Συλλήψεις και υποκριτικός συναισθηματισμός.

(Η ακόλουθη επιστολή εστάλη στον δημοσιογράφο του Συγκροτήματος Ενημέρωσης ΣΚΑΙ, Άρη Πορτοσάλτε, στον αρχισυντάκτη της Καθημερινής Κώστα Καρκαγιάννη και στον αρχισυντάκτη του Βήματος Αντώνη Καρακούση, την 12η Δεκεμβρίου 2008)


Κύριε Πορτοσάλτε,

σέβομαι τις θέσεις πολλών έγκριτων δημοσιογράφων αλλά αντιπαθώ τον λαϊκισμό... Πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε... Οταν συλλαμβάνεται ένας μικρούλης όπως έγινε στον Πειραιά ή ανήλικοι 13 και 14 ετών όπως έγινε μόλις σἠμερα το μεσημέρι στην οδό Κοραή αναμένεται ότι θα οδηγηθούμε στους πραγματικούς υπεύθυνους που είναι οι γονείς τους και η ρίζα του κακού... Αναμφίβολα, δεν θα έπρεπε να βάζουν χειροπέδες στα μικρά τους χεράκια... Πρόκειται για κατάντια, βλακεία και μιζέρια απο την πλευρά των αστυνομικών... Πρόκειται για κατάντια του όποιου εναπομείναντος πολιτισμού μας.

Όμως όσον αφορά τις συλλήψεις γενικότερα είμαι σαφώς υπερ των συλλήψεων... Οι υστερικές εκδηλώσεις μερικών γονέων, αυτών ακριβώς που εξέθρεψαν τα παιδιά του πολιτισμικού κανιβαλισμού της εποχής μας, δεν μπορούν να αποτρέψουν αυτές τις συλλήψεις και θα έλεγα οτι σε ορισμένες περιπτώσεις θα πρέπει να συλλαμβάνονται και οι γονείς αυτών των παιδιών, οχι βέβαια για να τιμωρηθούν σώνει και καλά (εκτός αν τα δικαστήρια επιβεβαιώσουν πραγματικές καταστροφές) αλλά για να βρεθούν και εκείνοι σε στιγμές περισυλλογής ως προς το που έφταιξαν και έφτιαξαν παιδιά κανιβάλους...

Δεν είναι δυνατόν ο κάθε αλητήριος με την ταμπέλα τάχα του αναρχικού, του αντιεξουσιαστή, του όποιου αντιδραστικού αλλά και του παρακρατικού με την μαϊμού ταυτότητα, να καιει και να σπάζει...

Είναι δε ιδιαίτερα προκλητικό να φωνάζουν και να καταστρέφουν τα παιδιά των εχόντων και κατεχόντων ενώ εκείνα των φτωχών και εργατικών οικογενειών, ενω δουλεύουν σκληρά για να επιβιώσουν, να βλέπουν τις συνθήκες ζωής τους να χειροτερεύουν ακριβώς απο τις πράξεις των ψευδεπίγραφων ιδεαλιστών των τάχατες φροντιστών και θεματοφυλάκων του κοινωνικού συνόλου...

Τα παιδιά των αστικών και μεγαλοαστικών οικογενειών δεν είναι ασφαλώς όλα κακοαναθρεμμένα, ούτε όλα αλήτες, ούτε όλα κοκαϊνομανείς... Μεταξύ τους όμως βρίσκεται όλη η σαπίλα της Ελληνικής μεγαλοαστικής κοινωνίας διότι αυτά τα μηνύματα πήραν απο τους γονείς τους...

Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι ποιο σοβαρό απο την αφάνταστη ελαφρότητα με την οποία η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου αλλα και των δημοσιογράφων, εμφορούμενη συχνά απο υποκριτικό συναισθηματισμό, αντιμετωπίζει την τρέχουσα κοινωνική αντίδραση.

Αλλα θα ερωτήσω:

Πότε στην Ελλάδα κάθε υπόθεση δεν αντιμετωπιζόταν με ψευδεπίγραφες ετικέτες και πονηρά ή ακόμα χειρότερο σκοτεινά κίνητρα...;

Αντιδικίες και μικροεπαναστάσεις...

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 5η Δεκεμβρίου 2008)

«Τα κρίσιμα θέματα που απασχολούν την τοπική αυτοδιοίκηση στην Αττική είναι η διοικητική μεταρρύθμιση, η οικονομική κατάσταση των δήμων και η διαχείριση των απορριμμάτων...»

Νίκος Χιωτάκης – Δήμαρχος Κηφισιάς

Έτσι συνόψισε ο κύριος Χιωτάκης, τα οσα θεωρεί οτι απασχολούν τους δήμους της Αττικής, και έθεσε υπ’οψιν των συνέδρων της ΚΕΔΚΕ, στις 26 Νοεμβρίου στην Θεσσαλονίκη.

Αναμφίβολα πρόκειται για σημαντικά θέματα αλλά τα υπόλοιπα; Είδατε κάποια αναφορά ειδικά για το πράσινο ή την συνεχιζόμενη πολεοδομική αναρχία που επιδεινώνει την ποιότητα ζωής σε όλους τους δήμους και ιδιαίτερα σε εκείνους, όπως η Κηφισιά, που διαθέτουν ακόμα ελεύθερους χώρους, άρα κίνητρα κακώς εννοούμενης εκμετάλλευσης;

Με άλλα λόγια, θέματα που θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν αντικείμενα ρουτίνας, όπως η αποκομιδή και η εναπόθεση των απορριμμάτων ή τα οικονομικά ενός δήμου, γίνονται τα κυρίαρχα θέματα στην ατζέντα ενός συνεδρίου και αφαιρούν τη δυνατότητα να συζητηθούν δράσεις και ενέργειες για τη νέα Πόλη, την Πόλη που θα αντιμετωπίσει τους κατοίκους της ως υπάρξεις με ανάγκες εκτός των τοίχων των διαμερισμάτων τους, ως υπάρξεις που θέλουν να χαίρονται την ζωή σε χώρους που απολαμβάνουν.

Θα έλεγα οτι αυτή η αντιμετώπιση είναι πλέον συνήθης από όλους τους δήμους και η αστικοποιημένη κουλτούρα πολλών απο εμάς σε συνδυασμό με μια σχεδόν απροκάλυπτα ασύδοτη τάση για εκμετάλλευση του κάθε τετραγωνικού μέτρου γης, έχει γίνει κανόνας. Δεν επικρίνω επομένως τον κύριο Χιωτάκη εάν έτσι έθεσε τις προτεραιότητές μας. Άλλωστε ως δήμαρχος και ως πολιτικός γνωρίζει τι να προτείνει και τι να αποφασίζει ώστε να παραμένει δήμαρχος για να ασκεί πολιτική.

Αναρωτιέμαι όμως, μαζί με τους αναγνώστες αυτής της στήλης, σε τι θα ωφεληθεί ο δήμος Κηφισιάς αν ενοποιηθεί με τον δήμο της Νέας Ερυθραίας πριν διαμορφώσει τις βασικές γραμμές και τους κανόνες προστασίας της ποιότητας ζωής των κατοίκων των δύο περιοχών που είναι και το πραγματικό ζητούμενο.

Εν τούτοις, στις όποιες προσθήκες ή αναθεωρήσεις του πολεοδομικού συζητιούνται στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, γίνεται μια μάλλον επιφανειακή αντιμετώπιση αυτής της ανάγκης.

Οχι πως δεν θα έπρεπε να γίνονται οι συζητήσεις αυτές για την τρέχουσα και κάθε αναθεώρηση, ακόμα και σε ετήσια βάση, εφ’οσον η διαμόρφωση της τωρινής Κηφισιάς πολύ απέχει απο τις επιταγές ενός ολοκληρωμένου και λειτουργικού πολεοδομικού προγραμματισμού, επιβάλλοντας αναπόφευκτα συνεχείς ανατροπές ή παρεμβάσεις αλλά και αλλαγές που φέρνει ο γενικότερος αστικός σχεδιασμός του ΥΠΕΧΩΔΕ.

Η όποια αναθεώρηση όμως θα έπρεπε να έχει και την γενική αποδοχή του πληθυσμού της πόλης μας διότι πρόκειται για το ουσιαστικότερο θέμα του τόπου, ισως δε το μόνο που δικαιολογεί την ύπαρξη των εκλεγμένων δημοτικών μας αρχόντων...

Αν επομένως υπήρχε απο τον δήμο ή απο την πολιτεία βαθύτερη κατανόηση της σπουδαιότητας των συγκεκριμένων αποφάσεων, θα διαμορφωνόταν ένα σύντομο φυλλάδιο με παραστατικούς χάρτες ανα περιοχή και τους γενικούς στόχους του ισχύοντος πολεοδομικού σχεδίου, επεξηγώντας επιγραμματικά τις νέες παρεμβάσεις / τροποποιήσεις.

Το απλοποιημένο αυτό σχέδιο θα μοιραζόταν σε όσους εκ των κατοίκων ή εκπροσώπων συλλόγων ήθελαν να διατυπώσουν και την δική τους άποψη ενώ με το να ενσκήψει η δημοτική αρχή σε αυτές τις προτάσεις θα διαμόρφωνε μια άλλη ποιότητα άσκησης της αυτοδιοικητικής εξουσίας.

Δεν εννοώ οτι σήμερα οι δημοτική αρχή αρνείται να ενημερώσει τον οιονδήποτε απλό δημότη όπως δεν το αρνήθηκε σε μένα και ευχαριστώ γιαυτό την αντιδήμαρχο κυρία Κοσμά... Όμως εκείνο που παρέχεται σήμερα δεν είναι φτιαγμένο και κατανοητό στον αμύητο δημότη...

Αναμφίβολα οι προτάσεις που θα διαμόρφωναν τα τοπικά συμβούλια και οι σύλλογοι όπως π.χ. ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Αλωνίων, δεν θα κάλυπταν τις απαιτήσεις υποβολής ενός πολεοδομικού διαγωνισμού του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ αλλά θα συγκέντρωναν την σοφία των κατοίκων που ζουν και αναπνέουν στην συγκεκριμένη περιοχή.

Έτσι το κάθε συμβούλιο ή σύλλογος αλλά και ο κάθε απλός δημότης θα προσέθεταν στο puzzle της προοπτικής της πόλης μας διότι την προοπτική εκφράζει ένα πολεοδομικό σχέδιο, το πως δηλαδή αύριο θα αναπτύσσονται οι δρόμοι, τα κτίρια, η αγορά και οι λοιποί επαγγελματικοί χώροι ώστε να εξυπηρετούνται οι αυξανόμενες ανάγκες των κατοίκων χωρίς η εμπορευματοποίηση να καταντήσει βραχνάς στις συνθήκες διαβίωσής τους.

Σε μια τέτοια διαδικασία κανείς δεν θα προσέδιδε στις θέσεις του άλλου χαρακτήρα θέσφατου ή αλάνθαστου αλλά ούτε και επιπόλαια θα τις απέρριπτε.

Στην περίπτωση π.χ. της πρότασης κατασκευής χώρων στάθμευσης για τις ανάγκες του υπό υπογειοποίηση σταθμού του ΗΣΑΠ, καταγράφηκαν τα ποιο αλλοπρόσαλλα επιχειρήματα με τους μεν να απορρίπτουν άμεσα την θέση των δε...

Αν όμως διατυπωθεί η συνιστάμενη των απόψεων φαίνεται καθαρά οτι επικρατεί η θέση δημιουργίας ενός υπογειοποιημένου σταθμού εφόσον ἠ επιφάνεια διαμορφωθεί σε όμορφο χώρο πρασίνου.

Και όμως το τι ειπώθηκε ενάντια σε αυτή την συγκλίνουσα θέση απο εκπροσώπους των δημοτικών μας παρατάξεων δεν περιγράφεται...
«Αν γενεί τέτοιο πράγμα θα βγούμε όλοι στους δρόμους...» καταγράφηκε απο έναν εκπρόσωπο... Στην μνήμη μου ήλθε ακαριαία το «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους, στο τίμιο λάβαρο πάντα πιστοί, στη σάλπιγγα πάλι που μας προσκαλεί...» αλλά το ίδιο γρήγορα αντιλήφθηκα ότι τα χρόνια εκείνα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί... Σήμερα τις υποθέσεις μας δεν τις κανονίζουμε με τα όπλα...

Το πάρκο έχει ανακηρυχτεί σε μοναδικό μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς απο την Εφορία Νεωτέρων Μνημείων Αττικής, κατόπιν τεκμηριωμένης μελέτης της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. και ειδικότερα του καθηγητή κ. Σαρηγιάννη, ισχυρίστηκε ο άλλος εκπρόσωπος.

Το ερώτημα, στην πρώτη εισήγηση, είναι σε ποίους δρόμους θα βγούμε να συνοδεύσουμε τον επίδοξο μικροεπαναστάτη;στους κατειλημμένους απο αυτοκίνητα λόγω έλλειψης αναγκαίων χώρων στάθμευσης; Ρώτησε ο ιδεολόγος--μικροεπαναστάτης με τι ποσότητες καυσαερίων δηλητηριάζουν την περιοχή γύρω απο το Άλσος όσοι επι ματαίω προσπαθούν να βρουν θέσεις στάθμευσης;

Όσον αφορά την περίεργη ευαισθησία για το μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς, πως δεν πρόσεξε ο κ. Σαρηγιάννης ότι το βαρέλι του Άλσους είναι στο ανατολικό τμήμα ενω o υπόγειος χώρος στάθμευσης μελετάται για το δυτικό τμήμα που είναι σχεδόν άδειο και ατημέλητο ενω εντός του Άλσους, υπάρχουν πλείστα βρωμερά παραπήγματα και κατασκευές kits που προσβάλουν κάθε αισθητική;

Να σημειωθεί δε οτι στο σημείο της ανασκαφής, μετα την ολοκλήρωση του υπόγειου σταθμού, θα μπορούσε να διαμορφωθεί ένας ενοποιημένος χώρος πρασίνου γύρω απο τον υπογειοποιημένο σταθμό του ΗΣΑΠ ο οποίος με την κατάλληλη μελέτη θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με ένα κατάλληλα διαμορφωμένο κτίριο –μουσείο για τις αρχαιότητες της Κηφισιάς. Όλα αυτά δε παρά την διεύρυνση του σημερινού χώρου πρασίνου και σε συνεργασία με τον ΗΣΑΠ που θα μπορούσε να αναλάβει εν μέρει το κόστος των κατασκευών, όπως το Μετρό της Αθήνας ανέλαβε το κόστος ανάδειξες των αρχαιοτήτων που ανακαλύφθηκαν κατά τις εκσκαφές των στοών.

Θα πρότεινα επομένως αντι να λαϊκίζουμε να προτείνουμε. Απο προτάσεις έχει ανάγκη ο τόπος μας και οχι απο λαϊκίζουσες αντιδράσεις για την πρόκληση εντυπώσεων συχνά με θολές και ακατανόητες επιδιώξεις...

Εάν τα παραπάνω ενδιαφέρουν και τον κ. Χιωτάκη, θα περιμένουμε να δημοσιοποιήσει τις θέσεις του δήμου στις βασικές παρεμβάσεις στον κέντρο της πόλης, προσδιορίζοντας με σαφήνεια οσα αφορούν το αστικό πράσινο, τους χώρους στάθμευσης και τις κυκλοφοριακές αναδιατάξεις / ρυθμίσεις σε χρονολογικά προγραμματισμένη προβολή μέχρι την ολοκλήρωσή τους.

Μόνο έτσι θα γνωρίζουν οι δημότες της Κηφισιάς τι να αναμένουν κάθε χρόνο και σε τι να ελέγξουν την δημοτική αρχή που οι ίδιοι επέλεξαν να φροντίζει και να διοικεί τα της πόλης τους.

Επιτέλους πράσινες ζώνες αντί για πράσινα άλογα...

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 28η Νοεμβρίου 2008)

Ζούμε στη χώρα της δυσπιστίας...

Ελάχιστοι συνάνθρωποί μας παίρνουν στα σοβαρά νέες ιδέες και προτάσεις που θα μας βγάλουν απο την συντήρηση του κοινωνικού μας γίγνεσθαι και θα μας δώσουν την ώθηση προς μια γονιμότερη ζωή.

Όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις που όσο και αν εμείς οι δύσπιστοι σπεύδουμε να τις κατατάξουμε στα πράσινα άλογα, εκείνες επιμένουν διοτι κάποιος επιτέλους είχε το σθένος να δει τα πράγματα με ανοικτό μυαλό και να κινηθεί με αισιοδοξία έξω απο την στασιμότητα και την απραξία των πολλών.

Πρόκειται για μια παγκόσμιας εμβέλειας πρωτοβουλία νέων ανθρώπων, απο τον Καναδά έως την νέα Ζηλανδία, που αποσκοπεί στο να διατηρήσει αλλά και να βελτιώσει το φυσικό περιβάλλον που περιβάλει τις αστικές περιοχές, διαμορφώνοντας πράσινες ζώνες (Green Belts) γύρω και μέσα σε αυτές.

Πρωτοπόρος της ιδέας υπήρξε ο Γερμανός αρχιτέκτων -- πολεοδόμος Ernst May, o οποίος κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου έδωσε νέα πνοή στην αστική ανάπτυξη με τις πρωτοποριακές ιδέες που εφάρμοσε στην ανάπλαση της πόλης της Φραγκφούρτης ενω το 1930 μετακομίζοντας με ολόκληρη την ομάδα των συνεργατών του στην Σοβιετική Ένωση, σχεδίασε για το Σταλινικό καθεστώς τις δομές της νέας Σοβιετικής πόλης.

Μετα τον 2ο ΠΠ την ιδέα ενστερνίστηκε το υπουργείο οικιστικού σχεδιασμού και ανάπτυξης της Αγγλίας υπό τον Duncan Sandys και διαμόρφωσε την ζώνη που περιβάλλει το Λονδίνο έξω απο την περιφερειακή Λεωφόρο 42/55. Το έργο στόχευε στο να οριοθετήσει την ανεξέλεγκτη οικιστική επέκταση της πόλης ώστε οι κάτοικοί της να έχουν πρόσβαση στο φυσικό περιβάλλον χωρίς να αναγκάζονται να ταξιδεύουν μεγάλες αποστάσεις.

Θα έλεγε επομένως κάποιος δημότης της Κηφισιάς, οτι οι ενέργειες του κινήματος των Green Belters να διακόπτουν την αέναη επέκταση των πόλεων με την επακόλουθη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, έρχεται «γάντι» στις αναβαθμισμένες περιβαλλοντικές ευαισθησίες μας...

Ακριβώς αυτό είδε και διαπίστωσε ως ανάγκη ο νεαρός δημοτικός σύμβουλος της Κηφισιάς Βασίλης Ξυπολυτάς και ξεκίνησε την προσπάθεια δημιουργίας της πρώτης Πράσινης Ζώνης (Green Belt) ως MKO στην Κηφισιά...

Αρκετοί θα τον θυμούνται και απο τους σπόρους του “Lathyrus Blue Ripple”, ενός αρωματικού λουλουδιού που μοίραζε πριν δυο χρόνια, προκαλώντας το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων, στις δημοτικές εκλογές του 2006.

Την περασμένη Δευτέρα, στις 24 Νοέμβριου, η Green Belt εγκαινίασε την πρωτοβουλία της σε συνεργασία με την ψυχή του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, κυρία Νίκη Γουλανδρή, το Κοινωφελές ίδρυμα Λάτση και το Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών.
Η συνάντηση ήταν λιτή όπως αρμόζει σε κινήματα και οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στο ύπαιθρο.

Αναντίρρητα δεν μπορεί να αγνοηθεί και η θεωρητική πλευρά της προσπάθειας που είναι η μελέτη των συνθηκών συμφιλίωσης του σημερινού άνθρωπου με το πράσινο και την προστασία του. Την διαμόρφωση αυτής της κουλτούρας η Green Belt την ξεκινά αναπτύσσοντας δραστηριότητες και πρωτοβουλίες εκπαιδευτικού χαρακτήρα για τους μαθητές των δημοτικών και των γυμνασίων της πόλης μας.

Αν δεν πιστέψουν και δεν αγαπήσουν την φύση τα παιδιά μας, εμείς οι μεγαλύτεροι θα συνεχίσουμε να αδιαφορούμε ενω εκείνα θα αγωνιούν όλο και συχνότερα να μας μεταπείσουν να φυλάξουμε το χαρτί ή την σακούλα του «Picnic» για να το αποθέσουμε στο πρώτο καλάθι αχρήστων που θα συναντήσουμε.

Η Green Belt ξεκινά με ένα φιλόδοξο πρόγραμμα συνεχών φυτεύσεων 60.000 δενδρυλλίων σε επιλεγμένες περιοχές της πόλης μας με φυτά που προτείνουν ειδικοί βοτανολόγοι του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας.

Στην παρουσίαση αναφέρθηκαν οι πρώτες ζώνες φύτευσης που καλύπτουν περιοχές από τα όρια της πολιτείας και της άνω Κηφισιάς μέχρι την κάτω Κηφισιά και τις Αδάμες.

Συμφωνήθηκε να ξεκινήσουν τα πρώτα φυτέματα στα μέσα Φεβρουαρίου (η ακριβής ημερομηνία θα ανακοινωθεί αργότερα) ενώ αναφέρθηκαν οι σκοποί της οργάνωσης στα δικά μας Κηφισιώτικα πλαίσια, που εκτός απο την διαμόρφωση και την διαφύλαξή ενός βελτιωμένου περιβάλλοντος ζωής θα είναι η καλλιέργεια σειράς εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και εκδοτικών ενεργειών συναφών με τους σκοπούς της Οργάνωσης, ώστε να τις ενστερνιστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι κάτοικοι της πόλης μας και να γίνουν ενεργοί συμμέτοχοι σε αυτές.

Βέβαια όλα αυτά ισως να φαντάζουν κάπως υπερβολικά σε μια πόλη που οι κάτοικοί της συνήθισαν να καταστρέφουν αιωνόβια δένδρα χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη και με την επιτροπή περιβάλλοντος, όποτε συνεδριάζει, να έχει στην ατζέντα της προτάσεις κοπής και οχι φύτευσης νέων δένδρων...

Προσωπικά δεν έχω ακόμα συναντήσει έναν συνδημότη μου που να άνοιξε πρώτος συζήτηση για την προστασία των δένδρων της Κηφισιάς ενω όποτε συμμετείχα σε συναντήσεις συλλόγων «προστασίας» της Κηφισιάς, αρκετοί ήταν εκείνοι που εμφανίσθηκαν να παραπονιούνται για το δένδρο που ενοχλεί την πρόσβασή τους σε κάποιο πεζοδρόμιο.

Το ποιο σημαντικό όμως που θα πρέπει να αποτελέσει και στοιχείο της προσπάθειας της Green Belt είναι αυτό που ανέφερε η πάντα διορατική και δραστήρια κυρία Νίκη Γουλανδρή...

Κοντή κουβέρτα κρύα πόδια...

(To ακόλουθο άθρο δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημεριδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 21/11/2008)

Το κυκλοφοριακό της κάτω Κηφισιάς είναι σαν την κοντή κουβέρτα που τραβάς για να καλύψεις το κεφάλι σου και ξεσκεπάζεις τα πόδια...

Παναγιώτης Κανακάκης – Συνεργασία Πολιτών Κηφισίας

Οι μάχες για το Κυκλοφοριακό / Πολεοδομικό της Κηφισιάς ξεκίνησαν και ας ελπίσουμε ότι θα είναι μάχες που θα φέρουν οφέλη σε όλους (Win-Win Senario) αντι να οδηγήσουν σε εμφύλιο, οπότε όλοι θα χάσουμε (Loose – Loose Senario)

Η πρώτη συζήτηση αφορούσε την κυκλοφοριακή μελέτη της περιοχής μεταξύ των οδών Μάρκου Μπότσαρη και Λύρα με την συμμετοχή δεκάδων δημοτών που δημιούργησαν το αδιαχώρητο κατα την συνεδρίαση της Πέμπτης, 30ης Οκτωβρίου, στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης μας.

Ειπώθηκε ότι πολλοί απο τους ενδιαφερόμενους «ήλθαν για καυγά αλλά έφυγαν χειροκροτώντας την εισήγηση του Δημάρχου Νίκου Χιωτάκη» που ήταν ομολογουμένως λογική και εξισορροπητική...

Ευτυχώς, όλοι αποδέχτηκαν οτι ο μελετητής κύριος Μαυρογιώργος, διαμόρφωσε την επιστημονικά τεκμηριωμένη πρότασή του χωρίς να αγνοήσει τους κατοίκους των περιοχών που θίγονται ή ωφελούνται απο τις προτεινόμενες παρεμβάσεις.

Το ξεκίνημα επομένως ήταν ένα καλό προοίμιο για αυτά που θα ακολουθήσουν ή μήπως παρασυρόμαστε σε ένα υπερβολικά αισιόδοξο σενάριο;

Να σημειωθεί οτι οι διευθετήσεις του κυκλοφοριακού, της περιοχής Λύρα - Μάρκου Μπότσαρη, ήταν προσωρινές διότι όπως ανέφερε ο κύριος Κανακάκης, με την παρομοίωση της κοντής κουβέρτας, δεν μπορείς να λύσεις αποτελεσματικά οτι επι δεκαετίες άφησες διογκωνόμενο με ημίμετρα, αγνοώντας συστηματικά τον επείγοντα χαρακτήρα αντιμετώπισης της πληθυσμιακής και της κυκλοφοριακής έκρηξης.

Ισως γιαυτό η άποψη του Δημάρχου είχε παραπάνω αξία, διότι αφού είδε τα αδιέξοδα, προτίμησε να ακολουθήσει το τρέχον ρεύμα που είναι η προστασία της αμιγούς κατοικίας στην περιοχή, αφήνοντας το παράθυρο μελλοντικών αναθεωρήσεων ανοικτό...

Αλλα αυτά επιτρέπει το κυκλοφοριακό... Σου προσφέρει πολλές εναλλακτικές μικρής κλίμακας διευθετήσεις με χαμηλό κόστος υλοποίησης.

Ασφαλώς δεν πρόκειται για παρεμβάσεις ουσίας που ανήκουν στην ευθύνη του ΥΠΕΧΩΔΕ, όπως η εκατέρωθεν διαπλάτυνση της οδού Καλυφτάκη. Σήμερα μάλλον με ατραπό ομοιάζει η οδός Καλυφτάκη, οριοθετώντας ταυτόχρονα την ατυχέστατη επιλογή της βιομηχανικής ζώνης που ποτέ δεν θα έπρεπε να είχε εγκατασταθεί εκεί αλλά είναι άλλες οι εποχές και οι νοοτροπίες που ευθύνονται γιαυτό.

Το ΥΠΕΧΩΔΕ περιέργως τηρεί σιγή ιχθύος στις κρούσεις του δημάρχου για διαπλάτυνση, σιγή ύποπτη που, για τον μη μυημένο στα τερτίπια της εξουσίας δημότη, υποκρύπτει νόθες ή και δόλιες σκέψεις...

Σε κάθε περίπτωση οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις αφορούν το σήμερα αφού δεν λαμβάνουν υπόψιν την ολοκλήρωση της λεωφόρου Κύμης, που αναμένεται να απορροφήσει σημαντικό μέρος της υπερτοπικής κυκλοφορίας, ούτε την προβλεπόμενη βύθιση του σταθμού του ΗΣΑΠ, έργου μεγάλης σημασίας για τις συνολικές κυκλοφοριακές διευθετήσεις της Κηφισιάς.

Οι συζητήσεις που θα ακολουθήσουν είναι πιθανό να γίνουν σε τεταμένο κλίμα, ιδιαίτερα όταν θα εμφανισθούν τα αιτήματα «της μεζονετούλας των παιδιών...» που γίνεται πιθανά ανέφικτη απο μειούμενους ή διατηρούμενους συντελεστές δόμησης...

Αναμφίβολα, όλοι για μια μαιζονετούλα παλεύουν, ο καθένας για τις ανάγκες του, και όλοι έχουν λόγους να πιέζουν για την «αναβάθμιση» των όρων δόμησης που θα φέρουν τους συντελεστές στα δικά τους μέτρα...

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως ένα πράγμα:

Οι δυσκολίες που θα εμφανιστούν δεν θα προέλθουν απο τους μεμονωμένους ιδιοκτήτες για τους οποίους η εφαρμογή των συνεπειών της όποιας παράβλεψης είναι θέμα αυστηροποίησης των ελέγχων της τοπικής πολεοδομίας.

Οι δυσκολίες θα προέλθουν απο τα διασυνδεμένα συμφέροντα που βλέπουν τις οριοθετήσεις και τις βελτιώσεις του πολεοδομικού ως εμπόδιο στα κυνικά συμφέροντά τους.

Ο κυνισμός των συμφερόντων ακολουθεί χρόνια τώρα στην περιοχή μας την πεπατημένη της καμένης γής...

Εκμεταλλεύεται την κἀθε περιοχή όσο δεν έχουν ακόμα γίνει αντιληπτές οι ζημιές της υποσχεθείσας ανάπτυξης ενώ όταν αυτές γίνουν προφανείς εκείνα διαπραγματεύονται την επόμενη δήθεν ανάπτυξη...

Ναι αγαπητοί μου συνδημότες, οι εργολάβοι δεν ενδιαφέρονται για την καμένη γη που αφήνουν πίσω αλλα για το παρθένο έδαφος μπροστά που θα προσφέρει νέες διαστάσεις στον εκμεταλλευτικό κυνισμό τους.

Οι εκτρωματικές παρεμβάσεις τους στην πόλη μας και γενικότερα στο Αττικό λεκανοπέδιο είναι αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης πορείας προς την πολεοδομική υπανάπτυξη...

Όσοι έχουν την παραμικρή αμφιβολία για την αποκρουστική εικόνα της ευρύτερης περιοχής, ας ανοίξουν τον υπολογιστή τους στο Google Earth και ας θαυμάσουν τα κάλλη του λεκανοπεδίου απο ψηλά... Μετα ας κάνουν το ίδιο και για την Πόλη, την Κωνσταντινούπολη και θα νιώσουν ένα σφίξιμο στο στομάχι απο την ακραία διαφορά... διοτι θα καταλάβουν οτι αυτοί που εμείς βλέπουμε υποτιμητικά σεβάστηκαν την Πόλη τους και τον πολιτισμό τους.

Η Κηφισιά μας, με τους ρυθμούς που τρέχουν τα αναπτυξιακά σχέδια των κεφαλαιούχων και οχι αποκλειστικά των εργολαβων, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε συνθήκες όπως εκείνες στην παιδική ταινία Wally-e με τον έντονο οικολογικό προβληματισμό.

Οχι αγαπητοί μου δεν θα πρέπει να γίνει οτι απέμεινε απο την Κηφισιά προέκταση της Αθηναϊκής οικιστικής χαβούζας.

Δεν θα πρέπει να αγοράζονται διαμερίσματα και μεζονέτες επειδή υπάρχει ακόμα πράσινο στο διπλανό οικόπεδο μόνο που και εκείνου η σειρά θα έλθει με το συνακόλουθο αδιέξοδο...

Το πολεοδομικό της πόλης μας και οι όποιες αναθεωρήσεις είναι μεν αναγκαίες σε αρκετά σημεία αλλά δεν ανοίγουν τον δρόμο για την πόλη του μέλλοντος με τα στοιχεία της διατηρισιμότητας (sustainability).

Σε μία εποχή που οι ευρωπαίοι πολεοδόμοι αναθεωρούν εκ βάθρων τις πόλεις απομεινάρια της βιομηχανικής επανάστασης στηρίζοντας το κοινωνικό στοιχείο της γειτνίασης των ανθρώπων, εμείς παραμένουμε οπαδοί της ψυχρής και αδιέξοδης ανάπτυξης πόλεων όπως αυτές πού ήδη εγκαταλείφθηκαν και σαπίζουν στην αμερικανική ήπειρο...

Επικεντρωνόμαστε στην διάνοιξη του τυχαίου δρόμου ή στο αν θα πρέπει να επεκταθεί το σχέδιο πόλης κατά μερικά στρέμματα γής και δεν βλέπουμε το μετα, δεν βλέπουμε το που θέλουμε να πάμε διοτι δεν έχουμε το παραμικρό όραμα για το πως θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι στην κοινωνία μας...

Δυστυχώς δεν θα σωθούμε από τις όποιες μικροπαρεμβάσεις και αναθεωρήσεις του γενικού πολεοδομικού σχεδίου της πόλης μας, ιδιαίτερα μετά τις επιπτώσεις της τρέχουσας χρηματοοικονομικής κρίσης, που θα γίνονται ολοένα και δυσμενέστερες απο τα χαρακτηριστικά μιας ανάπτυξης γεμάτης εχθρότητα προς τον άνθρωπο και τις πραγματικές ανάγκες του.

Σήμερα, η πολεοδομική ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσωπο θα πρέπει να είναι περισσότερο απο ποτέ η επιδίωξη μας, ο μοναδικός ισως στόχος της κοινωνίας μας και ασφαλώς της ποιο δικής μας, της Κηφισιώτικης

Η κοινωνία δεν είναι τυρί ώστε η μούχλα να βρίσκεται μόνο στο άλλο κομμάτι...

(Η επιστολή αυτή αυτή στάλθηκε στο ΠΑΣΟΚ την 21 Νοεμβρίου 2008)

Κύριοι του ΠΑΣΟΚ,

Παρά τα οσα ανατριχιαστικά βλέπουμε, ακούμε και ζούμε, συνεχίζετε την προσφιλή σας τακτική του πολιτικαντισμού με παρεμβάσεις ακόμα και του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, κυρίου Γιώργου Παπανδρέου, που δεν προσφέρουν την εικόνα που χρειάζεται ένα σύγχρονο πολιτικό κόμμα.

Τα περί Βατοπεδίου αποτελούν πραγματική κατάντια της πολιτικής μας ζωής που επιχειρείτε μετά μανίας να μας πείσετε οτι δεν αγγίζουν το ΠΑΣΟΚ λες και η κοινωνία μας είναι τυρί που διατίθεται σε φέτες και το μουχλιασμένο βρίσκεται στο άλλο κομμάτι...

Η πολιτική αθλιότητα που χαρακτηρίζει όλον τον σημερινό πολιτικό κόσμο (έστω και αν ο πρώην Πρωθυπουργός κύριος Σημίτης ήταν κατά γενική αποδοχή προσωπικά καθαρός) δεν θα αντιμετωπιστεί με το να κόβουμε το κομμάτι με τη μούχλα ή να το βάφουμε μπλέ ενω το δικό μας πράσινο αλλά με το να φροντίσουμε να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε το τυρί να μην μουχλιάζει σε κανένα σημείο του...

Σαφέστατα στο Βατοπέδιο έχετε πολυ μικρή εμπλοκή και επομένως ελάχιστες ευθύνες...

Όμως τα εικονίσματα τα διατηρήσατε στα σχολεία μικτής φοίτησης παρά το οτι στην Ελλάδα έχουμε πλέον 1.5 εκ Μουσουλμάνους... και στα δικαστήρια διατηρήσατε τον θρησκευτικό ΟΡΚΟ.

Θεωρείτε οτι η αθλιότης του Βατοπεδίου διαφέρει απο το όποιο δικό σας παραστράτημα αλλά στους δεσποτάδες σκύβετε και φιλάτε τα λέρα χέρια, έτοιμοι να πάτε στο επόμενο στάδιο της "ιεράς συναλλαγής..."

Τις φυλακές τις αφήσατε σε τέτοια αθλιότατα που μόνο κτήνη εκφράζουν αλλά εσείς είστε καθώς πρέπει πολιτικοί που εκπροσωπούν σήμερα την κυρίαρχη αντιπολίτευση και αύριο την κυβερνηση... Πως δέχεστε τον τίτλο του κτηνάνθρωπου. ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ τον δέχεστε εκ των πραγμάτων και εκ των συνθηκών που διατηρήθηκαν στις μέρες σας στις φυλακές... και συνεχιζονται σήμερα...

Δείτε εδώ:

http://www.hmpaltcourse.co.uk/index.htm

πως θα έπρεπε να είναι οι φυλακές ενός πολιτισμένου κράτους και ντραπείτε... ντραπείτε χωρίς ελαφρυντικά...

Είδατε τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο να έρχεται στην Αθήνα για να υπερασπιστεί τα χρυσόβουλα και παρά το οτι θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός στο πρόσωπό του, όπως και σε κάθε θρησκευτικό ηγέτη, εσείς ποιήσατε την νήσσαν για το γεγονός της επίσκεψης, χάβοντας το παραμύθι των δήθεν προβλημάτων που θα δημιουργήσει η κατάργηση της αποδοχής της εγκυρότητας των χρυσόβουλων συμβάσεων.

Ω ποια εκκλησιαστική χυδαιότης...

Ω ποία αντιχριστιανική συμπεριφορά...

Ω ποιος πολιτικός φαρισαϊσμός...

Αλλα ας έλθω στον πυρήνα του θέματος.

Αντι να το εκφράσω εγώ θεωρώ αποτελεσματικότερο να μελετήσετε εσείς το πως σκέπτεται ο ηγέτης της Ρωσίας, ο Πούτιν.

Δείτε τι λεει και τι επιδιώκει για την μεγάλη χώρα του στο σύντομο σημείωμα που ακολουθεί.

Είναι ακριβώς αυτή η συμπεριφορά που κάνει τους Ρώσους να κλαίνε όταν του σφίγγουν το χέρι...

Μέχρις ότου το καταφέρετε και εσείς αυτό, μέχρις ότου το καταφέρει αυτό ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν έχετε πολιτική και δεν έχουμε άξιους να μας κυβερνήσουν...

Μην αυταπατάστε...

Το όποιο πραγματικό προβάδισμα θα το κερδίσετε με έμπνευση και όραμα διαφορετικά θα γελοιοποιηθείτε στις πρώτες κιόλας ημέρες που θα αναλάβετε την εξουσία.

Ως απλός άνθρωπος είμαι εδώ για να βοηθήσω αλλά μόνον εάν αποκτήσετε όραμα για το μέλλον της χώρας και μόνον εάν αυτό το όραμα με κάνει να δακρύσω...

Φτιάχτε το...

ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Οικονομολόγος - Επιχειρησιακός ερευνητής
(+30) 6932 288185
http://www.bazioto.blogspot.com/


«Η Ρωσία δεν θα ξαναζήσει την κρίση του 1998»

Tου ανταποκριτή μας στη Μόσχα Αχιλλέα Πατσούκα

Ανατρέποντας για μια ακόμα φορά όλες τις προβλέψεις που τον ήθελαν να επικεντρώνει την ομιλία του στο πολιτικό μέλλον της Ρωσίας και ιδιαιτέρως στο δικό του και να εγκαταλείπει την πρωθυπουργία αφήνοντας την καυτή πατάτα της οικονομικής κρίσης στον Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Απευθυνόμενος προς τα μέλη της «Ενιαίας Ρωσίας», ο Ρώσος πρωθυπουργός, μιλώντας με τον αέρα του ανθρώπου στις πλάτες του οποίου ακουμπούν οι μοίρες των 150 εκατομμυρίων Ρώσων, υποσχέθηκε πως τόσο ο ίδιος όσο και τα μέλη της κυβέρνησής του θα δώσουν σκληρή μάχη προκειμένου οι Ρώσοι να μην ξαναζήσουν τις μαύρες ημέρες των οικονομικών κρίσεων του 1991 και του 1998.

Συγκεκριμένα, ο Πούτιν τόνισε πως η κυβέρνηση θα πράξει οτιδήποτε περνάει από το χέρι της προκειμένου οι «κατακλυσμοί» και τα προβλήματα του παρελθόντος να μην επιστρέψουν στη χώρα. Με τον υπουργό Οικονομικών Αλεξέι Κούντριν να υποστηρίζει πως η προσεχής χρονιά θα σημάνει το αποκορύφωμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, με τη ρωσική οικονομία να καλείται να αντιμετωπίσει τη δυσκολότερη κρίση ύστερα από εκείνη του 1998, η οποία είχε οδηγήσει στην κατάρρευση του αποταμιευτικού συστήματος και με τους ζωτικούς τομείς της οικονομίας, όπως είναι τα μεταλλεύματα, το σιτάρι και τα χημικά προϊόντα να κατρακυλούν, επανακάμπτοντας το 2010, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε δέσμη μέτρων.

Ο Ρώσος πρωθυπουργός υποστήριξε πως η στρατηγική της χώρας, που έχει ορίζοντα το 2020, δεν θα διακοπεί. Ο ρόλος της Ρωσίας ως μιας εκ των ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου θα συνεχιστεί όπως και η αύξηση του ΑΕΠ. Βασικό μέλημα του οικονομικού επιτελείου είναι η προσπάθεια να αυξηθεί η ποιότητα εργασίας και να συνεχιστεί η ανάπτυξη στον τραπεζικό, τον ενεργειακό, τον αγροτικό τομέα και στις μεταφορές. Βλέποντας μακρύτερα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν τόνισε πως η χώρα μπορεί στο τέλος να βγει κερδισμένη από την κρίση αρκεί να την εκμεταλλευτεί αναδεικνύοντας την οικονομία.

Ο τομέας της ενέργειας, ο οποίος αποτελεί τη βάση της ρωσικής οικονομίας, θα υποστηριχθεί με όλα τα μέσα. Παράλληλα, ο Ρώσος πρωθυπουργός υπενθύμισε πως τα έσοδα των προηγούμενων ετών από τη βιομηχανία πετρελαίου υπήρξαν πολύτιμα, καθώς αυτά δώρισαν στη ρωσική οικονομία το προνόμιο των ελιγμών. Για τον λόγο αυτό, υποστήριξε πως απαιτείται η διοχέτευση επιπλέον πόρων στη βιομηχανία αυτή προκειμένου να διεξαχθούν έρευνες για την ανάπτυξη νέων αποθεμάτων.

Μια άλλη ανησυχία που επιχείρησε να κατευνάσει ήταν το ενδεχόμενο η αμυντική βιομηχανία αλλά και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να δεχτούν παράπλευρες απώλειες. Για τον αμυντικό τομέα δεσμεύτηκε πως την περίοδο 2009–2010 θα ενισχυθεί με 1,4 δισ. ευρώ και αντιστοίχως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις με 865 εκατ. ευρώ. Το παρών στο συνέδριο έδωσε και ο πρόεδρος της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο οποίος αφού ευχαρίστησε τους βουλευτές και τα μέλη του κόμματος, στο οποίο σημειωτέον δεν είναι μέλος, για τη βοήθειά τους στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής, δήλωσε πως πρωταρχικό μέλημά του είναι να ξεπεραστούν οι οικονομικές συμπληγάδες.

Το ποδήλατο και η αλυσίδα...

(To ακόλουθο άθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 14/11/2008)

Η κατάσταση στις σημερινές χρηματαγορές είναι σαν το ποδήλατο που του έφυγε η αλυσίδα... κάποιος πρέπει να λερώσει τα χέρια του για να την ξαναβάλει στην θέση της για να μη ποδηλατούμε στο αέρα...

Τόμπιας Λέφκοβιτς, Στρατηγικός αναλυτής της Citi.

Πράγματι το Αμερικανικό Πρόγραμμα Ανακούφισης Προβληματικών Ενεργητικών (Troubled Asset Relief Program –TARP), το βρετανικό Μπράουν και όσα άλλα παρεμφερή διαμορφώθηκαν για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη ρευστότητας που δημιούργησε η χρηματοοικονομική κρίση από τις παρενέργειες της μη εξυπηρέτησης των στεγαστικών δανείων, είναι οι αλυσίδες στους τροχούς των ποδηλάτων των αντίστοιχων οικονομιών για να μην γυρίζουν τα πετάλια των δραστηριοτήτων τους στον αέρα...

Εκείνο όμως που δεν έχει γίνει απόλυτα κατανοητό είναι ότι η κρίση αυτή των στεγαστικών δανείων είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου μιας πολυ μεγαλύτερης ακαταστασίας που δημιουργήθηκε λόγω της υπερανάπτυξης και μάλιστα των ΗΠΑ εις βάρος των Ευρωπαίων και ποιο πρόσφατα των Κινέζων.

Με δανεικά διατηρούσε την ευμάρειά της η συντριπτική πλειοψηφία του Αμερικανικού λαού, δανεικά που πρέπει να επιστρέψει και το ερώτημα είναι που θα τα εύρει για να τα επιστρέψει.

Μα θα πείτε, αν δεν μπορούν να τα εύρουν οι Αμερικανοί πολίτες τι θα γίνει με μας τους Ευρωπαίους και ειδικότερα με μας τους Έλληνες...

Ως χώρα είναι γνωστό ότι έχουμε υπερδανειστεί όσο και οι υπερδανεισμένοι Αμερικανοί αλλά διαφέρουμε απο εκείνους στο οτι εμείς δεν ελέγχουμε το νόμισμά μας.

Οχι πως αυτό θα μας έσωνε, σώνει και καλά, αλλά θα μας επέτρεπε κάποια ευελιξία. Επιπλέον, όσο διαρκεί η πίστη στο δολάριο, οι Αμερικανοί δεν σταματούν να το φορτώνουν προς «πάσαν χρήσην και πάσαν μαλακίαν» διότι κάνει ακόμα καλό...

Εμείς όμως, στην Ελλαδίτσα μας, είμαστε υποχρεωμένοι «να υπακούομεν εις τας διαταγάς και εις τας συμφωνίας...» Οχι, μη με παρεξηγήσετε..., δεν επηρεάσθηκα απο κανένα πραξικοπηματικό ανακοινωθέν καμίας επταετίας αλλά απο μια αλήθεια που όμως θεωρώ πολυ ποιο σκληρή απο τις επιταγές των συνταγματαρχών...

Θέλαμε δε θέλαμε, όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι αποφασίσαμε μία μέρα να φτιάξουμε ομάδα... να παύσουμε να είμαστε «του κλότσου και του μπάτσου» για τους Αμερικάνους... και επιτέλους την φτιάξαμε μόνο που οι κανόνες της δεν φτιάχτηκαν για μας τους Ελληναράδες αλλά για τον μέσο Ευρωπαίο, τον μέσο εργατικό Ευρωπαίο, τον μέσο συνειδητοποιημένο Ευρωπαίο που έχει διαμορφώσει κανόνες στη ζωή του και δεν επαφίεται κάθε τόσο στο «ἑχει ο Θεός...»

Διότι, για να είμαι ειλικρινής, τελευταία και ειδικότερα μετά τις διαπιστώσεις του υπερελλείμματος σύμφωνα με το σύμφωνο σταθερότητας του Μάαστριχ, ο Θεός έπαυσε «να έχει» οτιδήποτε για την Ελλάδα και μας έβαλε στην λίστα των μη προσφιλών του δημιουργημάτων...

Όμως επειδή κατόπιν δεύτερης σκέψης μας λυπήθηκε, πάντα λυπάται για τις εκτροπές των δημιουργημάτων του ο Θεός, μας έδωσε μια ανάσα και αυτή ονομάστηκε «προγαμιαίο συμβόλαιο Κράτους και Τραπεζών», ή το δικό μας σχέδιο TARP ή Πόλσον ή Μπράουν ή όπως αλλιώς διευκολύνεστε να το πείτε.

Όλοι ανακουφιστήκαμε με την επιείκεια του δημιουργού μας διότι εμείς, οι πολύ κάτω του μέσου όρου Ευρωπαίοι, θα τα βρίσκαμε πραγματικά σκούρα... και ενώ είχαμε αρχίσει να χαμογελάμε με το Χρηματιστήριο μας να ρίχνει βολές κατ’ ευθείαν στον ουρανό, λες και είχαμε δεχθεί επίθεση απο κάποια ανεξήγητη δύναμη..., έσκασε η βόμβα !

Ναι βόμβα μεγατόνων ήταν και έσκασε τόσο αναπάντεχα όσο για τους περισσότερους η χρηματοοικονομική φούσκα που είχε προηγηθεί, διότι ποιος ανέμενε τέτοια επίδειξη αλαζονείας από τους τραπεζίτες μας...

Ναι καλά διαβάσατε, απο αλλού το περιμέναμε και απο αλλού μας ήλθε το κακό...

Μέχρι χθες οι τραπεζίτες μας έτρεχαν όπως - όπως να κουρνιάξουν στην ζεστή κρατική αγκαλιά και ο Υπουργός οικονομικών μας, αν δεν είχε δεχθεί την πρόνοια του Θεού που του επέτρεπε την υπερχρέωση χωρίς να παραβιαστεί το σύμφωνο σταθερότητας, θα είχε χάσει όλα του τα μαλλιά και ακόμα περισσότερα... στην προσπάθειά του να ζεστάνει τους νιόφερτους νεοσσούς.

Τώρα όμως αναρωτιέται αν αυτοί που τον έβλεπαν ως μητέρα δεν του ετοίμαζαν κάποιο κακόγουστο αστείο... διότι μόνο με αστείο μπορεί να παρομοιαστεί το αποτράβηγμα τους ενός τραπεζίτη μετά τον άλλο απο την κρατική αγκαλιά «δια λόγους υπερτέρας σκοπιμότητας» (διαβάζεται και «δια λόγους απολύτου ιδιοτέλειας») αφού οι κύριοι τραπεζίτες δεν θα τσέπωναν τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρω των ετησίων αποζημιώσεών τους ως αναγνώριση της επιτυχούς αφαίμαξης των οικονομιών των φτωχών δανειοληπτών...

Θα ακούσατε ασφαλώς οτι από μια μόνο Ελληνική Τράπεζα μοιράστηκαν ως επιστέγασμα των επιτυχιών των 8 ανώτατων στελεχών της, 20 εκατομμύρια ευρω... Ναι σε μια μόνο χρονιά και επιπλέον της μισθολογικής τους αποζημίωσης, «οι 8 κύριοι με τα γκρίζα» εισέπραξαν € 2.5 εκ έκαστος...

Και να πει κανείς οτι είναι συνήθης στις Ελληνικές τράπεζες η κατοχή κορυφαίων περγαμηνών στα χρηματοοικομικά, όπως συμβαίνει με τα στελέχη των ξένων τραπεζών, να παει στο καλό και αυτή η πρόκληση αλλά εδώ είναι γνωστό οτι οι κορυφαίες αυτές αναρριχήσεις γίνονται με κομματικά, συνδικαλιστικά και άλλα μη αξιοκρατικά κριτήρια...

Και δεν μας φτάνει αυτή η αναίδεια, δεν μας φτάνει το γεγονός ότι ξαφνικά ο ένας μετά τον άλλο οι τραπεζίτες μας δηλώνουν επάρκεια διαθεσίμων και επομένως ικανή ρευστότητα για να συνεχίσουν ακηδεμόνευτοι το έργο τους, επωμισθήκαμε και μια άβουλη κυβέρνηση που ενω βλέπει το θράσος των τραπεζιτών να γιγαντώνεται, παει γυρεύοντας να γελοιοποιηθεί από την απρόσμενη αλαζονεία τους, περιορίζοντας τις πρωτοβουλίες της στο άλλαγμα των αλυσίδων των ποδηλάτων τους, για να μη λερώσουν εκείνοι τα χέρια τους...

Υπό αυτές τις συνθήκες, αν και εκτός αρχικού σχεδιασμού, είναι πλέον αναγκαίο να προωθηθεί απο την κυβέρνηση μία εναλλακτική λύση που θα παρακάμψει χωρίς να αντιταχθεί στους ιδιώτες τραπεζίτες.

Θα απαιτηθεί η εν τάχει δημιουργία μιας νέας Τράπεζας Ανασυγκρότησης, στα πρότυπα της RFC του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, απαλλαγμένης απο τις «ασθένειες» της ΕΤΒΑ, που θα φέρει με επάρκεια τον άρτο στα στόματα των πεινασμένων και την ρευστότητα στις στεγνές μετρητών παραγωγικές δραστηριότητες των επιχειρήσεων, με κριτήρια που δεν θα εξαρτώνται απο την άποψη ή την επιθυμία του κάθε ιδιώτη τραπεζίτη και δη εκείνων που στερούνται της αναγκαίας τραπεζικής ευρυμάθειας ή χρηστότητας.

Περί χρηματοδότης των Υγιών επιχειρήσεων...

Η Ελλάδα δεν θα συνέλθει απο την υποστήριξη των "υγειών" μικρομεσαίων επιχειρήσεων διότι υγιείς επιχειρήσεις είναι και τα πορνεία... αλλα απο την υποστήριξη των "υγιών" παραγωγικών επιχειρήσεων σε νέους τομείς ανάπτυξης και τεχνολογίας...

Αλλα ας δούμε κάποια πράγματα γύρω απο τις "υγιείς" Ελληνικές επιχειρήσεις διότι διαφορετικά θα δυσκολευτούμε πολύ με τον ορισμό...

Οι υγιείς επιχειρήσεις στη χώρα μας είναι ελάχιστες ενώ με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όλες σχεδόν οι Ελληνικές επιχειρήσεις θα έπρεπε να κλείσουν και να εισάγουμε τα πάντα από το εξωτερικό...

Είναι επομένως θέμα επιβίωσης και κυβερνητικής στρατηγικής που συναρτάται με την ικανότητα του λαού μας να διατηρεί την ψευδαίσθηση της ανάπτυξης, που κάνει τους ιθύνοντες να ομιλούν περί υγιών Ελληνικών επιχειρήσεων.

Αν κάποιος ασχοληθεί με τα οικονομικά και οχι με τις τραγελαφικές οντότητες που διαμορφώνει η λογιστική, θα διαπιστώσει οτι τα κέρδη αποτελούν ψευδεπίγραφη καταχώρηση στα βιβλία των επιχειρήσεων και δεν αφορούν την πραγματική τους κατάσταση.

Μια μικρή εικόνα του τι σημαίνει λογιστική καταχώρηση και κατ’ επέκταση άποψη περί υγείας των επιχειρήσεων παίρνει κάποιος όταν προσέξει τα περιεχόμενα του άρθρου 39 των Δ.Λ.Π. περί ευέλικτων αξιών... που σχετίζεται και με την σημερινή χρηματοοικονομική κρίση.

Η ελληνική λογιστική παραμένει υποχείριο μιας ημιμαθούς νομενκλατούρας λογιστών που αρνούνται τους νέους τρόπους προσδιορισμού και αξιολόγησης των επιτευγμάτων μιας επιχειρηματικής πρωτοβουλίας που κρίνεται μόνο βάσει του παραγόμενου πλούτου, ανεξάρτητα της μορφής που παίρνει στις λογιστικές εγγραφές (κέρδος ή περιουσία)

Πέρα όμως απο την οικονομική θεώρηση επείγει να αντιληφθούμε οτι με υγιείς εμπορικές επιχειρήσεις πάμε χειρότερα απο ότι με μη υγιείς εμπορικές επιχειρήσεις διοτι αυτές κατά κόρον εισάγουν βάζοντάς μας καθημερινά βαθύτερα στα ελλείμματα...

Με ελλείμματα δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πάρουμε ανάσα...

Αν όμως δούμε την καινοτομική τεχνολογία ως το πεδίο στο οποίο μπορούμε να ρίξουμε όλα μας τα λεφτά... ΝΑΙ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ..., ακόμα και αν αποτύχουμε θα έχουμε περισσότερη επιτυχία απο το καταστροφικό εμπόριο εισαγομένων προιόντων απο υγιείς επιχειρήσεις...

Συμπερασματικά:

Καλύτερα να χρηματοδοτηθούν μη υγιείς επιχειρήσεις σε αναπτυξιακούς τομείς, μικρότερη θα είναι η ζημιά απο αυτές, παρά σε υγιείς εισαγωγικές / εμπορικές επιχειρήσεις που μας στέλνουν στον πάτο του πηγαδιού χωρίς ελπίδα να βγούμε ποτέ στην επιφάνεια...

Περί «Χρυσοβούλου» αθλιότητος...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στις «επιστολές αναγνωστών» στο Βήμα της 7ης Νοεμβρίου 2008)

Κύριε Διευθυντά,

Όσο και αν σέβομαι τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, κυρίως για την ευρύτητα της καλλιέργειάς του, θα πρέπει να θυμίσω οτι οι αντίστοιχοι Πατριάρχες επι τουρκοκρατίας μάλλον θλιβεροί διεκπεραιωτές των Τουρκικών θελημάτων υπήρξαν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων...

Αυτή η απαθλιωτική εικόνα των «Βυζαντινών» υπολειμμάτων που τόσο εχθρεύονταν την Ελληνική φυλή, τα Ελληνικά γράμματα και γενικότερα τον Ελληνισμό συνεχίζει να δημιουργεί θλίψη και οργή...

Οι χρυσόβουλες εγγυήσεις ήταν μέρος της έξυπνης Τουρκικής Πολιτικής να κρατά τους υποτακτικούς της εν ηρεμία και να κυβερνά μέσω της εκκλησίας τους λαούς της βαλκανικής...

Επομένως, η οποιαδήποτε αναφορά στα χρυσόβουλα της εποχής εκείνης προκαλεί την χειρότερη των εντυπώσεων και όταν αυτή η αναφορά γίνεται απο έναν σοβαρό ιεράρχη, η απαξίωση που μεταφέρεται στο πρόσωπό του είναι ακόμα μεγαλύτερη...

Καλά θα κάνει επομένως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος να επανεξετάσει οχι μόνο την ουσία αλλά και το ίδιο το σχόλιό του περί δήθεν σεβασμού των χρυσόβουλων απο τους κατακτητές μας..., με το οποίο προκάλεσε ανεπανόρθωτα εις βάρος του το δημόσιο αίσθημα των ελεύθερων Ελλήνων διότι Έλληνες αυτοκαλούνται πολλοί πλην όμως οι μη σεβόμενοι τον Ελληνικό πολιτισμό ουδεμία σχέσην έχουν με τον Ελληνισμό...

«Γνωρίζοντας την Αμερική»

Λίγα λόγια για τις άθλιες γενικεύσεις οτι η Αμερική είναι τάχα ο κακός δαίμονας του κόσμου με αφορμή το άρθρο του κύριου Μανδραβέλη (της 8/11/2008 στην Καθημερινή) «Γνωρίζοντας την Αμερική»

Οχι κύριε Μανδραβέλη, δεν μισούμε την Αμερική και δεν βλασφημούμε την ώρα και την στιγμή της 4ης Ιουλίου 1776 που υπογράφτηκε αυτή η Διακήρυξη, το αντίθετο μάλιστα...

Διότι η διακήρυξη αυτή αφορά τον κάθε ελεύθερο άνθρωπο και είναι δείγμα σκέψης και γραφής του τι σημαίνει ελευθερία...

Όσον αφορά το τι λέγεται στη χώρα μας, αυτό δεν λέγεται απο τους πολλούς αλλά απο τους ελάχιστους, τους ψευτοαριστερούς για την ακρίβεια, διότι οι γνήσιοι αριστεροί είναι δυστυχώς ελαχιστότατοι.

Δεν είναι αριστερή η κυρία Παπαρήγα, κύριε Μανδραβέλη αλλά καπηλεύτρια του αριστερισμού, μια εκμεταλλεύτρια της προσμονής απλών ανθρώπων που πιστεύουν στο όνειρο μιάς καλλίτερης ζωής...

Αν υπήρχε έστω και το ελάχιστο στοιχείο ενδιαφέροντος απο την θρασύτατη αυτή κυρία για τους φτωχούς ή το δίκιο του εργάτη, θα είχε κατέβει πέρυσι με τις φωτιές να παλέψει στα μέτωπα και να κτίσει, έστω συμβολικά με μερικούς εργάτες / τεχνίτες, μερικά σπίτια με εθελοντική εργασία και ερανική συνδρομή.

Όμως καθόταν στον Περισσό εκστομίζοντας ανοησιολογίες που προσέβαλαν και τον ρόλο / θέση της και την παράταξή της...

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό... Θα μπορούσα μετά βεβαιότητας να σας στείλω κατάλογο της καπηλείας της έννοιας του αριστερισμού απο την κυρία αυτή αλλά δεν είναι του παρόντος...

Να σημειώσω όμως ότι η κυρία αυτή «τοποθετήθηκε» στην θέση της «Γραμματέως της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ» και παραμένει για πάρα πολλά χρόνια χωρίς διαφανείς εκλογικές διαδικασίες παρά με μαϊμού (μιλημένες) εσωεκλογικές διαδικασίες...

Δυστυχώς το ΚΚΕ όζει απο αδιαφάνεια...

Να μη διαφεύγει της προσοχής κανενός ότι οι χρηματοδότες του είναι καπιταλιστές που το θέλουν ζωντανό για να παίζουν «μπάλα» με τις εκάστοτε δεξιές κυβερνήσεις... Το θέλουν ως μοχλό πίεσης δηλαδή των δικών τους συμφερόντων...

Το ΚΚΕ κύριε Μανδραβέλη και οι αθώοι εν πολλοίς υποστηρικτές του, είναι τα όργανα της δεξιάς σε βαθμό που δεν φαντάζονται...

Έτσι εξηγείται το οτι βγήκε η κυρία Παπαρήγα απο τα ρούχα της στην Βουλή και μίλησε για ξύλο... Η αλήθεια πονά όσο τίποτα άλλο...

Όσον αφορά το απόκομμα του ΚΚΕ εσωτ. (Νυν ΣΥΡΙΖΑ ή συνασπισμού του συνασπισμού... ) του αξιόλογου διανοητή και πολιτικού Κύρκου, αφέθηκε στους τυχοδιώκτες διαδόχους του (βλέπε Κωνσταντόπουλο, Δαμανάκη και λοιπούς) και κατέστη ο περίγελος κάθε μη ψευτοαριστεριστή και σκεπτόμενου ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Ιδρυτή του, του Κύρκου...

Τι να σχολιάσεις όταν αυτό που σχολιάζεις αξίζει λιγότερο απο το μέσο που αποτυπώνεται... Αν απομένει σεβασμός, αυτός ανήκει σε όσους δεν ήξεραν και δεν ρώτησαν για το ποιόν και την ρίζα των ενωμένων δυνάμεων του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτούς δηλαδή που παρασύρθηκαν απο άγνοια, αντίδραση ή απελπισία και όχι απο σκοπιμότητα.

Αυτοί λοιπόν οι αριστεροί, ακόμα και αν μισούνε την Αμερική και τις ελευθερίες που εκφράζει ο φιλελευθερισμός της, είναι αδιάφοροι στους σκεπτόμενους ανθρώπους.

Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι η σημερινή Αμερική στερείται πολλών κακών, πολλών νόθων στοιχείων, που προστέθηκαν με τον χρόνο, αλλά και πολύ υπεροψία, την υπεροψία της σύγχρονης Ρώμης...

Όμως οι επικριτές της σύγχρονης Ρὠμης ας εντρυφήσουν πρώτα στην μελέτη της αρχαίας και αφού μείνουν έκπληκτοι απο τις ομοιότητες... ας ξεχωρίσουν το σκάρτο απο το προοδευτικό και την κομματική επιταγή απο την φιλελεύθερη αλήθεια, την μοναδική ισως αλήθεια, πριν προβούν σε άθλιες γενικεύσεις οτι η Αμερική είναι τάχα ο κακός δαίμονας του κόσμου.

Το τρένο και το ντουλάπι με τους σκελετούς

Η επιστολή που ακολουθεί στάλθηκε στον Μιμη Ανδρουλάκη επ ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου του με τον αινιγματικό τίτλο «ΛΕΥΚΟ ΚΟΤΣΥΦΙ, blue tree, ΜΑΥΡΟ ΚΑΡΑΒΙ».

Αγαπητέ Μιμη,

Περιμένω να διαβάσω το νεο σου βιβλίο:
«ΛΕΥΚΟ ΚΟΤΣΥΦΙ, blue tree, ΜΑΥΡΟ ΚΑΡΑΒΙ»

Όμως ας αρχίσω την κριτική απο τα «προκαταρκτικά...» όπως θα έλεγες εσύ στο ξεκίνημα μιας σχέσης...

Εξέδωσες ένα νεο βιβλίο στο οποίο καταπιάνεσαι με κάτι πρωτοποριακό για τα Ελληνικά δεδομένα αλλά ακόμα και τα διεθνή...

Το τραπεζικό σύστημα είναι μια «no go area» και τα οσα δημοσιοποιούνται για αυτό ελάχιστα ακόμα και απο τους ποιο σημαντικούς καθηγητές των Αμερικανικών Πανεπιστημίων που συχνά προκαλούν με τις επίμονες αναφορές στα μοντέλα και τις αναλύσεις τους, αγνοώντας το υπόλοιπο περιβάλλον... Με άλλα λόγια ο χαβάς του Ceteris Paribus σε όλο του το μεγαλείο...

Επιπλέον αποκρύβονται αλήθειες γεγονός που αποτελεί αξιόποινη πράξη και αν έχεις αμφιβολίες δες τα ακόλουθα στοιχεία για τις δοσοληψίες σε CDS της Ελληνικής Δημοκρατίας...

(Το πρώτο κύμα πληροφοριών για την αγορά συμβολαίων αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου (credit-default swaps) απο το Depository Trust & Clearing Corporation - DTCC, στις 4 Νοεμβρίου).Καθαρή αξία σε δολάρια:

1. Δημοκρατία της Ιταλίας $22.6 δισ.

2. Βασίλειο της Ισπανίας $16.6 δισ.

3. DEUTSCHE BANK AKTIENGESELLSCHAFT $12.4 δισ.

4. Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Βραζιλίας $12.3 δισ.

5. GENERAL ELECTRIC CAPITAL CORPORATION $12.2 δισ.

6. Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας $11.4 δισ.

7. MORGAN STANLEY $8.4 δισ.

8. Ρωσική Ομοσπονδία $8.3 δισ.

9. Ελληνική Δημοκρατία $8.2 δισ.

10. MERRILL LYNCH & CO., INC. $8.2 δισ

Στην πραγματικότητα μας δουλεύουν και πρέπει να τους εκθέσουμε αλλά δεν το κάνεις... Επιφυλάσσομαι να δω τι λες στο βιβλίο σου...

Το δεύτερο είναι ότι αντι να συνεργαστείς π.χ με το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκη για την προώθηση του βιβλίου σου, όπως κάνουν στο εξωτερικό..., το προσπαθείς μόνος με ασφαλώς μικρότερη επιτυχία...

Το τρίτο είναι οτι δεν μπορείς να αναφέρεσαι στην Μαρξιστική σκέψη σήμερα για τα χρηματοοικονομικά ούτε υπάρχει Νεο Μαρξιστική σκέψη... αλλα προσωποπαγείς ερμηνείες της Παλαιο Μαρξιστικής σκέψης χάριν της φήμης των εμπνευστών τους...

Πρακτικά, πρόκειται για αντιστοίχηση με τη θέση ότι δεν υπάρχουν Νεο Χριστιανοί αλλά Παλαιο Χριστιανοί ή απλά Χριστιανοί. Όλες αυτές οι εκδόσεις του Χριστιανισμού εμπαίζουν και γελοιοποιούν τις θέσεις του και την τάχατες αγιοσύνη του δείχνοντας την γύμνια του...

Σήμερα την οποιαδήποτε Νεο Χριστιανική έκφραση καλό είναι να την δούμε ως άλλη θρησκεία διαφορετικά πρόκειται περί άγαρμπου εμπαιγμού... των πιστών... εκτός αν κάποιοι παίρνουν γραμμή απο τον Θεό...

Μόνο όσο ζει κάποιος μπορεί να εξελίσσει αυτό που πίστεψε και δημιούργησε διαφορετικά πρόκειται για σχολή σκέψης που είναι διαφορετική και μπορεί ακόμα και να ανατρέπει τις αρχικές θέσεις του δημιουργού...

Προσωπικά, θεωρώ οτι δεν χρειαζόμαστε καμία Μαρξιστική σκέψη για την ανάλυση του Καπιταλιστικού συστήματος...Το Καπιταλιστικό σύστημα έχει το τεράστιο πλεονέκτημα να δημιουργεί ενθουσιασμό όπως καλή του ώρα ο Ομπάμα και να τρέχει χάριν σε αυτόν τον ενθουσιασμό έως ότου εκτροχιαστεί... Όσο υπάρχει η πληροφορία οτι δεν υπάρχει μέτρο αναστολής, τόσο επιταχύνει το σύστημα και τόσο ποιο ριψοκίνδυνα παλικάρια πηδούν στους εκάστοτε συρμούς... Στο τέλος εκτροχιάζονται αν και ξέρουν ότι θα εκτροχιαστούν αλλα έχουν ήδη αγαπήσει τον ίλιγγο... και είναι πλέον αργά...

Τα κράτη βάζουν κατά καιρούς ελεγκτές ταχύτητας και κόφτες... Όσοι όμως τρέχουν πάνω στους τρελούς συρμούς εφευρίσκουν τρόπους να εξουδετερώνουν τους κόφτες και να ακυρώνουν τους ελέγχους ταχύτητας...

Συχνά - πυκνά οι σοσιαλιστικές και οι δημοκρατικές κυβερνήσεις λένε στους γραφειοκράτες... Απελευθερώστε τους κόφτες... μετριάστε τους ελέγχους ταχύτητας... δώστε χρήματα στον λαό... Να φαει ο λαός... Να κοιμηθεί ο λαός... «Τσοβόλα δώστα ΟΛΑ»

Άλλο που δεν θέλουν οι κερδοσκόποι να βάλουν και νέους επιταχυντές στις μηχανές των συρμών και με ξαναμμένα πρόσωπα, φωνάζοντας “γιούρα - γιούρα...”, “γιούχου – γιούχου” να συνεχίζουν τις τρελές κούρσες τους...

Οι κούρσες περνούν απο πολιτείες και λαούς και αρκετοί βλέποντας τα αστραφτερά βαγόνια που εξαφανίζονται γοργά απο το οπτικό τους πεδίο, θαμπώνουν με την εικόνα και τρέχουν να αγοράσουν εισιτήρια για να καβαλήσουν και αυτοί στους επόμενους συρμούς...

Έτσι και ο δικός μας ο Αλογοσκούφης, μέσα στην απελπισία του είδε φως (Βάσταγε λαμπρή δάδα ο Δούκας... που τον τρέλανε...) και πήδηξε και αυτός στον συρμό για να χάσει εν συνεχεία τον ύπνο του αφού δεν ήταν πλασμένος για αυτά που αντιμετώπιζε, δεν άντεχε τους ιλίγγους ούτε ήταν προετοιμασμένος να πεθάνει.... τραγουδώντας “γιούρα – γιούρα...”

Συμπερασματικά, οι εξηγήσεις του προβλήματος του Καπιταλισμού και των διορθωτικών παρεμβάσεων είναι για την ώρα απλές...

Ας αφήσουμε επομένως τις Μαρξιστικές θεωρίες στο ντουλάπι με τους σκελετούς... Εκεί είναι η θέση τους...

Για το μέλλον δεν έχει ο Θεός... Ποτέ δεν είχε...Έχουμε όμως εμείς ένα γενικό πλάνο πρωτοβουλιών αλλά αυτό σε επόμενη επικοινωνία...

Περί "προγαμιαίου" συμβολαίου Κυβέρνησης - Τραπεζών

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ, την 31/10/2008)

"Πιστεύω ότι οι τράπεζες είναι ποιο επικίνδυνες για την ελευθερία μας ακόμα και απο τους στρατούς που την επιβουλεύονται. Έχουν ήδη διαμορφώσει μια χρηματοδοτούμενη αριστοκρατία που έχει εξαναγκάσει την κυβέρνηση μας σε άμυνα. Η δυνατότητα έκδοσης χρήματος θα πρέπει να επιστρέψει στον έλεγχο του λαού στον οποίο το χρήμα ανήκει έτσι και αλλιώς..."

Θωμάς Τζέφερσον, Πρόεδρος ΗΠΑt: 1743 – 1826

Ο Θωμάς Τζέφερσον, τρίτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, άτομο πολυτάλαντο και κύριος εμπνευστής της δήλωσης της ανεξαρτησίας (Declaration of Independence) είχε ήδη εντοπίσει και εκφράσει τον προβληματισμό του για τον επικίνδυνο ρόλο των Τραπεζών όταν γίνονται υποχείρια της αριστοκρατίας (σημερινής ολιγαρχίας) και ενεργούν ενάντια στα συμφέροντα του λαού.

Πολλά χρόνια αργότερα ένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Φραγκλίνος Ντελάνο Ρούσβελτ (FDR) αντιμετώπισε τις Τράπεζες με αντίστοιχο προβληματισμό παραμένοντας όμως πραγματιστής.

Ο νεοεκλεγείς το 1932 πρόεδρος Ρούσβελτ, βρέθηκε μέσα στη συνεχιζόμενη απο το 1929 καταστροφική πορεία της Αμερικανικής οικονομίας με τις Τράπεζες να καταρρέουν μαζί με την απομένουσα αυτοπεποίθηση του Αμερικανικού λαού...

Η πρώτη πράξη του προέδρου ήταν να εγκαινιάσει την άμεση επικοινωνία με τον λαό ξεκινώντας με την προσφώνηση «Φίλοι μου, θέλω να μιλήσω με σας, τους πολίτες των ΗΠΑ για το τραπεζικό μας σύστημα... Πιστέψτε με, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι ο φόβος... θα πρέπει να αντιληφθείτε οτι δεν είναι όλες οι τράπεζες ανίκανες να διαχειριστούν τα χρήματα που τους εμπιστεύεστε... Τα οσα συμβαίνουν ήταν αποτέλεσμα ολίγων που έγιναν η αιτία να δημιουργηθεί ένα αίσθημα γενικότερης ανασφάλειας που οδήγησε στο κλείσιμο των περισσοτέρων τραπεζών... Το οτι όμως βλέπετε τις τράπεζες κλειστές δεν σημαίνει οτι θα παραμείνουν κλειστές και για τις επόμενες μέρες...»

Τα λόγια του Ρούσβελτ έσωσαν 13.000 τράπεζες καταδικασμένες σε πτώχευση και τα κρυμμένα σε στρώματα δολάρια επέστρεψαν στους καταθετικούς τους λογαριασμούς αναθερμαίνοντας την οικονομία.

Η άκρως επικοινωνιακή παρέμβαση του Ρούσβελτ στόχευε στον πυρήνα του προβλήματος... τον φόβο. Όμως ο πρόεδρος δεν περιορίστηκε στην πρόσκαιρη επιτυχία διάσωσης των εμπορικών τραπεζών αλλά ίδρυσε την Τράπεζα Οικονομικής Ανασυγκρότησης (RFC) που αντι να δανείζει τις ήδη υπερδανεισμένες εμπορικές τράπεζες, κατηύθυνε του πόρους του κράτους στους τομείς με τις μεγαλύτερες ανάγκες χρηματοδότησης.

Η RFC, μέσω μια σειράς νέων φορέων (μεταξύ των οποίων και η γνωστή στις μέρες μας απο τη υπερχρηματοδοτήση των στεγαστικών δανείων Fannie Mae) χρηματοδοτούσε κατευθείαν τους τομείς απόκτησης κατοικίας, αγροτικής ανάπτυξης και βιομηχανικής παραγωγής που κρίθηκαν ως οι πλέον σημαντικοί για την αναζωογόνηση της οικονομικής δραστηριότητας του μεσοπολέμου, στις ΗΠΑ.

Η αμεσότητα της χρηματοδότησης, μέσω της RFC, αφενός περιόρισε τα προβλήματα στέγασης και διατροφής των απλών ανθρώπων και αφετέρου έβαλε τα θεμέλια της τεράστιας βιομηχανικής ανάπτυξης χάριν της οποίας οι ΗΠΑ μπήκαν στον ΒΠΠ με την βεβαιότητα του νικητή...

Αν βγαίνουν κάποια συμπεράσματα απο την δημιουργία της RFC, αυτά προέρχονται απο την αποτελεσματικότητα με την οποία αντιμετωπίσθηκε η φτώχεια ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού που είχε φθάσει στα όρια της απόλυτης ανέχειας σε αντιδιαστολή με τα αποτελέσματα που θα είχε ο κρατικός δανεισμός των εμπορικών τραπεζών στην αναθέρμανση της οικονομίας. Με αλλα λόγια η τριβή στην πορεία διάθεσης των κεφαλαίων μεσω της εμπορικής οδού θα ήταν τέτοια που το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν κατά πολυ υποδεέστερο.

Και όμως ο Ρούσβελτ είχε καλύτερη λύση που παράβλεψε...

Η RFC, δάνειζε με οτι διέθετε διότι δεν είχε την δομή των εμπορικών τραπεζών που δανείζουν με ένα πολλαπλασιαστή που αυξάνει τις διατιθέμενες στους τελικούς αποδέκτες πιστώσεις.

Αν π.χ δάνειζε με τον καθιερωμένο επι 10 πολλαπλασιαστή επι των διαθεσίμων των εμπορικών τραπεζών, τα σημερινά $ 700 δις του σχεδίου Πόλσον, θα μετατρέπονταν σε $ 7 τρις, καλύπτοντας πολύ περισσότερες ανάγκες... Δυστυχώς ο Ρούσβελτ δεν σχεδίασε την λειτουργία της κρατικής τράπεζας ανασυγκρότησης σύμφωνα με το μοντέλο λειτουργίας των ιδιωτικών τραπεζών...

Σήμερα όμως μια κρατική τράπεζα που θα λειτουργούσε με ένα μικτό σὐστημα, θα κατάφερνε να είναι πολύ ποιο αποτελεσματική αυγατίζοντας τα ποσά που θα διετίθεντο στην ανασύσταση της ελλειμματικής απο την τρέχουσα κρίση ρευστότητας χωρίς να αναγκάζει την κυβέρνηση να εξαρτάται αποκλειστικά απο τις ιδιωτικές τράπεζες και τις τριβές που δημιουργούν οι μηχανισμοί διάθεσης των πιστώσεων στους τελικούς αποδέκτες.

Εάν στην πορεία συνέβαινε να πτωχεύσουν ιδιωτικές τράπεζες, αυτές θα εθνικοποιούνταν συνεχίζοντας την λειτουργία τους με το ήδη εξειδικευμένο προσωπικό και την υπάρχουσα πελατεία, με την διαφορά οτι τα κέρδη τους θα περνούσαν στην κυβέρνηση μειώνοντας τις ανάγκες των φορολογικών της αναγκών. Σε εύλογο βάθος χρόνου και με την πλήρη ανάκαμψη της ρευστότητας στην οικονομία, οι κρατικοποιημένες τράπεζες θα επαναϊδιωτικοποιούντο με σημαντικά οφέλη.

Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία στην πολιτεία της Πενσυλβανίας απο έναν άλλο πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Βενιαμίν Φρανκλίνο ενώ αντίστοιχη περίπτωση είχαμε και με την μερική κρατικοποίηση των Σκανδιναβικών Τραπεζών την περασμένη δεκαετία που απέφεραν με την επανιδιωτικοποίηση τους σημαντικά έσοδα.

Ο προτεινόμενος συνδυασμός επιλογών μιας κρατικής Τράπεζας Ανασυγκρότησης που όμως θα λειτουργούσε στη λογική των εμπορικών τραπεζών, έχοντας δηλαδή την ευχέρεια να δανείζει πολλαπλάσια των διαθεσίμων της ποσά χωρίς να εμπλέκεται σε πλήρη διάθεση προιόντων καταναλωτικής πίστης παρά μόνο σε στοχευμένες αναπτυξιακές δραστηριότητες, όπως η γνωστή σε μας ΕΤΒΑ, σε συνεργασία με ένα δίκτυο ιδιωτικών και δημόσιων εμπορικών τραπεζών, όπως πριν χρόνια η Εθνική Τράπεζα Ελλάδος με τις τότε ιδιωτικές εμπορικές Τράπεζες, θα είχε πολλαπλάσια αποτελέσματα όσων θα επιτευχθούν με το υπεσχημένο προγαμιαίο συμβόλαιο των 28 δις € μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και των διατιθέμενων να συμμετάσχουν Ιδιωτικών Τραπεζιτών.

Αντίθετα, η σημερινή μορφή του προγαμιαίου συμβολαίου των 28 δις € φαίνεται οτι διαπραγματεύεται την συνεχιζόμενη αδιαφάνεια στη διαχείριση των πόρων των ιδιωτικών τραπεζών με όρους που αντι να τοποθετούν την προτεραιότητα στην αναπτυξιακή πλευρά του εγχειρήματος υπερτονίζουν την εξασφάλιση της ΠΙΣΤΗΣ μέσω της διατήρησης των προνομίων των ιδιωτών τραπεζιτών.

Καθίσταται επομένως δικαιολογημένη η εκτίμηση ότι το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης βοήθά μεν την ρευστότητα αλλά μέσα απο την ευμάρεια των τραπεζικών ιδρυμάτων των οποίων η κερδοφορία τα τελευταία χρόνια είχε γίνει τουλάχιστον προκλητική και απόλυτα αναντίστοιχη στο περί δικαίου αίσθημα όλου του Ελληνικού πληθυσμού.

Επιπλέον, όπως τόνισε γνωστός για την καθαρότητα του λόγου του Έλληνας τραπεζίτης που δεν θα μετάσχει στο πρόγραμμα κρατικής ενίσχυσης: «Όποιος δεν έχει ανάγκη την ενίσχυση να μην την πάρει αλλά όποιος την έχει να δεχθεί την κρατική παρέμβαση...» Οι λογικές της ολόκληρης πίττας ενω ο σκύλος παραμένει χορτάτος είναι ανέφικτες σε μια εποχή που και οι θαυματοποιοί ευρίσκονται στις ουρές των ανέργων...

Μια νέα θεώρηση με σεβασμό σε ότι μας δημιούργησε αλλά και σε εκείνο που στοχεύουμε...

(Ακόλουθη επιστολή στάλθηκε σε περίπου 200 επιλεγμένες διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου)

Αγαπητοί μου φίλοι,

Σε μια εποχή κρίσεων απο την υπερφίαλη πολιτική του Ρεμπουπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ, συνδυασμένη με την ακατάσχετη ροπή προς την κερδοσκοπία αλλά και απο την αδιέξοδα λαϊκίστικη τακτική των Δημοκρατικών που επιδίωκαν χωρίς να συλλογιούνται... (Χαρακτηριστικά που δυστυχώς είναι ακόμα ποιο ισχυρά γιαυτό και ποιο επίκαιρα στην πατρίδα μας, παρά το οτι εκδηλώνονται με τρόπους που ταιριάζουν καλλίτερα στις δυνατότητες ενός λαού που πλέον δεν ηγείται παρά ακολουθεί την μοίρα του σε μια πορεία που δεν διαφέρει σημαδιακά απο εκείνη των υπόδουλων στους Τούρκους προγόνων μας, πριν τελικά επαναστατήσουν) έχουμε ανάγκη οχι απλά απο ιδέες αλλά και απο άτομα ή ομάδες που θα αντιληφθούν επιτέλους οτι υπάρχει μια ποιο καθαρή, ποιο σίγουρη και ποιο ελπιδοφόρα πορεία για το μέλλον μας.

Η πορεία αυτή δεν μπορεί παρά να είναι ένας ευφυής συνδυασμός πρωτοβουλιών απο ελεύθερους ανθρώπους που αντι της εξάρτησής τους θα προβάλλουν τις δυνατότητες για το μέλλον μέσα απο την τεχνολογία και την γνώση...

Το χρήμα θα είναι πάντα επιρρεπές σε φαντασιακές αξίες που θα του δίνουν την θέση που επιθυμούν και μπορούν να επιβάλλουν οι ελάχιστοι απο τους κατέχοντες...

Η συρρίκνωση επομένως της οικονομικής ολιγαρχίας στις ΗΠΑ είναι και θα συνεχίσει να γίνεται ολοένα και περισσότερο το προφανέστερο σύμπτωμα των καιρών και ο δείκτης του ποιος τελικά θα έχει το πλεονέκτημα...

Όμως το χρήμα ενέχει αξιακά ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους για τους κατέχοντες απο τους μη έχοντες...

Αυτοί, οι μη έχοντες, μπορούν να περιοριστούν στη δύναμη του μυαλού τους, στην κατάκτηση και διατήρηση της γνώσης που λειτουργεί καταλυτικά ενάντια σε όσους επιβουλεύονται τις ιδέες της ελευθερίας και της εξέλιξης του ανθρώπου στη γη, εξέλιξης που θα τον φέρνει ολοένα πλησιέστερα στην ευτυχία και την ολοκλήρωση σε ένα πλαίσιο αρμονίας που θα δημιουργεί το αίσθημα της πληρότητας και θα καταλήγει στην βαθύτερη κατανόηση του μεγαλειώδους σύμπαντος στο οποίο αποτελεί μια απειροελάχιστη αλλά οχι ασήμαντη οντότητα.

Σήμερα, με το γκρέμισμα των θέσφατων και των ονειρώξεων της αμερικανικής αυτοκρατορίας, έχουμε ουσιαστικούς λόγους να ελπίζουμε οτι μπορούμε χάριν στην γνώση και στην ευστοχία των επιλογών μας να ανέβουμε τις κλίμακες της ολοκλήρωσης και να πλησιάσουμε το αγαθό της ευτυχίας μέσα απο μια ποιο ουσιαστική ζωή.

Η τεχνολογία μπορεί αλλά οχι ξεκομμένα απο την ολοκληρωμένη γνώση και την πνευματική ισορροπία να βοηθήσει σε αυτό.

Η επισυναπτόμενη ενημέρωση δείχνει την προσπάθεια μιας μικρής ομάδας επιστημόνων που αγωνίζονται, βασιζόμενοι στην γνώση, για την απεξάρτηση του ανθρώπου απο τις ψευδαισθήσεις της αλόγιστης βιομηχανοποίησης που μας κληρονόμησε η βιομηχανική επανάσταση...

Περιοριστήκαμε στον χώρο των ψευδαισθήσεων μας και θεωρήσαμε το αγαθό του ανθρώπου να σκέπτεται, να αναγνωρίζει τα λάθη του και να επανεπιχειρεί απο ολότελα νέους δρόμους για την επίτευξη των στόχων του ως υποδεέστερο της συντήρησης του να ακολουθεί την παράδοση εκφραζόμενη σε μία θνησιγενή πορεία προς το μέλλον, βασιζόμενη αποκλειστικά στην εκμετάλλευση των φαινομενικά φθηνών ορυκτών αποθεμάτων της γης...

Σήμερα, έχουμε την δυνατότητα να ισχυριστούμε με βεβαιότητα οτι η δύναμη της επιβίωσής μας βρίσκεται γύρω μας και ελάχιστα επάνω στο όχημα της συμπαντικής μας πορείας, τη γή μας...

Το περιεχόμενο επομένως των στρατηγικών μας επιλογών πρέπει να αλλάξει διαφυλάττοντας την επιβίωση μας στον πλανήτη γη που θα είναι πάντα η πλατφόρμα επίτευξης των στόχων μας...

Για να συμβεί αυτό, η γη μας θα πρέπει να παραμείνει καθαρή και αμόλυντη, ένα περιβάλλον που να αξίζει στους ενοικιαστές του, μια βάση που θα τιμά τους κατοίκους της, ένας τόπος που θα βοηθά στην τεχνολογική και τελικά στην πνευματική τους ανέλιξη.

Η γη μας δεν μπορεί να καταδικαστεί σε μια πορεία αλόγιστης καταστροφής εξασφαλίζοντας την οπισθοδρόμηση σε εμάς τους κατοίκους της.

Η γη μας μπορεί και πρέπει να γίνει ο ευχάριστος σταθμός για το επόμενο βήμα στο οποίο θα βρεθούμε με την ικανοποίηση οτι αφήσαμε το προηγούμενο ως πραγματικό δείγμα του σεβασμού μας στον αέναο δημιουργό της συμπαντικής μας πορείας προς την τελειότητα...

Δείτε την προσπάθεια των ολίγων να πορευθούν σε αυτόν τον νέο κόσμο στην ακόλουθη διαδικτυακή διεύθυνση :

http://www.theorionproject.org/en/index.html



Breaking News from the Orion Project

In response to our recent call for engineering professionals, to work with The Orion Project, over 70 such candidates have offered their services.
We now ask the public to fully support and fund The Orion Project so that the best engineering candidates can be brought together to develop the definitive solution to the world's energy and environmental crisis.
Here is one example of the kind of amazing brain-trust now offering to work with The Orion Project: An engineer and inventor of stellar credentials, but who wishes to remain confidential, has offered to work full time with us on new energy solutions. This scientist has successfully built new energy and antigravity systems for major corporations and the US government and is ready to now bring all of this knowledge to the project. His technology has been reproduced by the largest department of defense laboratory and is proven-not theoretical. He is confident that within a year, the world would have a completely new way to generate clean, limitless energy from the Quantum vacuum.
Unfortunately, we do not yet have the funds to even outfit the laboratory we would need to carry forward this amazing research. Will you help us?
Where I live in Albemarle County (population 125,000) Virginia, we raised over $6 million to build a new shelter for stray dogs and cats. The Orion Project budget is for approximately half that amount. Surely, with this kind of talent ready to work full time on revolutionary new energy solutions we can raise half the amount raised for the local animal shelter!
Please help us by telling everyone you know about the promise of new energy and The Orion Project. And please give generously today so we may bring these scientists and others together to work on the energy solutions the world needs today!

Thank you for your support!
Steven M. Greer MD

Η μουσική είναι πλέον πένθιμη... δεν χορεύεται...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ, την 24/10/2008)

Όσοι διάβασαν τα λόγια του Chunk Prince, ενός απο τα σημαντικά στελέχη της Citibank σε προηγούμενο φύλλο της ΚΗΦΙΣΙΑ, θα κατάλαβαν οτι πρόκειται για τη μουσική του χρήματος και κυρίως του αφροχρήματος που δημιούργησε η υπερβολική μόχλευση χάριν των γενναίων αποδόσεων σε όσους έπαιρναν τον κίνδυνο να επενδύσουν σε παράγωγα.

Πρόκειται για κανονικό χρήμα που στήριξε εκατομμύρια στεγαστικών δανείων των ασθενέστερων τάξεων στις ΗΠΑ, αλλά μεγεθύνθηκε με δεύτερα ή και τρίτα δάνεια πάνω στα ίδια υποκείμενα (πληθωρισμένες αξίες στέγης) ενώ πήρε τεράστιες διαστάσεις, όπως διογκώνεται η υγρή Πολυουρεθάνη ερχόμενη σε επαφή με τον αέρα, όταν μετατράπηκε σε δομημένα ομόλογα συνδυασμένα με περίτεχνα παράγωγα που εξασφάλιζαν τάχα τον πιστωτικό κίνδυνο μέσω εγγυητών β’ διαλογής, ανίκανων στην πραγματικότητα να καλύψουν μια πιθανή μαζική αστοχία της αγοράς, όπως και έγινε.

Οταν οι τράπεζες συνειδητοποίησαν ότι η αξία των σπιτιών σταμάτησε να ανεβαίνει, δεν τολμούσαν να διακόψουν την παροχή δανείων διότι «όσο έπαιζε η μουσική έπρεπε να χορεύουν» για να μη καταλάβει κανείς οτι δεν θα τα κατάφερναν πρώτοι αυτοί... Το σύνδρομο του γενναίου χωρίς αιτία τους είχε καθηλώσει σε πορεία θανάτου...

Φαντασθείτε το συναίσθημα του χορευτή που έχει ήδη μάθει οτι πρόκειται για τον τελευταίο χορό, τον χορό του νεκρού και αρνείται, λόγω ανταγωνισμού, να το δείξει... Πόσο τραγικό το να μην εμφανίζεται εκείνος που θα πει «κυρίες και κύριοι, η μουσική είναι πλέον πένθιμη... δεν χορεύεται...»

Οι πρώτες που τελικά το αποδέκτηκαν ήταν οι απόλυτα εξουθενωμένες μικρές Αμερικανικές τράπεζες...

Σιγά-σιγά το «πάρτυ» σίγασε και η Αμερικανική κυβέρνηση, αισθανόμενη η ίδια υπεύθυνη για την κατάσταση που δημιουργήθηκε, με την άστοχη, υπερφίαλη και συγκρουσιακή πολιτική της, έκανε τα πρώτα βήματα για να βρεθεί μια λύση.

Ασκημένη στους χιλιάδες νεκρούς χάριν του υποτιθέμενου αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία, στους πολέμους του ΙΡΑΚ και του Αφγανιστάν, είχε το περίσσευμα θάρρους να εξομολογηθεί την αποτυχία της χρηματοοικονομικής της πολιτικής χωρίς να αναφέρει τις βαθύτερες αιτίες της... θυμίζοντας έτσι τον γιατρό που πετάει την συνταγή στον ασθενή χωρίς να γνωρίζει το ιστορικό του...

700 δις δολάρια για την αγορά των κακών ομολόγων που είχαν μείνει αμανάτι στα χέρια των τραπεζών δηλητηριάζοντας την ΠΙΣΤΗ στις ενδοτραπεζικές συναλλαγές και καταστρέφοντας τον πλούτο τους... ήταν η απόφαση.

Ασφαλώς το σύστημα δεν είχε δώσει την προσοχή που άρμοζε στην τεράστια καταστροφή του πλούτου, ένδειξη ικανή να κρίνει την υγεία μιας επιχείρησης... Οι λογιστικοί κανόνες1, ιδιαίτερα μετά την συστηματική απορύθμιση, έκρυβαν αντι να εμφανίζουν στον επενδυτή το σαράκι που έτρωγε τα σωθικά (πλούτο) της τράπεζας ή της επιχείρησης που είχε εμπιστευθεί τις οικονομίες του.

Ο πρόεδρος Μπούς, ως νέος Ρωμαίος Αυτοκράτωρ, βοηθούμενος απο τον υπουργό οικονομικών Χένρι Πόλσον στο να δει αυτήν την σκοτεινή πλευρά της λογιστικής, αποφάσισε να ανανεώσει τον χαμένο πλούτο των πιστωτικών ιδρυμάτων της χώρας του αγοράζοντας την σαβούρα... ως ο μεγαλύτερος παλιατζής όλων των εποχών...

Ήταν αυτό το αίσθημα προσβολής και η αμφιβολία πολλών απλών ανθρώπων για την ειλικρίνεια των προθέσεων του Προέδρου τους, που δυσκόλεψε την έγκριση του σχεδίου... Τους είχαν άλλωστε πονηρέψει και οι διαδηλωτές με τις Φερράρι...

Ακόμα και μετά την έγκρισή του, το σχέδιο Πόλσον συνεχίζει να τροποποιείται με την τελική ετυμηγορία για τον τρόπο διάθεσης των χρημάτων να διαμορφώνεται πλέον απο τις σκέψεις του νέου Μάγου της χρηματοοικονομικής, του Πρωθυπουργού της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν.

Πρέπει να δεχτούμε οτι αυτός ο άνθρωπος ήταν πολυ στρεσαρισμένος τελευταία με τον αρχηγό των συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον, να τον έχει στριμώξει για τα καλά, ρίχνοντάς του υποτιμητικά βελάκια (Darts), κατά την συνήθεια των Εγγλέζων στις αγαπημένες τους μπυραρίες (Pump)

Ο Μπράουν αιμορραγούσε και καμία πολιτική οργάνωση δεν έδειχνε ευαισθησίες αντίστοιχες των φιλοζωικών οργανώσεων στην άθλια πρακτική των βοηθών ταυρομάχων (banderilleros) να κουράζουν τους ταύρους με μικρά διακοσμητικά βέλη…

Εκεί, στον δρόμο προς την πολιτική απαξίωση, ο Μπράουν σκέφθηκε οτι ήταν επι δέκα χρόνια υπουργός οικονομικών και δεν θα άφηνε έναν Αμερικάνο ούτε έναν Γάλλο να πάρουν την πρωτοβουλία...

Η σκέψη ήταν λαμπρή: Αναλογίστηκε ότι αντί να κατασπαταλήσει τα χρήματα των Βρετανών φορολογουμένων στην αγορά αχρείαστων δομημένων ομολόγων, να αγοράσει όπως οι Σουηδοί πριν μερικά χρόνια μετοχές, περιορίζοντας τον σοσιαλισμό του μέτρου με την επιλογή προνομιούχων, χωρίς δικαιώματα ψήφου...

Το σχέδιο Μπράουν μεταμόρφωσε αναπάντεχα το πρώην σκυλάκι του Μπλαίρ σε σκύλο Αγίου Βερνάρδου ενω ο Μπους έγινε ξαφνικά το καλοκουρεμένο κανίς που ακολουθούσε χοροπηδώντας ανέμελα τον γιγαντωμένο φλεγματικό φίλο του...

Αν και οι σκιτσογράφοι συνηθίζουν να εκφράζουν την πολιτική με ισχυρές δόσεις υπερβολής, η συσχέτιση δυνάμεων των προσφιλών μας δίποδων είναι ενδεικτική της νέας εποχής...

Ο Μπράουν, ως προνοητικός Βρετανός, μοίρασε τα αυγά σε περισσότερα καλάθια από το μοναδικό του πρώην Πρόεδρου της Goldman, Sachs & Co Πόλσον. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να προτείνει ένα σχέδιο που θα άφηνε ανενόχλητους τους κερδοσκόπους εις βάρος των φορολογουμένων...

Όρισε λοιπόν οτι θα διαθέσει 50 δις λίρες Αγγλίας για την αγορά προνομιούχων μετοχών των μεγάλων βρετανικών τραπεζών.

Αποφάσισε να δώσει πολλά περισσότερα, 250 δις λίρες, ως εγγύηση των βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων των τραπεζών ώστε αν τα χρειαστούν να ξέρουν οτι θα τα έχουν, ενθαρρύνοντας έτσι τον δανεισμό των επιχειρήσεων...

Τἐλος, η Τράπεζα της Αγγλίας αποφάσισε, λειτουργώντας στο ίδιο μήκος κύματος, να βελτιώσει την ρευστότητα των Βρετανικών τραπεζών με το να δροσίσει την διατραπεζική ανυδρία με 200 δις λίρες. Εν τω μεταξύ η Βρετανική κυβέρνηση θα υποστηρίξει την ρευστότητα μέσω της ΚΤΑ, με την έκδοση κρατικών ομολόγων, με ελκυστικό αλλά οχι επιπέδου δομημένων επιτόκιο, προς κάθε ενδιαφερόμενο επενδυτή...

Το πακέτο Μπράουν έγινε μονομιάς το κυρίαρχο θέμα των συζητήσεων σε όλη την Ευρώπη ενω ο λαχανιασμένος Σαρκοζί το αποδέχτηκε ως πολυ εξυπνότερο του ανεπεξέργαστου δικού του σχεδίου των € 400 δις με την Μέρκελ και τον Μπερλουσκόνι να χειροκροτούν ενθουσιωδώς την απόφαση.

Στην Ελλαδίτσα μας θα ρωτήσετε, στην Ελλαδίτσα μας τι κάνουμε;

Ε καλά εδώ γιατί να λάβουμε μέτρα όταν όλοι οι Ελληνες τραπεζίτες εν χορώ ισχυρίζονται οτι το Ελληνικό Τραπεζικό σύστημα είναι ασφαλές;

Ακόμα και η Ελληνίδα διευθύντρια του Private Banking της Citibank βρέθηκε σε δυσαρμονία με τον κύριο Chunk Prince, ισχυριζόμενη οτι η εδώ παρουσία της τράπεζας είναι ανεπιφύλακτα ισχυρή...

Ξέρουμε όμως ως Ελληνες το χούι μας για το τρέξιμο της τελευταίας στιγμής ισχυριζόμενοι μάλιστα ότι όλα ήταν δική μας ιδέα... Μας διακατέχει η εμμονή της υπερτέρας φυλής, του να είμαστε πρώτοι απο κάποια σκοπιά... Και τελευταίοι να είμαστε, βρίσκουμε τρόπο αναστρέφοντας το γράφημα να εξασφαλίζουμε την πρωτιά...

Έτσι γίναμε οι καλύτεροι μαθητές του Μπράουν... Μα τι λεω τώρα... Ήδη τον ξεπεράσαμε...

1. Ακόμα και εν μεσω της τρέχουσας κρίσης, το μέλημα όλων είναι το καμουφλάζ του προβλήματος με την λογική των «ευέλικτων αξίων» που προτείνει το Διεθνές Λογιστικό Πρότυπο 39, ώστε απο τη μια οι ζημιές να εμφανίζονται ως μείωση περιουσίας και απο την άλλη η μείωση περιουσίας να αγνοείται διότι παίρνονται οι ιστορικές τιμές απόκτησής της...
   
   
   

Η αντιμετώπιση της κρίσης...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ, την 17/10/2008)

Διαμόρφωνα τις σκέψεις μου για την αντιμετώπιση της τρέχουσας χρηματοοικονομικής κρίσης, βασισμένες στο σχέδιο του πρωθυπουργού της Βρετανίας Gordon Brown, όταν τράβηξε την προσοχή μου ένα κείμενο με βαθύτερα στοιχεία προβληματισμού.

Πρόκειται για έναν ποιο ρηξικέλευθο τρόπο αντιμετώπισης της σημερινής αλλά και των μελλοντικών κρίσεων και αυτό ίσως είναι το στοιχείο της υπεροχής του έναντι όσων προτάσεων έχουν ακουστεί μέχρι τώρα.

Την πρόταση, δημοσιευμένη απο μια ομάδα ενεργών πολιτών του διαδικτύου, την G7001, την αναφέρω σχεδόν αυτούσια, μεταθέτοντας τον σχολιασμό του σχεδίου Brown για το επόμενο φύλλο της ΚΗΦΙΣΙΑ.

Δημοσιονομική ομοσπονδία στην Ευρωζώνη; Μήπως να το ξανασκεφτούμε;

Στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης, που διεξήχθη την περασμένη Κυριακή στο Παρίσι με τη συμμετοχή και της Βρετανίας, η Ευρώπη απέδειξε ότι είναι σε θέση, εφόσον το επιθυμεί, να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Το σχέδιο Brown για κρατικές εγγυήσεις πενταετίας στον διατραπεζικό δανεισμό με στόχο την ενίσχυση της ρευστότητας και την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς και ισχυρή πολιτική δέσμευση για αποφυγή της χρεοκοπίας των ευρωπαϊκών τραπεζών, υιοθετήθηκε απ’ όλα τα κράτη του euro group μέσα σ’ ένα κλίμα διάχυτης ομοψυχίας και αποφασιστικότητας.

Η θετική αντίδραση των ευρωπαϊκών χρηματιστηρίων την περασμένη Δευτέρα, σε καμία περίπτωση δεν ήταν αναμενόμενη, ούτε ήταν εξασφαλισμένη εκ των προτέρων η θετική αποδοχή των μέτρων από τα Μέσα και τους πολίτες. Όμως συνέβη. Πράγμα που αποδεικνύει ότι η συντονισμένη και αποφασιστική συνεργασία των ευρωπαϊκών κρατών είναι αναγκαία για την αντιμετώπιση οικονομικών κρίσεων, είτε αυτές εμφανίζονται με τη μορφή ασυμμετρικών σοκ (γεωγραφικά και κλαδικά επικεντρωμένων κρίσεων), όπως για παράδειγμα συνέβη με τις τράπεζες αρχικά, είτε με τη μορφή μιας γενικευμένης ύφεσης, όπως κινδυνεύει να εξελιχτεί η κατάσταση στην οικονομία σε βάθος χρόνου.

Εάν μάθαμε κάτι από την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής την Κυριακή είναι ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση, όπως και η οποιαδήποτε γενικευμένη οικονομική αναταραχή αντίστοιχου μεγέθους, απαιτεί γρήγορα αντανακλαστικά και διάθεση υπέρβασης της πεπατημένης οδού από ένα ενιαίο πολιτικό κέντρο. Το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο που διέπει την ΟΝΕ με το γνωστό μίγμα νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, είναι αμφίβολο κατά πόσο λύνει τα προβλήματα που προκαλούνται από μεγάλες οικονομικές κρίσεις. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που δίνει περισσότερο έμφαση στον περιορισμό των ελλειμμάτων και λιγότερο στην ευελιξία των εθνικών δημοσιονομικών πολιτικών, σε συνδυασμό με την ανοιχτή μέθοδο συντονισμού των οικονομικών πολιτικών στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, εν απουσία ενός ισχυρού κέντρου λήψης καθημερινών αποφάσεων, εμποδίζει τη λειτουργία των αυτόματων σταθεροποιητών που απαιτούνται σε συνθήκες έντονων οικονομικών διαταράξεων.

Την περασμένη Κυριακή, η Ευρώπη αν και έδρασε με καθυστέρηση ενός και πλέον μήνα, κέρδισε τελικά μια μάχη. Ανέτρεψε το κλίμα πανικού και πέτυχε τη σταθεροποίηση -πόσο πρόσκαιρης ή όχι θα δείξει- των προσδοκιών των πολιτών και των επενδυτών απέναντι στο τραπεζικό σύστημα. Δεν κέρδισε όμως τον πόλεμο, που δεν είναι άλλος από την επερχόμενη οικονομική ύφεση η οποία τώρα μας χτυπάει την πόρτα.

Η ύφεση έρχεται και θα χρειαστεί ενδεχομένως να την αντιμετωπίσουμε με πολλά περισσότερα και πολλαπλά ισχυρότερα εργαλεία από μια έκτακτη Σύνοδο Κορυφής που εγγυάται απλώς τον διατραπεζικό δανεισμό. Πόσο μάλλον που στο μέλλον οι Ευρωπαίοι ίσως να μην έχουμε στη διάθεσή μας τους άσους του «μάγου» της οικονομίας, όπως χαρακτήρισαν τα Γαλλικά μέσα ενημέρωσης, τον Βρετανό πρωθυπουργό Gordon Brown.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, το ερώτημα που ξαναέρχεται στο προσκήνιο για πολλοστή φορά τα τελευταία 30 χρόνια, είναι εάν σε συνθήκες νομισματικής ένωσης επιβάλλεται ένας μεγαλύτερος βαθμός κεντρικοποίησης της δημοσιονομικής πολιτικής έτσι ώστε να αντιμετωπίζονται πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά ασυμμετρικά σοκ και γενικευμένες υφέσεις στην ευρωπαϊκή οικονομία;

Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η οικονομική σταθεροποίηση μιας έντονα αλληλοεξαρτώμενης οικονομίας, ιδιαίτερα μιας νομισματικής ένωσης που μάλιστα δε συνιστά άριστη νομισματική περιοχή, υπό την έννοια ότι χαρακτηρίζεται από ανόμοιες παραγωγικές συνθήκες από περιοχή σε περιοχή και χαμηλή ευελιξία αγορών και παραγωγικών συντελεστών, πρέπει να ασκείται από κεντρικά όργανα με τη συνδρομή ενός κεντρικού προϋπολογισμού και υπό τις αποφάσεις ενός ομοσπονδιακού, στην προκειμένη περίπτωση υπερεθνικού πολιτικού κέντρου, όπως συμβαίνει σε όλες τις ομόσπονδες οικονομίες. Μόνο έτσι είναι δυνατόν να υπάρξουν γρήγορα αντανακλαστικά, αποφασιστικότητα και επαρκείς πόροι για να αντιμετωπιστεί μια οικονομική κρίση, που δημιουργεί η ασυντόνιστη δράση πολλών επιμέρους δημοσιονομικών πολιτικών.

Διαχρονικά, οι αντιστάσεις των Ευρωπαίων απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο υπήρξαν εξαιρετικά ισχυρές. Η ολοκλήρωση της ΟΝΕ, μέσα από τη δημιουργία μιας δημοσιονομικής ομοσπονδίας δίπλα στην ήδη υπάρχουσα νομισματική ένωση, συνεπάγεται παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας των κρατών μελών σε ένα ακόμη κρίσιμο πεδίο πολιτικής και μπορεί να νομιμοποιηθεί μόνο από την παρουσία ενός δημοκρατικού συστήματος αποκάλυψης των προτιμήσεων των ευρωπαίων ψηφοφόρων σε ένα κεντρικό επίπεδο. Δηλαδή από μία δημοκρατικά εκλεγμένη ευρωπαϊκή οικονομική εξουσία. Διαχρονικά τόσο η απροθυμία των εθνικών κρατών να προχωρήσουν σε τέτοιες ριζοσπαστικές κινήσεις ενοποίησης όσο και η έλλειψη ενός πραγματικού ευρωπαϊκού δήμου σε κοινοτικό επίπεδο καθιστούσαν και συνεχίζουν να καθιστούν και τώρα μια τέτοια εξέλιξη εξαιρετικά απίθανη.

Όμως, ας αναρωτηθούμε πόσο πιθανό ήταν να κυκλοφορήσει το ευρώ πριν από είκοσι χρόνια; Μήπως, με δεδομένη την επερχόμενη παγκόσμια οικονομική ύφεση το κλίμα αλλάξει; Μήπως οι τεχνητές συνθήκες συνταγματοποίησης από τα κάτω που προσπάθησε να πετύχει ο διάλογος για το ευρωσύνταγμα, τώρα δημιουργηθούν από την ίδια την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα η οποία κυοφορεί μέσα της το νέο; Μήπως τελικά αναζητηθούν νέοι δρόμοι διαφυγής από την κρίση πέρα και έξω από το άθροισμα επιμέρους εθνικών πολιτικών;

Δε μας βγαίνει απ’ το μυαλό ότι εδώ και 50 χρόνια η Ευρώπη προχωράει μπροστά, ενοποιείται και διευρύνεται σχεδόν πάντα με αφορμή μια μεγάλη διεθνή κρίση. Από την αναγκαστική συμφιλίωση Γαλλίας και Γερμανίας μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο σε συνθήκες Ψυχρού Πολέμου που δημιούργησε την ΕΟΚ, έως την πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του ‘70 που οδήγησε στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη μέχρι και την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού που οδήγησε στο Μάαστριχτ και τις διαδοχικές διευρύνσεις προς ανατολάς, η Ευρώπη αποδεικνύει ότι κάνει άλματα προς την «ever closer union» μόνο έπειτα από σοβαρές συστημικές πολιτικές ή οικονομικές κρίσεις. Δημοσιονομική ομοσπονδία στην Ευρωζώνη λοιπόν. Μήπως να το ξανασκεφτούμε;

1. Η Γενιά των 700 ευρώ (G700) είναι μια εναλλακτική κίνηση του διαδικτύου στην οποία συμμετέχουν νέοι, στην ηλικιακή ομάδα 25 με 35, οι οποίοι προβληματίζονται έντονα για τη γενιά τους και αυτά που της επιφυλάσσει το μέλλον.
   

Οταν θα σταματήσει η μουσική... Τα αιτία μιάς υποβόσκουσας κρίσης (συνέχεια...)

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ, την 12/10/2008)


«Οταν θα σταματήσει η μουσική, όσον αφορά την ρευστότητα, η κατάσταση θα γίνει περίπλοκη. Όσο όμως η μουσική παίζει θα πρέπει να χορεύεις... Εμείς χορεύουμε ακόμα»

Chunk Prince – Citibank executive officer

Είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα οτι η υποβόσκουσα κρίση έχει βαθιά τις ρίζες της όχι μόνο στον χρόνο αλλά και στις πολιτικές των Δημοκρατικών και των Ρεμπουπλικάνων των ΗΠΑ.

Φτάσαμε στην σημερινή εκρηκτική κατάσταση μετά απο πορεία τριάντα τουλάχιστον ετών, κατά την διάρκεια των οποίων ωρίμαζαν ο συνθήκες της καταστροφής όσο και αν όλοι ισχυρίζονταν οτι εξυπηρετούσαν καλοπροαίρετα τους στόχους ανάπτυξης και βελτίωσης του επιπέδου ζωής των απλών ανθρώπων.

Ισως σε αυτό να είναι λιγότερο πειστικοί οι Ρεπουμπλικάνοι αλλά και οι Δημοκρατικοί, με την ανεξέλεγκτη παροχή δανείων σε δανειολήπτες που εξασφάλιζαν εκτός απο το ιδιόκτητο σπίτι και την διαβίωσή τους για μια τουλάχιστον διετία, χωρίς άλλη εγγύηση απο το αποκτώμενο ακίνητο, είναι μοιραία οι υπεύθυνοι της κρίσης .

Η φούσκα των στεγαστικών δανείων μπήκε στο στάδιο χωρίς επιστροφή απο την στιγμή που η Κεντρική Τράπεζα (FED) των ΗΠΑ μείωσε τα επιτόκια δανεισμού στις λοιπές τράπεζες στο 1% και το κράτησε έτσι μέχρι το 2004. Ήταν η εποχή της παντοδυναμίας του Greenspan που είχε ήδη αφήσει ανεξίτηλα τα στοιχεία της πολιτικής του με την πιστωτική μεγέθυνση με κάθε μέσο, διαμορφώνοντας έτσι ένα ακραία ανταγωνιστικό περιβάλλον μεταξύ των Τραπεζών (στεγαστικών, επενδυτικών και εμπορικών) ώστε κανένα απο τα στελέχη τους να διανοείται την παραμικρή διαφοροποίηση... «Όσο όμως η μουσική παίζει θα πρέπει να χορεύεις...» ίσχυε για όλους ακόμα και αν έβλεπαν το τέλος να πλησιάζει.

Σε αυτή την τροχιά ανταγωνισμού μπήκαν την δεκαετία του 90 και οι ημικρατικοί οργανισμοί Fannie Mae και Freddie Mac που στην προσπάθεια τους να υποστηρίξουν την τεράστια και αυξανόμενη αγορά στεγαστικών δανείων ενίσχυαν την ρευστότητά τους τιτλοποιώντας τα στεγαστικά δάνεια. Ταυτόχρονα αγόραζαν παράγωγα προιόντα (interest-rate swaps) αρχικά για κάλυψη κινδύνων (hedging), τακτική που σύντομα εξελίχθηκε σε κυρίαρχη ενασχόληση με υποχρεώσεις ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων εμφανιζόμενες εκτός ισολογισμού (οff balanced sheet items) και για την οποία ακόμα και ο «πατέρας» των παραγώγων Greenspan εξανέστη αναγκάζοντας τες να μειώσουν την έκθεσή τους κατά ένα τρίτο. Ακόμα και έτσι οι δυο οργανισμοί παρέμεναν εκτεθειμένοι σε παράγωγα αξίας μεγαλύτερης του 1.5 τρισεκατομμυρίου $ σε 5 άγνωστους εγγυητές (counterparties) με φερεγγυότητα απλά Α+ έναντι της ΑΑΑ που απολάμβαναν οι ίδιες.

Πέρα όμως απο τον κίνδυνο έκθεσης στα παράγωγα, σε μια εποχή που ο συστεμικός κίνδυνος είχε απογειωθεί (η εξασφάλιση κινδύνου με την χρήση παράγωγων προιόντων είναι αποτελεσματική όταν γίνεται απο ανεξάρτητους φορείς και ιδιώτες σε μικρή κλίμακα και αποτυγχάνει παταγωδώς όταν προσπαθούν με την ίδια τεχνική να εξασφαλιστούν τεράστιοι οργανισμοί ή και κράτη, ιδιαίτερα σε πτωτικές συνθήκες. Άλλωστε ποιος θα ήταν ικανός να επωμισθεί τον κίνδυνο σε τέτοιες συνθήκες παρά τις προϋπάρχουσες συμφωνίες) οι δυο στεγαστικοί οργανισμοί έχασαν την πελατεία τους στην Κίνα που κατά παράδοση τα τελευταία χρόνια τους στήριζε απορροφώντας το 35-40% του συνολικού τους χρέους. Όσον αφορά τα τιτλοποιημένα στεγαστικά δάνεια, η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας, απο το να καλύπτει αξίες 5 δις δολαρίων τον μήνα σταμάτησε να τα αγγίζει απο το περασμένο Αύγουστο...

Συμπληρώνεται έτσι η εικόνα των κινδύνων που οδήγησαν τελικά στην επιταχυνόμενη κατάρρευση της Αμερικανικής στεγαστικής πίστης.

Η ευθύνη των παράγωγων προιόντων στην κατάρρευση έκανε επομένως την αρχική θεώρηση του Greenspan «το ποιο σημαντικό γεγονός στα χρηματοοικονομικά υπήρξε η τεράστια ανάπτυξη των παράγωγων προιόντων χάριν των οποίων οι ΗΠΑ συνέχισαν ενάντια σε κάθε αντιξοότητα να προοδεύουν ...» όχι μόνο να χάσει την αξία της αλλά να γίνει η πικρή ειρωνεία των πτωτικών αγορών.

Έτσι ενω η δύναμη της μόχλευσης στην άνοδο γέμιζε με ανείπωτα κέρδη και αισιοδοξία τους εμπλεκόμενους έγινε το Βατερλό τους στην τρομοκρατημένη πορεία οπισθοχώρησης.

Όσο και αν ισχυρίζονται οι θεωρητικοί των παραγώγων οτι αυτά λειτουργούν στα πλαίσια ενός παιγνιδιού συνολικά μηδενικού οφέλους (zero sum game) ώστε πάντα κάποιος να κερδίζει όταν ένας άλλος χάνει, στην πραγματικότητα και σε περιόδους κατάρρευσης, ο εγγυητής είναι άφαντος, αποδεικνύοντας ότι η θεωρία απέχει πολυ απο την πραγματικότητα ιδιαίτερα όταν αυτή προσδιορίζεται απο το ανθρώπινο στοιχείο του φόβου.

Στη νέα πραγματικότητα, για να μειωθεί ο φόβος, η Αμερικανική κυβέρνηση ακολούθησε ακριβώς την αντίθετη τακτική απο το 1929, θεωρώντας οτι η παρέμβαση θα ήταν αποτελεσματικότερη απο το να αφήσει την αγορά να αυτοδιορθωθεί.

Ήταν ομολογουμένως εκπληκτικό το να ακούει κανείς τον Πρόεδρο Μπους να αποκηρύσσει τα πιστεύω της φιλελεύθερης οικονομίας και να ανατρέχει σε Κευνσιανικές πρακτικές παρέμβασης.

Τα $700 δισεκατομμύρια που κατακυρώθηκαν τελικά απο το Κογκρέσσο, παρά τις αρχικές αντιδράσεις των Ρεμπουπλικάνων που πιστοί στην προτεσταντική ηθική ήθελαν να πληρώσουν το τίμημα μόνο οι υπεύθυνοι κερδοσκόποι, διαμορφώνουν νέα διλήμματα στην πορεία της κρίσης.

Εκτός απο το ότι το τελικό πόσο που θα εκταμιευθεί θα είναι κατά πολυ μεγαλύτερο, τα αποτελέσματα θα εξαρτηθούν απο το πως, θα χρησιμοποιηθεί το τεράστιο αυτό ποσό ώστε να αποφευχθεί ο πληθωρισμός.

Εάν χρησιμοποιηθεί για την αγορά των απαξιωμένων τιτλοποιημένων ομολόγων ποια θα είναι η τιμή που θα θεωρηθεί δίκαιη για τα χρήματα των φορολογουμένων σε σχέση με το αποτέλεσμα και ποιός θα το κρίνει αυτό αφού ο υπουργός οικονομίας θα έχει την απόλυτη και ανεξέλεγκτη αρμοδιότητα διάθεσης.

Όσοι πρότειναν το Σουηδικό μοντέλο αντιμετώπισης της κρίσης, προέβαλαν το πλεονέκτημα οτι εκεί το κράτος αγόρασε τις χρεοκοπημένες τράπεζες τις εξυγίανε και τις ιδιωτικοποίησε με κέρδος.

Εδώ το κράτος αγοράζει «σκουπίδια», πολυ πιθανόν στην ονομαστική τους αξία (par value) και αφήνει τους κερδοσκόπους να συνεχίσουν τα «ελεεινά”» τους παιχνίδια.

Εκείνο που θα δούμε να εξελίσσεται στις επόμενες μέρες είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσει βιωματικό στοιχείο και μοναδική εμπειρία της αδυναμίας να διαμορφώνει κανείς ένα σύστημα που θα στηρίζεται στην πίστη και οχι στην πραγματική οικονομία και να θεωρεί οτι αυτή η πίστη θα παραμείνει εκεί χωρίς κλυδωνισμούς επειδή κάποιοι ήθελαν να κερδίζουν πολιτικά οφέλη ενω ή άλλοι να φαντασιώνονται γεωστρατηγικά...

Το «χρήμα» που έφτιαξαν οι επενδυτικές τράπεζες των ΗΠΑ μέσω ευφάνταστων τιτλοποιήσεων και ισχυρών μοχλεύσεων μπορεί να έδωσε στην Lehman Brothers ή στην Bear Stearns την αίσθηση της κυριαρχίας επι τον πολλαπλασιαστή 35 αλλά όχι για πολύ.

Η υπερβολή τιμωρήθηκε αλλα το ερώτημα ποιος θα είναι ο στρατηγός που θα σώσει τα ατάκτως οπισθοχωρούντα στρατεύματα απο την ολική σφαγή παραμένει.

Λέτε να είναι ο Ομπάμα;

Τα αίτια μιας υποβόσκουσας κρίσης (...συνέχεια)

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ, την 05/10/2008)

«Επιτρέψτε μου να εκδίδω και να ελέγχω το χρήμα ενός έθνους και δεν θα με ενδιαφέρουν καθόλου οι νόμοι ή το σύνταγμά του»

Mayer Anselm Rothschild – Banker

Στο προηγούμενο φύλο της ΚΗΦΙΣΙΑ αναρωτηθήκαμε, αφού τονίσαμε οτι η τρέχουσα χρηματοοικονομική κρίση έχει βαθιές στον χρόνο ρίζες, εάν μοναδική αιτία της είναι η κερδοσκοπία και η απληστία των χρηματιστών.

Η απάντηση είναι αναμφίβολα αρνητική διότι όπως προκύπτει απο πάμπολλα στοιχεία, πρόκειται για κρίση που διαμορφώθηκε απο δύο παράλληλες προσπάθειες διαφορετικής πολιτικής σκοπιμότητας που οταν συναντήθηκαν εξερράγησαν σπέρνοντας την καταστροφή...

Πολλοί βιάζονται να προσδιορίσουν την πορεία σε αυτή την κρίση, ως ενδογενές στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος, καταστροφικό και σύναμμα αναγεννητικό...

Όμως παραβλέποντας τα ενδογενή χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού συστήματος, χάριν οικονομίας της εδώ ανάλυσης, θα εστιάσουμε στις επιδιώξεις, τους στόχους και κατ’ επέκταση στα συμφέροντα των Δημοκρατικών και των Ρεμπουπλικάνων ή αν προτιμάτε των αριστερών και των δεξιών της Αμερικής.

Οι Δημοκρατικοί, εκ παραδόσεως, στόχευαν στην βελτίωση των συνθηκών ζωής των φτωχών και εισήγαγαν, απο την εποχή του Jimmy Carter, το αναγκαίο νομικό πλαίσιο μεσω της Πράξης Κοινωνικής Επανεπένδυσης (Community Reinvestment Act) για να αυξηθεί το ποσοστό ιδιοκτησίας σπιτιών απο τις μειονότητες.

Αργότερα, επι Προεδρίας Clinton, οι Δημοκρατικοί παρότρυναν σε κάθε ευκαιρία τους γνωστούς ημικρατικούς οργανισμούς Fannie Mae1 και Freddie Mac1, να διευκολύνουν την παροχή φτηνών (κατά το δυνατόν χαμηλότοκων) στεγαστικών δανείων αν και ακριβότερων απο εκείνα που έπαιρναν οι έχοντες και κατέχοντες...

Οι Fannie Mae και Freddie Mac δεν δανείζουν ακριβώς στις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις αλλά αγοράζουν τα δάνεια που δίνουν οι στεγαστικές τράπεζες στους δανειολήπτες, διευκολύνοντας έτσι τις στεγαστικές τράπεζες να δανείζουν με μεγαλύτερη ευχέρεια λόγω του μειωμένου κινδύνου και της αποκτώμενης ρευστότητας.

Προς τα τέλη της Προεδρίας Clinton, οι Fannie Mae και Freddie Mac, πιέστηκαν φορτικά να κάνουν ακόμα ελκυστικότερες τις συνθήκες δανεισμού των ασθενέστερων τάξεων, αποβλέποντας σε ανανέωση της θητείας τους έστω χωρίς τον Clinton.

Έφτιαξαν λοιπόν ένα δοκιμαστικό πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχαν 24 Αμερικανικές τράπεζες σε 15 διαφορετικές αγορές (περιοχές), οι οποίες θα έπρεπε να παραβλέπουν τις αρχικές προϋποθέσεις κατάθεσης ενός ποσού ως αρχικού κεφαλαίου (να κάνουν δηλαδή εφικτή την κατά 100% χρηματοδότηση, χωρίς άλλη απο το αποκτώμενο ακίνητο εγγύηση) ή την απαίτηση αποδείξεων για την σταθερότητα του εισοδήματος του δανειζομένου.

Το επιτόκιο που δανείζονταν οι ασθενέστερες τάξεις, με αυτό το πρόγραμμα, ήταν μια μονάδα πάνω απο το τρέχον σταθερό επιτόκιο των δανείων 30ταετους αποπληρωμής για ποσά μέχρι τα 240.000 $ (Το επιτόκιο αυτό ήταν π.χ. το 1999 7.76% συμπεριλαμβανομένου του “καπέλου” αφερεγγυότητας της μίας μονάδας)

Μετά το πρώτο έτος καλής εξυπηρέτησης του δανείου το "καπέλο" αφαιρείτο...

Με το παραπάνω πρόγραμμα, που αργότερα επεκτάθηκε σε όλες τις περιοχές..., οι Ισπανόφωνοι αύξησαν το ποσοστό ιδιοκτησίας τους κατά 87,2 % στηn περίοδο μεταξύ 1993 και 1998, οι Αφροαμερικάνοι κατά 71.9 % ενω οι Ασιάτες κατά 46.3 % (σύμφωνα με στοιχεία του Πανεπιστημίου του Harvard)

Οι αναφερθείσες αυξήσεις είχαν ως αποτέλεσμα το 2001, το 50% των χαρτοφυλακίων των Fannie Mae και Freddie Mac να αποτελείται απο χαμηλής πιστοληπτικότητας δανεισμούς!!!

Η κατάσταση αυτή, παρά τον κοινωνικό της χαρακτήρα, είχε δραματική κατάληξη...

Ο λαϊκισμός της πολιτικής των Δημοκρατικών, διαμόρφωσε συνθήκες υψηλότατου κινδύνου που μέχρι το 2000 δεν ήταν διακριτός λόγω της υψηλής ανάπτυξης της Αμερικανικής οικονομίας που τελικά οδήγησε στην φούσκα των dot com.

Οι Fannie Mae και Freddie Mac, επιδιώκοντας ισχυρότερες αυξήσεις στα έσοδά τους για να συνεχίσουν την χρηματοδότηση των φτωχών, ανέπτυξαν υπερβολικά της εμπλοκή τους σε παράγωγα προιόντα που προορίζονταν αρχικά για την κάλυψη των αναλαμβανόμενων απο τις ίδιες κινδύνων (Hedging) σε πιθανό γύρισμα της αγοράς...

Δυστυχώς, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ άσχημα χάριν στα θέλγητρα της κερδοσκοπίας...

Απο την εποχή των Salomon Brothers και του Ranieri, τα στεγαστικά δάνεια είχαν αρχίσει να πακετάρονται σε καλάθια ομολόγων που ανακατώνονταν με άλλα καλάθια ομολόγων με το τελικό καλάθι να φέρει την σήμανση ΑΑΑ, ότι είναι δηλαδή υψηλής φεγγυότητας, απο τους Moody’s και τους λοιπούς οργανισμούς που εξέδιδαν τέτοια πιστοποιητικά.

Αρχικά, οι Salomon και αργότερα άλλες επενδυτικές τράπεζες, έγιναν σχεδιαστές και προωθητές αυτών των ομολόγων που με την υψηλή τους φερεγγυότητα «κέρδιζαν» τους διαχειριστές επενδυτικών οργανισμών και συνταξιοδοτικών ταμείων.

Η υψηλή δήθεν φερεγγυότητα βοηθούσε στην πώληση και οι κερδοσκόποι έτριβαν τα χέρια τους...

Τελικά, οι οργανισμοί πιστοποίησης της φερεγγυότητας των στεγαστικών ομολόγων, όπως η Moody's, και οι ημικρατικές εταιρείες μείωσης του βάρους των στεγαστικών τραπεζών, όπως οι Fannie Mae και Freddie Mac, οδήγησαν στην ανεξέλεγκτη παροχή δανείων που γρήγορα έπαυσαν να εξυπηρετούνται σε απρόβλεπτα υψηλό ποσοστό λόγω των κακών οικονομικών συγκυριών που έφθασαν την αξία των αποκτηθέντων σπιτιών σε χαμηλότερα απο το ύψος του δανείου επίπεδα.

Έτσι δημιουργήθηκε η φούσκα των μη εξυπηρετούμενων στεγαστικών δανείων που είχαν εν τω μεταξύ γίνει αφερέγγυα (subprime) κτηματικά ομολόγα παρά την ΑΑΑ σήμανση.

Αυτή η φούσκα, όπως έγινε αντιληπτό, δεν ήταν το αποτέλεσμα αλλά μάλλον η αιτία μιας αχαλίνωτης κερδοσκοπίας εν μεσω πολιτικών επιδιώξεων και κοινωνικής πολιτικής.

Επιπλέον, η ανάγκη των Αμερικανικών κυβερνήσεων να βρουν χρήμα συνέτεινε στην διαμόρφωση της αγοράς των παράγωγων προιόντων μέσω των οποίων μοίραζαν τον κίνδυνο σε αδαείς τραπεζίτες και διαχειριστές αμοιβαίων του εξωτερικού, ενω αύξαναν σε εξωφρενικά ύψη το αφρόχρημα (FIAT Money) που γέμιζε την ανεστραμμένη πυραμίδα εξυπηρέτησης της παγκόσμιας οικονομίας.

Ας αναλογιστούμε όμως οτι το “πραγματικό” μαζί με το αφρόχρημα διαμόρφωναν πραγματικές εμπορικές διαδικασίες και κινούσαν τις πραγματικές αγορές για κινέζικα προιόντα ή κάλυπταν το πραγματικό κόστος του πολέμου στο ΙΡΑK.

Βλέπουμε λοιπόν δυο νέες αιτίες που προκάλεσαν την σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση, την φιλολαϊκή πολιτική των Δημοκρατικών και το αδηφάγο Αυτοκρατορικό ήθος (Imperial ethos) που διακρίνει όλες τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ.

Απο την στιγμή που δεν υπήρχαν περιορισμοί αντιστοιχίας κυκλοφορούντος χρήματος με κάποια σταθερά (Όπως παλαιότερα ο χρυσός) οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί για τις επικίνδυνες τακτικές ανάπτυξης αφροχρήματος (Credit Expansion Techniques) που οδήγησαν και συνέτειναν στην κερδοσκοπία.

Σε επόμενο φύλλο θα εξετάσουμε την έννοια του αφροχρήματος και τις επιπτώσεις της χαλιναγώγησής του στην παγκόσμια οικονομία με τις όποιες επιπτώσεις στη χώρα μας.

1. «Η Fannie Mae ιδρύθηκε ως κρατική επιχείρηση (Government-Sponsored Enterprise) το 1938, για να βοηθήσει την στεγαστική πίστη με την διαμόρφωση δευτερογενούς στεγαστικής αγοράς (Secondary Mortgage Market) και ιδιωτικοποιήθηκε το 1968 ενω η Freddie Mac ιδρύθηκε το 1970 απο ομάδα επενδυτών με ίδιο αντικείμενο δραστηριότητας. Το 2004 ξέσπασε μεγάλο σκάνδαλο λόγω κακοδιαχείρισης και υπερυψηλών αμοιβών αποτελεσματικότητας (bonuses) στα στελέχη της Fannie Mae»

Τα αίτια μιας υποβόσκουσας κρίσης...

(Tο ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ, την 26/09/2008)

«Θα σου λαλήσει θα σου λαλήσει... και σένα θα σου περάσει θα σου περάσει...»

Παλαιό Κερκυραϊκό επιμύθιο

Πριν χρόνια, έτυχε να πέσει στα χέρια μου το «Liar’s Poker» του Michael Lewis, ενός Αμερικανού συντάκτη των British Weekly & Spectator και συγγραφέα πολλών βιβλίων.

Τότε, το βιβλίο αυτό ήταν απλά συναρπαστικό διότι μου έδωσε μια εικόνα των Αμερικανών χρηματιστών και δη εκείνων που διαμορφώνουν και διαθέτουν τα περίφημα σύνθετα ομόλογα. Σήμερα είναι κάτι περισσότερο, είναι προφητικό...

Ο Lewis ήταν μεταξύ των ευφυών αποφοίτων του Πανεπιστημίου του Princeton, που απο την «Ιστορία της Τέχνης» μεταπήδησε στον θαυμαστό κόσμο της Wall Street. Είναι αλήθεια οτι για την Salomon Brothers, που του έδωσε δουλειά το 1984, χρειάσθηκε να συμπληρώσει και να «λουστράρει» τις γνώσεις του με ενα Masters απο το φημισμένο London School of Economics.

Ο Lewis είχε έτσι την ευκαιρία να εκτεθεί στην κουλτούρα και στις τεχνικές πώλησης των ομολόγων για τουλάχιστον ένα εξάμηνο, πριν αναλάβει και αυτός ως πωλητής αλλά και ως εκπαιδευτής των νεοπροσλαμβανόμενων στελεχών.

Η εκπαίδευση των νεοπροσλαμβανόμενων πωλητών ήταν σκληρή αλλά το αποτέλεσμα λαμπρό... Το να είσαι εκείνα τα χρόνια πωλητής ομολόγων στους Salomon Brothers δεν ήταν λίγο. Ήταν ισως το θεμέλιο για μια λαμπρή καριέρα στον φαντασμαγορικό κόσμο των Αμερικανών Χρηματιστών.

Και όμως, ο Lewis εγκατέλειψε τους Salomon Brothers, μετά απο τετραετή θητεία, αν και είχε ήδη αναλάβει την εποπτεία λογαριασμών πολλών εκατομμυρίων δολαρίων σε επενδύσεις ομολόγων απο το Λονδίνο, όπου τελικά κατέληξε ως διαχειριστής των ευρωπαϊκών αγορών.

Οι λόγοι αποχώρησής του ήταν πολλοί και σχετίζονταν κυρίως με την υποβαθμισμένη κουλτούρα που η εταιρεία αποδεχόταν χάριν του κέρδους και της απόδοσης των εργαζομένων, χωρίς να ενδιαφέρεται για τους τρόπους που μεταχειρίζονταν στο να πείσουν τους αγοραστές ούτε για το εάν τελικά αυτοί (οι επενδυτές) έμεναν ευχαριστημένοι απο τις επενδύσεις τους. Ενα ήταν βέβαιο, οτι παρά την σκληρή αρχική εκπαίδευση η πώληση των ομολόγων δεν απαιτούσε τίποτα περισσότερο απο την ικανότητα του πωλητή να εκμεταλλεύεται τις τυχόν αδυναμίες του αγοραστή, συνήθως διαχειριστή αμοιβαίων ή συνταξιοδοτικών κεφαλαίων και να τον πείθει να επενδύσει στα περίφημα σκουπιδο-ομόλογα (Junk Bonds) της εποχής με πολυτελές περιτύλιγμα...

Η παιδαριώδης συμπεριφορά και η αλαζονεία των πωλητών συχνά έφθανε τα όρια της χυδαιότητας με τον συστηματικό εξευτελισμό των ειδικών στα χρηματοοικονομικά προιόντα και δη στα ομόλογα να αποτελεί τον κανόνα παρά την εξαίρεση. Ουδέποτε γινόταν η παραμικρή προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η ακριβοπληρωμένη γνώση των πτυχιούχων και νυν πωλητών ομολόγων, στην χρηματοοικονομική επιστήμη απο τα καλύτερα Πανεπιστήμια της Αμερικής.

O Lewis παρατήρησε επιπλέον την ανικανότητα των διευθυντών των διαφόρων τοπικών Τραπεζών να αντιστέκονται στις τεχνικές των πωλητών της Salomon. Οι πωλητές αυτοί, έχοντας τον αέρα του κύρους της Salomon Brothers, στην κυριολεξία έγδερναν τους διαχειριστές των Savings and Loan Banks που συνήθως είχαν ελάχιστη γνώση στα περίπλοκα επενδυτικά προιόντα που τους διετίθεντο...

Αυτή ήταν η εποχή της φιλελευθεροποίησης (deregulation) των Χρηματιστηριακών αγορών στα πλαίσια ενός μεγαλύτερου σχεδίου φιλελευθεροποίησης, απο τον νεο τότε διοικητή της FED Alan Greenspan, με την σύμφωνη γνώμη του Προέδρου των ΗΠΑ Ρέιγκαν, ώστε να καταστεί εφικτή η διαμόρφωση προιόντων υψηλής μόχλευσης για την κάλυψη των δραματικά αυξημένων σε ρευστότητα αναγκών του Αμερικανικού Καπιταλισμού.

Ήταν ακριβώς αυτή η φιλελευθεροποίηση που επέτρεψε την γιγάντωση των Salomon Brothers μέσω της διάθεσης κτηματικών ομολόγων. Η Salomon, με τον περιβόητο Lewie Ranieri, είχε προετοιμάσει το έδαφος διαμορφώνοντας προκαταβολικά ένα ολόκληρο τμήμα εμπορίας κτηματικών ομολόγων που έδωσε στην χρηματιστηριακή εταιρεία το άγγιγμα του Μίδα.

Ήταν τότε λοιπόν, είκοσι χρόνια πριν, που ξεκίνησε η πώληση των κτηματικών ομολόγων και όχι τα τελευταία χρόνια όπως νομίζεται, ιδιαίτερα στη χώρα μας απο τους μη μυημένους στα χρηματοοικονομικά.

Ήταν τότε που το εμπόριο επενδυτικών προιόντων που είχαν χριστεί πρώτης τάξης (ΑΑΑ) άρχισαν να διατίθενται χωρίς να δίνεται η παραμικρή σημασία στο τι μέλει γενέσθαι. Ήταν τότε που το προσφάτως δηλωθέν και στην Ελλάδα «ότι το Νόμιμο είναι και Ηθικό» καθιερώθηκε χωρίς να εξασφαλίζεται και το Βιώσιμο αλλά και η οποιαδήποτε ευθύνη για την απόδοση του πωλούμενου προϊόντος.

Η υπερβολική έμφαση στον επιδειξειακό πλούτο απο τους πωλητές της Salomon, υπεβοηθείτο με κάθε μέσον και κυρίως απο τα υπέρογκα bonus που στόχευαν στο να τυφλώσουν τους άμοιρους διαχειριστές των Savings and Loan Banks, που πίστευαν οτι και αυτοί κάποια μέρα θα έβγαιναν απο το ωράριο και θα επιβραβεύονταν απο τους πλούσιους, χάριν σε αυτούς, πελάτες τους...

Όμως ήταν όλα μια ψευδαίσθηση...

Η εκ πλουτισμού αλαζονεία του ακαλλιέργητου και άπληστου Ranieri, που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ανεβάσει την φαντασμαγορία της Salomon πληθαίνοντας δυσανάλογα και την δική του περιουσία, διαχύθηκε ως ιός σε όλη την Χρηματιστηριακή αγορά της εποχής και έμεινε αθεράπευτος μέχρι σήμερα...
Επι είκοσι χρόνια οι φιλελευθεροποιημένες αγορές των κτηματικών ομολόγων των ΗΠΑ, καλλιεργούσαν εκδόσεις και εκδοχές μιας και μοναδικής επιδίωξης, «του πως θα αυξήσουν τον πλούτο των εκδοτών των σύνθετων και εξαιρετικά επικίνδυνων επενδυτικών προιόντων» που είχαν ενσωματωμένο τον σπόρο της καταστροφής, πριν καν αποφασίσουν οι μικρές τοπικές τράπεζες να ενστερνιστούν την επικερδή φαινομενικά, χάριν των υψηλών επιτοκίων, ιδέα υπερ του λαϊκού δανεισμού προς τους φτωχούς και τους ανεπάγγελτους που γνώριζαν προκαταβολικά οτι δεν θα τους επέστρεφαν τα δανεικά...

Μα, θα ισχυριστούν πολλοί, γιατί δανείζονταν όλοι αυτοί, γιατί δανείζονταν ενώ ήξεραν ότι δεν θα έχουν να αποπληρώσουν το δάνειό τους και γιατί οι τράπεζες τους δάνειζαν με τόσο υψηλό κίνδυνο;

Εδώ θα ανακαλέσω το παροιμιώδες που συνέβη στην Κέρκυρα του 19ου αιώνα όταν ο πωλητής διέθεσε την άφωνη καρδερίνα του και ο αγοραστής τον πλήρωσε με κάλπικο νόμισμα... «Θα σου λαλήσει..., θα σου λαλήσει φώναξε ο πωλητής... Θα σου περάσει..., θα σου περάσει αντέτεινε ο αγοραστής» απομακρυνόμενος με την άτυχη φυλακισμένη καρδερίνα...

Η απληστία των πωλητών των σύνθετων ομολόγων και η αδιαφάνεια στο τι ακριβώς αγόραζαν και ποιά θα ήταν η συμπεριφορά ενός επενδυτικού προϊόντος που σχεδιάστηκε για να αποδώσει με τον Χ τρόπο ενώ η αγορά είχε ήδη ανατρέψει τις προϋποθέσεις απόδοσης, ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία ενός χρηματοοικονομικού ¨saga¨ που στις μέρες μας αφόρμισε ξερνώντας το δύσοσμο περιεχόμενό του σε αφελείς αλλά και σε μυημένους επενδυτές αφού η θύελλα δεν αναγνωρίζει τους μεν απο τους δε.

Όμως, ήταν ακριβώς η απληστία των πωλητών η μόνη αιτία της σημερινής καταστροφής;

Μάλλον οχι όπως διαφάνηκε ήδη και θα εξηγηθεί αναλυτικότερα στο επόμενο φύλλο της εφημερίδας...