ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

(Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την παρέμβαση του Δικτύου για την Περιεκτική Δημοκρατία με αφορμή τις πρόσφατες Σιωνιστικές κτηνωδίες)

Οι ενδιαφερόμενοι θα βρουν την συνέχεια του κειμένου στη ακόλουθη διαδικτυακή σελίδα...

http://www.inclusivedemocracy.org/pd/index.htm

Ακόμα και αν δεν συμφωνούν με όλες τις θέσεις της Περιεκτικής Δημοκρατίας εντούτοις θα εύρουν εκεί μια γενναία και ειλικρινή παράθεση γεγονότων που αφαιρεί σχεδόν κάθε επιχείρημα απο τον Σιωνισμό να ενεργεί διαπράττοντας εγκλήματα πολέμου όπως αυτά που είδαμε πρόσφατα ενώ ταυτόχρονα ψεύδεται ασυστόλως για το είδος των όπλων και τις διαθέσεις εκείνων που τα χρησιμοποίησαν..

Η ταχύτητα με την οποία η τρέχουσα κυβέρνηση του Ισραήλ αντιμετώπισε την κατάσταση ξεπέρασε κάθε αποδεκτό όριο ενω η τοποθέτηση του πρωθυπουργού της Τουρκίας, απέναντι στην απανθρωπιά των Σιωνιστών, στο Νταβός, ήταν μα γενναία πράξη η οποία έδειξε την ανεπάρκεια της Ελληνικής Κυβέρνησης σε διεθνή θέματα όπου λειτουργεί με την ουρά στα αχαμνά της...

Είναι η πρώτη φορά που αποδέχομαι οτι ο Ερντογάν συμπεριφέρθηκε ως Ηγέτης μεγάλης χώρας και του αξίζει ένα μεγάλο μπράβο και ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτή την θέση ιδιαίτερα όταν συγκρίνεται με την γυναικουλίστικη ελληνική στάση όλων των κομμάτων (υπήρξαν μερικές προσωπικές φωτεινές εξαιρέσεις απο το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ) απέναντι στο Ισραήλ.

Ακολουθεί η αρχή του κειμένου της παρέμβασης του Δικτύου για την Περιεκτική Δημοκρατία:

Πρόσφατα συντελέστηκε ένα κτηνώδες έγκλημα σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού με την απόλυτη συμπαράσταση όχι μόνο της Αμερικανικής ελίτ αλλά και των Ευρωπαϊκών ελίτ ―συμπεριλαμβανομένης της δικής μας πολιτικής ελίτ (Ν.Δ. & ΠΑ.ΣΟ.Κ.) που θρασύτατα ζητούσαν «κατάπαυση του πυρός»: δηλαδή να σταματήσουν οι Σιωνιστές εγκληματίες να δολοφονούν 100 Παλαιστίνιους για κάθε Ισραηλινό (όπως έκαναν σε κάθε περίπτωση στην βρώμικη ιστορία εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης την οποία ξεκίνησαν με την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους το 1948) με αντάλλαγμα να σταματήσουν οι Παλαιστίνιοι την αντίσταση τους, δηλαδή το απαράβατο δικαίωμα κάθε λαού κάτω από κατοχή.

Έτσι τα F16 και οι πύραυλοι τελευταίας τεχνολογίας και τα αλλά κτηνώδη όπλα Αμερικανικής κατασκευής που οι θρασύδειλοι Σιωνιστές τα χρησιμοποιούν από ύψους μερικών χιλιάδων μέτρων, εξισώνονταν με τα ... βαρελότα των Παλαιστίνιων.

Αποτέλεσμα: 1400 σχεδόν νεκροί Παλαιστίνιοι γυναικόπαιδα και άνεργοι που είχαν πιάσει δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί στην αστυνομία της Γάζας, αφού όλες οι άλλες δουλειές έχουν εξαφανιστεί από τον οικονομικό στραγγαλισμό που επέβαλαν οι Σιωνιστές και η Δύση.

Αιτία: ο λαός της Γάζας ψήφισε δημοκρατικά την Χαμάς που δεν δέχεται να ξεπουλήσει την Παλαιστίνη όπως το όργανο της υπερεθνικής ελίτ, ο Αμπάς!

Η συνέχεια εδώ:

http://www.inclusivedemocracy.org/pd/index.htm

ΕΙΜΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΣ...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ, την 23η Ιανουαρίου 2009)

Τις μέρες αυτές εξελίχθηκε ένα δράμα που αποτελεί κόλαφο για τον ανθρώπινο πολιτισμό μας.

Όσο και αν εμείς στην Ελλάδα έχουμε τα δικά μας προβλήματα και τις δικές μας σκοτούρες για την καθημερινή επιβίωση, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την τραγωδία που συνέβη και συνεχίζεται στα παλαιστινιακά εδάφη της Λωρίδας της Γάζας.

Ο πόλεμος φαινομενικά τελείωσε αλλά στην ουσία θα συνεχίζεται όπως και πριν, κατά την διάρκεια της εκεχειρίας, διότι πόλεμος δεν είναι μόνο αυτός που διεξάγεται με απαγορευμένα όπλα εναντίων αμάχων συγκεντρωμένων για περισσότερη ασφάλεια σε σχολικά κτίρια, ούτε αυτός που κατακαίει με βόμβες φωσφόρου τις αποθήκες επισίτισης διεθνών οργανισμών όπως του ΟΗΕ, ούτε εκείνος που δολοφονεί φωτορεπόρτερ και ανταποκριτές ειδησεογραφικών πρακτορείων.

Πόλεμος είναι και εκείνος που συνεχιζόταν και συνεχίζεται με απροκάλυπτες απαιτήσεις ενάντια στις δημοκρατικές ελευθερίες ενός ολόκληρου λαού, επικουρούμενος ακόμα και με πολιτικές δολοφονίες, διοτι ο λαός αυτός δεν είναι ο περιούσιος, αφού δεν εξυπηρετεἰ τις γαιωστρατηγικες βλέψεις των ισχυρών επι της γής...

Πόλεμος είναι και αυτός που καθιστά 1.500.000 ανθρώπους φυλακισμένους στην ίδια τους τη γη και απόλυτα εξαρτώμενους απο την επισιτιστική βοήθεια των διεθνών οργανισμών.

Πόλεμος είναι και αυτός που διαμορφώνεται στα επιτελεία κυβερνήσεων όπως του Ισραήλ, με στόχο την δραστική αντιμετώπιση του δημογραφικού «προβλήματος» διοτι θεωρείται πρόβλημα για τον εβραϊκό λαό να συγχρωτίζεται και να συμβιώνει με άλλους λαούς, που έκρινε αυθαίρετα, στα πλαίσια ενός νέου απαρτχάιντ, ως δευτέρας διαλογής, όπως οι παλαιστίνιοι...

Ο πόλεμος δεν τελείωσε δυστυχώς και εναπόκειται σε μας όπως και σε κάθε λαό να αντιληφθούμε τα πραγματικά αίτια του πόλεμου και να επιδιώξουμε, στα πλαίσια μιας νέας παγκόσμιας πολιτικής που ευελπιστούμε οτι θα ακολουθήσει ο νέος πλανητάρχης, να συνεισφέρουμε σε μια μόνιμη λύση, μια λύση όπου ο άνθρωπος χωρίς διακρίσεις και θρησκευτικές προκαταλήψεις θα γίνει ο πυρήνας των όποιων αποφάσεων και απο τις δυο πλευρές, ώστε να καταλήξουμε σε μια ειρήνη που θα φέρει τους δυο λαούς σε εναρμονισμένη συγκατοίκηση και μόνιμη πρόοδο...

Θεωρώ οτι αυτή η ανάγκη θα γίνει επιτακτικότερη όταν διαβάσετε τις παρακάτω κραυγές απόγνωσης των τριών θαρραλέων γιατρών που επισκέφθηκαν την κόλαση της Λωρίδας της Γάζας.

«Γυρίσαμε. Πριν 2 ώρες φτάσαμε στην Αθήνα.

Δεν ξέρω πόσα χρόνια μου μένουν να ζήσω. Ξέρω ωστόσο ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεχάσω τη RAFFAH. Η Λωρίδα της Γάζας με σημάδεψε για πάντα.Ποτέ δεν θα ξεχάσω το αίμα, τον πόνο, την οργή και την απελπισία.Ποτέ και τίποτα δεν μπορεί να διαγράψει από την συνείδησή μου το έγκλημα που συντελείται αυτές τις ώρες, αυτές τις στιγμές που διαβάζετε αυτές τις λέξεις.Τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει την κτηνωδία που είδα και βίωσα. Τίποτα δεν μπορεί να αλλοιώσει την αλήθεια που αντίκρισα χειροπιαστή, μπροστά μου.Ένας λαός σφαγιάζεται και οι άνθρωποι στον πλανήτη δεν μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της καταστροφής.Πρέπει να μπει κανείς στην ζώνη των επιχειρήσεων για να κατανοήσει την γενοκτονία.

Για να ντραπεί που είναι Ευρωπαίος ή Αμερικανός που σιωπά και αδιαφορεί.Πρέπει να μοιραστεί για λίγες μέρες τη «ζωή υπό προθεσμία» του Παλαιστινιακού λαού για να μπορεί να ισχυριστεί ότι αρχίζει να κατανοεί.Από τα Αιγυπτιακά σύνορα 70 μέτρα μέχρι τα Παλαιστινιακά σύνορα. Μπήκαμε σε ένα μεγάλο λεωφορείο για να μας μεταφέρει στο Νοσοκομείο της RAFFAH. Μόλις ξεκίνησε, μια βόμβα στα δεξιά μας δημιούργησε ωστικό κύμα που σχεδόν ανέτρεψε το λεωφορείο. Μας κατεβάζουν σε χρόνο μηδέν από το λεωφορείο και μπαίνουμε όπως-όπως σε δύο ασθενοφόρα. Μέχρι να φθάσουμε σε δέκα λεπτά στο νοσοκομείο πέφτει μια βόμβα στη δημοτική αγορά. Δεν προλαβαίνουμε να συστηθούμε στον διοικητή του νοσοκομείου και φτάνουν τα πρώτα ασθενοφόρα με τραυματίες. Θα ακολουθήσουν δεκάδες. Νύχτα κόλασης. Παιδιά, γυναίκες, γέροντες. ΑΜΑΧΟΣ πληθυσμός.Ο πόλεμός τους είναι τόσο βρώμικος όσο κανένας άλλος μέχρι σήμερα. Ο κόσμος δεν το μαθαίνει γιατί τα ΜΜΕ έχουν φιμωθεί.Οι τρείς γιατροί της αποστολής μας μπαίνουν στα χειρουργεία πριν καν προλάβουν να συστηθούν. Εκατοντάδες μαζεύονται στο προαύλιο του νοσοκομείου. Φωνές οργής, κλάμα παιδιών, απελπισία.Έχω κι άλλες φορές βρεθεί σε δύσκολες, επώδυνες συνθήκες.

Έχω ζήσει τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι. Έχω βρεθεί σε αλυσίδες προστασίας σε γέφυρες στόχους. Αυτό όμως που έζησα στη Ράφα είναι έξω από κάθε περιγραφή.Βρίσκω κάποιον που μιλάει αγγλικά, του ζητάω να μου εξηγήσει. Μαθεύτηκε, λέει, πως τρεις Έλληνες γιατροί ήρθαν πριν 10 λεπτά και φόρεσαν αμέσως μπλούζες, μπήκαν στα χειρουργεία. Ο κόσμος κραυγάζει: «Ο Θεός μας έστειλε τους Έλληνες», «Ο θεός να φυλάει τους Έλληνες». Πενήντα χρονών μαντράχαλος δεν αντέχω και τα δάκρυα τρέχουν για την τραγωδία που βλέπω μπροστά στα μάτια μου, για την αγάπη που δείχνουν αυτοί οι άνθρωποι.Τρείς Έλληνες γιατροί, ο Άρης Μουσιώνης, ο Ηλίας Καρανίκας, ο Θανάσης Νησιώτης είναι εκεί, παρόντες. Δίνουν τη μάχη με λιγοστά μέσα να σώσουν ζωές. Και τα κατάφεραν. Κι ο κόσμος το είδε, το ένοιωσε. Κι αγκάλιασε την αποστολή του Γιώργου Παπανδρέου με τόση αγάπη και προσμονή που δεν πιστεύω ότι θα ξανανιώσω στη ζωή μου. Ποτέ μάτια δεν έχουν πει τόσα πολλά, όσο τα μάτια αυτών των ανθρώπων. Ποτέ αγκαλιές και φιλιά και χειραψίες δεν είχαν τόση δύναμη και τόση αλήθεια.Ηλίας Καρανίκας, Άρης Μουσιώνης, Θανάσης Νησιώτης, άφησαν πίσω οικογένειες, επαγγελματικές υποχρεώσεις και πήγαν σε αυτή τη μικρή γωνιά να βοηθήσουν συνανθρώπους τους που υποφέρουν και σφαγιάζονται άδικα. Με κίνδυνο της ζωής τους πραγματικό, αληθινό και τρομακτικό.

Οι Παλαιστίνιοι το είδαν, το αναγνώρισαν και το αγκάλιασαν. Οι Παλαιστίνιοι μέσα από την Ελληνική αποστολή αγκάλιασαν την Ελλάδα, έβαλαν μέσα στη καρδιά τους όλους τους Έλληνες. Είμαι γεμάτος, είμαι υπερήφανος που έζησα αυτές τις στιγμές με αληθινούς συντρόφους, με τους 3 γιατρούς αλλά και με τον Χρήστο Καπάταη και τον νεολαίο Θέμη Τζήμα μοιραστήκαμε για λίγα 24ωρα την ανασφάλεια, το φόβο, την αγωνία, τον κίνδυνο, την ελπίδα και το κουράγιο, με αυτό το φτωχό αλλά τόσο περήφανο και αξιοπρεπή λαό.

Ζήσαμε, βιώσαμε, πολλά σε λίγο χρόνο. Όσα συνήθως ζει κάποιος σε χρόνια.Όπως για παράδειγμα το συναίσθημα του αδιεξόδου και της παγίδευσης όταν βρίσκονται 6 άνθρωποι, βράδυ στη νεκρή ζώνη, ανάμεσα στα σύνορα δύο χωρών, με τις πόρτες των συνόρων και από τις δύο πλευρές κλειδωμένες. Εβδομήντα τετραγωνικά μέτρα χωμάτινου δρόμου όλα κι όλα και οι βόμβες των ισραηλινών να σκάνε 200 ή 300 μέτρα πιο κει χτυπώντας, τάχα μου, τούνελ παλαιστινιακά.

Λυπάμαι γιατί αυτές οι σκέψεις είναι ανακατεμένες και χύμα.

Είμαι κουρασμένος αλλά κυρίως φορτισμένος. Πριν από όλα όμως, όσο διαρκεί αυτό το έγκλημα, ΕΙΜΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΣ»

Το σύνδρομο της αλογόμυγας...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 16η Ιανουρίου 2009)

"Αν µε θανατώσετε, δε θα βρείτε εύκολα άλλον σαν κι εµένα, κολληµένον από τον θεό στην πόλη, αν και είναι αστείο να το πούµε έτσι, σαν σε µεγάλο και δυνατό άλογο, µα νωθρό απ' το πάχος του, που για να ξυπνήσει έχει ανάγκη από µιαν αλογόµυγα. Σαν τέτοια µου φαίνεται πως µε κόλλησε κι εµένα ο θεός στην πολιτεία, να σας ξυπνώ και να σας πείθω και να σας πειράζω καθέναν από σας, κι έτσι δεν παύω όλη την ηµέρα να σας κολλάω εδώ κι εκεί."

Πλάτωνος Απολογία Σωκράτους, 30e-31a

Η πρόκληση και ο προβληματισμός που γεννούσε η συνείδηση (αλογόμυγα) του Σωκράτη θα έπρεπε να εισάγει καινά δαιμόνια και στη σημερινή κοινωνία των πολιτών.

Οταν όμως κάποιος εισηγείται κάτι το νεο και δη πρωτοποριακό, τα συντηρητικά στοιχεία της κοινωνίας αντιδρούν.

Αν δεν κάνεις κάτι, αν δεν δημιουργήσεις και δεν αφήσεις την σφραγίδα σου σε κάποιο έργο, σου ασκείται κριτική απ' όσους δεν είναι ικανοποιημένοι απο την αδράνειά σου.

Αν πάλι πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και γίνεις μια μεταρρυθμιστική μηχανή θεσμών ή ένας αδιάκοπος εργολάβος και ένας εφαρμοστής καινοτομιών, κάνεις εχθρούς όλους εκείνους που έχουν άμεσο και απόλυτο συμφέρον να διατηρούνται οι παλιοί θεσμοί ή βρίσκεις απρόθυμους φίλους σε εκείνους που δεν θα ωφεληθούν από τους νέους θεσμούς.

Μας κατατρέχει δηλαδή η ρήση του Μακιαβέλι ότι «τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο, πιο αβέβαιο και πιο επικίνδυνο από το να πάρει κανείς την πρωτοβουλία της εισαγωγής νέων θεσμών και εθίμων»

Ισως έτσι να εξηγείται και ο φόβος των δημοτικών μας αρχόντων. Ισως να είχε πραγματικά μεγάλη επιρροή στη συνείδησή τους η κυνική ρήση του Μακιαβέλι αντι της πηγής κάθε δημιουργίας, της ανησυχίας που κατάτρωγε τη συνείδηση του Σωκράτη και δεν τον άφηνε να εφησυχάσει για τα της πόλης και της κοινωνίας των Αθηνών.

Το νωθρό δημοτικό κατεστημένο της πόλης μας, της Κηφισιάς μας, δεν κατάφερε ακόμα να ξυπνήσει διότι ούτε τη συνείδηση του Σωκράτη διαθέτει ούτε τα τσιμπήματα της αλογόμυγας των δημοτών δέχεται... Παραμένει δυστυχώς αδρανές απο τον φόβο ανάληψης καινοτόμων πρωτοβουλιών, βυθισμένο ίσως σε υπολογισμούς πολιτικής σκοπιμότητας που δεν επιτρέπουν επαναστατικές αλλαγές και ρίξεις με το ως έχει και το είθισται.

Δεν επιτρέπει π.χ. τη ρήξη με τους μαγαζάτορες που θα ενοχληθούν αν πεζοδρομηθεί ο δρόμος τους ή αν φυτευτεί το άχαρο πεζοδρόμιό τους ή με τους εργολάβους και τους μεγαλοεπιχειρηματίες που το μόνο που θέλουν είναι το Μall επί του Mall και η εκμετάλλευση στην εκμετάλλευση του κάθε τετραγωνικού μέτρου γής.

Αντίθετα, σε πόλεις πιότερο προοδευμένων χωρών, η πολιτεία και οι τοπικοί παράγοντες συνεργάζονται παρά τα προβλήματα, παρά τα είθισται και τις αντιδράσεις των υποστηρικτών του ως έχει, για να δημιουργήσουν οτι επιβάλει το σώμα μιας σύγχρονης κοινωνίας ανθρώπων, οτι θεωρείται ανθρώπινα αναγκαίο και συμβατό με τους κανόνες της αισθητικής και του σεβασμού του άλλου.

Στην πόλη μας μπορεί να ακούμε πολλούς να επικαλούνται την τραγελαφική εικόνα της, το αβίωτο των κατοίκων του κέντρου της, την αυξανόμενη έλλειψη προσβασιμότητας απο τους λιγότερο προικισμένους κινητικά, τον συνεχή απρόσωπο, παράλογο ακόμα και σχιζοφρενικό τρόπο συγκέντρωσης των λειτουργιών σε ένα κέντρο που σχεδιάσθηκε για να εξυπηρετεί το ένα τἐταρτο απο τις σημερινές ανάγκες, αλλα βλέπουμε ελάχιστους να προτείνουν, ελάχιστους να σχεδιάζουν το μέλλον, ελάχιστους να ενδιαφέρονται πραγματικά να βρουν την έξοδο απο τον λαβύρινθο που χρόνια με την ανοχή όλων κτιζόταν και ακόμα πιο λίγους να φέρουν το σπαθί μιας και ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται πλέον διαφορετικά...

Στην πόλη μας συνεχίζουμε να ακούμε και να διαβάζουμε ανίσχυρες προτάσεις αναμόρφωσης του υπάρχοντος πολεοδομικού σχεδιασμού, που και αν ακόμα είναι στη σωστή κατεύθυνση δεν θα φέρει την άνοιξη και δεν θα μειώσει την φθορά επιτυγχάνοντας ίσως να την καθυστερήσει.

Στην πόλη μας δεν λείπουν οι φωνές, μόνο που είναι σαν τα άσφαιρα πυρά, φωνές για τις φωνές, χωρίς συνοχή, συνέπεια και στόχο. Ο καθένας προτείνει στον άλλο, στον απέναντι πως να βγάλει το φίδι απο την τρύπα, για να μην συγκεντρώσει εκείνος τα πυρά της αντίδρασης...

Εγώ σας το είπα, ξεχωρίζει κραυγάζοντας η φωνή, εγώ σας είπα οτι η Κηφισιά δεν πληρεί τις απαιτήσεις μιας αστικοποιημένης περιοχής, δεν έχει χώρους για τον συγχρωτισμό των κατοίκων της πλην των εμπορικών, που διαμόρφωσε χωρίς σχεδιασμό, σχεδόν χαοτικά, η ιδιωτική πρωτοβουλία μόνο και μόνο για τα δικά της εμπορικά συμφέροντα.

Η Κηφισιά, διαπιστώνουν οι φωνές των ειδικών, δεν έχει καρδιά πόλης, δεν έχει αστική πρόβλεψη, παραβλέποντας έντεχνα ότι δεν σχεδιάστηκε ποτέ ως αστική περιοχή ούτε υπήρξε ποτέ δημοτικός άρχων με όραμα και αποφασιστικότητα να απαλλοτριώσει τους χώρους που θα έδιναν την πολυπόθητη «καρδούλα» στην Κηφισιά μας.

Ναι αγαπητοί μου «Φίλοι των Πεζών», πράγματι η Κηφισιά μας δεν έχει «καρδούλα» να κτυπά για τις ανάγκες του συγχρωτισμού μας και της πολυπόθητης ανθρώπινης επικοινωνίας.

Οχι βέβαια πως είναι και εντελώς «άκαρδη» η Κηφισιά μας, οχι! Διαθέτει π.χ. ένα άλσος, έστω με λιγοστά και αφρόντιστα παγκάκια, αλλά ήταν φαίνεται μοιραίο η εμπορική ανάπτυξη να μετατοπίσει το ενδιαφέρον μας στη γειτονιά του εμπορίου, στην ΑΓΟΡΑ της σημερινής πόλης όπως σε κάθε σύγχρονη πόλη και όπως ακριβώς στην αρχαία πόλη των Αθηνών.

Θα περίμενα όμως όλοι εμείς οι υπόλοιποι, οι μη πολεοδόμοι και αρχιτέκτονες, οι μη μελετητές της λειτουργίας των πόλεων, να ακούγαμε αντι των κραυγών που επισημαίνουν τι δεν έπραξαν οι άλλοι, συντονισμένο και σώφρονα λόγο πάνω σε προτάσεις τροποποίησης του εγκεκριμένου πολεοδομικού σχεδίου της πόλης, προτάσεις που θα βελτίωναν ή τουλάχιστον θα επισήμαιναν τα λάθη ή τις παραλήψεις όσων τροποποιήσεων και αναθεωρήσεων επίκειται να γίνουν, ώστε η Κηφισιά μας να γίνει ξανά όμορφη και με καρδούλες γεμάτες απο την ζωντάνια των κατοίκων της.

Αναλογίζομαι πόσοι, απο τους ειδικούς καθηγητές του ΕΜΠ ή άλλων Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και κάτοικοι της πόλης μας, ζήτησαν απο τη δημοτική μας αρχή τις λεπτομέρειες και τα σχέδια των προτάσεων που προαναφέρθηκαν και πόσοι διαμόρφωσαν τις δικές τους προτάσεις...

Αναλογίζομαι πόσοι αντιπρόσωποι συλλόγων και παρατάξεων της αντιπολίτευσης προτίμησαν την προβολή των δικών τους ρεαλιστικών σχεδίων αντι των γενικεύσεων στα πλαίσια μιας άσφαιρης αντιπολιτευτικής τακτικής που κρότο προκαλεί αλλά ουδέν περαιτέρω...

Ως να μην επαρκούσαν οι φόβοι της αδράνειας, το ενδιαφέρον των μαχητών της προσβασιμότητας προτιμά να αναλίσκεται σε προτάσεις εξανδραποδισμού του πρασίνου διότι δεν νοείται η διαμόρφωση κήπων στα πεζοδρομία... ενω η επιδεικνυόμενη ευαισθησία τους ενάντια στην ομολογουμένως υπερβολική χρήση του αυτοκίνητου δεν διυλίζεται απο το φίλτρο της λογικής, το ερώτημα δηλαδή «Που άραγε είναι εκείνες οι θέσεις στάθμευσης και δεν διακρίνει κανείς;»

Η αλλαγή φίλοι συνδημότες δεν θα έλθει απο αυτές τις τακτικές, δεν θα έλθει με διαπιστώσεις για το έργο που δεν έκαναν οι άλλοι παρά μόνο από το έργο που θα κάνουμε εμείς.

Η αλλαγή θα έλθει με την συνειδητή και έμπρακτη συμμετοχή μας στο δημοτικό έργο που όμως προαπαιτεί εκείνη την συνειδησιακή κατάσταση που διέθετε ο Σωκράτης σε όλη του τη ζωή μη χαριζόμενος σε κανέναν αφού όπως λεει ο ίδιος «δεν θα παύσω όλη την ηµέρα να σας κολλάω εδώ κι εκεί..."

Η υποκρισία του πολιτικαντισμού...

(Η ακόλουθη επιστολή στάλθηκε στην εφημερίδα Το Βήμα)

Κύριε διευθυντά,

θα πρέπει να ομολογήσω ότι η τελευταία παρέμβαση του κυρίου Πρετεντέρη υπερ της λογικής της συνέχισης των εργασιών κατασκευής του Γηπέδου του Παναθηναϊκού μετά των λοιπών έργων, ήταν περισσότερο απο εξαιρετική.

Όσο και αν βρίσκω την αρθρογραφία του κυρίου Πρετεντέρη μικτή και συχνά εκνευριστική ο άνθρωπος έχει το χάρισμα να λέει μετά παρρησίας τα πράγματα με το όνομά τους... Αυτό ωφελεί την δημοκρατία.

Δεν θα έπρεπε λοιπόν να προσθέσω τίποτα περισσότερο παρά να προτείνω και εγώ να θριαμβεύσει η λογική και το συμφέρον των δημοτών της Αθήνας αλλά και η δίκαιη απαίτηση των οπαδών του Παναθηναϊκού.

Σημειώνω ότι με ενοχλεί αφάνταστα ο πολιτικαντισμός και εκείνη η ατυχέστατη έκφραση του κυρίου Τσίπρα, οτι το Γήπεδο μεν του Παναθηναϊκού θα γίνει αλλά δεν θα γίνει με εργολάβο τον Μπάμπη Βωβό...

Απο πότε ένας πολιτικός εκπρόσωπος κόμματος επεμβαίνει σε νομικές και οικονομικές διαδικασίες και αποφασίζει με τρόπο τόσο απροκάλυπτο που θυμίζει άσχημες «νύχτες» των δημοκρατικών μας θεσμών;

Απο πότε μια παράταξη όπως o ΣΥΡΙΖΑ, δέχεται ως ενδιαφερόμενους για την τύχη του «ελαιώνα» ομάδα πολιτών που ουδεμία σχέση έχουν με την περιοχή και ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για την τύχη της μέχρι τώρα αλλα την χρησιμοποιούν ψευδεπίγραφα για πολιτική σκοπιμότητα;

Η ειλικρίνεια των ειδησεογραφικών πρακτορείων ΤΙΜΕ -CNN

(Η ακόλουθη επιστολή στάλθηκε στον δημοσιογράφο Αρη Πορτοσάλτε του ΣΚΑΙ Radio)

Κύριε Πορτοσάλτε,

Η ακόλουθη αναφορά των ειδησεογραφικών πρακτορείων Time – CNN προκαλεί με την ειλικρίνεια της και λέει του λόγου το αληθές...

http://www.time.com/time/world/article/0,8599,1872142,00.html?xid=newsletter-daily

Πρακτικά αναφέρει αυτό που όλοι όσοι έχουμε καταπιαστεί με τα γεγονότα στην Παλαιστίνη γνωρίζουμε, οτι δηλαδή η μόνιμη πηγή πολέμου στην περιοχή είναι το Ισραήλ και όχι η Χαμάς που αποτελεί έναν απο τους αμυντικούς οργανισμούς αλλά με έντονο κοινωνικο και ανθρωπιστικό έργο.
Άλλωστε, σε προηγούμενο και προσεκτικά διατυπωμένο κείμενο της εβραίας καθηγήτριας Victorias Buch,

http://cosmos.ucc.ie/cs1064/jabowen/IPSC/php/authors.php?auid=2624

http://hagada.org.il/eng/modules.php?name=News&file=print&sid=196

(Διδάσκει φυσικοχημεία στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και εκδίδει την Kibush που ενημερώνει με ότι δεν αποκαλύπτουν τα επίσημα Ισραηλινά ΜΜΕ για τα γεγονότα στις παλαιστινιακές περιοχές)

αναφερόμενο στην επιδιωκόμενη εθνοκάθαρση απο το Ισραήλ, παρουσιάσθηκαν αναμφισβήτητες πηγές που έδειξαν οτι ο πόλεμος των έξη ημερών του 1967 σχεδιάστηκε απο το Ισραήλ χωρίς αυτό να είχε απειληθεί απο τις ενωμένες όπως λέχθηκε δυνάμεις των αραβικών εθνών...

Σήμερα το Ισραήλ δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την επιτυχία της ειρηνευτικής διαδικασίας αλλά ακόμα και αν επιτυγχανόταν μία τέτοια συμφωνία ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα σε μεσομακροπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα;

Είναι δυνατόν να πιστεύσει κανείς οτι οι παλαιστίνιοι της Γάζας θα αποδεχθούν άλλη κυβέρνηση, ένα είδος ταγματασφαλιτών που με τόση απέχθεια γνώρισε ο Ελληνικός λαός στην Γερμανική κατοχή;

Δεν σκέπτονται οτι κάτι τέτοιο είναι απολύτως αδύνατον διότι καμία χώρα δεν είναι δυνατόν να διαφεντεύει σήμερα μια άλλη χωρίς να υφίσταται τις συνεχείς και αιματηρές εξάρσεις του λαού που φυλακίζει...

Δεν αντιλαμβάνονται οτι το ψέμα δεν μπορεί να τους κερδίζει όλους και για πάντα και αν ο ποιο ανάξιος πρόεδρος των ΗΠΑ αποδέχτηκε την παρωδία των εξηγήσεων για την 11/9ου , ο Ομπάμα, όσο και αν δεν είναι επαναστάτης, δεν θα αποδεχτεί τις χυδαιότητες του Ισραήλ;

Οι παραπάνω διαπιστώσεις και ερωτήματα βάζουν τον «τύπο επι των ύλων» διακωμωδώντας κάθε άποψη / θέση της ελληνικής κυβέρνησης που όταν δεν είναι άφαντη απο την καταδίκη της τραγωδίας είναι επιρρεπής στα ψεύδη της Ισραηλινής προπαγάντας.

Κραυγή απόγνωσης για την έλλειψη ανθρωπιάς...

(Συναισθηματικά φορτισμένο σχόλιο στην τραγική εμπειρία ομάδας Ελλήνων ιατρών - αναφέρεται ακολούθως - που επισκέφθηκε την Λωρίδα της Γάζας και ένιωσε τις εκεί τραγικές συνθήκες επιβίωσης...)

Οτι και να πω Γιατρέ είναι λίγο...

Οτι και να σκεφτώ είναι λίγο..

Οτι και να προτείνω είναι ελάχιστο...

Με συνθλίβει που αυτή η Κυβέρνησή μας, αλλά και η αντιπολίτευση εν προκειμένω (παρά την πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ να σας συνδράμει στο εκεί ταξίδι σας), δεν έστειλε σπίτι του τον χυδαίο Ισραηλινό πρέσβη και δεν ανακάλεσε τον δικό μας...

Τον αποκαλώ χυδαίο διότι έστειλε ένα δελτίο τύπου στα ΜΜΕ, λέει, για να βάλει τα πράγματα σε τάξη... να διακαιλογίσει την φασιστική κυβέρνησή του, να τα βάλει όλα σε μια ζυγαριά και να μας πείσει ότι και οι Παλαιστίνιοι της Χαμάς φταίνε το ίδιο...

Δεν θα φτάσω στο όριο να πω ότι καλά κάναν σε αυτά τα γουρούνια οι Ναζιστές...

Οχι δεν θα το πώ αυτό διότι οι Εβραίοι που χάθηκαν δεν είχαν τίποτα το κοινό με τα σημερινά γουρούνια που διαφεντεύουν στο Ισραήλ...

Χάθηκαν οι καλοί και έμειναν οι σκάρτοι, τα χυδαιότερα δείγματα του ανθρώπινου πολιτισμού επι γής...

Οτι και να γίνει με οποιαδήποτε εκεχειρία ο κύβος ερίφθει...

Η αρχική θέση των παλαιστίνιων ότι το κράτος του Ισραήλ δεν έχει λόγο ύπαρξης αρχίζει πάλι να παίρνει σάρκα και οστά...

Οι λαοί ναι... να υπάρξουν εν ειρήνη και να συμβιώσουν προοδεύοντας εβραίοι με παλαιστινίους όπως πάντα...

Προτεκτοράτα όπως αυτής της χυδαιότητας δεν έχουν λόγο ύπαρξης...

Ο κόσμος, η γη μας έχει αρκετούς Γκάγστερς και Μαφιόζους ανάμεσα του...

Δεν επιθυμούμε και επίσημα κράτη χούλιγκαν του διεθνούς δικαίου...

Δεν επιθυμούμε κράτη εγκληματίες και εστίες μαφιόζων...

Οχι, αυτό πάει πολύ και δεν μπορεί να γίνει ανεκτό απο κανέναν σκεπτόμενο άνθρωπο.

ΕΙΜΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΣ

Γυρίσαμε. Πριν 2 ώρες φτάσαμε στην Αθήνα.

Δεν ξέρω πόσα χρόνια μου μένουν να ζήσω. Ξέρω ωστόσο ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεχάσω τη RAFFAH. Η Λωρίδα της Γάζας με σημάδεψε για πάντα.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω το αίμα, τον πόνο, την οργή και την απελπισία.

Ποτέ και τίποτα δεν μπορεί να διαγράψει από την συνείδησή μου το έγκλημα που συντελείται αυτές τις ώρες, αυτές τις στιγμές που διαβάζετε αυτές τις λέξεις.

Τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει την κτηνωδία που είδα και βίωσα. Τίποτα δεν μπορεί να αλλοιώσει την αλήθεια που αντίκρισα χειροπιαστή, μπροστά μου.

Ένας λαός σφαγιάζεται και οι άνθρωποι στον πλανήτη δεν μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της καταστροφής.

Πρέπει να μπει κανείς στην ζώνη των επιχειρήσεων για να κατανοήσει την γενοκτονία. Για να ντραπεί που είναι Ευρωπαίος ή Αμερικανός που σιωπά και αδιαφορεί.

Πρέπει να μοιραστεί για λίγες μέρες τη «ζωή υπό προθεσμία» του Παλαιστινιακού λαού για να μπορεί να ισχυριστεί ότι αρχίζει να κατανοεί.

Από τα Αιγυπτιακά σύνορα 70 μέτρα μέχρι τα Παλαιστινιακά σύνορα. Μπήκαμε σε ένα μεγάλο λεωφορείο για να μας μεταφέρει στο Νοσοκομείο της RAFFAH. Μόλις ξεκίνησε, μια βόμβα στα δεξιά μας δημιούργησε ωστικό κύμα που σχεδόν ανέτρεψε το λεωφορείο. Μας κατεβάζουν σε χρόνο μηδέν από το λεωφορείο και μπαίνουμε όπως-όπως σε δύο ασθενοφόρα. Μέχρι να φθάσουμε σε δέκα λεπτά στο νοσοκομείο πέφτει μια βόμβα στη δημοτική αγορά. Δεν προλαβαίνουμε να συστηθούμε στον διοικητή του νοσοκομείου και φτάνουν τα πρώτα ασθενοφόρα με τραυματίες. Θα ακολουθήσουν δεκάδες. Νύχτα κόλασης. Παιδιά, γυναίκες, γέροντες. ΑΜΑΧΟΣ πληθυσμός.

Ο πόλεμός τους είναι τόσο βρώμικος όσο κανένας άλλος μέχρι σήμερα. Ο κόσμος δεν το μαθαίνει γιατί τα ΜΜΕ έχουν φιμωθεί.

Οι τρείς γιατροί της αποστολής μας μπαίνουν στα χειρουργεία πριν καν προλάβουν να συστηθούν. Εκατοντάδες μαζεύονται στο προαύλιο του νοσοκομείου. Φωνές οργής, κλάμα παιδιών, απελπισία.

Έχω κι άλλες φορές βρεθεί σε δύσκολες, επώδυνες συνθήκες. Έχω ζήσει τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι. Έχω βρεθεί σε αλυσίδες προστασίας σε γέφυρες στόχους. Αυτό όμως που έζησα στη Ράφα είναι έξω από κάθε περιγραφή.

Βρίσκω κάποιον που μιλάει αγγλικά, του ζητάω να μου εξηγήσει. Μαθεύτηκε, λέει, πως τρεις Έλληνες γιατροί ήρθαν πριν 10 λεπτά και φόρεσαν αμέσως μπλούζες, μπήκαν στα χειρουργεία. Ο κόσμος κραυγάζει: «Ο Θεός μας έστειλε τους Έλληνες», «Ο θεός να φυλάει τους Έλληνες». Πενήντα χρονών μαντράχαλος δεν αντέχω και τα δάκρυα τρέχουν για την τραγωδία που βλέπω μπροστά στα μάτια μου, για την αγάπη που δείχνουν αυτοί οι άνθρωποι.

Τρείς Έλληνες γιατροί, ο Άρης Μουσιώνης, ο Ηλίας Καρανίκας, ο Θανάσης Νησιώτης είναι εκεί, παρόντες. Δίνουν τη μάχη με λιγοστά μέσα να σώσουν ζωές. Και τα κατάφεραν. Κι ο κόσμος το είδε, το ένοιωσε. Κι αγκάλιασε την αποστολή του Γιώργου Παπανδρέου με τόση αγάπη και προσμονή που δεν πιστεύω ότι θα ξανανιώσω στη ζωή μου. Ποτέ μάτια δεν έχουν πει τόσα πολλά, όσο τα μάτια αυτών των ανθρώπων. Ποτέ αγκαλιές και φιλιά και χειραψίες δεν είχαν τόση δύναμη και τόση αλήθεια.

Ηλίας Καρανίκας, Άρης Μουσιώνης, Θανάσης Νησιώτης, άφησαν πίσω οικογένειες, επαγγελματικές υποχρεώσεις και πήγαν σε αυτή τη μικρή γωνιά να βοηθήσουν συνανθρώπους τους που υποφέρουν και σφαγιάζονται άδικα. Με κίνδυνο της ζωής τους πραγματικό, αληθινό και τρομακτικό. Οι Παλαιστίνιοι το είδαν, το αναγνώρισαν και το αγκάλιασαν. Οι Παλαιστίνιοι μέσα από την Ελληνική αποστολή αγκάλιασαν την Ελλάδα, έβαλαν μέσα στη καρδιά τους όλους τους Έλληνες.

Είμαι γεμάτος, είμαι υπερήφανος που έζησα αυτές τις στιγμές με αληθινούς συντρόφους, με τους 3 γιατρούς αλλά και με τον Χρήστο Καπάταη και τον νεολαίο Θέμη Τζήμα μοιραστήκαμε για λίγα 24ωρα την ανασφάλεια, το φόβο, την αγωνία, τον κίνδυνο, την ελπίδα και το κουράγιο, με αυτό το φτωχό αλλά τόσο περήφανο και αξιοπρεπή λαό. (Είμαι υπερήφανος που η ανθρωπιστική βοήθεια του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ ήταν βοήθεια αληθινή και ουσιαστική. Χωρίς πανό και φιοριτούρες. Είμαι υπερήφανος γιατί το ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί).

Ζήσαμε, βιώσαμε, πολλά σε λίγο χρόνο. Όσα συνήθως ζει κάποιος σε χρόνια.

Όπως για παράδειγμα το συναίσθημα του αδιεξόδου και της παγίδευσης όταν βρίσκονται 6 άνθρωποι, βράδυ στη νεκρή ζώνη, ανάμεσα στα σύνορα δύο χωρών, με τις πόρτες των συνόρων και από τις δύο πλευρές κλειδωμένες. Εβδομήντα τετραγωνικά μέτρα χωμάτινου δρόμου όλα κι όλα και οι βόμβες των ισραηλινών να σκάνε 200 ή 300 μέτρα πιο κει χτυπώντας, τάχα μου, τούνελ παλαιστινιακά.

Λυπάμαι γιατί αυτές οι σκέψεις είναι ανακατεμένες και χύμα. Είμαι κουρασμένος αλλά κυρίως φορτισμένος.

Πριν από όλα όμως, όσο διαρκεί αυτό το έγκλημα, ΕΙΜΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΣ

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις στο Παλαιστινιακό ζήτημα - παρά μόνο για τους φανατικούς και τους παράφρονες…

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 9η Ιανουαρίου 2009)

Αναμφίβολα δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις διότι εμπλέκονται πολλά θέματα στο Παλαιστινιακό ζήτημα.

Οι Εβραίοι δεν πήγαν στην Παλαιστίνη μόνο για να αποφύγουν την συνεχή καταδίωξη απο τους απανταχού της γης λαούς και δεν διώκονταν απο τους απανταχού της γης τόπους χωρίς αιτία...

Είναι χαρακτηριστικό της Εβραϊκής θρησκείας η απομόνωση και η διαφορετικότητα που δεν αφήνει περιθώρια ούτε στους ίδιους να έχουν την ευχέρεια του συγχρωτισμού και της κοινωνικής μίξης παρά μόνο αν γίνουν δακτυλοδεικτούμενοι απο την ίδια τους την κοινωνία...

Ζούσαν αποκλεισμένοι και υφίσταντο τις επιπτώσεις αυτού του αποκλεισμού απο τις δυτικοποιημένες κοινωνίες που δεν ανέχονταν το διαφορετικό που προκαλεί παρά μόνο σαν φολκλόρ.

Ο αποκλεισμός απο επίσημες θέσεις σε διοικητικούς μηχανισμούς και επαγγέλματα της δύσης, τους ανάγκασε να γίνουν ελεύθεροι έμποροι και αργότερα μικροτραπεζίτες...

Είναι χαρακτηριστικό οτι η Salomon Brothers, η Εβραϊκών συμφερόντων Επενδυτική Τράπεζα ήταν πάντα το αγκάθι στο μάτι των αγγλοσαξονιστών, και αφέθηκε να καταρρεύσει διότι δεν την «πήγαιναν...» αφού φρόντισαν να διοχετεύσουν δικαιολογίες ως στάχτη στα μάτια των αδαών...

Η διαφορετικότητα οδήγησε τους Εβραίους στο να μηχανεύονται ανέκαθεν την ανατροπή των καθεστώτων που τους γκετοποιούσαν... ιδιαίτερα μετά την ανάδειξη μιας ισχυρής τάξης εργατοτεχνιτών, την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης, τους οποίους επηρέαζαν με την υπόσχεση ενός ανθρωπινότερου μέλλοντος...

Απο την εποχή της Γαλλικής επανάστασης δεν έπαυσαν και να θεωρητικολογούν υπερ μιας δικαιότερης ταξικά κοινωνίας και είδαν τελικά τις θεωρίες τους να αποκτούν υπόσταση στο Μπολσεβίκικο πραξικόπημα (κατ άλλους επανάσταση παρά το οτι εκπροσωπήθηκε απο το .07% του Ρωσικού λαού)

Στη Γερμανία, οι συνεχείς αποτυχίες τους να αντιγράψουν το Ρωσικό επίτευγμα κούρασε και εξενεύρησε την συντηρητική αστική τάξη που τους το φύλαγε ευκαιρίας δοθείσης και δεν άργησε να βρει τα προσχήματα...

Η ήττα των Γερμανών στον Α΄Π.Π. και η άρνηση των Εβραίων να συνεισφέρουν οικονομικά στα πλαίσια μιας νέας τάξης πραγμάτων, που αναδεικνυόταν απο το πληγωμένο Γερμανικό Έθνος, καλλιέργησε μια νέα θρησκευτικότητα με αντίστοιχα ισχυρό με τον Εβραϊκό, κοινωνικό σεκταρισμό.

Είναι μοιραίο να αναπτύσσονται υπό συνθήκες πίεσης σεκταριστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές στις ανθρώπινες κοινωνίες που εντάσσονται σε υπάρχοντα ή δημιουργούμενα θρησκευτικά ήθη, ώστε αυτές να επιβιώνουν σε συνθήκες αποκλεισμού και απομόνωσης...

Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη και έμελλε στον Ναζισμό που προέκυψε ως η νέα τάξη πραγμάτων, να απομακρύνει ότι αντιλαμβανόταν ως ξένο σώμα. Η Σπαρτιατικοποίηση μιας ελίτ του Γερμανικού λαού, ανδρωμένης στα πρότυπα ενός ετοιμοπόλεμου μηχανισμού με απόλυτη πίστη στα νεοαποκτηθέντα ιδεώδη, τα Ναζιστικά ιδεώδη, δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί το οιοδήποτε φανερά ξένο ή διαφορετικό.

Το γεγονός οτι ο Ναζισμός ήταν το εργαλείο και όχι η αιτία του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος αποδεικνύεται και απο το οτι ο εβραϊκός πληθυσμός υπέφερε δραματικά όταν συγκατοικούσε με λαούς ευρισκόμενους εν κινδύνω... Τότε σχεδόν πάντα κατέληγε ως ο αποδιοπομπαίος τράγος...

Το σημαντικό είναι οτι ελάχιστοι κατάλαβαν (πολλοί απλά προσποιήθηκαν οτι δεν κατάλαβαν) οτι το πρόβλημα των εβραίων στον Β΄Π.Π. δεν ήταν ακριβώς ο Ναζισμός διότι τότε δεν θα μπορούσαν να εξηγηθούν οι απειράριθμοι διωγμοί, τα απερίγραπτα πογκρόμ και ο συνεχής εξαναγκασμός σε γκετοποίηση των εβραϊκών κοινοτήτων. Ασφαλώς η γκετοποίηση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης δεν ήταν έργο των Ναζιστών... αλλά τους βοήθησε αφάνταστα να υλοποιήσουν το αποτρόπαιο έργο τους.

Το ακόμα ποιο σημαντικό είναι ότι η κατανόηση της ρίζας του κακού μας οδηγεί στα αίτια της συμπεριφοράς των σημερινών εβραίων του Ισραήλ...

Όπως οι Γερμανοί Ναζιστές ανέλαβαν να εξοντώσουν μέσω της ανελέητης καταναγκαστικής εργασίας ή να απομακρύνουν απο τα εδάφη τους, τους εβραίους, έτσι και οι σημερινοί Εβραίοι ανέλαβαν να διώξουν τους Παλαιστινίους απο τα δικά τους εδάφη...

Είναι εχθροί οι Παλαιστίνιοι, όχι διότι ρίχνουν πυραύλους στις κατοικημένες περιοχές του Ισραήλ αλλά διοτι δεν συνδυάζονται με την εβραϊκή κουλτούρα και τρόπο σκέψης... Διαφέρουν ενω βρίσκονται στην ίδια γειτονιά με κίνδυνο να αλλοιώσουν οτι αιώνες τώρα πρεσβεύει ο εβραϊσμός..., άρα πρέπει να φύγουν ή να εξοντωθούν όπως και οι Εβραίοι της Ναζιστικής Γερμανίας... Η μέθοδος και τα μέσα απομάκρυνσης ασφαλώς διαφέρουν αλλα ο στόχος παραμένει ολόιδιος...

Η διαφορά είναι οτι οι Παλαιστίνιοι έζησαν και ζουν στην προγονική τους γη χωρίς αμφιταλαντεύσεις και ιστορικά διαλείμματα σε αντίθεση με τους σημερινούς Εβραίους Νεοσιωνιστές* που είναι κυρίως Ευρωπαίοι και Ρώσοι άποικοι...

Όμως το γεγονός αυτό ουδόλως διαφοροποιεί τους προαποφασισμένους στόχους τους που αυτή τη φορά λειτουργούν και ως το μακρύ χέρι των γαιοστρατηγικών συμφερόντων της δύσης σε μια αλλόθρησκη Μέση Ανατολή.

Έτσι πέρα απο την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε συνθήκες απομονωτισμού, έχουμε και το πολυ συγκεκριμένο ερώτημα του τι μέλλει γενέσθαι με τους Παλαιστινίους.

Αν είχε γίνει απο την αρχή ένας διακανονισμός, κάτι σαν την ανταλλαγή των Χριστιανικών με τους Μωαμεθανικούς πληθυσμούς, κατά τη διαμόρφωση του σημερινού Ελληνικού κράτους και κυρίως μετα την Μικρασιατική καταστροφή, τότε ίσως να είχε υπάρξει λύση...

Όμως δεν θα ήταν λύση παρά για τους Παλαιστίνιους. Ούτε οι Άγγλοι που συνέβαλαν, μετά απο συνεχείς παλινωδίες, στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ ούτε, πολυ περισσότερο, οι Αμερικανοί θα επωφελούντο απο μια τέτοια διευθέτηση...

Σήμερα όμως, που η αξία ενός φυσικού προτεκτοράτου της δύσης με αναβαθμισμένες πρωτοβουλίες και ελευθερία κινήσεων, όπως το Ισραήλ, έχει πλέον μειωμένη αξία, η κατάσταση έχει γίνει ακόμα ποιο περίπλοκη χάρη στην αποτρόπαιη και μυωπική πολιτική του αποχωρούντος προέδρου των ΗΠΑ.

Θεωρώντας οτι βοηθά και ενεργώντας με παιδική αφέλεια σε τάχα ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των αντιμαχόμενων πληθυσμών (Ισραηλινών και Παλαιστινίων) έριξε λάδι στην φωτιά σε όλη την γύρω περιοχή διαμορφώνοντας κλίμα αέναης σύγκρουσης και φανατισμού ενάντια σε λαούς που η θρησκεία διαμορφώνει τον τρόπος ζωής τους και γίνεται αιτία πολέμου σε οτιδήποτε αλλόθρησκο και διαφορετικό.

Το αδιέξοδο πλέον απο την υποδαύλιση της εθνικής ή θρησκευτικής διαφορετικότητας στους λαούς γίνεται περισσότερο απο προφανές στην Εβραιο-Παλαιστινιακή διένεξη και η επιδιωκόμενη λύση δεν θα είναι πάρα μία ανάπαυλα έως την επόμενη σύγκρουση και μέχρις ότου η πολυπολιτισμική συμβίωση γίνει πηγή δημιουργίας και η βάση ενός νέου πανανθρώπινου ήθους.

* ΝεοΣιωνιστής είναι αυτός που αφαιρεί από τους Παλαιστίνιους, τον μοναδικό αυτόχθονα λαό της ιστορικής Παλαιστίνης, τουλάχιστον την αυτονομία του στο κομμάτι της πατρίδας που του απέμεινε.

Ted Honderich (Λονδίνο, 31/12/2008)

Η πνευματική επανάσταση ως εναλλακτική απάντηση στην οικονομική κρίση...

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 26η Δεκεμβρίου 2008)

Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι η πνευματική, αυτή που γεννιέται απο τη πεποίθηση πως χρειάζεται αλλαγή στις ηθικές αξίες που δίνουν μορφή στην πορεία της ανάπτυξης ενός έθνους.

Αουγκ Σαν Σου Κούι – Νόμπελ Ειρήνης

Η γυναίκα που είπε τα παραπάνω λόγια παραμένει ακόμα σε κατ’ οίκον περιορισμό στη Ραγκούν της Βιρμανίας, για το διαφορετικό, ασυμβίβαστο και αγωνιστικό πνεύμα της, απο την δικτατορία που κυβερνά τη χώρα αυτή.

Έχει απομονωθεί απο την οικογένεια και τους φίλους της, αφού δεν της επιτρέπεται η τηλεφωνική επικοινωνία ούτε με τα παιδιά της...

Το καθεστώς εκεί της έκοψε κάθε τρόπο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο διότι την φοβάται, φοβάται την αλήθεια αλλά και την διεθνή κατακραυγή που δημιουργεί το ανεξάρτητο πνεύμα της χάριν στο οποίο κέρδισε εκτός απο το Νομπέλ Ειρήνης και το βραβείο Ζαχάρωφ.

Αμέσως μετά το ξεκίνημα του 20αετούς εγκλεισμού της το 1989, η Αούγκ άρχισε να καταγράφει τις σκέψεις της σε ένα βιβλίο με τίτλο “H απελευθέρωση απο τον Φόβο» που εκδόθηκε και στα Ελληνικά απο τις εκδόσεις Χατζινικολή το 1992.

Τα συναισθήματα που διαπερνούν τον αναγνώστη του βιβλίου είναι τέτοια που τον κάνουν να δακρύζει... παρά το οτι πρόκειται για απλή συρραφή κειμένων με νουθεσίες και πιστεύω για το δικαίωμα των ανθρώπων να ζουν χωρίς φόβο και την απαίτηση απο τους κυβερνώντες να διακρίνονται για το ήθος τους.

Το να εξαπατάς και να παραπλανάς το λαό είναι και αποτυχία και ηθική προσβολή, λέει η Αούγκ.

Ενω σε άλλο σημείο του βιβλίου της συμπληρώνει οτι οι κυβερνήσεις συχνά δεν αναγνωρίζουν το πολύτιμο ανθρώπινο συστατικό του κράτους αφού βλέπουν τους πολίτες σαν μια απρόσωπη, ανεγκέφαλη και ανήμπορη μάζα που μπορούν να πλάθουν κόντρα στη βούλησή τους, λες και ο λαός είναι κάτι το συμπτωματικό σε ένα κράτος και όχι το ίδιο του το αίμα.

Ασφαλώς στην Ευρώπη έχουμε την ευτυχία να μη νιώθουμε πλέον την ακαμψία ενός στρατοκρατικού καθεστώτος όπως στο παρελθόν ή όπως επικρατεί ακόμα στην Βιρμανία που έφθασε στο σημείο να μην αφήνει για αρκετό καιρό τις ξένες οργανώσεις αρωγής να προσφέρουν τις εθελοντικές υπηρεσίες τους στους χιλιάδες πληγέντες της τελευταίας θεομηνίας.

Στην Ευρώπη όμως αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο έρχεται πλέον μια νέου τύπου καταστροφή που δεν αποκαλούμε θεομηνία, μιας και είναι έργο ανθρώπων, αλλά έχει το ίδιο καταστροφικά ή ακόμα χειρότερα αποτελέσματα...

Είναι η καταστροφή που μας έφερε η ασύδοτη ανθρώπινη βουλιμία για το υπερκέρδος για την άνευ ελέγχου προσπάθεια να γίνουν ορισμένα άτομα αφάνταστα πλούσια και αφάνταστα ισχυρά μέσα στην γενικότερη ψευδαίσθηση οτι με τον πλούτο κερδίζεται η ευτυχία...

Τα υλικά αγαθά όμως δεν είναι παρά ένα μέσο στην προσπάθεια του ανθρώπου να βαδίσει ελεύθερος προς την πνευματική ολοκλήρωση χωρίς να απαρνηθεί την κοινωνία των ανθρώπων μέσω του ασκητισμού.

Τα υλικά αγαθά είναι απλά το όχημα και οχι ο αυτοσκοπός σε αυτή τη διαδρομή.

Πόσο πολλές δεν υπήρξαν οι στιγμές που την αρχική αγαλλίαση για την απόκτηση του οιουδήποτε αγαθού όπως ένα νεο αυτοκίνητο δεν διαδέχτηκε ένα αίσθημα κορεσμού και ακόμα χειρότερα ένα αίσθημα αγωνίας για τον κίνδυνο που τώρα ελλοχεύει σε αυτό το αγαθό με το να αποτελέσει αντικείμενο κλοπής ή καταστροφής απο τρίτους...

Το πρόβλημα επομένως της δικής μας κοινωνίας μπορεί να μην είναι η έλλειψη ελευθερίας ή ο φόβος που προκαλεί η δύναμη του στρατοκράτη αλλά το οτι οδηγούμεθα στα ίδια ακριβώς συναισθήματα χάριν στο φόβο της αβεβαιότητας που φέρνει η ανασφάλεια για το μέλλον μας.

Βλέπετε, εκείνοι που έχουν στα χέρια τους τις τύχες του κόσμου τούτου δεν αλλάζουν και δεν ενδιαφέρονται παρά για το πως εμείς, η άμορφη γιαυτούς μάζα, θα συνεχίσει φοβάται ώστε να υπακούει και να υπόκειται τα μέτρα που θα τους εξασφαλίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη δική τους υπερευημερία, τη δική τους αυταρέσκεια για την εξουσία και την ξεχωριστή ηδονή απο το αίσθημα διαφοράς με τους άλλους, όλους εκείνους που είναι οι λιγότερο τυχεροί, οι λιγότερο προνομιούχοι και οι λιγότερο επαρκείς, έτσι θωρούν, ώστε να ανήκουν στη δική τους ελίτ.

Δίκαια λοιπόν η Αούγκ ισχυρίζεται οτι το μεγαλύτερο αγαθό σε ένα έθνος ή σε ένα άτομο είναι η απουσία του φόβου απο τον νου.

Ακόμα όμως σπουδαιότερο λέει είναι το θάρρος να αρνιέσαι να αφήσεις τον φόβο να ελλοχεύσει μέσα σου και να υπαγορεύσει τις πράξεις σου.

Δεν θα πρέπει λεει να εξαρτάσαι απο το θάρρος και την παλικαριά των άλλων αλλά ο καθένας να συντελεί και να επιδιώκει να γίνει αυτός μέρος μιας θαρραλέας πράξης διοτι μόνον έτσι θα πετύχουμε την πραγματική ελευθερία...

Ασφαλώς η Αούγκ, με το να επεκτείνει την απελευθέρωση απο τον φόβο στο νου, μας οδηγεί στο ότι η μεγαλύτερη επανάσταση του ανθρώπου γίνεται σε πνευματικὀ επίπεδο εφόσον με την αλλαγή θεσμών και πολιτικής για την βελτίωση των υλικών και μόνο συνθηκών της ζωής δεν θα πάμε πολυ μακριά και δεν θα πετύχουμε καμία πραγματική ευμάρεια, κανένα πραγματικό πλούτο και καμία ουσιαστική λύτρωση.

Χωρίς την πνευματική επανάσταση οι δυνάμεις που ευνοούν την κακοήθεια της εξουσίας θα συνεχίσουν να ενεργούν και να τρέφουν το τέρας που μας καταδυναστεύει είτε με την χρήση στρατιωτικής βίας είτε με τα λιγότερη διακριτά αλλά ίδια αποτελεσματικά μέσα της εξουσίας στις δυτικές κοινωνίες μας.

Η Αούγκ μας καλεί να ανεβούμε μερικά σκαλιά πάνω απο την καθημερινότητά μας και να δούμε ότι ακόμα και αν καταφέρουμε να νικήσουμε τα όποια οικονομικά προβλήματα καταδυναστεύουν την καθημερινότητά μας, δεν θα γίνουμε ούτε θα αισθανθούμε ελεύθεροι διότι δεν θα έχουμε απαλλαγεί απο τις επιρροές της επιθυμίας, της μοχθηρίας της άγνοιας και του φόβου.

Αναρωτιέμαι αν έχοντας το θάρρος να παλέψουμε γιαυτές τις αρχές δεν θα ήταν αρκετό για να απαλλαγούμε απο τα τόσα δεινά στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια σε μια εποχή που η ουσιαστική αιτία αυτού που αναγνωρίζουμε ως πρόβλημα, δεν είναι παρά η απόλυτη έκφραση του ανθρώπινου εγωκεντρισμού.

Αν σε προηγούμενο άθρο μου αναφέρθηκα στο χρέος της μετά παρρησίας αλήθειας ως στοιχείου που θα βελτίωνε την ζωή μας απαλλάσσοντάς μας απο την υποκρισία και το άγχος να φαινόμαστε ηθικοί και νόμιμοι χωρίς να είμαστε, το θάρρος να αγωνιστούμε χωρίς να υπολογίζουμε τις θυσίες, θα δώσει ουσία, νόημα και πνευματικότητα στη ζωή μας και αναμφίβολα θα δυσκολέψει πολύ όλους εκείνους που ευνοούν την κακοήθεια της εξουσίας.

Σε ένα πόλεμο χωρίς την χρήση όπλων, η πνευματικότητα είναι ο καλλίτερος σύμμαχός μας για την επαναφορά του εαυτού μας στις πραγματικές αξίες που θα κάνουν τις στερήσεις απο την τρέχουσα οικονομική κρίση έως και καλοδεχούμενες.

Αήθης Ισραηλινή προπαγάντα...

(Το αγγλικό κείμενο, μετά την παρατιθέμενη εισαγωγή, είναι περισσότερο απο αποκαλυπτικό για τις πραγματικές επιδιώξεις του κράτους του Ισραήλ που τάχα διαμορφώθηκαν, κατά τον επίσημο ισχυρισμό, απο τις τρομοκρατικές ενέργειες της Χαμάς...

Το κείμενο στάλθηκε στις εφημερίδες Βήμα, Καθημερινή, Real News και στον Ραδιοσταθμό ΣΚΑΙ)

Κύριε διευθυντά,

Δείτε σας παρακαλώ τα σχόλια που γράφουν οι εβραίοι εδώ και θα σιχαθείτε την ανθρώπινη υπόστασή σας...

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1053877.html

Είναι βέβαιο ότι θα ευχηθείτε να ήσασταν καλύτερα ζώο... παρά άνθρωπος, ένας τόσο τερατώδης άνθρωπος...

Λυπάμαι για αυτό το έθνος που μετατράπηκε σε σιχαμερό έθνος...

Λυπάμαι για αυτό το έθνος που στηρίχθηκε στη θυματοποίησή του απο τον Ναζισμό για να γίνει χυδαιότερος των Ναζιστών θύτης...

Είναι τραγικό...

Όσον αφορά το θέμα των αιτίων και της κατάστασης που σήμερα έχουμε στο Ισραήλ, θα τονίσω οτι τίποτα απο αυτά που συμβαίνουν δεν είναι νέα και πρωτόγνωρα...

Όλα ήταν προαποφασισμένα για την τρέχουσα επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας...

Όλα σχεδιάστηκαν ενώ οι Εβραίοι υπέγραφαν την συμφωνία στη σιγή των όπλων έξη μήνες πριν... και ασφαλώς το ήξεραν και οι Παλαιστίνιοι της Χαμάς αυτό...

Όλα ήταν απο την αρχή τακτοποιημένα με μακάβρια επιμέλεια στο μυαλό των εβραίων σιωνιστών... για το τι μέλει γενέσθαι με τους Παλαιστίνιους... στη Λωρίδα της Γάζας αλλά και πολυ νωρίτερα για την μοίρα του συνολικού πληθυσμού των Παλαιστινίων.

Σημειώστε τι έλεγε ο Ben Gurion κατά την ίδρυση του Ισραήλ.

Στη αρχή αναφέρει την φοβερή ευκαιρία που δίνεται στους Εβραίους της διασποράς με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη όπου θα διαμορφωθούν ξεχωριστοί τόποι για τους Εβραίους και τους Παλαιστίνιους (Partition Plan).

Αργότερα, αναφέρεται στην εξαναγκαστική μεταφορά των Παλαιστινίων στις περιοχές που θα οριστούν ενώ σημειώνει ότι δεν βλέπει τίποτα το ανήθικο σε αυτό το εξαναγκαστικό ξερίζωμα των Παλαιστινίων απο την πατρώα γη τους...

Τέλος προτείνει ότι μετά την δημιουργία ενός μεγάλου και ισχυρού στρατού θα ξεχάσουμε τον διαχωρισμό της Παλαιστίνης σε δυο ζώνες μια για το Παλαιστινιακό κράτος και μια για το Εβραϊκό και θα επεκταθούμε σε ολόκληρη την παλαιστινιακή περιοχή...

Ναι, αυτά λέει ο Ben Gurion, o πατέρας του Ισραήλ!!!

Θεωρώ οτι αν αυτά δεν δημοσιοποιηθούν και γίνουν ευρύτερα γνωστά, όλες οι συζητήσεις και οι αναφορές στην τρέχουσα κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας δεν έχουν νόημα... αφού γίνεται απόλυτα φανερό απο επίσημα χείλη οτι ποτέ δεν θέλησαν οι εβραίοι και ούτε τώρα επιθυμούν την ειρήνη.

Παρακαλώ διαβάστε για πληρέστερη αναφορά των αναφερθέντων το άρθρο της Πανεπιστημιακού Victoria Buch, με τίτλο “The History and “Morals” of Ethic Cleansing” που επισυνάπτω παρακάτω.

Τα προβαλλόμενα στοιχεία είναι σοκαριστικά…

Παρακαλώ μεριμνήστε επίσης να μεταφραστεί το κείμενο και να δημοσιευτεί στην έγκριτη εφημερίδα σας.

Ευχαριστώ...

Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Οικονομολόγος – Επιχειρησιακός ερευνητής
(+30) 6932 288185


The History and "Morals" of Ethnic Cleansing
By Victoria Buch (LATEST UPDATE - 7/1/09)

Wednesday, 07 January 2009 17:10

6 January 2009, Counterpunch

I arrived in Israel 40 years ago. It took me many years to understand that the very existence of my country, as it is today, is based on an ongoing ethnic cleansing of Palestinians. The project started many years ago. Its seed can be traced to the basic fallacy of the Zionist movement, which set out to establish a Jewish-national state in a location already inhabited by another nation. Under these conditions, one has, at most, a moral right to strive for a bi-national state; establishing a national state implies, more or less by definition, ethnic cleansing of the previous inhabitants.

Albert Einstein grasped this fallacy a long time ago. A short time after WWI "Einstein complained that the Zionists were not doing enough to reach agreement with the Palestinian Arabs…He favored a binational solution in Palestine and warned Chaim Weizmann against `Prussian style` nationalism"[1]

But such warnings passed un-heeded by the Zionist movement. So here we are, nearly a century later, with a Jewish national state dominated by militaristic and militant nationalists, who diligently pursue colonization and "judaization" of the land under Israeli control, on both sides of the Green Line (1967 border). The project has been pursued continuously and relentlessly under the different Israeli governments, recently under the cover of bogus "negotiations" with President Abbas. Most of the Israeli institutions participate in it. Young Israelis, generation after generation, join the army to provide the military cover. The young folks have been brain-washed to honestly believe that the army pursues Israel's "fight for existence". However it seems evident to the author of this article, as to many others, that the survival of the Jewish community in this country depends on establishing viable mechanisms of coexistence with the Palestinians. Thus, under the slogan of "fight for existence", the State of Israel is pursuing an essentially suicidal project.

This long-standing outlook of the Israeli governing classes was summarized succinctly in a recent book `Palestine Inside Out` by Saree Makdisi, an American academic. His book "suggests that occupation is merely a feature of an ongoing Israeli policy of slow transfer of the native Palestinian population from their lands. This policy predates the founding of the state, and all of the various practices of the occupier: illegal settlement, land confiscation, home demolition and so on, serve this ultimate purpose."[2]

If you do not believe the above assessment, consider several statements by David Ben Gurion himself, from the time before the establishment of the State of Israel (Ben Gurion was the leader of the Zionist movement before 1948 and the first Israeli Prime Minister after 1948):

"The compulsory transfer of the [Palestinian] Arabs from the valleys of the proposed Jewish state could give us something which we never had, even when we stood on our own during the days of the first and second Temples…We are given an opportunity which we never dared to dream of in our wildest imaginings. This is more than a state, government and sovereignty, this is national consolidation in a free homeland." [3]
"With compulsory transfer we [would] have a vast area [for settlement]…I support compulsory transfer. I don't see anything immoral in it."[3]

During the 1948 war, about two-thirds of the Palestinians who would become refugees were in fact expelled from their homes by the nascent Israeli army, and one-third became refugees while escaping the dangers of war. All these people, 0.75-1 million of them, were prevented from returning to Israel after the armistice agreement, while their homes and property were demolished or appropriated by the State of Israel.

Among the common mantras provided to the Israelis to justify the above is the following: "Israel accepted the UN partition plan, and Arabs did not, so what happened afterwards is their own fault". What is conveniently overlooked is that Palestinian Arabs constituted between one third and one half of the population of that designated Jewish homeland (according to various UN reports). Why should these people, whose ancestors lived there for generations, accept living in somebody else's designated homeland? Imagine, for example, the reaction of French Belgians if their country were designated as a "Flemish homeland" by the UN.

But the main mantra drummed into the conscience of an Israeli citizen from kindergarten, is that in 1948 "it was either them or us", "Arabs would have thrown us into the sea if we did not establish a Jewish majority state with a strong army", etc. I have my doubts about that line, too, but let us suppose for the moment that in fact, it was so. And then came the year 1967, and the Six Day War. Another chapter in the Israeli "fight for existence" against recalcitrant Arabs who just keep trying to throw us into the sea. On the face of it, that is how it seemed. I together with most of my compatriots believed for years that 1967 was in fact a moment of existential danger for Israel. Until I stumbled upon some telling quotes, uttered by our very own leaders [4]:

"(a) The New York Times quoted Prime Minister Menachem Begin`s (1977 - 83) August, 1982 speech saying: `In June, 1967, we had a choice. The Egyptian Army concentrations in the Sinai approaches do not prove that (President Gamal Abdel) Nasser (1956 - 70) was really about to attack us. We must be honest with ourselves. We decided to attack him.`

(b) Two-time Prime Minister Yitzhak Rabin (1974 - 77 and 1992 - 95) told French newspaper Le Monde in February, 1968: `I do not believe Nasser wanted war. The two divisions which he sent into Sinai on May 14 would not have been enough to unleash an offensive against Israel. He knew it and we knew it.`

(c) General Mordechai Hod, Commander of the Israeli Air Force during the Six-Day War said in 1978: `Sixteen years of planning had gone into those initial eighty minutes. We lived with the plan, we slept on the plan, we ate the plan. Constantly we perfected it.`

(d) General Haim Barlev, Israeli Defense Forces (IDF) Chief told Ma`ariv in April 1972: `We were not threatened with genocide on the eve of the six-day war, and we had never thought of such a possibility."

So: instead of "thwarting an existential danger", in 1967 the State of Israel carried out an effective military operation to acquire some real estate. There is nothing new about that "existential danger" propaganda. Acquisition of real estate by conquest has been already called pleasing names by various other conquerors and occupiers, throughout the old and new history: such as "manifest destiny", "white man's burden", "spreading true religion / culture / democracy", whatnot.

The reader may like to know that the 1967 real estate acquisition by the State of Israel was anticipated some twenty years earlier by Ben-Gurion, at the time of the partition plan (which was supposedly accepted by the Zionist leadership). See the following quotes of Ben-Gurion, which can be found in the book by an Israeli historian[5]:

"Just as I do not see the proposed Jewish state as a final solution to the problems of the Jewish people, so I do not see partition as the final solution of the Palestine question. Those who reject partition are right in their claim that this country cannot be partitioned because it constitutes one unit, not only from a historical point of view but also from that of nature and economy".

"After the formation of a large army in the wake of the establishment of the [Jewish] state, we shall abolish partition and expand to the whole of the Palestine".

I wonder if at any point in history there was any association of people who acquired goodies by brute force, and who viewed themselves candidly as such. Times and again, conquerors considered themselves unwilling victims of circumstances, and the barbarians (their own victims!) against whom they have to regretfully protect their rights. Consider the following pronouncements of Benny Morris, a historian who documented the 1948 ethnic cleansing. In a 2004 interview with Morris which was published in Haaretz one reads[6]:


Q: The title of the book you are now publishing in Hebrew is "Victims." In the end, then, your argument is that of the two victims of this conflict, we [Israelis] are the bigger one.

Morris: "Yes. Exactly. We are the greater victims in the course of history and we are also the greater potential victim. Even though we are oppressing the Palestinians, we are the weaker side here. We are a small minority in a large sea of hostile Arabs who want to eliminate us.

The above opinion is representative of the Israeli mainstream. It has been raised to the status of axiom over the years, and no reasonable peace offers (such as the latest Saudi one) are likely to put a dent in it. Israelis are using this slogan to exempt themselves from normal human decency towards Palestinians. Most Israeli Jews have convinced themselves that they have a moral right to expropriate and expel Palestinians because Palestinians are such barbarians, who did not respond to Israel's"generous peace offers" and "only wanted to throw us to the sea". Because we are a nation of Holocaust survivors. My compatriots imagined themselves starring in a modern version of Tolkien's "Lord of the Rings" - starring as beautiful elves, of course, who were forced by sad fate to fight ugly goblins the Palestinians (goblins = "terrorists"). Human mercy does not apply to "terrorists". You do not make territorial compromises or peace agreements with "terrorists".

The above explains the mass participation of otherwise normal and more-or-less decent Israelis in the ongoing ethnic-cleansing projects. How else can you account for a dying elderly man and his wife being dragged out of their east Jerusalem apartment to make space for Jewish settlers. Building the Jerusalem "Museum of Tolerance" on the site of an ancient Muslim graveyard. Onslaught on West Bank orphanages supported by Islamic charities. State-subsidized Jewish settler-thugs conducting pogroms against Palestinians in Hebron and elsewhere in the Occupied Territories. Widespread sadism practiced by Israeli soldiers against Palestinian detainees. Trashing of Palestinian homes during nightly military incursions in Palestinian towns and villages. Demolitions of Palestinian homes in the West Bank and East Jerusalem under the brazen pretext of "illegal construction". Extensive land grab for settlers. And much more.[7]

The Gaza Strip is the place where the self-righteous Israeli sadism has reached new heights. The Strip is densely populated, mostly by descendants of Palestinians expelled in 1948. Well before the Second Intifada, choice Gazan real estate along the beach (about ¼ of the Strip land) was confiscated for a few thousand Jewish settlers. Still, a million and a half Gazan Palestinians had a sort of normal life (under the Israeli occupation) – growing fruits and vegetables, making construction materials and other products for Israeli markets, and working as laborers within the Green Line. Before the second Intifada, very little terror was coming from there to Israel.

However, since the beginning of the Intifada (a year and a half before the first Palestinian rocket landing across the border) the Israeli army embarked on the systematic destruction of the Strip. Incursions were carried out every few weeks and included the destruction of factories and workshops, roads, agricultural land, homes, and whatnot. Access to the Israeli economy was closed. Eventually, desperate Palestinians resorted to shooting Qassam rockets which rarely caused casualties or real damage but served as an excellent pretext for Israeli military "action".

And then Sharon carried out his brilliant propaganda move of "disengagement" from Gaza. The whole operation was marketed as a demonstration of Israeli good will. The Israeli settlements in Gaza were in fact removed, but the army was redeployed around the Strip, and the Strip was converted to a large scale prison. The economic strangulation of Gaza was tightened to a draconian extent, especially after the Hamas government suppressed the Israel-cum-USA sponsored Fatah putsch. (I am no fan of Hamas but their government was democratically elected by the Palestinians) Hamas offered several times to conduct negotiations with Israel, based on 1967 borders, but the offers were under-reported and ignored. It is likely that such negotiations would have stopped the Qassams, but Israeli leaders appeared interested in continuation of the violence. The Qassams created a great opportunity for more "poor little us" propaganda, and a great pretext to wiggle out of legitimate international requests to stop the massive colonization of the West Bank.

Finally, a truce with Hamas was negotiated. Since the beginning of the truce defense minister Barak commenced preparations for a massive attack on Gaza[8]. On November 14th the working truce with Hamas was deliberately broken on Barak's orders, by killing several Hamas fighters. A totally predictable Palestinian response ensued - cancellation of the truce and a barrage of rockets. The barrage was used by Barak as a pretext for that large-scale operation, including the slaughter of hundreds of people in Gaza with missiles deployed from airplanes. This muscle-flexing is an obvious part of Barak's and Livni's forthcoming election campaign, at the price of hundreds of Palestinian casualties, and several Israeli ones (as meanwhile Palestinians have improved their aim). In a forthcoming ground operation Israeli soldiers are also likely to pay with their lives for this form of electioneering.

Do you know what mainstream Israelis make of the above? 'We, Israelis, in an act of self-sacrifice, removed poor Jewish settlers from their "homes" in the Gaza Strip and gave Palestinians a chance for free and happy existence. But the Palestinians spurned our peace efforts and preferred instead to pursue their addiction to "throwing Jews to the sea." Gaza could have become a new Singapore, but the Gazans chose instead to shoot rockets at Israelis.'

The disengagement was thus an act of brilliance on part of that evil genius, Sharon. He provided mainstream Israelis with a sweeping moral absolution. Palestinians "disappointed" them. Now the Israeli leaders can do anything they wish to Palestinians. Do not expect a squeak of public protest from the Israeli Jewish public, except for a tiny minority of "self hating Jews" like yours truly.

Believe me, these Jewish-Israeli mainstreamers are not natural-born monsters. They just do not know any better. Alas, I used to be one of them. Then one day I stumbled, more or less by chance, into the West Bank with a group of activists. I acquired some Palestinian friends and finally understood the criminality of the treatment of the Palestinians by my country. And I learned to ignore the daily portion of preposterous propaganda which is provided to my compatriots by the media in lieu of "news". But how to convince my compatriots not to listen to this propaganda? I do not know.

Then again, it does not have to be so. In addition to four million or so stateless Palestinians living in the Occupied Territories, there are about a million Palestinians living within the Green Line and carrying Israeli citizenship. Despite the very considerable internal racism, many of these Palestinian citizens are deeply involved in Israeli society. You meet Arab doctors and nurses in Israeli hospitals, Arab students in Israeli universities etc. There is quite an element of coexistence and cooperation between Jews and Arabs there. But a mainstream Jewish-Israeli colleague who might treat his or her Arab co-worker perfectly decently would still be proud of a soldier son who is "serving the country" in the Occupied Territories. He or she would still repeat racist propaganda about the "demographic danger" to the State of Israel from its Arab citizens, and believe the bloodthirsty speeches of generals and ex-generals on the TV. And vote for any of the three major Zionist parties, Likud, Kadima and Labour, whose leaders have been dedicated ethnic cleansers over the years.

For the sake of both nations living in this country, this outrage must be stopped. It must be stopped by pressure from outside, because at present within Israel there are no significant political forces to oppose it. Please do something, my friends, and do it urgently. And kindly ignore the endless "negotiations" between our government and the powerless Palestinian Authority, they are just a cover for more ethnic cleansing. If you do not believe me, come and see the massive settlement construction in East Jerusalem and West Bank. And the walls of the Palestinian ghettos.


Victoria Buch is an Israeli academic and anti-Occupation activist. Her email: vvbb54@yahoo.comThis e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it

[1] From "The Pity of It All", a book by Amos Elon on German Jews.

[2] From a review of Makdisi's book: `Palestine Inside Out`, by Lena Khalaf Tuffaha, IMEU 2008.

[3] From "Righteous Victims" by Benny Morris

[4] Collected by Stephen Lendman, see
http://www.zmag.org/znet/viewArticle/15348 )

[5] From The Birth of Israel: Myths and Realities,by Simha Flapan

[6] The full text of the interview can be found in the Counterpunch website

[7] *Information can be found, e.g., in the Occupation Magazine, the website of Israeli anti-Occupation activists.

[8] "Disinformation, secrecy and lies: How the Gaza offensive came about" By Barak Ravid, Haaretz http://www.haaretz.com/hasen/spages/1050426.html

How The Spartan Jew Was Born?

Posted on December 27, 2008
By Abu al-Sous (Salah Mansour)*

Photograph: General view of al-Maliha (Jerusalem) taken soon after Nakba, and in the foreground Israeli Jews looting Palestinian properties.

While living my childhood in occupied Palestine, I witnessed unexplainable negative emotions (often in the forms hatred and anger) from Israelis, many of whom were young soldiers humiliating Palestinians daily whenever they can. I always knew there is more to it than just the normal hatred or anger between enemies. However, I could not understand what's the source of this abnormal hatred and anger? Frankly, I thought that we Palestinians should be angrier, not the Israelis, after all Israelis are the ones who dispossessed and thrown us out of our homeland; not the other way around. Years passed, I immigrated to the United States, and I was in touch with more Zionists (Jews and non-Jews alike). Overtime, I developed a theory for this unprecedented negative emotions, which I like to share with you in this small article.

Briefly, I believe the source of this negative emotions is deeply irrational, and its core is very emotional. The more I researched the Zionists movement (especially from its founders), the more I found that the vast majority of Jews (especially before WWII) were not Zionists and many thought it will be dangerous to Jews, which explains why over 99% of the emigrating European Jews preferred America over the "Jewish state" to be in British occupied Palestine! However, the Holocaust was a deeply traumatic experience which shocked the Western Jews who survived the genocide. As a result, the extreme and the fringe in Jewish politics became the mainstream, and the "Never Again" slogan was born. For the average Westerner, this slogan may not sound harsh; after all European Jews suffered European anti-Semitism for centuries. On the other hand, to us, the Palestinian people, this slogan implies "Never Again" regardless of the price; "Never Again" even if others become the victim, "Never Again" period.

This slogan carries behind it deep negative emotions, which is rarely analyzed or debated; it is a taboo to discuss. Many Western Jews felt betrayed by their respective nations who persecuted them for centuries, and many of these nations openly collaborated with Nazi Germany, who often handed their Jewish citizens to the SS. This was deeply a traumatic and a very humiliating experience not only to European Jews, but also to the European nations (no exception) who witnessed the genocide and at minimum turned their heads the other way. Those who survived the Holocaust found in the Zionist ideology their salvation. Zionism gave them the feeling of empowerment where Jews and Jews alone (no gentile or Goyim) must be the masters of their own future, and they promised themselves never to be the victim again. Consequently, I believe this is the moment when the Spartan Jew was born and the "Never Again" slogan became its moral facade.

When Israelis strikes at Palestinians; they are not only sending messages to Palestinians, they are not only retaliating against Palestinian violence, they're also sending messages to their deprived self-esteem (for lack of a better term) and to the rest of the world that the Jew will not be the victim again. From my experience, rarely you rationally can discuss the conflict with neither a Jew nor a Westerner without the memories of the Holocaust being so close behind; I always felt those memories even when not a word of the Holocaust was mentioned; simply it is there, simply it cannot be discussed. That is the primary reason why discussing this conflict with many Jews and Westerners is very frustrating; you want to discuss the real issues (dispossession, ethnic cleansing, & colonization), but you can't. Sadly, the emotional barriers are so great to overcome, especially when those emotional barriers cannot be discussed. Often in such discussions, the Palestinian is painted as the anti-Semitic, and Palestinian resistance to Israeli war crimes becomes "terrorism". Sometimes I wonder why the West is scared of confronting this emotional barrier? Could it because this barrier masks the way Westerners treated their Jewish citizens for centuries? Could it be that discussing this particular problem will open a Pandora's Box? I don't know if I am right or wrong, however, I am certain that this emotional barrier should be studied further; I believe this taboo contains few of the important keys that are essential to resolving this conflict.

This analysis explains why often many Israelis believe that: Arabs understand only the Language of Force; as if the Language of Force knows how to discriminate between an Arab and a non-Arab! This racist and derogatory slogan (often repeated openly by Israeli leaders) gives the Spartan Jew the moral green light to respond as he wishes to Palestinian violence, and as a result also he compensates for his deprived self-esteem. In that respect, the Spartan Jew sees no Palestinian resistance to Israeli war crimes, he sees only Palestinian "terrorism"!

Photograph: Newly arrived Bulgarian Jewish colonizers living the recently ethnically cleansed Palestinian village of al-Bassa (1950)

Some of you may say: Palestinians also carry negative emotions (hatred and anger as well), however, in my opinion the source of these emotions isn't the same; the source in the case of Palestinians is more rational than emotional. Palestinians have been dispossessed and ethnically cleansed of their homes, farms, and businesses so they make way for the persecuted European Jews, and now they see alien colonizers living in their looted homes, and tilting their fields which they've farmed for generations. From my experience, this is a deeply emotional and a very humiliating experience as well. It should be noted that Palestinians directly deal with this traumatic event by directly confronting their oppressor, and they clinch to whatever is unique in their national identity (i.e. art, food, literature, folklore, customs, dresses, history, ...etc.).

Sadly, it scares me to think that we Palestinians started to look also for the Spartan amongst us; I seriously hope not. The Spartan Jews is no example. In my humble opinion, every victims has the right to defend his family and home by all possible means; this is a God given right which I extend even to the Israelis who deprived us from our homeland. However, the victimhood gives no moral grounds to become a Spartan; gives no moral ground to dehumanize the other! Once you become a Spartan, you will always live by the sword, and sadly the sword becomes the preferred communication tool.

Finally, I wish to tell every Westerner and a Jew reading this article how this conflict has little to do with religious differences; this conflict would have been the same even if other Arabs dispossessed Palestinians. We Palestinians don't wish to become anybody's psychological experiment; we don't want to become a make me feel good pill, we don't wish to become anybody's punching bag. We Palestinians don't wish to become anybody's messiah, and definitely we don't wish to be crossed for somebody else's sins.

Sincerely, I wish Palestine was a commodity that can be bought and sold; I would have sold it. I could be one of the few Palestinians who actually empathizes with Jewish suffering, however, my homeland is so dear to give, no human can do that! For us Palestinians, Palestine is not only our homeland, Palestine is our identity; Palestine is the intoxication of our memories; Palestine is the Jewel of all Jewels. My homeland, Palestine, isn't for sale.

Our DATE is 60 years LATE, God willing sooner or later we shall return.

click here to find more how the indigenous population left their homes.

* Salah Mansour is the founder and editor of PalestineRemembered.com, the largest Palestinian online community.

Σύγχρονος ρατσισμός και αήθης προπαγάντα...

(Το κείμενο που ακολουθεί είναι εξαιρετικά επίκαιρο λόγω των τραγικών γεγονότων στην λωρίδα της Γαζας και στάλθηκε στις εφημερίδες Βήμα, Καθημερινή, Real News, στον Ραδιοσταθμό ΣΚΑΙ καθώς και στο blog του Μιμη Ανδρουλάκη)

Αγαπητέ Μιμη,

Το κείμενο που ακολουθεί το εχω δημοσιοποιήσει και στο παρελθόν...

http://www.holocausttaskforce.org/teachers/educational_reports/country/greece.pdf

Αφορά την απάντηση του Ελληνικού Υπουργείου παιδείας στις άθλιες απαιτήσεις δήθεν για την διδασκαλία των Ελλήνων μαθητών στα της Εβραϊκής τραγωδίας (Holocaust) κατά τον ΒΠΠ.

Ποτέ μου δεν δικαιολόγησα μαζικές τραγωδίες έναντι ενός λαού ή ενός έθνους ιδιαίτερα όταν οι αιτίες είναι αποτέλεσμα ρατσισμού.

Ο ρατσισμός όμως δεν μπορεί να έχει ως αντίδοτο την προπαγάντα...

Δυστυχώς οι Εβραίοι σιωνιστές μας επέβαλαν, μέσω ερωτήσεων που έπρεπε να δώσει το Υπουργείο Παιδείας αντι να τις επιστρέψει ως προκλητική παρέμβαση στα του οίκου μας, την ταπείνωση των αναλυτικών απαντήσεων.

Ακόμα και αυτή την ταπείνωση θα μπορούσα να ξεχάσω αν δεν διάβαζα το ακόλουθο μήνυμα της Υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni, λόγω της αντίδρασης της παγκόσμιας κοινότητας στην τρέχουσα επιθετικότητα των σιωνιστών αποτέλεσμα της οποίας είναι το πρόσφατο λουτρό αίματος των παλαιστινίων της Γάζας...

Βρήκαν αυτά τα άθλια πλάσματα του Σιωνισμού, οι συνεχιστές του ποιο αποτρόπαιου ρατσισμού που γνωρίζει ο σημερινός κόσμος, τις ημέρες των εορτών της Χριστιανοσύνης για να φονεύσουν και να καταστρέψουν τους φτωχούς Παλαιστίνιους στην ίδια τους τη γη, τη γη που οι εβραίοι με ετσιθελισμό, ιστορικές παρερμηνείες και αφάνταστη προπαγάντα προσπαθούν να μας πείσουν ότι τους ανήκει... οτι ανέκαθεν τους ανήκε... και μάλιστα αποκλειστικά...

Ακόμα και αν μελετήσουμε την Παλαιά Διαθήκη με τις καλλίτερες των προσθέσεων, πάλι θα καταλήξουμε οτι ούτε τότε, ούτε στην αρχαιότητα τους άνηκε αυτή η γή αλλά την κατέλαβαν με την ίδια πονηριά και αφάνταστη μοχθηρία που χρησιμοποιούν και σήμερα έναντι των γηγενών Παλαιστινίων...

Όμως το διάβασμα της εντολής της υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni για το τι θα πρέπει να κάνουν οι υπηρεσίες του υπουργείου της για να πείσουν του λαούς της γής υπερ του «δικαίου» των εγκληματικών ενεργειών της χώρας της στην ζώνη της Γάζας, φανερώνει την αγωνία τους για το οτι ο κόσμος δεν πιστεύει πλέον το παραμύθι που για πολλοστή φορά του σερβίρουν και είναι αυτό μια νίκη των αδυνάμων, διότι επιτέλους σε αυτόν τον πλανήτη, μέσα στην εγωκεντρική αδιαφορία που επέτεινε η οικονομική κρίση, υπάρχουν ακόμα σπίθες ελπίδας και ανθρωπισμού...

Ευελπιστώ οτι η προπαγάντα της υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni θα πέσει στο κενό και ο κόσμος όλος θα απομονώσει και θα καταδικάσει τις εγκληματικές ενέργειες του Ισραήλ ενάντια σε έναν λαό που προσπαθεί μόνο να επιζήσει...

Ακολουθεί κείμενο στα αγγλικά αναφερόμενο στις προπαγανδιστικές ενέργειες της υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni.

Israel to mount emergency international PR effort in wake of Gaza campaign

by Barak Ravid
Global Research, December 27, 2008

Foreign Minister Tzipi Livni on Saturday instructed the Foreign Ministry to take emergency measures to adapt Israel's international public relations to the ongoing escalation in the Gaza Strip.
Livni instructed senior ministry officials to open an aggressive and diplomatic international public relations campaign, in order to gain greater international support for Israel Defense Forces operations in the Gaza Strip.

Israel launched Saturday morning the start of a massive offensive against Qassam rocket and mortar fire on its southern communities, targeting dozens of buildings belonging to the ruling Hamas militant group. Advertisement

Palestinian medical sources said that at least 230 people had been killed in the strikes, which began at around 11:30 A.M.

Livni instructed ministry officials currently on vacation in Israel to return immediately to their posts abroad, and to immediately mount public relations campaigns in their station countries, focusing on local media and public officials.

In addition, Israeli officials stationed abroad have been put on high alert.

Livni will hold a series of talks with foreign officials in the coming days, in which she will attempt to explain the rationale for the expanded IDF operations in the Gaza Strip.

The Foreign Ministry is also looking to recruit speakers of foreign languages, in particular Arabic, Italian, Spanish, and German, in order to expand Israel's public relations campaign with the representatives of foreign media outlets currently in Israel.

An international media broadcast outlet will be opened in Sderot on Sunday, and the Foreign Ministry will organize a series of tours of Sderot and the Gaza envelope communities for foreign media and diplomatic figures.

Speaking in English at a press conference Saturday, Livni said Israel "expects the support and understanding of the international community, as it confronts terror, and advances the interest of all those who wish the forces of peace and co existence to determine the agenda of this region."

Παιδεία και απογαλακτισμός

(Το ακόλουθο πρόχειρο σημείωμα σε ορισμένες απο τις πλέον βασικές ασθένειες της παιδείας μας αναρτήθηκε στο Blog του Μίμη Ανδρουλάκη την 28 Δεκεμβρίου 2008)

Αγαπητέ Μίμη,

Τις θέσεις μου για τα εκπαιδευτικά τις διατυμπανίζω σε κάθε ευκαιρία..

Σε πολλά συμφωνούμε...

Όμως η λύση θα δοθεί απο την ευφυή αντιγραφή... ΝΑΙ ΤΗΝ ΕΥΦΥΉ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ... ενός συνδυασμένου συστήματος: Tου Αγγλοσαξονικού (Βρετανικού) με το Τσέχικο...

Tο Σουηδικό και το Φιλανδικό και τα λοιπά δεν μας κάνουν ούτε είναι σε καμία περίπτωση ανώτερα του αναφερόμενου συνδυασμού...

Το εξεταστικό σύστημα αναμφίβολα δεν μπορεί να καταργηθεί αλλά μπορεί να πάρει την μορφή της εκλογίκευσης της UCCA που ρυθμίζει τις εξετάσεις για την παροχή των GCE του βρετανικού συστήματος...

Με τα GCE (σε όποια ποιότητα βαθμών τα καταφέρνει) ο υποψήφιος, βγαίνει σε άγρα θέσεων σε Πανεπιστήμια... Συνήθως ο καλός δεν ψάχνει αλλά τον ψάχνουν...

Ενα άλλο κουσούρι του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι η αδυναμία να ξεκινάς απο όπου θέλεις και να καταλήγεις όπου θέλεις... (Internal Mobility)

Μαθαίνεις αρχικά υδραυλικός σε μια σχολή, δουλεύεις μερικά χρόνια και αν το λέει η καρδιά σου καταλήγεις καθηγητής Πανεπιστημίου «πηδώντας» απο σχολή σε σχολή και απο πτυχίο σε πτυχίο με κόπο αλλά και ανταμοιβή γιαυτόν τον κόπο...

Ενα τρίτο είναι η πρακτική εξάσκηση δηλαδή(apprenticeship) σε όλα τα επαγγέλματα...

Εκεί δεν νοείται τραπεζικός με απολυτήριο γυμνασίου σε διευθυντική θέση... εκτός και αν ακολούθησε την παραπάνω εξελικτική πορεία σπουδών και θέσεων...

Εδώ οι περισσότεροι διευθυντές καταστημάτων τραπεζών είναι απαράδεκτου επιπέδου κατάρτησης.

Για να γίνεις τραπεζικός στην Βρετανία θα πρέπει να περάσεις τις πολυ σοβαρές εξετάσεις που σου επιφυλάσσει το Τραπεζικό εξεταστικό σώμα για κάθε εξειδίκευση...

Αντίστοιχα για τους λογιστές που διαφορετικά δεν έχουν δικαίωμα υπογραφής και γίνονται λογιστικοί γραφιάδες... για όλη τους την ζωή... ΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ...

Ακόμα, αν δεν γίνει η εκπαίδευση πρακτική και σε συνάρτηση με τις ιδιαιτερότητες της χώρας δεν υπάρχει ελπίδα... Δεν νοείται να βγάζουμε μηχανικούς για να πουλάνε πίτσες ούτε γιατρούς για να βάζουν σε γύψο το υγιές πόδι του ασθενούς με κάταγμα... ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ...

Να σταματήσει επίσης η αθλιότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, σε απόλυτη βέβαια αρμονία με τα κόμπλεξ της πουριτανικής μας ζωής..., να ανεβάζουμε όλες τις τεχνικές σχολές σε επίπεδο ανωτάτης εκπαίδευσης διοτι ήδη πνιγήκαμε στους ανώτατους πτυχιούχους χωρίς εκπαίδευση.

Να μην λησμονήσω ότι πρέπει να καταργηθεί και το πρωτοφανές σύστημα μη ελέγχου των απουσιών στις παραδόσεις των Ελληνικών Πανεπιστημίων καθώς και η υπερβολική μεταφορά μαθημάτων...

Και τα δυο συστήματα αποτελούν εισαγόμενη υποκουλτούρα Ιταλικών Πανεπιστημίων αλλά και του χειρότερου που έχει να επιδείξει η Γερμανική εκπαίδευση...

Ας αφήσουμε λοιπόν τους Ιταλούς Μαφιόζους στις θέσεις τους...

Άλλωστε έχουμε τόσα άλλα και καλά να αντιγράψουμε απο τους Ιταλούς...

Να μη παραλείψω και την ανεξαρτοποίηση των πανεπιστημίων απο το Υπουργείο Παιδείας...

Ο Πατερούλης Στάλιν απέθανε...

Τα δικτατορικά σύνδρομα του Ελληνικού υπουργείου παιδείας του παρελθόντος επίσης... και αν ξέμειναν ακόμα μερικοί δικτατορίσκοι στα υπουργεία, τότε να πεταχτούν έξω άνευ οίκτου...

Έξω αυτή η αθλιότητα...

Τα πανεπιστήμια πρέπει να διαφοροποιηθούν μόνα τους, να αναπνεύσουν μόνα τους, να «αλητέψουν» μόνα τους, να καταρρεύσουν μόνα τους χωρίς τα δεκανίκια των δικτατορίσκων στο Υπουργείο παιδείας με την «τήβεννο» των ανώτατων αλλά συχνά αγράμματων διοικητικών υπαλλήλων... ΝΑΙ αγράμματων διοικητικών υπαλλήλων που θεώρησαν την διοίκηση των πανεπιστημίων σαν ένα σύνηθες αντικείμενο δουλειάς ενω οι ίδιοι δεν κάνουν ούτε για καφέδες...

Αλλά ας καταλάβουν και τα πανεπιστήμια ότι η ελευθερία θέλει δουλειά πολύ... και ο απογαλακτισμός θα κοστίσει...

Παιδεία και υποκουλτούρα...

(Η ακόλουθη επιστολή στάλθηκε στον διευθυντή του Ραδιοσταθμού ΣΚΑΙ την 26η Δεκεμβρίου του 2008)

Κύριε Πορτοσάλτε,

την όαση των δικών σας ραδιοφωνικών εκπομπών στον ΣΚΑΙ, τις μέρες αυτές, που κρατούν ψηλά τον πήχη του ανταγωνισμού, χαλά ανεπανόρθωτα η χυδαιότητα εκπομπών τύπου Ελληνοφρένειας... που δεν είναι όπως νομίζεται σάτιρα του πολιτικού μας κατεστημένου... ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ... παρά μία χαμηλής ποιότητας και σιχαμερής έμπνευσης προσπάθεια που σας γελοιοποιεί... ΝΑΙ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΕΙ ΑΔΙΚΩΣ εσας και τον σταθμὄ σας...

Όμως εδώ θα ασχοληθώ με την δική σας αξιοπρόσεκτη και ασυνήθιστα ποιοτική προσπάθεια να ισορροπήσετε το αίσθημα του γελοίου που αφήνει η αναφερθείσα και άλλες λιγότερο προκλητικές εκπομπές, αν οχι στο σύνολό τους τουλάχιστον σε στιγμιαίες και ατυχείς εμπνεύσεις των παρουσιαστών τους όπως π.χ του «Πιτσιρίκου» που είναι μεν εξαιρετικός στα μουσικά αλλά απολύτως ανόητος σε οτιδήποτε άλλο και ιδιαίτερα στις κοινωνικές προεκτάσεις των λεγομένων του...

Χτες, ανήμερα των Χριστουγέννων καλοπροαίρετα επιλέξατε δύο εκπροσώπους της εκπαιδευτικής κοινότητας ένας εκ των οποίων, ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης, τυγχάνει συγγραφέας του «Χρονικού του Δαρείου», μιας πολιτικής παρωδίας με απραγματοποίητα όνειρα και ματαιωμένα σχέδια, θεσμικά και προσωπικά, της εποχής του Ανδρέα Παπανδρέου.

Περίμενα να ακούσω δημιουργικές σκέψεις και προτάσεις... αφού οι καλεσμένοι σας έδειξαν οτι αναγνωρίζουν την αθλιότητα του σημερινού εκπαιδευτικού μας συστήματος...

Έμεινα έκπληκτος απο τις συνεχείς επαναλήψεις εκφράσεων κλισέ όπως το «για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους...» που όμως δεν λέχθηκαν... Κανένα πράγμα δεν λέχθηκε με το όνομά του, δυστυχώς...

Αντίθετα άκουσα εξωφρενικές προτάσεις όπως οτι κάποια μέρα θα πρέπει να καταργηθούν οι εξετάσεις για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ενώ είναι γνωστό οτι σήμερα η είσοδος σε αυτά κινδυνεύει απο εισερχόμενους που δεν έχουν καμία διάθεση να γίνουν φοιτητές αλλά πιόνια απαράδεκτων πολιτικών οργάνων που τους περιμένουν με θράσος απο την πρώτη μέρα εγγραφής τους στην είσοδο της σχολής που εισήχθησαν...

Με την πρώτη μέρα τα παιδιά της Ελλάδος παίρνουν την χυδαιότερη εικόνα που θα μπορούσε να τους επιφυλάξει η ανώτατη εκπαίδευση οχι μόνο απο τους ακαλλιέργητους και ημιμαθείς οσφυοκάμπτες της πολιτικής αλλά και απο μια κοινωνία που τους προετοιμάζει ανενδοίαστα για την ανεργία...

Απο την πρώτη μέρα τα παιδιά μας αναγκάζονται να μπουν στο κλίμα της σιχαμερότητας που η κοινωνία μας φροντίζει να κρύβει κάτω απο το χαλί μιας επιτευδευμένης ευπρέπειας διότι οι έχοντες και οι αλλοτριωμένοι συνοδοιπόροι τους αδιαφορούν για το Ελληνικό σύστημα αφού ποτέ τα παιδιά τους δεν πρόκειται να το γνωρίσουν...

Απο την πρώτη μέρα οι οσφυοκάμπτες του πολιτικού παραγοντισμού, με θέσεις ευθύνης και εντός των Πανεπιστημιακών μας σχολών, τυφλωμένοι απο την σκοπιμότητα και την συνήθεια, υποδέχονται τους νέους μας παραβλέποντας την σιχαμερότητα του περιβάλλοντος υποδοχής των περισσότερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (υπάρχουν και εξαιρέσεις) σαν να είναι οτι ποιο φυσιολογικό και αναμενόμενο...

Κύριε Πορτοσάλτε, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι ένα σύστημα που εκφράζει την πολιτισμική υποκουλτούρα του λαού μας.

Έχουμε ξεπέσει και η παιδεία, ως καθρέπτης αυτού του ξεπεσμού μας, εμφανίζει σε πρώτο πλάνο τα απόνερα αυτής της άθλιας και μη δημιουργικής πορείας...

Μας δείχνει ξετσίπωτα το σιχαμερό εσωτερικό της και καγχάζει κάθε φορά που ορισμένοι εκπαιδευτικοί με περγαμηνές φροντίζουν να μας ενημερώσουν για τα κακώς κείμενα της παιδείας μας...

Είναι θλιβερό να είσαι νέος στην σημερινή Ελλάδα και να πρωτοπερνάς τις πύλες της σχολής σου, για την οποία έκανες τόσα όνειρα, εν μέσω σιχαμερών συνθημάτων, ελεεινού γκράφιτι και στην κυριολεξία τραγελαφικών προσπαθειών απο εκπροσώπους «προοδευτικών» κομμάτων που έχουν το θράσος να ομιλούν για τα στραβά της σημερινής εξουσίας ή του δικομματισμού ή της όποιας πρόχειρης θέσης τους ενω ευρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία των κομματικών τους παρατάξεων...

Είναι θλιβερό οι αγράμματοι οσφυοκάμπτες της κομματικής σκοπιμότητας να χαλιναγωγούν έτσι, προκλητικά και εμετικά, το άνθος της Ελληνικής κοινωνίας...

Είναι δείγμα πραγματικής κατάντιας και της πολιτισμικής κατάπτωσης ενός λαού, όπως ο Ελληνικός, να υποκύπτει στα νόθα κελεύσματα ενός κομματικού υπόνομου με την είσοδό του στον κόσμο της γνώσης...

«...Γίνε δικός μας φίλε, προκαλούν οι σειρήνες της πολιτικής υποκουλτούρας, και θα σου εξασφαλίσουμε τα θέματα για τις εξετάσεις, θα σου βρούμε επαφές να πάρεις χρήματα απο κοινοτικά κονδύλια..., θα σε εξασφαλίσουμε με δικούς καθηγητές...»

Και όμως όλα αυτά προσποιείται ότι δεν τα γνωρίζει ο κύριος Παπανδρέου, δεν τα γνωρίζει ο κύριος Αλαβάνος, ούτε η κυρία Παπαρήγα, ούτε ο κύριος Καρατζαφέρης, ούτε προφανώς ο κύριος Καραμανλής...

Τους πιστεύετε άραγε όλους αυτούς όταν βλέπετε ότι αυτά που ετοιμάζουν απο αγανάκτηση πολλοί απο τους νέους μας, γινόμενοι άβουλα υποχείρια σκοτεινών εκφραστών του εκάστοτε παρακράτους, έτοιμοι στην παραμικρή προτροπή ή ευκαιρία να κάψουν και να καταστρέψουν οτιδήποτε γύρω τους, είναι ο μόνος τρόπος αντίδρασης που γνώρισαν απο την πρώτη μέρα εισόδου τους στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας;

Τους πιστεύεται άραγε τους πολιτικούς μας όταν δεν ζητούν συγνώμη, αυτοί πρώτοι, για την καταστροφή που υπέστησαν χιλιάδες βιοπαλαιστές απο εκείνους που ενδεδυμένοι με πανάκριβα και μοδάτα ρούχα καταστρέφουν τους χώρους εργασίας των πτωχών βιοπαλαιστών...

Κύριε Πορτοσάλτε, το θέμα της παιδείας είναι τεράστιο και έχει πολλές πτυχές...

Στη χώρα μας η παιδεία πάσχει απο το επίπεδο του δημοτικού, μιας και μέσα στις εκτρωματικές πόλεις που φτιάξαμε, τα παιδιά μας μεγαλώνουν με τρόμο ακόμα και για τα έντομα που αντικρίζουν ενω είναι απροστάτευτα και ανοιχτά στις βουλές των σιχαμερών εμπόρων ουσιών που παραμονεύουν για το καλωσόρισμα στο κόσμο της αυταπάτης και της ευδαιμονίας έναντι των οποίων κανένα αντίδοτο δεν διαθέτει η δική μας εγωπαθής κοινωνία...

Το ότι μέχρι σήμερα στη χώρα μας δεν έχουν εισαχθεί τα πολυδιαφημισμένα διαδικτυακά σημειωματάρια (netbooks) χαμηλού κόστους δεν απασχολεί κανένα ληθαργικό μυαλό και δεν κάνει κανέναν επίσημο εκφραστή της παιδείας μας να αγωνιά...

Το οτι όπου και αν πατε και όπου και αν σταθείτε θα ακούσετε από άτομα της ηλικίας μου (57 ετών) να ομιλούν με μίσος και απέχθεια για τους υπολογιστές και την νέα τεχνολογία, την οποία όμως αυτοί δεν γνωρίζουν απο πρώτο χέρι..., μιας και το ξεπερασμένο πλέον μυαλό τους ασκήθηκε σε λιγοστές λέξεις και έννοιες όπως η κακώς εννοούμενη αστική ανάπτυξη με την μέθοδο της ανευφυούς αντιπαροχής, η λογική της υπερεκμετάλλευσης της γής, του μεταπρατισμού και του ευνοιοκρατισμού με ταυτόχρονη και προκλητική αδιαφορία για κάθε τι που θα μπορούσε να κάνει ποιο παραγωγική μια κοινωνία 1.000.000 κρατικοδίαιτων κηφήνων ενώ δεν χρειαζόμαστε ούτε τους μισούς...

Αν και δεν μπορώ να ασχοληθώ εδώ με το τεράστιο θέμα της παιδείας, που όμως με απασχολεί τόσο ώστε να το μελετώ και να γράφω για αυτό συστηματικά, θα σας παρακαλέσω να το δείτε σταδιακά...

Η παιδεία είναι ένα σύστημα που το κάθε μέρος του είναι και ανεξάρτητο και συνδεδεμένο με τα υπόλοιπα και μόνο όταν η διασυνδεσιμότητα αυτή λειτουργεί εν αρμονία έχουμε παιδεία διαφορετικά, έχουμε έναν καρκινοπαθή που ορισμένα κύτταρα του σωματός του πολλαπλασιαζόμενα αναρχικά καταπνίγοντας και ακυρώνοντας την δομημένη λειτουργία των υπολοίπων...

Στην σημερινή Ελληνική παιδεία έχουμε δυστυχώς πολλούς καρκίνους που την καταστρέφουν...

Αν όμως μιμηθούμε την ιατρική επιστήμη και τεχνολογία και ασχοληθούμε με το να κτυπήσουμε τον κάθε καρκίνο ξεχωριστά, δεν νομίζετε οτι θα έχουμε αποτέλεσμα;

Εγώ δεν το πιστεύω απλά αλλά είμαι βέβαιος για την επιτυχία μιας τέτοιας στρατηγικής...

Ευελπιστώ οτι σε αυτές τις επιμέρους μάχες οι συνομιλητές σας, στις εκπομπές του ΣΚΑΙ, θα είναι στο μέλλον ποιο συγκροτημένοι, ρεαλιστές και ειλικρινείς απο τους καλεσμένους σας την ημέρα των Χριστουγέννων και κυρίως θα έχουν ουσιαστική εμπειρία και απο αλλα εκπαιδευτικά συστήματα που μπορούμε στην κυριολεξία να αντιγράψουμε με την μέγιστη αποτελεσματικότητα και βελτιώνοντάς τα...

Δεν θα ανακαλύψουμε τώρα τον τροχό όταν υπάρχουν τόσα και πολυ καλύτερα συστήματα με εμπειρία αιώνων κατασταλαγμένη σε αυτά στην δυτική, όπως συνηθίσαμε να λέμε, Ευρώπη...

Νάστε καλά και να μας δίνετε πάντα το χρυσάφι της δικής σας δουλειάς αφήνοντας την κοπριά εκπομπών τύπου «Ελληνοφρένειας» σε άλλους ποταπούς την έμπνευση συνεργάτες σας που σκέφτηκαν οτι έπρεπε να τις παρουσιάζουν...

Το Χρέος της μετά παρρησίας αλήθειας*.

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 19η Δεκεμβρίου 2008)


Ο Γάλλος φιλόσοφος ΜΙΣΕΛ ΦΟΥΚΟ, λίγο πριν τον θάνατο του το 1984, αφιέρωσε έξη διαλέξεις στην Ελληνική «παρρησία», στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Μπέρκλευ που αργότερα εκδόθηκαν στο «Discorso e verita nela Grecia antica» (Donzelli 1996)

Στο όνομα της Ελληνικής αρετής «παρρησία», που χάθηκε στον κόσμο που διαδέχτηκε τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, συνοψίζεται η ανάγκη του να λέμε την αλήθεια. Δεν αρκεί να γνωρίζουμε την αλήθεια και να κατέχουμε τις γνώσεις ή τις τεχνικές για να την ανακαλύπτουμε. Χρειάζεται επιπλέον να διαθέτουμε τη δυνατότητα αλλά και το θάρρος να την λεμε, να λέμε μετά παρρησίας την αλήθεια.

Η «αλήθεια» παραμένει θεμελιώδης έννοια της φιλοσοφίας διότι αναδύει δύο βασικούς προβληματισμούς:

Ο πρώτος αφορά τον προσδιορισμό των κριτηρίων τα οποία μας επιτρέπουν να διακρίνουμε αν μια πρόταση είναι αληθής ή όχι.

Ο δεύτερος αφορά τη δυνατότητα να λέμε την αλήθεια ως δικαίωμα και υποχρέωση και αναλύεται απο τον Φουκό με μία σειρά απο ερωτήματα όπως:

· Πoιός είναι σε θέση να λέει την αλήθεια; Ποιά είναι τα ηθικά και τα πνευματικά εφόδια που καθιστούν κάποιον ικανό να παρουσιάζεται και να θεωρείται ως ένας που λέει την αλήθεια;
· Για ποιά θέματα είναι σημαντικό να λέμε την αλήθεια; Για τον κόσμο; τη φύση; την πόλη; τα ήθη ή τον Άνθρωπο;
· Ποιές είναι οι συνέπειες του λέγειν την αλήθεια; Ποια είναι τα θετικά αποτελέσματα για την πόλη, για τους κυβερνώντες και τα άτομα, και τέλος
· Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην δραστηριότητα του λέγειν την αλήθεια και στην άσκηση της εξουσίας; Πρόκειται για ανεξάρτητες δραστηριότητες και εἀν ναι πως θα διαχωριστούν εάν η μία προϋποθέτει την άλλη;

Τα τέσσερα αυτά ερωτήματα εμφανίσθηκαν αρχικά τον 5ο αιώνα π.Χ., ως φιλοσοφικός προβληματισμός, στους διαλόγους του Σωκράτη με τους σοφιστές, για την πολιτική, την ρητορική και την ηθική.

Ο Φουκό, αναδεικνύοντάς τα, αποφεύγει το τεχνικό μέρος του πως είμαστε σίγουροι για την αλήθεια (την αναλυτική της αλήθειας», αντικείμενο κυρίως της δυτικής φιλοσοφικής παράδοσης, και συντάσσεται με την αρχαιοελληνική θεώρηση στο:

· Ποιός είναι ικανός να λέει την αλήθεια
· Ποια είναι η σημασία για την κοινωνία η ύπαρξη ατόμων ικανών να λενε την αλήθεια και
· Πως μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτά τα άτομα;

Η ικανότητα αλλά και η υποχρέωση (παρρησία) του να λεει κάποιος την αλήθεια, αντιμετωπίζεται απο τον Φουκό ως ένας απο τους ακρογωνιαίους λίθους της Αθηναϊκής δημοκρατίας που συμπληρώνεται απο το δικαίωμα του λόγου (ισηγορία) και το δικαίωμα της συμμετοχής άσκησης της εξουσίας (ισονομία).

Η λέξη παρρησία πρωτοεμφανίζεται στον Ευριπίδη και αργότερα στον Πλάτωνα, στον Διογένη, στον Επίκουρο και τους Στωικούς και φθάνει στα κείμενα της πατερικής θεολογίας του 5ου αιώνα και ιδιαίτερα στους λόγους του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, στην εποχή του οποίου χάνεται τελειωτικά το θάρρος του λέγειν την αλήθεια.

Στο θάρρος ο Φουκό τοποθετεί μεγάλη έμφαση, θεωρώντας οτι για να πει κάποιος την αλήθεια πρέπει να μιλήσει ανοιχτά για όσα έχει στο μυαλό του χωρίς να διαφοροποιεί μεταξύ σκέψης και λεγομένων.

Είναι όμως κατανοητό οτι το να λέει κάποιος όλα όσα σκέφτεται και θεωρεί αληθινά εγκυμονεί κινδύνους.

Εἀν διαθέτει παρρησία έχει το θάρρος να διατρέξει κάποιο κίνδυνο για αυτά που λέει. Ο πολιτικός που λέει ανοιχτά αυτό που έχει στο νου του, κινδυνεύει να χάσει την δημοτικότητά του και τη συναίνεση στην πολιτική του.

Η παρρησία διακρίνει εκείνον που λαμβάνει ακέραιη την ευθύνη της αλήθειας... προσδιορίζει την αυθεντικότητα των λεγομένων του και προσφέρει παράδειγμα ζωής στο κοινωνικό σύνολο. Ο Σωκράτης έγινε σύμβολο διότι επέμεινε να διατηρήσει την ευθύνη των λεγομένων του επιλέγοντας τον θάνατο.

Στη σημερινή κοινωνία η λέξη και τα νοήματα της παρρησίας ξεχάστηκαν.

Το χρέος των πολιτών αλλά και των κυβερνώντων για την αλήθεια αποτελεί πλέον μακρινή ανάμνηση του αρχαιοελληνικού μας ιδεώδους.

Η πολιτική σκοπιμότητα οδηγεί πλέον στον έντεχνο λόγο, στο πως δηλαδή θα δείχνουμε σίγουροι και θα πείθουμε οτι λέμε την αλήθεια, αντί στην ειλικρινή υποχρέωσή μας για αυτήν.

Έτσι διαμορφώσαμε επιπόλαια ένα νεο εχθρό, την συνομωσιοφοβία και επαναφέραμε την τεχνική (αναλυτική μέθοδο) ως μέσο απόδειξης των φερομένων που διαφορετικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από διαδόσεις πρόκλησης και ανησυχίας της κοινής γνώμης.
Ταυτόχρονα, αψηφώντας την παγίδα, υιοθετήσαμε ή θεσπίσαμε στο όνομα της διαφύλαξης των προσωπικών δεδομένων, αυστηρότατες απαγορεύσεις και κυρώσεις για εκείνους που θα έκαναν το «λάθος» να διασταυρὠσουν με μη αποδεκτά πλην αδιαμφισβήτητα στοιχεία, την σκέψη με την πραγματικότητα.

Η διαδικασία ανεύρεσης της αλήθειας κατήντησε πλέον αποκλειστικό αλλά όχι αναγκαία επιθυμητό αντικείμενο των δικαστηρίων με τους δικαστές, εφ’όσον περιορίζονται σε τεχνικές διερεύνησης της αλήθειας υπό το άγχος της ταχύτητας λήψης των αποφάσεων, να εγείρουν το αίσθημα της αμφιβολίας.

Διαμορφώσαμε έτσι ένα αδιέξοδο που ούτε στους κυβερνώντες αλλα ούτε και στον απλό πολίτη επιτρέπει να αισθάνεται οτι πληρούται το χρέος της πολιτείας στην μετά παρρησίαν διεκδικούμενη αλήθεια.

Οι κυβερνώντες για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας και επιβίωσης δεν το τολμούν πλέον ενώ ο θαρραλέος πολίτης δέχεται την ειρωνεία ή και την χλεύη των συμπολιτών του για την αφέλειά του να είναι ειλικρινής.

Και όμως τα γεγονότα των τελευταίων ημερών έδειξαν οτι η μετα παρρησίας αλήθεια θα μπορούσε να αποτελέσει τον πυλώνα για μια δικαιότερη και ειλικρινέστερη κοινωνία, μία κοινωνία που θα χαρακτήριζε ο πολιτισμός.

Ας είναι αυτή η ευχή μας για το νέο έτος και στους τοπικούς μας άρχοντες.

Πιστεύω ότι εκεί, στην μετα παρρησίας αλήθεια, θα εύρουν την χαμένη αξιοπιστία τους...

*Σημείωση:
Το αρθρογράφος οφείλει πολλά στον Θ. Γιαλκέτση που είχε αναφερθεί στο ίδιο θέμα τον Αύγουστο του 1996