, να διαχειριστούν τα απομεινάρια και τα ερείπια - θα καταφύγει η ελλαδική κοινωνία στην παροπλισμένη ποιότητά της, θα την επιστρατεύσει, θα συγκροτηθεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων». Εκεί θα κληθεί αυτονόητα κάποιος Βγενόπουλος, κάποιος Παπαδήμος, κάποιος Βασ. Μαρκεζίνης, αυτονόητα οι νέστορες ταλαντούχοι της διπλωματίας (κάποιος Χρ. Ζαχαράκης και Θεμ. Στοφορόπουλος), αυτονόητα ένας Αθαν. Γκότοβος για την Παιδεία, κάποιοι ανάλογοι για τη δημόσια διοίκηση, για την υγειονομική οργάνωση, κάποιος κέρβερος με υπερεξουσίες για το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Το αυτονόητο της επιστράτευσης θα προκύπτει από τη διεθνή καταξίωση, την τεκμηριωμένη ανιδιοτέλεια, τη νηφάλια ρεαλιστική φιλοπατρία.

Το εγχείρημα να συγκροτηθεί κυβέρνηση επιστρατευμένων προσωπικοτήτων, αν είχε αναληφθεί προτού σπαταληθούν έξι ολόκληροι μήνες στα επιπόλαια τρεχαλητά και στην εξευτελιστική διεθνή ζητιανιά του ολίγιστου πρωθυπουργού, δεν θα είχαμε φτάσει στην αποφράδα 23η Απριλίου. Η ανάληψη των ευθυνών της χώρας από κυβέρνηση με ονόματα σαν τα παραπάνω, θα είχε πείσει τους συντελεστές της διεθνούς πολιτικής και οικονομίας για τη σοβαρότητα του εγχειρήματος ανάκαμψης. Θα περίττευαν οι σπασμωδικές αναξιοπρέπειες του κ. ΓΑΠ και του θιάσου του.

Αλλά με ποια θεσμική διαδικασία μπορεί να προκύψει εγχείρημα συγκρότησης κυβερνητικού σχήματος «επιστρατευμένων προσωπικοτήτων»; Αν την πρωτοβουλία αναλάβει το εκφαυλισμένο κοινοβούλιο, θα έχουμε μιαν επανάληψη του 1989: Οι μαριονέτες των αυτουργών της καταστροφής θα αναλάβουν να κουκουλώσουν τα κακουργήματα των εντολέων τους. Πώς, όμως, θα γίνει δυνατό να έχουμε ανυπότακτη στην τυραννική κομματοκρατία κυβέρνηση, χωρίς να παραβιαστεί το Σύνταγμα; Αλλά και πώς να αγνοήσουμε ότι το Σύνταγμα η κομματοκρατία το έχει κόψει και ράψει στα μέτρα της;

Τα ερωτήματα απαιτούν έκτακτη ευφυΐα ακομμάτιστων συνταγματολόγων και το είδος σπανίζει. Ο απλός πολίτης αποθέτει ελπίδες μόνο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας παρά την (φασιστικής έμπνευσης) κολόβωση των αρμοδιοτήτων του από την ανδρεϊκή συνταγματική αυθαιρεσία του 1985. Μοναδικό όπλο του Προέδρου είναι η απειλή παραίτησής του που θα επιφέρει εκλογές: πράγμα αδιανόητο σε συνθήκες πτώχευσης και πανικού. Με αυτή την απειλή μπορεί να «εκβιάσει» ο Πρόεδρος τη συγκατάθεση των καταστροφέων για ρεαλιστική ανάσχεση των συνεπειών της εγκληματικής τους ιδιοτέλειας. Προσφέροντάς τους αμνηστία, αν αποσυρθούν από την πολιτική, όπως συνετά προτείνει ο Α. Βγενόπουλος.

Να ξαναγίνουμε φτωχοί...

(άρθρο του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία 02-07.02.2009)

...Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Οπως ήμασταν πάντα. Οπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Οπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθήσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους...

Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.

Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.

Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία.

Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Εθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας.

Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας. Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες.

Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας. Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βοϊδόπουτσες, βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας.

Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.

Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά.

Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Ελληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε.

Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων.

ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα;

ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού;

ΠΟΙΟΣ θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς.

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού.

Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ.

Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει, τώρα μάλιστα που ξεκινά και το Τριώδιο.

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.

Απάντηση στον Μίκη Θεοδωράκη

Αγαπητέ μας Μίκη Θεοδωράκη,

Δεν θα πω ότι τα λες λάθος.

Δεν μπορώ να το πω αυτό για το περιεχόμενο της πρόσφατης ανοικτής επιστολής σου για την κρίση και το ΔΝΤ.

Θα πω όμως ότι δεν υπάρχει συνομωσία από τους Αμερικανούς αν και υπάρχει κάποια πίεση για να λύσουμε επιτέλους αυτά που εμείς αναγάγαμε σε γόρδιους δεσμούς λόγω της επιμονής μας σε αρχές που καμία σχέση δεν έχουν με την κοινοκτημοσύνη και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

Δεν θα ήταν αγαπητέ μας Μίκη προτιμότερο να καταλήγαμε σε λογικές συνεργασίας και συνεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων του Αιγαίου, που μένουν ανεκμετάλλευτοι επί δεκαετίες επειδή οι Τούρκοι ζητάνε μερτικό;

Πως θα αισθανόσουν εσύ, που ήσουν πάντα έτοιμος να δώσεις και τη ζωή σου για τον συνάνθρωπο, εάν ήξερες ότι κάποτε ήσουν μία ισχυρή αυτοκρατορία και τώρα υποχείριο ενός μικρού έθνους που επιμένει να σου καθορίζει εγωιστικά τις γαιοστρατηγικές σου ανάγκες.

Άσχημα υποθέτω... πολύ άσχημα...

Ε λοιπόν τόσο και περισσότερο άσχημα νιώθουν και οι Τούρκοι...

Θα μπορούσαμε κάλλιστα να βγάλουμε το πετρέλαιο που κρύβεται στα βάθη του Αιγαίου και να το μοιρασθούμε με τους Τούρκους γείτονές μας αντί να το αφήνουμε να χάνει την αξία του μιας και από κάποια στιγμή και έπειτα δεν θα χρησιμοποιούμε πλέον πετρέλαιο για τις ενεργειακές μας ανάγκες...

Αυτό επιτάσσει ο άνθρωπος μέσα μου. Αυτό λεει η αγάπη στον συνάνθρωπο και τον γείτονα. Σε αυτή την επιλογή με οδηγεί ο πρακτικός νους που διαθέτω.

Τα περί καλής γειτονίας, που διατυμπανίζουμε επί χρόνια, αποτελούν απλά τον φερετζέ του εγωπαθούς και εκλεκτικού απομονωτισμού μας εμπαίζοντας τη νοημοσύνη μας αλλά και των Τούρκων γειτόνων μας.

Στην Κύπρο τα κάναμε θάλασσα... Εμείς τα σκατώσαμε στην Κύπρο και όχι οι Τούρκοι. Και όταν ο Τούρκοι είπαν κάποτε μέχρις εκεί και επενέβησαν, εμείς πάλι προδώσαμε... προδώσαμε τους δικούς μας στρατιώτες... Ακόμα συνεχίζουμε να τους προδίδουμε λέγοντας ότι πολέμησαν στην «Κορέα»...

Και όταν ήλθε το ατελές μεν σχέδιο Ανάν, που όμως, παρά τα ελαττώματά του, είχε τα στοιχεία μιας δίκαιης μοιρασιάς και επέβαλε την αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων (Θα είχε αποχωρήσει πλέον ο Τουρκικός στρατός από την Κύπρο) εμείς διαδώσαμε κάθε μορφής χυδαιότητα και αναλήθεια γυρνώντας το μαύρο άσπρο, ότι αυτό το μοίρασμα της εξουσίας μαζί τους έβλαπτε τάχα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ενώ ήταν προφανές ότι τα μόνα δικαιώματα που έβλαπτε ήταν αυτά του άνομου και ασύστολου νεοπλουτισμού των Ελληνοκυπρίων.

Λαμπρή απόδειξη του γεγονότος υπήρξε η λυσσαλέα εθνικιστική μανία όσων κινήθηκαν ενάντια στην κοινή γνώμη που αρχικά αγκάλιασε το σχέδιο Ανάν αλλά τελικά το καταψήφισε τρομοκρατημένη από το δηλητήριο του μίσους που εξέπεμπαν οι παλαιοί και γνώριμοι κύκλοι της ανωμαλίας.

Σε αυτό πρωτοστάτησε το πρωτοπαλίκαρο και κατοπινός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας των Ελληνοκυπρίων, ο εκλιπών Τάσος Παπαδόπουλος, που ήδη επιβάρυνε η Εθνικιστική του δράση, οι σκοτεινές του σχέσεις με το πολιτικό παρασκήνιο και ο θάνατος του Γεωρκάτζη, την σύζυγο του οποίου έτρεξε να νυμφευθεί πριν προλάβουν να στεγνώσουν τα γράμματα αναγγελίας της δολοφονίας του.

Η Κύπρος επομένως, αγαπητέ μας Μίκη, κρύβει πολλά και θολά γεγονότα ενώ το σχέδιο Ανάν δεν το πολέμησε η εργατιά αλλά οι βολεμένοι, δηλαδή η απεχθέστερη τάξη των Κυπρίων.

Όσο για τα βόρεια σύνορά μας, εκεί τα θαλασσώσαμε όταν τα Σκόπια απεχώρησαν από το σχήμα της Γιουγκοσλαβίας και εμείς αδρανήσαμε ενώ γνωρίζαμε ακριβώς πια ήταν η σκοπιμότητα ύπαρξης αυτού του κρατιδίου.
Γνωρίζαμε ακόμα αγαπητέ μας Μίκη ότι σε αυτή την διάσπαση της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας το επάνω χέρι το είχε η Γερμανία.

Η Αμερική ακολούθησε διότι δεν καλοείδε τις νέες επεκτατικές κινήσεις των Γερμανών φτιάχνοντας μια αιμορραγούσα πληγή στα νότια σύνορα της πρώην Γιουγκοσλαβίας με το υλικό που ήδη υπήρχε.

Οι Αμερικανοί απέδειξαν έτσι ότι ούτε ήταν ούτε είναι φίλοι των Γερμανών.
Από την άλλη το τρίτο Ράιχ δεν πέθανε και το μίσος παραμένει εκεί για να θεριέψει όταν παρουσιασθούν ξανά οι περιστάσεις.

Η λεγόμενη υπεροχή της Άριας φυλής συνεχίζει να αποτελεί το βασικό στοιχείο του νεοκομπλεξισμού των Γερμανών ενάντια στους προδοτικούς, κατ αυτούς, Αγγλοσάξονες (που όμως σχετίζονται με τους Γερμανούς στα βάθη της ιστορίας) και θα ξαναγίνει πηγή δεινών στην Ευρώπη που ζει κατά το μεγαλύτερο μέρος ειρηνικά επί 60 συναπτά χρόνια.

Εκείνο λοιπόν που θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς θα ήταν να επιδιώκαμε την ειρήνη μέσω της συνεργασίας, αντί της άρνησης, εδώ στα νοτιοανατολικά παράλια της Ευρώπης, διαμορφώνοντας και τους όρους συνεργασίας είτε με τους γείτονές μας Τούρκους είτε με τους ισχυρούς Τεύτονες του βορρά.

Εκείνο δηλαδή που θα έπρεπε να κάναμε εμείς, θα ήταν να συσπειρωθούμε και συνεργαζόμενοι να γίνουμε ξανά πρωταθλητές των γραμμάτων, της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Το πρόβλημά μας δεν είναι η Μακεδονία των Σκοπίων αλλά η έλλειψη της δημιουργικής μαχητικότητας των Ελλήνων Μακεδόνων.

Πρέπει να γίνουμε ξανά αγωνιστές και όπως οι μαχητές του Μεγάλου Αλεξάνδρου, να ανακτήσουμε την νικηφόρα πεποίθηση αντί του κλαυθμυρισμού που μας διακρίνει τελευταία...

Αυτό θεωρώ ότι πρέπει να κάνουμε και αυτό θεωρώ ότι αρμόζει στις ανάγκες ενός νέου κόσμου που η παγκοσμιοποίηση έκανε παραδόξως εχθρικό.

Ο σημερινός άνθρωπος που τρέφει συναισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, δεν μάχεται τον περίβολό του αλλά τον καλεί στο αρχοντικό του, τον φιλεύει με τα αγαθά του και σφίγγουν όλοι τα χέρια της φιλίας και της συνεργασίας.

Εύχομαι αγαπητέ μας Μίκη, να είσαι καλά και να ξέρεις ότι όταν εσύ μιλάς εγώ τουλάχιστον αλλά και πολλοί άλλοι, όλοι ασήμαντοι μπροστά σου Έλληνες, δακρύζουμε...

Θέλω να το ξέρεις αυτό.

Με βαθιά εκτίμηση


Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Οικονομολόγος – Επιχειρησιακός ερευνητής

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΟΡΩΝ

ΔΗΛΩΣΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΝΤΡΟΠΙΑΣΑΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΦΟΒΙΣΑΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΜΕ ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν. Μακάρι να έχω άδικο.

Αθήνα, 27.4.2010
Μίκης Θεοδωράκης

ΔΝΤ, αλήθειες και ψέματα.

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 23η Απριλίου 2010)

Πολύς ο λόγος για το ΔΝΤ στις μέρες μας και ακόμα περισσότερη η παραπληροφόρηση. Ποτέ δεν άκουσα ποιο ανακριβή έως και τερατώδη πράγματα να λέγονται ή να γράφονται για το τι ακριβώς είναι το ΔΝΤ και τι θα προξενήσει σε αυτόν τον άμοιρο τόπο.

Είναι τέτοια η φήμη των λεγόμενων δεινών που συνοδεύουν την εμφάνιση του ΔΝΤ σε μια χώρα, που άρχισα να αναρωτιέμαι αν βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα έκφραση μαζικής παράνοιας όπως εκείνη με το «θαυματουργό» νερό του Καματερού.

Λειτουργούμε πλέον παρορμητικά, χωρίς καμία προσπάθεια ανάλυσης των πραγματικών δεδομένων.

Τέτοιος είναι ο παρορμητισμός μας που τρέχοντας να ενημερωθούμε ή και να ενημερώσουμε, απλά θορυβούμε επαναλαμβάνοντας ανάκατα σωστά με λάθη ή παρανοήσεις με υπερβολές, με έκδηλη νευρικότητα για το κακό που μας βρήκε ή θα μας βρει οσονούπω.

Για την αιτία του κακού τσιμουδιά... Τσιμουδιά για το ότι χρωστάμε πολλά, πάρα πολλά χρήματα εδώ και χρόνια. Τσιμουδιά για το ότι κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε, ενώ είχαμε στήσει μηχανισμούς ολόκληρους που κρύβανε την αμηχανία μας και πωλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες στους δανειστές μας.

Ολάκερος μηχανισμός γραφειοκρατών, συνωμοτούσε κάτω από τη μύτη ενός ολόκληρου λαού, στήνοντας παγίδες στην πληροφόρηση των ξένων και διαιωνίζοντας ένα απερίγραπτο ψέμα, ότι λεφτά υπάρχουν... ίσως όχι πολλά, αλλά υπάρχουν.

Και όταν κάποιοι, και αυτοί από τον κύκλο των μυημένων συνωμοτών, αποτολμούσαν να πουν ότι πρέπει κάποια στιγμή να πούμε την αλήθεια, οι εκλεγμένοι αρχηγοί αυτού του τόπου, οι πρωθυπουργοί της χώρας, έφριτταν ως εάν η εξομολόγηση να ήταν το μέγιστο αμάρτημα για το εθνικό συμφέρον... Μόνο έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί η συμπεριφορά του κυρίου Σημίτη, και του περίγυρου που τον υποστήριζε, όταν εξεμάνει στη Βουλή κατά των κρίσεων ειλικρίνειας των πολιτικών του αντιπάλων... Έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί και η αντίστροφη συμπεριφορά του αντικατάστατη του Κώστα Καραμανλή όταν ο φρέσκος πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αποτόλμησεαπετόλμησε και αυτός το ανοσιούργημα της εξομολόγησης.

Μα φυσικά θα πείτε, όταν έχεις βάλει χέρι κρυφά στο γλυκό δεν το εξομολογείσαι διότι ξέρεις ότι θα τις αρπάξεις. Περιμένεις μήπως η ευθύνη περάσει σε κάποιον άλλον, ίσως στον μεγαλύτερο αδελφό, σε κάποιον τρίτο εν πάση περιπτώσει για να βγεις εσύ αλώβητος.

Αυτό λοιπόν, το παιχνίδι του άλλου, παιζόταν επί χρόνια στη χώρα μας... Η ανευθυνότητα του άσε να το κρύψουμε εμείς και άμα το βρουν αργότερα ο άλλος είναι αυτός που θα πληρώσει τον λογαριασμό... είχε γίνει η επίσημη πολιτική της χώρας. Τόσο ωραία, τόσο σοβαρά και τόσο υπεύθυνα από τους κυρίους πρώην πρωθυπουργούς.

Όμως το παρακάναμε και το γλυκό φάνηκε ότι έλειπε ενώ ότι έμεινε δεν κάλυπτε πλέον τα φιλέματα των επισκεπτών... Ακόμα χειρότερα, η μητέρα είχε τις κακές της, τις πολύ κακές της αυτή τη φορά... Για την ακρίβεια ήταν έξαλλη από τα παιχνίδια ανεντιμότητας των κανακάρηδών της.

Μερικοί, πάνω στο ξάφνιασμα της αποκάλυψης, άρχισαν να δείχνουν δίπλα, από εδώ και από εκεί... Όχι εγώ, όχι εγώ... να, και εκείνος έφαγε από το γλυκό και μάλιστα ποιο πολύ... Η Ισπανία είναι σαν μεγάλη βαριά αγελάδα από το φαγοπότι, η Πορτογαλία κρύβεται πίσω από το θόρυβο για την Ελλάδα, η Βρετανία το παίζει υπεράνω και άμα φανεί τι έκανε στο δικό της βάζο δεν την σώζει ούτε ο Δούναβης με τα πληθωρικά νερά του...

Όμως δεν έπιασαν. Η τακτική της ανευθυνότητας δεν έπιασε αυτή τη φορά και έτσι βάλαμε μπρος το επόμενο σχέδιο.

Ωιμέ μανούλα μου, Ωιμέ μανούλα μου... τι κακό μας βρήκε τώρα που μάθανε όλοι ότι δεν αφήσαμε κουταλιά από το γλυκό για τα φιλέματα των ξένων, ποια φιλέματα δηλαδή που κοντέψαμε να φάμε και το βάζο... Τι κακό θα μας συμβεί τώρα μανούλα μου που θα μας βάλουν από δίπλα εκείνον τον κέρβερο, τον μαύρο λύκο του ταμείου;

Και πάνω στα αναφιλητά μας, που κόντευαν να φέρουν καπάκι την μανούλα, να σου και οι ορδές των παρηγορητριών... Σαν μαύρα κοράκια έπεσαν πάνω μας, νουθετώντας: Έλα καλέ, πως κάνεις έτσι... Δεν είναι δα τόσο κακός αυτός ο λύκος, είναι εξευγενισμένος, έχει εξευρωπαϊστεί, δεν απευθύνεται σε άγριες φυλές και κακά ζώα όπως στο παρελθόν. Εδώ άλλωστε είναι Ευρώπη και έχεις τόσους φίλους να σε προστατέψουν...

Άλλες πάλι από τις παρηγορήτρες ακολούθησαν διαφορετικό δρόμο: Έλα καλό μου παιδί, μην ανησυχείς, θα δώσεις κάτι τις τώρα και μετά, όταν μπορέσεις κάτι ακόμα και βλέπουμε... Δεν θα σε αφήσουν δα στο δρόμο...

Και έτσι, στη σκοτεινιά που προηγήθηκε, από το να κρύβουμε ότι είχαμε βάλει χερούκλα ολόκληρη στο γλυκό, τώρα ήλθε ακόμα μια, για το ποιον του κακού λύκου που θα μας παρακολουθεί και θα μας ελέγχει.

Έτσι, ούτε παλιά ξέραμε πόσο γλυκό έλειπε ούτε τώρα θα ξέρουμε τις πραγματικές διαθέσεις του φύλακα λύκου. Σκοτάδι επικρατούσε στο παρελθόν για να μαζεύονται εύκολα τα ψηφαλάκια, σκοτάδι θα παραμείνει και τώρα για να μη χαθούν όσα ψηφαλάκια μαζεύτηκαν και ας βουρλίζεται ο λαός μέσα στην αγωνία...

Τι να πιστέψεις άλλωστε και ποιόν;

* Αναμόρφωση βαφτίζει ο ένας τις αλλαγές του συστήματος υγείας, πωλήσεις νοσοκομειακών μονάδων ο άλλος.

* Αποτοξίνωση από ένα τεράστιο και σπάταλο κράτος αναφέρει ο ένας, δραστική μείωση του δημοσίου τομέα με δραστικές περικοπές μισθών και συντάξεων ο άλλος.

* Έρχονται πέτρινα χρόνια λέει ο ένας, η προστασία των φτωχών και των αδυνάτων είναι η προτεραιότητα του ταμείου λέει ο άλλος για να αποφευχθούν οι κοινωνικές εντάσεις.

Δύσκολα βγάζει επομένως κάποιος συμπέρασμα για τις διαθέσεις του λύκου και το πόσο καλό έκανε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στην αρχέγονη και άγρια συνήθειά του να ανασκολοπεί τάχα έθνη και να αναποδογυρίζει κυβερνήσεις και λαούς ολόκληρους.

Όμως ας δούμε τι έγινε στη Βραζιλία που ελάχιστα αναφέρεται ως δανειοδοτηθείσα από το ΔΝΤ χώρα.

Η Βραζιλία είναι αναντίρρητα μια μεγάλη χώρα που έχει ήδη μπει σε τροχιά δυναμικής ανάπτυξης στην Λατινική Αμερική.

Από την αρχή της δεκαετίας του 90 όμως είχε υψηλό έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που σημαίνει ότι πλήρωνε πολύ περισσότερα για αγορές από όσα εισέπραττε για πωλήσεις.

Το πρόβλημα επιδεινώθηκε με την τεχνητή ισοδυναμία του νομίσματός της (1 Real = 1 $) για λόγους αποπληθωρισμού που αφαίρεσε από τη χώρα κάθε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.

Όσο και αν αγωνίστηκε να γυρίσει σε θετικό το πρόσημο του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών δεν τα κατάφερε παρά την συνεχή έκτοτε διολίσθηση του νομίσματος (διαδικασία που ασφαλώς δεν υφίσταται εντός της ΟΝΕ)

Μετά την κρίση του 1998 στις χώρες της ανατολικής Ασίας, τις λεγόμενες Τίγρεις, οι επενδυτές που είχαν εν τω μεταξύ εισρεύσει μαζικά λόγω της διολίσθησης του Real και του αποπληθωρισμού που πρoηγήθηκε, οπισθοχώρησαν πανικόβλητοι και η οικονομία της Βραζιλίας κατέρρευσε χωρίς κανένα μαξιλάρι αλληλεγγύης να την στηρίζει και με μηδενισμένα τα συναλλαγματικά της αποθέματα.

Τότε εμφανίστηκε το ΔΝΤ.

Το ΔΝΤ αποφάσισε να τονώσει την οικονομία της χώρας με 42.6 δις $ απαιτώντας σκληρή δημοσιονομική πειθαρχεία που στόχευε στο να περιορίσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού από 8,1% του ΑΕΠ το 1997 (Στην Ελλάδα είναι 12.7% + του ΑΕΠ) στο 4.7 % το 1998 (Βίοι παράλληλοι δηλαδή με τα εδώ προτεινόμενα από την ΕΕ)

Οι προτάσεις δημοσιονομικών περικοπών ήταν αντίστοιχες με ότι ακούγεται για την Ελλάδα. Μειώσεις μισθών και λοιπών δημοσίων δαπανών και αναμόρφωση του συστήματος συντάξεων.

Επιπλέον, η κυβέρνηση της Βραζιλίας τόνισε ότι η οικονομική πολιτική, κατ επιταγή του ταμείου θα ήταν επωφελής για τις ασθενέστερες εισοδηματικά τάξεις της χώρας.

Στην πραγματικότητα, το βάρος έπεσε σε προγράμματα που αφορούσαν τις λαϊκές μάζες. Οι δαπάνες για την παιδεία μειώθηκαν κατά 12.3%, για την αναμόρφωση της γεωργίας κατά 47.1% και για την προστασία του περιβάλλοντος κατά 47,7%.

Ένα μέτρο που ήταν πραγματικά φρικτό για τις λαϊκές μάζες, σε αντίθεση με τις υποσχέσεις, είχε σαν επακόλουθο την έξοδο από το φιλοδώρημα των πτωχών (χρήμα για τροφή) 12.300.000 οικογενειών από τις συνολικά 14.800.000 που το λάμβαναν. Οι οικογένειες αυτές βγήκαν στους δρόμους και τρεφόντουσαν με σκουπίδια!!!

Υπήρξε όμως και η καλή πλευρά του κακού λύκου (ΔΝΤ). Πρόκειται για την δικαιότερη αναμόρφωση του συστήματος των συντάξεων μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Οι συντάξεις του δημοσίου ήταν ποσοστιαία το 48 % του συνόλου αν και οι συνταξιούχοι του δημοσίου ήταν μόνο 2.8 εκ έναντι 16.5 εκατομμυρίων συνταξιούχων του ιδιωτικού τομέα.

Βέβαια, η αποδέσμευση των τιμαριθμικών προσαρμογών μείωσε δραστικά το εισόδημα όλων των εργαζομένων ακόμα και εντός της τριετίας της πρώτης φάσης χρηματοδότησης από το ΔΝΤ.

Το αποτέλεσμα της αναφερθείσας πολιτικής ήταν να σταθεροποιηθεί μεν η οικονομία της Βραζιλίας σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο από τη στιγμή εισόδου του ΔΝΤ και να εξαγοραστούν οι τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας σε πολύ χαμηλές τιμές ενώ τα δάνεια για τους ντόπιους έφτασαν να δίνονται με τοκογλυφικό επιτόκιο 40%, τελείως απαγορευτικό για κάθε νοήμονα άνθρωπο που θα σκεπτόταν να δανειστεί.

Τρία χρόνια μετά την παροχή του πρώτου ποσού των 42.6 δις $, οι ταξικές αναστατώσεις έφτασαν σε τρομακτικό επίπεδο με δεκάδες χιλιάδες να σκοτώνονται για το φαγητό.

Η χώρα το 2001 ζήτησε νέο δάνειο ενώ μετά τις εκλογές που κέρδισε ο Lula da Silva το 2002 ακόμα ένα ύψους 30 δις $

Εν τω μεταξύ η νέα μείωση της ισοτιμίας του Real και η εσωτερική φτήνια λόγω μισθών πείνας έφερε τον αναμενόμενο αναπτυξιακό οργασμό στις ξενόκτητες πλέον επιχειρήσεις ενώ ο Lula αφέθηκε πλέον να διαμορφώσει από άλλη βάση την οικονομική πολιτική της χώρας που τώρα τρέχει με υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς.

Το πλεονέκτημα της Βραζιλίας σε σχέση με την Αργεντινή που και εκείνη τέσσερα χρόνια αργότερα ζήτησε τη βοήθεια του ΔΝΤ είναι σημαντικό. Η Αργεντική έχοντας ένα δύσκαμπτο και σκληρό δημόσιο τομέα απέτυχε στους όρους που επέβαλε το ΔΝΤ και η ανάκαμψή της σήμερα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Το ερώτημα επομένως είναι το πόσο χαμηλά ήμαστε διατεθειμένοι να κατέβουμε ώστε αφού πουλήσουμε και τα ασημικά να βγούμε από το αδιέξοδο. Αν μείνουμε στα θέλω μας το ΔΝΤ ελάχιστα θα προσφέρει στην Ελλάδα και όταν θα έχουμε αναλώσει τα χρήματα ίσως να είμαστε σε χειρότερη από την σημερινή κατάσταση. Δυστυχώς δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα και το όποιο γεύμα στα χρόνια που έρχονται θα είναι λιτό, πολύ λιτό... Ας το κάνουμε τουλάχιστον να φτουρήσει. Ας δείξουμε εσωτερική ομογένεια και συνοχή διότι τα επαναστατικά και οι φωνές δεν πρόκειται να κάνουν κανένα αυτί να ιδρώσει... Ας το ξέρουν αυτό οι κάθε λογής επαναστάτες αν θεωρούνται επαναστάτες όσοι υιοθετούν τον κρατισμό ως θέσφατο της πολιτικής τους.

Ο ανατοκισμός του κεφαλαίου...

Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 16η Απριλίου 2010)

Το ακόλουθο άρθρο, με κάποιες τροποποιήσεις, γράφτηκε από ένα καλό φίλο, τον Γιώργο Καισάριο, το 2002 και όπως θα δείτε είναι όσο επίκαιρο και τότε ή ακόμα ποιο επίκαιρο λόγω της δραματικής κατάληξης που πήρε η οικονομία μας.

Η ανταπόδοση της επιπλέον προσπάθειας

Δυο άνθρωποι με ίδιο γενετικό υλικό, το ίδιο έξυπνοι και της ίδιας ηλικίας ξεκίνησαν τη ζωή τους. Και οι δυο πήγαν στο ίδιο σχολείο, ακολούθησαν παράλληλη καριέρα, παντρεύτηκαν την ίδια περίπου εποχή και έκαναν από 3 παιδιά ο καθένας.
Στο τέλος της σταδιοδρομίας τους όμως είχαν πολύ διαφορετική κατάληξη. Ο ένας παρέμεινε ένας απλός άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερη περιουσία ενώ ο άλλος κατέληξε να γίνει πολύ πλούσιος διεκδικώντας ξεχωριστή θέση στην κοινωνία. Γιατί τόση διαφορά όταν και οι δυο ακολούθησαν την ίδια σταδιοδρομία, πήγαν στο ίδιο σχολείο και είχαν τις ίδιες γνώσεις και ικανότητες;

Η απάντηση αγαπητέ αναγνώστη βρίσκεται στο μηχανισμό Ανατοκισμού του Κεφαλαίου: Στη μικρή δηλαδή επιπλέον προσπάθεια που καταβάλει κάποιος σε όλη την περίοδο της ζωής του. Στις επιπλέον ώρες διάβασμα, στη μεγαλύτερη προσπάθεια να βρεθούν λύσεις σε προβλήματα, στις επιπλέον ώρες εργασίας, στο επιπλέον ζόρι και γενικά σε αυτό το λίγο παραπάνω που καταβάλει κάποιος σε οποιαδήποτε δραστηριότητα.

Η επιπλέον προσπάθεια, όπως ο τόκος στην τράπεζα, μπορεί να φαίνεται μικρή σαν αποτέλεσμα στην αρχή. Ανατοκιζόμενη όμως μέρα με την μέρα, μήνα με τον μήνα και χρόνο με τον χρόνο οδηγεί σε συσσωρευμένη προσπάθεια που θα κάνει τη μεγάλη διαφορά στην τελική απόδοση. Όπως λοιπόν στην τράπεζα έτσι και στην καθημερινή μας ζωή, η επιπλέον (ανατοκιζόμενη) προσπάθεια, μετράει πολύ στην τελική έκβαση των πραγμάτων.
Με παρόμοιο τρόπο λειτουργεί και η οικονομία. Μπορεί το αποτέλεσμα αυτής της μικρής επιπλέον προσπάθειας να μην είναι φανερό στην αρχή, αλλά χρόνο με τον χρόνο, όταν κάποιος ανατοκίζει την προσπάθειά του, θα διαπιστώσει σημαντική διαφορά.

Στην Ελλάδα βέβαια αυτή η λογική δεν υιοθετήθηκε ποτέ από το κράτος. Ο υπέρμετρος κρατισμός δεν επέτρεψε ποτέ να καταβληθεί η επιπλέον προσπάθεια. Ποτέ δεν καταβλήθηκε το επιπλέον ζόρι. Ποτέ δεν μας απασχόλησε το αύριο, ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα, παρά μόνο το πως θα φάμε και θα σπαταλήσουμε για το σήμερα. Ποτέ δεν νοιάστηκε κανείς, κρατικός γραφειοκράτης ή άγγελος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, για ουσιαστική αυτόνομη ανάπτυξη, παρά για ανάπτυξη με ξένα κόλλυβα. Πάντα εφευρίσκαμε δικαιολογίες, ότι είμαστε μια μικρή χώρα με μικρή αγορά που δεν της αφήνει περιθώρια για αυτόνομη ανάπτυξη ή ότι τα πολλά χρόνια υπό τον Τουρκικό ζυγό μας κιότεψαν και μας χάλασαν.

Και ο λόγος που δεν καταβάλαμε ποτέ αυτή την επιπλέον προσπάθεια είναι ότι δεν υπήρχε κίνητρο για να το κάνουμε. Είναι γνωστό ότι ο Έλληνας (σε αντίθεση με αυτό που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε) δεν είναι από τη φύση του τεμπέλης.
Απόδειξη αυτού είναι ότι, όταν κάποιος από εμάς πάει μετανάστης στο εξωτερικό γίνεται ο πιο σκληρός εργάτης. Όσο τεμπέλης και αποτυχημένος να ήταν στην Ελλάδα, στο εξωτερικό θα δουλέψει σκληρά και στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων όχι μόνο θα προκόψει οικονομικά, αλλά θα διακριθεί στην εκεί τοπική κοινωνία.

Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει εργατικούς στο εξωτερικό αλλά άχρηστους και τεμπέληδες στην Ελλάδα; Η απάντηση είναι το κίνητρο αγαπητέ αναγνώστη.

Ο Έλληνας έχει αποδείξει ότι μπορεί να επιβιώνει και να διαπρέπει σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας όπου όμως η επιπλέον προσπάθεια ανταμείβεται.

Είναι γνωστό ότι έχουμε πολλούς άξιους επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό διότι το σύστημα εκεί μπορεί μεν να είναι απαιτητικό αλλά αναγνωρίζει την επιπλέον προσπάθεια. Και ευτυχώς που αυτοί οι άνθρωποι έφυγαν και πήγαν εκεί που πήγαν και μπορούμε έτσι να καμαρώνουμε για τις επιτυχίες των συνελλήνων μας. Σε διαφορετική περίπτωση, θα είχαν μείνει στην πατρίδα όπου είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα είχαν κάνει ελάχιστα.

Οι ίσες ευκαιρίες:

Πέραν του ότι πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο ελεύθερης οικονομίας, το κάθε σύστημα πρέπει να είναι δίκαιο και να παρέχει ίσες ευκαιρίες σε αυτούς που τις αξίζουν. Στη χώρα μας όμως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Όλοι ξέρουμε ότι για να πας μπροστά θα πρέπει να έχεις κάποιο «μέσον». Άρα το να καταβάλεις την επιπλέον προσπάθεια, γίνεται δώρο άδωρο. Διότι όταν ένας μπορεί και πάει μπροστά χάρη στις γνωριμίες και στα μέσα που διαθέτει και όχι με την σκληρή δουλειά του, τότε καταργούνται όλων των ειδών οι πολιτισμικές αξίες και επικρατεί η αναξιοκρατία. Η πρόοδος όμως που φέρνουν τα αναξιοκρατικά συστήματα είναι πρόοδος αντίστοιχη της εικονικής πραγματικότητας. Πρόκειται για ψευδαίσθηση προόδου και όχι για πρόοδο που θα μπορούσε να εξασφαλίσει σε ένα λαό την αναγκαία ώθηση για να παει μπροστά, παραμένοντας ανταγωνιστικός στο διεθνές στερέωμα.

Άρα στα αναξιοκρατικά συστήματα δεν είναι ανάγκη να προσπαθεί κανείς διότι η επιπλέον προσπάθεια δεν είναι ο ενδεικνυόμενος για το επιζητούμενο αποτέλεσμα μηχανισμός.

Επομένως, η Ελληνική κοινωνία έχει πειστεί ότι η επιπλέον προσπάθεια δεν ωφελεί σε αντίθεση με το μαγικό «μέσον» που θα πετύχει για όσους το διαθέτουν οδηγώντας και τους υπόλοιπους στο να το ψάχνουν διακαώς έτοιμοι να διαφθείρουν και να διαφθαρούν.
Το αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας είναι να διαμορφώνεται μια αναξιοκρατική συνείδηση που ναι μεν επιτρέπει σε κάποιους να πετυχαίνουν αλλά αθροιστικά οδηγεί τη χώρα στην οπισθοδρόμηση και στην υπανάπτυξη. Το ίδιο ισχύει και για την οικονομία.
Όταν δηλαδή η Ελλάδα σαν οικονομικός παράγων δεν επενδύει, δεν αφιερώνει αξιόλογα ποσά σε έρευνα και ανάπτυξη, διαθέτει ένα από τα χειρότερα εκπαιδευτικά συστήματα μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ και γενικά προσπαθεί να την βγάλει με επιδοτήσεις και ξενόφερτα πακέτα, τότε είναι επόμενο να υστερεί σε βάθος χρόνου.

Όσα πακέτα ή επιδοτήσεις και αν πάρει αυτή η χώρα, δεν θα μπορέσει ποτέ να φτάσει το επίπεδο ανάπτυξης π.χ. της Γερμανίας. Τούτο διότι, για να φτάσεις ένα επίπεδο, χρειάζεται χρόνια προσπάθεια πολύ πέραν του μέσου όρου. Όταν όμως ο λαός μας, αντί να καταβάλει την επιπλέον προσπάθεια, υστερεί επί σειρά ετών σε όλους τους τομείς και παραμένει σχεδόν τελευταίος σε όλους τους δείκτες, με κυρίαρχο αυτόν των επιδόσεων των νέων μας σε διεθνείς μαθητικούς διαγωνισμούς, τότε το αποτέλεσμα της υστέρησης και όχι του ξεπεράσματος είναι το αναμενόμενο.

Η Αμερική αυξάνει την παραγωγικότητά της συνέχεια και συστηματικά. Θα δείτε ότι αυτή η αυξανομένη παραγωγικότητα θα τους χρησιμεύσει πάρα πολύ όταν οι καιροί εκεί γίνουν πιο δύσκολοι. Διότι ακόμα και με ένα δυνατό δολάριο, θα μπορούν τα προσφέρουν ανταγωνιστικά προϊόντα. (Σημ. Εδώ δεν έχει φανεί ακόμα η δυσμενής εξέλιξη της αποβιομηχάνισης των ΗΠΑ και της φούσκας των στεγαστικών ομολόγων). Άρα, ναι μεν τώρα η ανταγωνιστικότητα δεν εισπράττεται από τις ξένες αγορές, αλλά να είστε σίγουροι ότι στο μέλλον τα μερίσματα από την ανταγωνιστικότητα θεωρούνται δεδομένα.
Μπορεί η Αμερικανική κεφαλαιαγορά να ευρίσκεται σε ύφεση, αλλά με τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας, των επενδύσεων και της έρευνας & ανάπτυξης στο τέλος θα υπάρξει ανταμοιβή. Μπορεί, σε άλλη περίπτωση, να επικρίνουμε λαούς όπως τους Ιάπωνες για τον συντηρητισμό τους, αλλά το βιοτικό τους επίπεδο είναι κατά πολύ μπροστά από εκείνο άλλων λαών. Αυτοί επομένως εισπράττουν ήδη το μέρισμα της σκληρής δουλειάς που προηγήθηκε.

Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι η Αμερικανική κεφαλαιαγορά είναι όσο εξελιγμένη είναι. Προφανώς υπάρχει και εκεί διαφθορά (μόνιμο στοιχείο των κεφαλαιαγορών), αλλά αν σε πιάσουν, μπαίνεις φυλακή, δεδομένο που εξασφαλίζει υψηλό δείκτη σεβασμού και εμπιστοσύνης στον τρόπο λειτουργίας της δικαστικής εξουσίας από την Αμερικανική κοινωνία.

Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι η προηγμένη τεχνολογία που διαθέτουν είναι προϊόν μακροπρόθεσμης προσπάθειας στην έρευνα & ανάπτυξη αλλά και του εκπαιδευτικού τους συστήματος και του επιπέδου σπουδών μερικών από τα καλύτερα Πανεπιστήμια του Κόσμου.

Όλα αυτά και πολλά άλλα έχουν κάνει τις ΗΠΑ αυτό που είναι. Σας τα λέω αυτά για να τονίσω ότι η προσπάθεια πέραν του κανονικού και σε βάθος χρόνου πιάνει τόπο.

Απαγορεύεται να δουλέψεις

Στην χώρα μας βέβαια απαγορεύεται, εάν κάποιος το επιθυμεί, να δουλέψει λίγο παραπάνω διότι το ΙΚΑ απαιτεί επιπλέον ασφάλιση από τον εργοδότη και τον εργαζόμενο. Έτσι κανείς δεν επιτρέπεται να δουλέψει χωρίς υπερωρίες. (Σημ. Επιτρέπεται όμως, χωρίς καμία συνέπεια για τους ψευδοδηλωσίες, να καταγράφουν όσες υπερωρίες θέλουν και να παραμένουν άυπνοι σαν ρόμποκοπ επί εβδομάδες «δουλεύοντας» δήθεν ασταμάτητα, όπως αποδείχθηκε από εισαγγελικές έρευνες για τους καλοπληρωμένους συνδικαλιστές του ΟΛΠ και του ΟΣΕ)

Στην Ελλάδα δεν μπορεί κάποιος να είναι εργαζόμενος από την κατοικία του. Η τηλεργασία δεν είναι ακόμα αποδεκτή. Επιπλέον, το ΙΚΑ, η Εφορία, το ΣΔΟΕ, οι Πολεοδομίες, οι Δημαρχίες και ο κάθε λογής διεφθαρμένος γραφειοκράτης κυνηγούν συνέχεια αυτόν που θέλει να προσπαθεί, να επιχειρεί και να ρισκάρει και αγνοούν αυτόν που κλέβει εκ του ασφαλούς και νομότυπα. Ως αποτέλεσμα, ο λαός έμαθε να βολεύεται όπως του επέβαλαν εκείνοι που ξεκίνησαν τον φαύλο κύκλο της διαφθοράς. Κανείς επομένως δεν προσπαθεί, κανείς δεν καταβάλει την επιπλέον προσπάθεια (τον ανατοκισμό) και αυτό αποτυπώνετε μακροπρόθεσμα στην θλίψη που επικρατεί για την οικονομία.

Όπως επομένως, όταν οι καταθέσεις στην τράπεζα που δεν ανατοκίζονται οδηγούν το κεφάλαιο σε συνεχή απαξίωση, σε αντίθεση με εκείνες που χάρη στον ανατοκισμό προσφέρουν κάποτε στον καταθέτη τους, την δυνατότητα επιβίωσης, έτσι και στην παραγωγική οικονομία όταν δεν ανατοκίζεις είσαι καταδικασμένος να μείνεις ουραγός.

Η κατάληξη

Δυστυχώς για τη χώρα μας πάντα θα υστερούμε και πάντα θα είμαστε ο οικονομικός ουραγός της Ευρώπης εάν δεν αλλάξουμε ριζικά. Μην έχετε την φρούδα ελπίδα ότι θα φτάσουμε κάποτε τις αποδοχές του μέσου όρου της Ευρώπης επειδή και μόνο δίνονται ονομαστικές αυξήσεις. Όχι μόνο για τους λόγους που αναφέρθηκαν αλλά και επειδή στην Ελλάδα έχουμε υπερβολικά υψηλές και μη ανταποδοτικές ασφαλιστικές εισφορές. «There is no free lunch» λένε οι Αμερικανοί. Ότι πληρώνεις παίρνεις και επομένως αν πληρώνεσαι έξω από την απόδοσή σου κάποιος άλλος θα πληρώσει τελικά το έλλειμμα στον λογαριασμό.

Θα αναρωτιέστε αν θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα;

Ασφαλώς και θα μπορούσαν. Υπάρχουν προοπτικές, έχουμε αξιόλογους ανθρώπους, διαθέτουμε μεγάλο φυσικό πλούτο και πλουτοπαραγωγικές πηγές.

Αυτό όμως που δεν έχουμε είναι η πραγματική δημοκρατία, η αξιοκρατική δημοκρατία που επιβάλει τον νόμο και απονέμει δικαιοσύνη.

Μόνο με το αίσθημα της αξιοκρατικής δημοκρατίας πληρωμένο μπορούν να λειτουργήσουν οι αγορές και να προοδεύσουν οι άνθρωποι.

Τα παραμύθια της Xαλιμάς

Σε μια υπεύθυνη κοινωνία δεν είναι δυνατόν να αφήνεται ο κάθε γραφειοκράτης και διεφθαρμένος πολιτικός να παραμυθιάζει τον λαό με το ότι βρίσκεται σε καλύτερο σημείο διαβίωσης σε σχέση με 20 χρόνια πριν. Η ανθρωπότητα είναι δεδομένο ότι προοδεύει, τουλάχιστον όταν δεν αναλώνεται σε άθλιους πολέμους ώστε να γεύονται τη δυστυχία οι εμπλεκόμενοι λαοί.

Πριν από 100 χρόνια ήμασταν καλύτερα σε σχέση με ότι πριν από 200 χρόνια. Πριν από 50 χρόνια ήμασταν καλύτερα σε σχέση με ότι πριν από 100 χρόνια και πριν από 20 χρόνια καλύτερα σε σχέση με ότι πριν από 40 χρόνια. Σήμερα είμαστε πολύ καλύτερα σε σχέση με ότι ήμασταν τη δεκαετία του 70 και του 80 και μετά από 30 χρόνια τα πράγματα θα είναι καλύτερα σε σχέση με το σήμερα. Αυτό που πρέπει κάποιος να κοιτάει είναι πόσο καλύτερα ή χειρότερα είναι σε σχέση με κάποιον άλλο και όχι σε σχέση με το παρελθόν του, μια σύγκριση που αποφεύγει συστηματικά ο βολεμένος γραφειοκράτης από τον οποίο δεν απομένει ελπίδα καμιά.