Η στρογγυλοποίηση της ιστορίας...

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 30η Οκτωβρίου 2009)

Η στρογγυλοποίηση της ιστορίας δεν διαφέρει καθόλου από την στρογγυλοποίηση της αλήθειας. Οι στρογγυλοποιήσεις υποκρύπτουν πάντα κάποια σκοπιμότητα. Είναι τα κατά συνθήκη ψεύδη που πρέπει να ανεχόμαστε στην καθημερινότητά μας διότι η αλήθεια λένε, είναι σκληρή και μπορεί να έχει χειρότερο και οπωσδήποτε ανεπιθύμητο αποτέλεσμα...

Επί χρόνια ακούγαμε ότι δεν πρέπει να πει ο γιατρός ή οι κοντινοί συγγενείς την αλήθεια σε έναν βαριά άρρωστο διότι πρακτικά θα του αφαιρέσουν μέρες από την υπολειπόμενη σύντομη ζωή του.

Όμως, όσο και αν αυτό ακούγεται ανθρώπινο έχει σημασία ο βαθμός που γίνεται και από ποια σκοπιά γίνεται.

Η προσπάθεια να μη κάνει κάποιος κακό μπορεί υστερόβουλα να μετατραπεί σε εργαλείο για να επιτευχθεί κάτι διαφορετικό που συχνά δεν έχει το θάρρος ή την ευθύτητα να αποδεχτεί. “…Να μη χάσουμε τον γἐρο πριν σιγουρευτούμε ότι έβαλε το ακίνητο στην κληρονομιά και δεν το δώρισε ποιος ξέρει που...” σκέπτονται κάποιοι και ως δια μαγείας ξεχνούν όλες τις παραξενιές του άρρωστου γέρου.

Η αλήθεια όμως όσο και αν κονταροκτυπιέται με την σκοπιμότητα δείχνει πάντα την υπεροχή της.

Ο ασθενής που ξέρει από τι πάσχει έχει τη δυνατότητα να συγκροτηθεί χωρίς να αφιερώνει τον εναπομείναντα λιγοστό χρόνο του σε φαντασιώδεις υποσχέσεις, αρκεί να πιστεύσει και να τις αποδεχτεί, ώστε να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του που συχνά είναι αυτές που κάνουν το θαύμα της ίασης.

Αλλά και να μην ιαθεί θα έχει επίγνωση του τι του συμβαίνει και αυτό μπορεί να δώσει ιδιαίτερη αξία στον χρόνο που απομένει.

Ο χρόνος θα είναι ασφαλώς λιγότερος αλλά όχι και η ποιότητα ζωής ακόμα και αν δεν μπορέσει να χαρεί όλα εκείνα που χαίρονται οι υγιείς.

Είναι σημαντικό να αναπνέεις, να σκέπτεσαι και να αναπολείς ή να προγραμματίζεις ακόμα και αν ο χρόνος που απομένει είναι ελάχιστος.

Σε αντίθετη περίπτωση ζεις προσκολλημένος στις υποσχέσεις που σου επιβάλουν οι σκοπιμότητες κάθε λογής και θεώρησης και γίνεσαι έρμαιο των πονηρών με τη ζωή να μεταβάλλεται σε πορεία φρούδων ελπίδων.

Έτσι και οι στρογγυλοποιήσεις της ιστορίας ενέχουν σκοπιμότητες. Ο ιστορικός που στρογγυλεύει γράφει τη δική του ιστορία ερμηνεύοντας τα ίδια γεγονότα υπό άλλο φως...

Μοιάζει πρακτικά με εκείνους τους σύγχρονους Μυθιστοριογράφους που όσο και αν παρουσιάζουν τα ιστορικά γεγονότα με γλαφυρό τρόπο γνωρίζουμε ότι δεν παρουσιάζουν ακριβώς ιστορία αλλά την άποψή τους αφού ερεύνησαν τις όποιες στεγνές μαρτυρίες για τα γεγονότα ή τις υπάρχουσες ιστορικές αναφορές.

Το στρογγύλεμα της ιστορίας, όταν έχει τον τίτλο Μυθιστορία δεν είναι βλαπτικό. Πρόκειται ουσιαστικά για έργο τέχνης που ακόμα και αν στερείται την αυτοδυναμία της πρωτότυπης ιστορικής αναφοράς έχει περισσότερη αξία από το αντίγραφο ενός πίνακα ζωγραφικής που δεν επιτρέπει κανένα περιθώριο δημιουργικότητας μεταξύ του αρχικού και του αντιγράφου.

Το στρογγύλεμα της ιστορίας κάνει την ιστορία που δεν αγαπήσαμε στο σχολείο και που ακόμα θεωρούμε βαρετή, παρά τις εξαιρετικές εκδόσεις που κυκλοφορούν στις μέρες μας, προσιτή διότι την κάνει ενδιαφέρουσα.

Το στρογγύλεμα της ιστορίας όμως παραμένει επικίνδυνο όταν αφορά την ιστορία ενός λαού από την οποία αυτός αντλεί διδάγματα και διαμορφώνει χαρακτήρα.

Αναμφίβολα η τάση της εποχής μας είναι να εξομαλύνουμε τις δυσκολίες, και όπως στρογγυλεύουμε την αλήθεια αποφεύγοντας να πούμε στον ασθενή την ουσία της πάθησής του, αφαιρώντας του ταυτόχρονα το στοιχείο της επίγνωσης, έτσι και με το στρογγύλεμα της ιστορίας χάνουμε την γνὠση στα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στους προγόνους μας αφού η απλή αναφορά σε ένα συνωστισμό δεν αποκαλύπτει τα αίτια και κυρίως την τραγικότητα των περιστάσεων.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η επικινδυνότητα του να αγνοούμε εντελώς ένα ιστορικό γεγονός είναι μικρότερη από το να το μαθαίνουμε αλλοιωμένο από σκοπιμότητες.

Η σύγχρονη ιστορία μας έκανε περήφανους διότι σε πλείστες όσες περιπτώσεις παλέψαμε για τον χώρο που σήμερα ζούμε ως Έλληνες και είτε τον μεγαλώσαμε είτε τον κρατήσαμε.

Κάναμε και λάθη, δείξαμε την Ελληνική παραδοσιακή ανοργανωσιά μας ανάκατα με έναν ανεξήγητο ωχαδελφισμό διακοπτόμενο από εξάρσεις εθνικιστικής υστερίας. Δείξαμε όμως και στιγμές αφάνταστης ηρωϊκότητας που δεν μπορούμε να αποκρύπτουμε με γενικότητες και αοριστίες πίσω από φράσεις «κλισέ».

Δεν μπορούμε π.χ. να εξαντλούμε τις αναφορές μας στις πράξεις ηρωισμού του Ελληνοϊταλικού πολέμου επαναλαμβάνοντας σε κάθε ευκαιρία την φράση του Ουϊστων Τσόρτσιλ ότι «οι ήρωες πολέμησαν σαν Έλληνες χάριν στην αντίστασή τους στον Ιταλό εισβολέα»

Μια τέτοια έκφραση αναμφίβολα μας αρέσει και μας ανεβάζει αξιακά και συγκριτικά με άλλους λαούς που πολέμησαν επίσης για την ελευθερία τους αλλά δεν μας λέει κάτι περισσότερο ούτε μιλά στην καρδιά μας όπως τα λόγια και οι περιγραφές των ηρώων που συνετέλεσαν στην νικηφόρα έκβαση των μαχών με απαράμιλλο θάρρος που η ιστορία δεν μπορεί να αποκρύπτει γενικεύοντας ή να το αφήνει αποκλειστικά στους ιστορικούς μελετητές.

Μόλις εορτάσαμε την επέτειο της ιστορικής απάντησης του Ιωάννη Μεταξά που με το μονολεκτικό ΟΧΙ συμπύκνωσε την αντίθεση ενός λαού αλλά και ενός Έλληνα ηγέτη στην χρήση του εδάφους του για τις όποιες κυριαρχικές σκοπιμότητες της Ιταλίας.

Η Ιταλία ηττήθηκε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο που ακολούθησε διότι ο ίδιος ο αρχηγός (Ντούτσε) της, ο Μουσολίνι, έμαθε την αλήθεια από τους στρατηγούς του στρογγυλεμένη...

Δεν του είπαν ακριβώς πως πολεμούν οι Έλληνες όταν μάχονται για την πατρίδα ούτε τον υποψίασαν για το ότι θα πολεμούσαν μέχρις ενός επαναλαμβάνοντας τον άθλο των Θερμοπυλών.

Δεν του είπαν ότι για να πάρει το ύψωμα 731 θα έπρεπε πρώτα να αλώσει το ηθικό των ανδρών που δεν πολεμοὐσαν εκεί ως άνθρωποι αλλά ως «θηρία».

«Οι Έλληνες συχνά γελούσαν δυνατά και φώναζαν. Είχαν υπερβεί τον άνθρωπο. Δεν ήταν άνθρωποι πλέον, το πιστεύω αυτό, ήταν θηρία» είπε αργότερα και μετά την καταστροφή των Ιταλικών μεραρχιών που αγωνίζονταν θαρραλέα να καταλάβουν το ύψωμα, ένα Ιταλός Ανθυπολοχαγός.

Το ύψωμα 731 είναι ένα άγνωστο ύψωμα για την ελληνική σχολική ιστορία ενώ εκείνο που περνά στα σχολικά εγχειρίδια και στους ατελεύτητους πανηγυρικούς της επετείου του ΟΧΙ, από την εποχή των δικών μου σχολικών χρόνων, είναι οι γενικόλογες αναφορές στην γενναιότητα των Ελλήνων στα Βορειοηπειρωτικά τοπωνύμια της Κλεισούρας και της Κορυτσάς.

Οι τόποι είναι σημαντικοί αλλά οι μάχες δεν έγιναν γενικά από κάποιους ηρωικούς φαντάρους κάποιου ηρωικού στρατού.

Οι μάχες έγιναν από Έλληνες που θα έπρεπε πρώτα αυτοί να είναι γνωστοί και τα ονόματά τους να αναφέρονται ως φόρος τιμής στην απαράμιλλη αυτοθυσία τους σε κάθε σε επέτειο θύμησης των γεγονότων.

Τιμούμε τους ηρωικούς αγωνιστές των μαχών, τιμούμε τους ήρωες και δεν τιμούμε τα τοπωνύμια που σήμερα είναι Αλβανικά.

Ποιος γνωρίζει σήμερα π.χ. για τον Ταξίαρχο Κασλά (τότε διοικητή του ΙΙ/5 Τάγματος στο Ύψωμα 731) ή το ημερολόγιό του όπου εξιστορούνται οι τραγικές και συνάμα αφάνταστα ηρωικές στιγμές των μαχών της ουσιαστικής για την έκβαση του Ελληνοϊταλικού πολέμου εαρινής επίθεσης;

Ποιος έχει ακούσει για τις πράξεις των ηρώων του 731 αν δεν έχει διαβάσει το Άγγελο Τερζάκη που εξιστορεί τις πράξεις αφάνταστου ηρωισμού των πατεράδων και των παππούδων μας;

Πόσοι γνωρίζουν ότι εκεί έπεσαν εκατοντάδες Έλληνες στρατιώτες από το 5ο Σύνταγμα Τρικάλων;

Οι γενναίοι του 5ου Συντάγματος δεν υπεραμύνθηκαν ενός υψώματος που έχασε πέντε μέτρα ύψους από τους τρομακτικούς βομβαρδισμούς της ιταλικής αεροπορίας επειδή η εντολή από το στρατηγείο έλεγε: “Επί των θέσεων σας θα αμυνθείτε μέχρις εσχάτων, η Πατρίς, η ανωτάτη διοίκησις απαιτεί να κρατήσετε ψηλά την τιμή των όπλων”.

Το υπερασπίστηκαν επειδή δεν άντεχαν την ήττα από τις πολιτικά αφιονισμένες ορδές των Ιταλικών συνταγμάτων που όσο και αν πολεμούσαν ηρωικά και σκοτωνόταν δεν είχαν λόγο για την πράξη τους.

Οι Ιταλοί μαχόντουσαν διότι αυτές ήταν οι εντολές του ηγέτη τους που παρακολουθούσε τη μάχη και δεν ήθελαν να ντροπιαστούν ως δηλοί στα μάτια του.

Οι Έλληνες πολεμούσαν για το ιερότερο αγαθό όλων, την ελευθερία τους και έτσι ο καθένας ήταν και στρατιώτης και στρατηγός, και φαντάρος και ήρωας και άνθρωπος και θηρίο.

Για τους αγώνες στο ύψωμα 731 δεν θυμάμαι να μας είπαν κάτι όσο ήμουνα στο σχολείο και πρέπει να πω ότι ήμουν επιμελής και αγαπούσα το μάθημα της ιστορίας.

Δεν ήταν τυχαίο το ότι δεν έμαθα και δεν γνωρίζω τις όποιες σκοπιμότητες αυτού του στρογγυλέματος της ιστορίας.

Σήμερα ευτυχώς ο Παναγιώτης και η Χριστίνα Μαυροκέφαλου (φιλόλογοι) έχουν επιμεληθεί υλικού που εξιστορεί τα γεγονότα των μαχών στο ύψωμα 731 συλλέγοντας και αξιολογώντας αναρίθμητα κείμενα με αναφορές και ημερολόγια στρατιωτικών και από τις δύο πλευρές.

Το υλικό της Ιστορίας Στράτου υπήρξε εξαιρετικά πολύτιμο σε αυτή την προσπάθεια καθώς και το αρχείο του Συνταγματάρχη Κασλά που φυλάσσεται στα Τρίκαλα.

Στα σχολεία μας όμως και στους πανηγυρικούς επιμένουμε να μιλάμε ακόμα για την Κορυτσά και την Κλεισούρα καταγράφοντας τα τοπωνύμια και ξεχνώντας τους ήρωες.

Πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά όταν χρειάστηκε να μεριμνήσει η εκπομπή του κίτρινου τύπου του Τριανταφυλλόπουλου για να γίνει γνωστό ότι τα κόκαλα των νεκρών του υψώματος 731 είναι ακόμα διάσπαρτα και χωρίς τάφους λόγω σκοπιμοτήτων του κλειστοφοβικού μέχρι το 1991 καθεστώτος της Αλβανίας που σήμερα συζητά μια ευπρεπή αν και σε μικρή κλίμακα αντιμετώπιση των λειψάνων των νεκρών.

Όταν όμως ξεχνάμε να προβάλουμε τους νεκρούς μας ήρωες διότι υπάρχουν σκοπιμότητες, όταν στρογγυλεύουμε την ιστορία μας για να τα έχουμε καλά με όλους ένα είναι βέβαιο, ότι δεν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και η πληγή μέσα μας θα καίει και θα μας βλάπτει, θα μας βλάπτει πολύ...

Επιτέλους έργα!!!

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά στις 23 Οκτωβρίου 2009)

Πρόσφατα, παραμονή εκλογών, διάβασα αλλά και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι δόθηκε στην κυκλοφορία η οδός Κασσαβέτη στα πλαίσια των πεζοδρομήσεων του κέντρου με παράλληλη διαμόρφωση οδών ήπιας κυκλοφορίας και συνεχούς ροής με ελάχιστες όμως θέσεις στάθμευσης.

Το σκεπτικό είναι ότι στους βασικούς δρόμους του εμπορικού κέντρου που αναπλάθονται, είναι προτιμότερο να περπατάμε απολαμβάνοντας έτσι την βόλτα, τον καφέ με φίλους ή τα ψώνια μας παρά να παρκάρουμε ακόμα και για τσιγάρα στο περίπτερο...

Δεν είχε προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της ανακοίνωσης και εμφανίστηκαν οι γνωστοί και πάντα με δυσδιάκριτα κίνητρα αντιδρώντες για να εκφράσουν την εχθρότητά τους, αυτή τη φορά ξεσπώντας στα άμοιρα μαντεμένια και επιτέλους καλαίσθητα (έναντι των ανυπόφορων στύλων της αναπτυξιακής) κολωνάκια.

Εμποδίζουν είπε ο ένας, υπογράφων ως μηχανικός, όσους επιθυμούν να παρκάρουν για τα ψώνια τους, λες και να μην ήταν αυτός ο στόχος της τοποθέτησής τους, μετά την ανάπλαση των δρόμων, ώστε να εμποδίζουν την επανάληψη του χάους των αυτοκινήτων και να κάνουν ποιο χαρούμενη τη ζωή των πεζών.

Μα δεν θα έπρεπε να είχαν τοποθετηθεί στη θέση τους δένδρα, με ρώτησε άλλη μηχανικός, αφήνοντάς με άναυδο με τη λογική ότι οι κορμοί των νεαρών δένδρων θα μπορούσαν να λειτουργούν και ως στοπ παρκαρίσματος!!!

Αναμφίβολα, το ότι ο ποιό γνώριμος αντίπαλος της ανάπλασης της οδού Κασσαβέτη έγινε ο πλέον θερμός υποστηρικτής του έργου ήταν κάτι το θετικό να σκεφτώ.

Τα έργα συνεχίζονται στην Κολοκοτρώνη η οποία ομολογουμένως ήταν απαράδεκτη από κάθε άποψη τα τελευταία χρόνια και ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή θα έχουμε βελτίωση και της Δηλιγιάννη ώστε να την χαρούμε πάλι ως δρόμο περιπάτου όπως παλιά...

Με τα έργα αυτά διαμορφώνεται μια νέα αισθητική αντίληψη στον τόπο μας που δυστυχώς έλειπε είτε διότι τα χρόνια του εμφυλίου μετέτρεψαν την Κηφισιά από τόπο διαμονής μιας ισχυρής αριστοκρατίας σε τόπο ερήμωσης και θλιβερού απομονωτισμού κάποιων ολίγων και ρομαντικών, είτε διότι η λαϊκίζουσα ακαλλιεργησιά των δικτατόρων θεώρησε ότι με την πολυκατοικιοποίηση της Κηφισιάς θα τιμωρούσε τους πλουσίους και θα συγκέντρωνε υπέρ της κάποια, λιγοστά ευτυχώς, φίλια αισθήματα ενός λαού που ούτε τους επέλεξε ούτε τους ήθελε.

Πρακτικά η Κηφισιά δεν γνώρισε καλές εποχές μετά το διάστημα του μεσοπολέμου...

Όλα τα κατασκευάσματα μετά τον ΒΠΠ ήταν φτηνιάρικα και κακόγουστα, ακόμα και τα μεγαλύτερα.

Μόνο μετά την μεταπολίτευση του 74 ξεκίνησε κάποια συνειδητή αντίδραση και όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα αντιστάθηκαν στον πειρασμό της πολυκατοικίας και μάλιστα της Ελληνικής, ενός από τα αχρειότερα δείγματα οικιστικής αισθητικής στον μεσογειακό χώρο.

Προσωπικά δεν μπορώ παρά να κατατάξω το είδος αυτό της οικιστικής αχρειότητας ως ισότιμο με τις λασποκαλύβες της Αφρικής διότι ενώ στερείται της λάσπης στερείται και του φωτός που ευτυχώς οι λασποκαλύβες απολαμβάνουν άπλετο...

Η σημερινή Κηφισιά έχει αναμφίβολα μπει σε έναν δρόμο αναθεώρησης της ταυτότητάς της.

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι κηπούπολη αλλά αυτή η αντίληψη είναι κόκκινο πανί για τους εργολάβους που αναδείχτηκαν από την εύκολη κερδοσκοπία των 90ς και έμαθαν μόνο να ψελλίζουν παράφωνα το τραγούδι των Abba, “money, money, money / Must be funny / In the rich mans world…’’

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι προάστιο αλλά η σημερινή κυκλοφοριακή συμφόρηση με την ανήμπορη να διοχετεύσει τον τροχήλατο οχετό σε στιγμές εργασιακού ξεσπάσματος λεωφόρο Κηφισίας, την καθιστά απομακρυσμένη προαστιακή ζώνη.

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι σύγχρονη αλλά οι υποδομές της είναι θλιβερές, με τα καλώδια των παροχών να ανακαλούν μνήμες από τον 19ο αιώνα εφόσον επικίνδυνοι για την δημόσια υγεία υποσταθμοί βρίσκονται ανάμεσά μας χάσκοντας πάνω από τα κεφάλια μας με τα τοξικά ψυκτικά τους.

Οι υποδιανομείς του ΟΤΕ βρίσκονται συχνότατα στη μέση του πουθενά διευκολύνοντας μόνο τους αφισοκολλητές να διαλαλούν την πραμάτεια των πάσης μορφής υπηρεσιών παιδείας ή αντιμετώπισης του άγχους προκαλώντας με να υποθέσω ότι παιδεία και άγχος έγιναν όψεις στο ίδιο νόμισμα.

Οι υποδοχείς των ομβρίων, ακόμα και οι πρόσφατα ανακατασκευασμένοι, όντας αποτέλεσμα δουλειάς άτεχνων εργατών, αφήνουν τα νερά να περνούν δίπλα τους... Σιγά μη δείξουν οι οχετοί ευαισθησίες και υπευθυνότητα όταν την στερούμεθα πρώτοι εμείς, οι νοήμονες άνθρωποι...

Η Κηφισιά γενικά παλεύει να δείξει αυτό που δεν είναι πλέον αλλά ούτε έχει βρει τι θάπρεπε να είναι και αυτό είναι που θα πρέπει να μας απασχολήσει.

Ότι γέγονε, γέγονε στο παρελθόν αλλά το μέλλον είναι μπροστά μας.

Οι πρόσφατες αναπλάσεις του κέντρου αποκτούν έτσι άλλη διάσταση διότι γίνονται από αποτέλεσμα αφετηρία για το επόμενο βήμα, βάζοντας ψηλότερα τον πήχη και καλλιεργώντας μας το συναίσθημα ότι και εμείς μπορούμε να έχουμε μία όμορφη και λειτουργική γωνιά και κάθε φορά που αφήνουμε το σπίτι για να συναντήσουμε τους φίλους μας ή έστω για να περπατήσουμε στον τόπο που μεγαλώσαμε, δεν θα επιστρέψουμε μονολογώντας από αγανάκτηση κατά παντός υπευθύνου αρχινώντας από τον Δήμαρχο που πρέπει να τα ακούει ως πρώτος υπεύθυνος δημότης του τόπου.

Τα έργα που έγιναν και συνεχίζονται, ασφαλώς δεν έγιναν μόνο για το καλό των Κηφισιωτών... Ο κύριος Χιωτάκης, στην προσφώνησή του, κατά την πρόσφατη προεκλογική ομιλία του πρώην υπουργού Οικονομικών κυρίου Παπαθανασίου, τόνισε ότι χάρη στην επιμονή του υπουργού διατέθηκαν από κοινοτικούς πόρους τα κονδύλια για τα έργα. Προφανώς δεν θα μπορούσε να προσθέσει το αφελές ότι τα έργα γίνονται για να επουλωθεί και το πληγωμένο κύρος της ΝΔ...

Τα ἐργα που θα συνεχίσουν να γίνονται θα πρέπει πλέον να στοχεύουν μόνο στο καλό των Κηφισιωτών. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε αχάριστοι στον συνδημότη μας βουλευτή πλέον κύριο Παπαθανασίου. Δεν αγνοούμε την προσφορά του διότι κάλλιστα θα μπορούσε να κατευθύνει τα ποσά που διατέθηκαν εδώ σε άλλους δήμους.

Όμως ήλθε ο καιρός να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε και να διαμορφώνουμε τα πλάνα για την πόλη που θέλουμε.

Το δίλημμα του τι ακριβώς είναι η σημερινή Κηφισιά θα πρέπει να αντικατασταθεί με την αυτοπεποίθηση ότι αν και γίναμε μία ακόμα προέκταση του κακοφορμισμένου Αθηναϊκού ιστού μπορούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής μας με ουσιαστικά έργα.

Είμαστε αναντίρρητα μια πόλη με περισσότερο πράσινο που είναι στην πλειοψηφία του ιδιωτικό και καταστρέφεται με ταχύτητα στην οποία θα πρέπει να μπει φραγμός.

Τα φαινόμενα επιχειρηματιών που με κακόβουλες ενέργειες ξεραίνουν αιωνόβια δένδρα ή άλλα που τάχατες αποκρύπτουν την πραμάτεια των καταστημάτων τους, πρέπει να σταματήσουν με πρόστιμα που θα μετατρέπουν την καταστροφή σε αναγεννητική φροντίδα μιας και το έσοδο θα επιτρέπει στις υπηρεσίες πρασίνου να ξαναφυτεύουν πολλαπλάσια έναντι των κατεστραμμένων δένδρα.

Τα φαινόμενα απραξίας των υπηρεσιών πρασίνου με την δικαιολογία ότι δεν υπάρχει το αναγκαίο προσωπικό, πρέπει επίσης να εκλείψουν. Ας πρόσεχαν να μη προσλάμβαναν εργάτες με στόχο το γραφείο στο οποίο καταλήγουν σύντομα μετά την πρόσληψή τους.

Τα φαινόμενα του μη ελέγχου από τους ουσιαστικά ανύπαρκτους μηχανικούς επίβλεψης του δήμου πρέπει να γίνουν παρελθόν και οι ανυπόφορες κακοτεχνίες της αναπτυξιακής που τώρα γίνονται ακόμα ποιο διακριτές, συγκρινόμενες με την καλαισθησία των νέων αναπλάσεων, πρέπει να μείνουν στις θλιβερές αναμνήσεις του παρελθόντος.

Επιτέλους, οι προτάσεις και τα ζητούμενα για την διαμόρφωση της πόλης μας πρέπει να συνάδουν με αυτά μιας σύγχρονης και ανθρώπινης πόλης.

Χρειαζόμαστε νέους δρόμους και συγκοινωνίες και όχι ξαναμοίρασμα της ίδιας τράπουλας, κόβοντας τις υπάρχουσες στενωπούς, ως είθισται, σε λωρίδες κατά το αναγκαίο αλλά προσωρινό μέτρο των λεωφορειοδρόμων.

Η λεωφόρος Κηφισίας θα πρέπει να υπογειοποιηθεί, η Κύμης να διανοιχτεί, ο ΗΣΑΠ να συνεχιστεί όπως έχει προαναγγελθεί επανειλημμένα ενώ στα σχέδια να μπει και η κατασκευή μιας νέας λεωφόρου προσπέλασης από το κέντρο στα βορειότερα προάστια κατά το πρότυπο της περιφερειακής Υμηττού.

Δεν θα πρέπει να αφήσουμε τον λαϊκισμό να μας πάρει τις πρωτιές από τις προεκτάσεις του ΜΕΤΡΟ με το ομολογουμένως σαχλό επιχείρημα ότι πρέπει πρώτα να εξυπηρετηθεί η εργατιά που όμως δεν έχουμε διότι γίναμε όλοι λευκά κολάρα και μάθαμε να σπρώχνουμε κακοξυσμένα μολύβια σε άχρωμα χαρτιά...

Η μελλοντική Κηφισιά θα πρέπει με τη συνεισφορά όσο το δυνατόν περισσότερων φορέων να γίνει ο πυρήνας των σκέψεών μας για ένα μέλλον με αναβαθμισμένα πολιτιστικά πρότυπα.

Σύντομα, θα έχουμε την συνένωση βάσει του Καποδίστρια ΙΙ της Κηφισιάς με την Ερυθραία και την Εκάλη.

Άπλα δεν θα περιμένουμε την συνένωση για να αποφασίσουμε για την ακαταλληλότητα και την ανεπάρκεια του σημερινού κτίσματος του Δημαρχείου που έτσι και αλλιώς ανεγέρθηκε κατά παράβαση των κανόνων του ισχύοντος ΓΟΚ σε περιοχή αμιγούς κατοικίας.

Γιατί να μη σχεδιάσουμε από τώρα το πως θα λυθεί ο τραγέλαφος του χάους, που δημιουργείται καθημερινά στο τμήμα της λεωφόρου Κηφισίας μέχρι το Καστρί, που σύντομα θα φορτωθεί ως πρόβλημα στους δικούς μας δημοτικούς άρχοντες.

Γιατί να μη σχεδιάσουμε από τώρα ποιο θα είναι το κέντρο τεχνών και πολιτισμού του τόπου μας. Γιατί να θεωρούμε παθητικά ότι δεν μπορούμε και εμείς να προσελκύσουμε έναν “Νιάρχο” για τις ανάγκες του πολιτισμού μας.

Πολιτικό ήθος; Tι είπατε παρακαλώ;

(To ακόλουθο μήνυμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 16 Οκτωβρίου 2009)

...και πριν "αλέκτωρ λαλήσει τρις" διαψεύστηκαν !!!

Σε προηγούμενο προεκλογικό φύλλο της εφημερίδας ΚΗΦΙΣΙΑ, οι αναγνώστες της στήλης διάβασαν στο «Άμεσες και τολμηρές αποφάσεις...» μια υπόσχεση και ένα λόγο τιμής του πρώην υπουργού της ΝΔ, κυρίου Παπαθανασίου ο οποίος είχε προβληματίσει το ακροατήριο με την ευπρέπεια του λόγου και της παρουσίας του.

Δεν προσέβαλε κανέναν ενώ οι εκφράσεις του θύμιζαν πολιτικό με δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα.

Ούτε εθνικές κορόνες, ένδειξη αδυναμίας του ομιλούντος να προσελκύσει άλλως πως το ενδιαφέρον του ακροατηρίου, ούτε μικροσυντηρητικές τοποθετήσεις και εκφράσεις μικρότητας ενάντια στους πολιτικούς του αντιπάλους, εσωτερικούς ή εξωτερικούς...

Προσωπικά δεν είμαι κομματικός ψηφοφόρος και δεν χειροκροτώ όρθιος (Standing Ovation) κραυγάζοντας ή παραληρώντας ενθουσιαστικά κανένα πολιτικό.

Όμως, με τα λόγια του κυρίου Παπαθανασίου προβληματίστηκα. Έφυγα μονολογώντας για το εάν θα έπρεπε να υποστηρίξω αυτόν τον συμπαθή άνθρωπο και πολιτικό ή θα με υπερκέραζε η αγανάκτηση από τα τραγελαφικά λάθη των συναδέλφων του που κατακρήμνισαν τελικά την ΝΔ και τον πρόεδρό της από τα βάθρα τους.

Η συλλογιστική αυτή μου έκανε καλό. Μου επέβαλε να σκεφτώ και να συγκροτήσω τα επιχειρήματά μου για τα υπέρ και τα κατά της κάθε θέσης.

Δεν έχει σημασία η δημοσιοποίηση της τελικής μου απόφασης αλλά το γεγονός ότι μια σεμνή παρουσία και μια υπόσχεση προσαρμοσμένη στο κοινό αίσθημα έχει δύναμη και μάλιστα πολύ περισσότερη από εκείνη της ξεδιάντροπης και κορονίζουσας κραυγαλεολογίας διότι το είδαμε και αυτό στην πρόσφατη προεκλογική προσπάθεια.

Θα ήθελα πολύ να σκεπτόμουν το ίδιο και σήμερα, ίσως διότι ποτέ δεν απέβαλα την παιδικότητα που θέλει τα πράγματα να παραμένουν όμορφα και γαλήνια, πλημμυρισμένα από αγαθότητα ακόμα και μεταξύ των αγριότερων των σαρκοβόρων ζώων που συνομιλούν ή όπως θα λέγαμε οι μεγαλύτεροι, «το συζητάνε το πράγμα», ακόμα και όταν είναι έτοιμα να κατασπαραχθούν αναμεταξύ τους.

Όμως ο άνθρωπος, συμπεριφέρεται συχνά ως κατώτερος και αυτών των περιστάσεων αφού η προσπάθεια συγκάλυψης της αγριότητάς του δεν αντέχει ούτε στη μικρότερη δοκιμασία.

Έτσι, αμέσως μετά την ουσιαστική αποτυχία της ΝΔ να διεκδικήσει μια έντιμη ήττα, οι προβιές έπεσαν και τα δόντια της αγριότητας αποκαλύφθηκαν για να μας θυμίσουν ότι επρόκειτο για το λύκο που προσποιούνταν την γιαγιά μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσει την αθώα κοκκινοσκουφίτσα...

«Δεν το ήξερα να του αφήσω και ενθύμια» ήταν η απροκάλυπτα κυνική στα όρια της πολιτικής χυδαιότητας απάντηση του κυρίου Παπαθανασίου στους δημοσιογράφους όταν τον έλεγξαν για το ξεγύμνωμα του Υπουργικού γραφείου σε σημείο που σόκαρε τον αναλαμβάνοντα υπουργό του ΠΑΣΟΚ κύριο Παπακωνσταντίνου.

Ακόμα και αν ο κύριος Παπακωνσταντίνου είχε κάποια κλίση στην μυθομανία οι φωτογραφίες αποστόμωσαν και τον πλέον δύσπιστο.

Από το γραφείο έλειπαν ακόμα και ράφια από την βιβλιοθήκη...

Το ερώτημα δεν είναι ασφαλώς αν όλα τα αντικείμενα ενός υπουργικού γραφείου αποτελούν προσωπική περιουσία του εκάστοτε Υπουργού, ποτέ δεν ήταν και ούτε μπορούν να είναι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο μεταμορφώθηκε ο άνθρωπος από σεμνός και πειστικός ρήτορας σε κυνικό και εγωπαθή αντίπαλο που θα έπρεπε να δυσκολέψει τον συνάδελφό του που επέλεξε ο λαός μέσω του νέου Πρωθυπουργού να τον αντικαταστήσει σε ένα τόσο σημαντικό για την πορεία της χώρας ρόλο.

Η θλιβερή ανάμνηση από την ιστορία αυτού του τόπου μας διδάσκει ότι η πολιτική της καμένης γης δεν βοηθά ποτέ τον ηττημένο να αποφύγει την ήττα του... Απλά την κάνει ακόμα ποιο επώδυνη διότι εξαγριώνει τον νικητή και προσβάλει τον ηττημένο για την απανθρωπιά του αφού δεν πρόκειται για πράξεις στο πεδίο της μάχης αλλά για ύπουλη δολιοφθορά...

Η απάντηση του κυρίου Παπαθανασίου είτε είχε τον ελέγχο είτε τον έχασε στιγμιαία λόγω της ψυχολογικής πίεσης από την ξαφνική ήττα της παράταξής του, ήταν άστοχη και συμπαρέσυρε και άλλους στο να σκεφτούν ότι χρειάζεται ήθος και ανδρεία ακόμα και για την αποδοχή της ήττας.

Ο μαχητής κρίνεται ακόμα και στην ήττα ενώ δεν είναι σπάνιο ο ηττημένος να μεταστρέφει το κοινωνικό αίσθημα και να γίνεται εκείνος ο πραγματικός νικητής χάρη στο μεγαλείο που επιδεικνύει αποδεχόμενος την ήττα του...

Δεν καγχάζεις ποτέ προσβλητικά διότι τότε πέφτεις χαμηλότερα ακόμα και στα μάτια των δικών σου ανθρώπων, ούτε συμμετέχεις στη σύληση του τάφου του νεκρού! Τα προσωπικά είδη δεν συμπεριλαμβάνουν παν ότι υπάρχει στο υπουργικό γραφείο και προφανώς δεν συμπεριλαμβάνουν τις γλάστρες με τα φυτά ή τα βιβλία στις βιβλιοθήκες εκτός ελαχίστων αναμνηστικών και απόλυτα προσωπικών δώρων.

Πριν επομένως προλάβουμε να το συνειδητοποιήσουμε, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου κέρδισε τις εξ αντιδράσεως εντυπώσεις χάριν των άκομψων συμπεριφορών των πολιτικών του αντιπάλων.

Την αποδέχθηκε έτσι ένα ποσοστό πολύ μεγαλύτερο εκείνου που έλαβε από την εκλογική διαδικασία, μερικοί το ανεβάζουν και στο 62%, όχι μόνο διότι αυτό περιλαμβάνει και εκείνους που δεν ψηφίσαν αλλά και διότι ξεκίνησε με σεμνότητα και πραγματικό το αίσθημα της αλλαγής.

Δεν θα χρειαστεί να ψάξω πολύ για να εντοπίσω αυτή την ποιοτική αλλαγή να εκφράζεται σε μια από τις ανανεωτικές επιλογές του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για την κυρία Έλενα Παναρίτη, οικονομολόγο με εμπειρία στον εκσυγχρονισμό του δημοσίου τομέα του Περού, μιας λατινοαμερικανικής χώρας με τεράστιες πολιτισμικές διαφορές από την μια άκρη στην άλλη και επομένως αντίστοιχα προβλήματα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ενοποίησης και συγχρονισμού του κυβερνητικού έργου.

Η κυρία Παναρίτη πιστεύει στις αξίες των μεταρρυθμίσεων που αγγίζουν πραγματικά τον πολίτη και δεν γίνονται για να τον εγκλωβίσουν αλλά για να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής του. Λέει χαρακτηριστικά: «Αν ο πολίτης συνειδητοποιήσει πόσο καλύτερη θα γίνει με μια μεταρρύθμιση η ζωή του, δεν νομίζετε ότι δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να την σταματήσει;»

Ομολογώ ότι με πονά όταν ακούω μια έμπειρη και πολυταξιδεμένη Ελληνίδα με λαμπρές σπουδές να μου θυμίζει ότι η Ουγκάντα σε πολλούς τομείς έχει ξεπεράσει την Ευρωπαϊκή χώρα μου.

Με πονά όταν ακούω την επιβεβαίωση από το στόμα της κυρίας Παναρίτη αυτού που διαπιστώνω ιδίοις όμμασι καθημερινά: Ότι δηλαδή ο πλούτος συγκεντρώθηκε σε λίγα χέρια, η ψαλίδα άνοιξε με τους φτωχούς σήμερα να είναι πολύ περισσότεροι από ότι πριν από 20 μόλις χρόνια και την μεσαία τάξη να έχει συρρικνωθεί ενώ το παραγωγικό δυναμικό να έχει εξαϋλωθεί!!!

Η κυρία Παναρίτη επιβεβαιώνοντας την αναγκαιότητα στην αλλαγή συνεχίζει με απλότητα και αμεσότητα στο λόγο της παραθέτοντας μερικές από τις ουσιαστικότερες πρωτοβουλίες που θα έχουν αξία για το μέλλον αυτού του τόπου αφού τονίσει ότι η διόρθωση του ελλείμματος στο 3% δεν αποτελεί θέσφατο αλλά πρέπει να βρίσκεται υπό ελέγχο διότι ἐμμεσα εκφράζει την παραγωγικότητα της χώρας.

Η παραγωγικότητα όμως θα πρέπει να αυξηθεί με την διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος που θα διευκολύνει πραγματικά και όχι λεκτικά την επιχειρηματικότητα... Δεν μπορούμε π.χ. να μιλάμε για επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και να δημιουργούμε προσκόμματα με ερμηνείες για την συνταγματικότητα των νόμων ή των προθέσεων των επενδυτών...

Τα χρήματα για παραγωγικές επενδύσεις μπορούν να βρεθούν από την ανακατανομή του πλούτου αλλά και του παραγωγικού δυναμικού, προσθέτοντας σε προσπάθειες και τομείς από τους οποίους αναμένουμε τα μάλα και αφαιρώντας από εκείνους που καίνε πλούτο χωρίς αντίκρυσμα, μια τακτική που δυστυχώς δεν ακολουθεί μέχρι σήμερα ο Ελληνικός τραπεζικός τομἐας.

Η ακίνητη περιουσία δεν μπορεί να παραμένει αναξιοποίητη όταν προσφέρει προοπτικές ούτε είναι λογικό να υπερισχύουν οι απόψεις τριτοκοσμικών πολιτικών παριών που στερούμενοι επαγγελματικής κατάρτισης και τεχνογνωσίας επιμένουν να έχουν αυτοί τον τελευταίο λόγο για τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου.

Οι συναλλαγές πρέπει να έχουν διαύγεια ώστε να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή και οι μη εμπλεκόμενοι πολίτες τι γίνεται και πως εξελίσσονται οι εκάστοτε κυβερνητικές πρωτοβουλίες.

Νἐοι φόροι δεν απαιτούνται αλλά απαιτείται εκλογίκευση των παλαιών και άντληση από ένα πραγματικά δίκαιο και όχι αυθαίρετο σύστημα φορολόγησης που να μπορεί αποδεδειγμένα να αποφέρει περισσότερα.

Τα χρήματα τελικά θα έλθουν και από την επισημοποίηση της οικονομίας. Δεν μπορεί η χώρα μας να έχει τόσο μεγάλο ποσοστό της παραγωγικής της διαδικασίας στο σκοτάδι της παραοικονομίας.

Τελικά, το να έχει μια χώρα ικανούς και έξυπνους ανθρώπους δεν είναι αρκετό για να λειτουργήσει ως μια συνεκτική δύναμη σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο. Η έλλειψη εσωτερικής συνοχής μειώνει τις προσπάθειές μας να κερδίσουμε στο ανταγωνισμό διότι φτάνουμε στην γραμμή εκκίνησης εξουθενωμένοι από τις εσωτερικές μας διαμάχες.

Η καλλίτερη ομάδα δεν είναι αυτή που έχει τους καλλίτερους ποδοσφαιριστές αλλά εκείνη που οι μέτριοι ποδοσφαιριστές της λειτουργούν ως συνεκτική ομάδα...

Επομένως, αν αυτό είναι το μήνυμα εν συντομία της νέας κυβέρνησης Παπανδρέου, ακόμα και από στελέχη που δεν υπουργοποιήθηκαν αλλά στέκονται ως λαμπρές εφεδρείες, τότε η κυβέρνηση αυτή θα τα καταφέρει και θα τα καταφέρει με ήθος που δυστυχώς δεν είδαμε από τους Βατοπεδιστές και τους βυζαντινισμούς τους.

Το προεκλογικό Δώρο...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 9η Οκτωβρίου 2009)

...και το πως πέρασε στα ψιλά των ανακοινώσεων των εφημερίδων.

Είμαι βέβαιος ότι δεν θα το προσέξατε ή όσοι το προσέξατε δεν θα του δώσατε την πρέπουσα σημασία αν και ήταν πολύ σημαντικό...

Παραμονές των εκλογών, στην τούρλα του Σαββάτου, η αποπεμφθείσα κυβέρνηση της ΝΔ, φρόντισε να υπογράψει την νομιμοποίηση των κολεγίων.

Πρόκειται για πάγιο αίτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το οποίο έχουμε απειληθεί ως χώρα με διώξεις και πρόστιμα διότι διατηρούμε κλειστό το εκπαιδευτικό μας σύστημα με διάφορα ευφυήματα που λίγο έως πολύ περιστρέφονται γύρω από την Συνταγματικά κατοχυρωμένη απαίτηση της δωρεἀν παρεχόμενης παιδείας και επομένως του ανέφικτου της ύπαρξης και λειτουργίας κολεγίων (ιδιωτικών πανεπιστημίων) που θα παρέχουν πανεπιστημιακού επιπέδου μόρφωση επί πληρωμή.

Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπάθησε, τα πέντε χρόνια της εξουσίας της να αλλάξει τα πράγματα και να αντιμετωπίσει τα προφανή μειονεκτήματα του κρατισμού που στην εκπαίδευση ολίγο διαφέρουν από τα σωματικά καρκινώματα.

Προσπάθησε να υψώσει φωνή ενάντια στη λογική της αιώνιας και ανεπρόκοπης φοίτησης ή στην έντονη κομματικοποίηση των φοιτητικών εκλογών με τις απερίγραπτες επιρροές από φαύλες μειονότητες, ενάντια στο σύστημα αναξιοκρατίας των πανεπιστημιακών ή στα συμπτώματα νεποτισμού και γενικότερα ενάντια στον παραλογισμό ώστε να σταματήσει η κατρακύλα στο βάραθρο της ανυποληψίας παρά τις λαμπρές νησίδες γνώσης, τις υπάρχουσες δηλαδή εξαιρέσεις.

Όμως ο Τιτανικός δεν ήταν γεμάτος σαθρά τοιχώματα όταν βυθίστηκε... Η μία του πλευρά τραυματίστηκε και μόνο κατά ένα στεγανό διαμέρισμα περισσότερο από όσα πρόβλεπε η μελέτη αξιοπλοΐας σε περίπτωση σύγκρουσης... Επρόκειτο για το τελειότερο κατασκεύασμα της ναυπηγικής βιομηχανίας της εποχής του αλλά βυθίστηκε διότι δεν είχε γίνει μια παραπάνω πρόβλεψη!

Δεν θα περίμενε κανείς επομένως οι νησίδες της αξιοπρέπειας που σώζουν την πανεπιστημιακή μας κοινότητα από την ευτέλεια και την γελοιοποίηση να είναι ικανές να σώσουν από τον καταποντισμό το ελληνικό ανώτατο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Όχι μόνο δεν θα το σώσουν αλλά θα πληρώσουν και αυτές το τίμημα της γενικότερης αποσάθρωσης.

Η ΝΔ ασφαλώς και δεν νομιμοποίησε τα κολέγια σε συνεργασία με τον σημερινό νικητή των εκλογών Γιώργο Παπανδρέου. Του έδωσε ὀμως μια καταληκτική ανάσα και τον διευκόλυνε τόσο που ούτε θα το ονειρευόταν.

Πολλοί αισθάνονται και μεταξύ τους αναμφίβολα ο γράφων ότι το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ θα παιχτεί στην αντιμετώπιση της κρίσιμης οικονομικής κατάστασης και του κινδύνου να περιθωριοποιηθεί εντελώς η χώρα μας παρά τη συμμετοχή της στον πυρήνα της ΟΝΕ.

Όμως η παιδεία παραμένει επίσης βασική προτεραιότητα διότι το εκπαιδευτικό ζήτημα μετά την θρησκευτική πίστη διατηρεί τα πρωτεία στο να διαμορφώνει εμπάθειες μεταξύ των ανθρώπων.

Άλλωστε ως Έλληνες ζήσαμε σκληρές αντιπαραθέσεις, με τους καθαρευουσιάνους (καθαρολόγους και ευαγγελικούς) ενάντια στους δημοτικιστές (Μαλλιαρούς) αν και επρόκειτο για πρόφαση με πραγματική αιτία την κοινωνική αντιπαράθεση μεταξύ των εξαθλιωμένων εργατών και της καθωσπρεπίζουσας και αδίστακτης αριστοκρατίας της εποχής η οποία οδήγησε τη χώρα μέχρι και στην ήττα του 1987.

Σήμερα, το γλωσσικό το ξεπεράσαμε και οι δυο γραφές προχωρούν συχνά χέρι--χέρι χάρη στις εξαιρετικές προσπάθειες εκδοτών όπως της National Geographic που επανεκδίδει την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου ταυτόχρονα στην καθομιλουμένη και στην αρχαΐζουσα, την δεύτερη σε ηλεκτρονική μορφή.

Δεν λύσαμε όμως το εκπαιδευτικό που μας τυραννάει και θα συνεχίσει να μας τυραννάει για αρκετά χρόνια ακόμα σε τομείς που οι λύσεις θεωρούνται αυτονόητες στην υπόλοιπη Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική.

Το θέμα του εκσυγχρονισμού της παιδείας και ειδικότερα του συστήματος των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ πήρε τελευταία, για ακόμα μια φορά, τον δρόμο της έρευνας και μελέτης για την διαμόρφωση προτάσεων από την επιτροπή Μπαμπινιώτη με πολύ αξιόλογες ιδέες και ίσως τις μόνες που έχουν προοπτική έναντι της κρατικής αντίληψης που ενυπάρχει συγκεκαλυμμένα στις προτάσεις του καθηγητή Βερέμη και απροκάλυπτα σε εκείνες της ΠΟΣΔΕΠ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού ΑΕΙ)

Η νομιμοποίηση όμως των κολεγίων παραμένει στον κόκκινο πυρήνα του εκσυγχρονισμού έχοντας οδηγήσει σε αναταραχές ακόμα και θανάτους χάριν της εμμονής μιας μειοψηφικής φράξιας του πολιτικού κόσμου που θέλει να επιβάλλει την άποψή της στην πλειοψηφία.

Και λέω φράξιας διότι μόνο έτσι μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει τους λίγους που μάχονται με δόντια και με νύχια για την διατήρηση των κεκτημένων πριν σκεφτούν και χωρίς να προβάλουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εκσυγχρονισμού, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής παιδείας. Αντίθετα, περιορίζονται σε ύβρεις και απειλητικές κινητοποιήσεις που στην ουσία αναδεικνύουν τον πολιτισμικό εκπεσμό των συμμετεχόντων.

Η νομιμοποίηση των Κολεγίων είναι το πρώτο βήμα στην προσπάθεια αντιμετώπισης ενός υστερικού παραλογισμού που για να επιβληθεί προβάλλει το ψέμα ως αλήθεια, υποβιβάζοντας την αλήθεια σε ψέμα.

Το βασικότερο επιχείρημα των εχθρών των κολεγίων μετά τις συνταγματικές γραφές είναι ότι δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε σε κερδοσκόπους να αλωνίζουν στα ιερά και τα όσια της Ελληνικής μας παιδείας που μάθαμε να την απολαμβάνουμε δωρεἀν παρά το υψηλό της τίμημα...

Δεν έχει σημασία που πληρώνουμε εξωφρενικές αμοιβές σε ιδιωτικούς δασκάλους και φροντιστήρια σκοτεινής και ανεξέλεγκτης μάθησης αρκεί που είναι δωρεάν η παιδεία μας...

Δεν έχει σημασία που χιλιάδες από τους νέους της Ελλάδος ξενιτεύονται στην αλλοδαπή για μόρφωση (το υψηλότερο ποσοστό παγκοσμίως) αρκεί που η παιδεία μας είναι δωρεάν...

Δεν έχει σημασία τι χρώμα αυτοκίνητο θα αγοράσεις έλεγε κάποτε ο ευφυής αυτοκινητοβιομήχανος Ford για το Μοντέλο Τ, αρκεί να είναι μαύρο...

Μαύρη λοιπόν είναι και η δωρεάν παιδεία μας και γιαυτό δυσδιάκριτη στο φως της αλήθειας.

Ξεκινούν κατά καιρούς εν είδη πογκρόμ, επιθέσεις κατά της αξιοπρέπειας και του δικαιώματος του ελευθέρως σκέπτεσθαι από την λεγόμενη φωτισμένη ή εκσυγχρονιστική αριστερά. Στόχος γίνεται το δικαίωμα παροχής ιδιωτικής εκπαίδευσης και συνεισφέροντες οι ιδιώτες φροντιστές της αποστηθιστικής παιδείας.

Ναι τα φροντιστήρια κάνουν κακό και αυτό πρέπει να το πούμε ανοιχτά και χωρίς δειλία διότι σε αυτά μεγαλουργεί η πακετοποίηση, ο Γκουντισμός και ο Γουεντισμός της Παιδείας... Πάρτε κόσμε. Πάρτε νέοι σε πακέτο δυο ώρες σε μαθηματικά και τρεις σε γλώσσα και άμα θέλετε έχουμε και σάλτσα φυσικοχημείας... Η ερώτηση που λείπει είναι αν θα το πάρεις για το σπίτι ή θα το απομνημονεύσεις επί τόπου. Η φροντιστηριακή παιδεία προσφέρεται επί τόπου και γιαυτό είναι ακριβή.

Ξεχνούν από την άλλη να προσέξουν τι είναι ακριβώς τα υπό την συνεχή επίκριση κολέγια. Γιατί άραγε σήμερα στεγάζονται σε ανεπαρκείς εγκαταστάσεις και γιατί τα μαθήματα που προσφέρονται ανήκουν στους τομείς εκείνους που δεν απαιτούν ακριβά εργαστήρια και υποδομές.

Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή.

Στις φυλακές κανένας τεχνίτης π.χ. επιπλοποιός που εκτίει την ποινή του δεν έχει μαζί του τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε όταν ήταν ελεύθερος άλλα συνεχίζει να φτιάχνει έπιπλα με ότι διαθέτει. Πως λοιπόν τα υπό διωγμό κολέγια κρίνονται για τις ανεπαρκείς σημερινές εγκαταστάσεις τους πριν την νομιμοποίηση τους;

Αν οι υποκρινόμενοι με απροκάλυπτη θρασύτητα επικριτές των κολεγίων κοιτούσαν μια βαθμίδα πάρα κάτω θα έβλεπαν ότι η ιδιωτική μέση παιδεία διαθέτει εξαιρετικές εγκαταστάσεις και υποδομές σε πλήρη αναντιστοιχία με την γύμνια και την αθλιότητα των κρατικών σχολείων που αν δεν σου προκαλούν την απέχθεια (βλέπε 1ο γυμνάσιο και λύκειο Κηφισιάς) είναι οπωσδήποτε αποκαρδιωτικές.

Με την νομιμοποίησή τους τα κολέγια παίρνουν το πράσινο φως στο να εμπιστευτούν την πολιτεία και να αρχίσουν να επενδύουν σε υποδομές, ώστε να γίνουν ανταγωνιστικά και στους λοιπούς τομείς γνώσης με τα κρατικά πανεπιστήμια.

Με την νομιμοποίηση ένας μεγάλος αριθμός φοιτητών που εξάγει το πολύτιμο για τη χώρα συνάλλαγμα θα παραμείνει για μάθηση στον τόπο μας.

Με την νομιμοποίηση μία εξαιρετική μερίδα της ακαδημαϊκής κοινότητας θα περάσει στον ιδιωτικό τομέα κάνοντάς τον μεγάλο, ισχυρό και απόλυτα αξιοκρατικό λόγω ανταγωνισμού.

Με την νομιμοποίηση στην χειρότερη των περιπτώσεων θα δοθεί η ευχέρεια στους σημερινούς κακοθελητές να διαπιστώσουν το άδικο των επιχειρημάτων τους.

Όμως ας ρίξουμε και μια φευγαλέα ματιά στον πυρήνα των κατηγοριών, την απεχθή για εκπαιδευτικούς σκοπούς κερδοσκοπία.

Ποτέ δεν υπήρξε μεγαλύτερη ανακρίβεια από αυτήν... Το Ιδιωτικά δεν σημαίνει και κερδοσκοπικά... Πρόκειται για ΜΚΟ που συγκεντρώνουν τους πόρους τους από τα δίδακτρα και την εφαρμοσμένη έρευνα. Με την νομιμοποίησή τους θα τυγχάνουν νόμιμα και κρατικής επιχορήγησης ενώ θα έχουν και όσα πρόσθετα δικαιώματα σε πόρους διατίθενται και στα λοιπά Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια. Τελικά θα ισχύει το τρισυπόστατο των εσόδων από δίδακτρα, κρατικές επιχορηγήσεις και ερευνητικά κονδύλια.

Όσα αποτυγχάνουν στις επιλογές του μίγματος εσόδων θα κλείνουν τμήματα και τομείς εκπαίδευσης και έτσι λόγω ανταγωνισμού θα διατηρείται το υψηλό επίπεδο σπουδών.

Αντίθετα τα κρατικά πανεπιστήμια της χώρας μας παρέχουν διπλώματα που δεν ξέρει κανείς με τι ποιότητα σπουδών αποκτώνται ενώ αναγνωρίζονται ολοένα και λιγότερο από τις επιχειρήσεις που σέβονται το όνομά τους.

Ήταν επομένως ή δεν ήταν ένα θαυμάσιο δώρο η νομιμοποίηση των κολεγίων από την ΝΔ στην νέα κυβέρνηση Παπανδρέου, το ότι δηλαδή θα έχει έναν αγώνα λιγότερο στις ευαίσθητες πρώτες 100 μέρες διακυβέρνησής της;

Ε, ΠΡΟΕΔΡΕ!

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 2α Οκτωβρίου 2009)

Να αρχίσω με τους μύθους ή να βουτήξω αμέσως στην σκληρή πραγματικότητα;

Ο προεκλογικός πυρετός είναι στο forte του και η κάθε λέξη μετράει όσο ένα σμήνος εκεί που πριν λίγο είχε τον ρόλο μιας ασήμαντης μελισσούλας.

Είναι η υπερένταση ανόητε, θα παράφραζε κάποιος και πράγματι έτσι είναι.

Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν αυτές οι εκλογές διαφέρουν από τις άλλες, τις προηγούμενες, ακόμα και εκείνες που μας οδήγησαν στη διεθνή προβολή των Ολυμπιακών αγώνων και που ο Σημίτης κατάφερε με επάρκεια να προετοιμάσει αν και παρέδωσε στο πάρα 5’’ την σκυτάλη στους πολιτικούς του αντιπάλους. Η δουλειά όμως είχε ήδη γίνει και έμενε το ρετουσάρισμα που και αυτό δεν άφησε παραπονούμενους.

Η εκλογές που μας κτυπούν την πόρτα αυτή την Κυριακή είναι για την Ελλάδα και εδώ, αν δε τα κάνουμε καλά, το γαμώτο δεν θα έχει τα προσδοκώμενα οφέλη...

Σε αυτό τον πυρετό, τα κόμματα, σύμφωνα με τις αργοπορούσες χάριν του νέου νόμου δημοσκοπήσεις, έχουν αρχίσει να διαμορφώνουν το σχηματισμό του σμήνους. Αναμφίβολα θα είναι τριγωνικός τύπου ΔΕΛΤΑ αλλά το θέμα είναι το μήκος και η ισχύς των φτερών.

Από εκεί θα εξαρτηθεί πρακτικά το μέλλον της χώρας διότι εκεί θα διαμορφωθούν και οι συμπράξεις αν “ω μη γένοιτο” δεν υπάρξει αυτοδυναμία του ενός ή του άλλου.

Πολλοί βέβαια, κυρίως από τη ΝΔ, απεύχονται ως κατάρα την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ αλλά αγνοούν ότι κάτι τέτοιο δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου προς όφελός τους.

Δεν αντιλαμβάνονται, μέσα στον πυρετό της προεκλογικής προσπάθειας, ότι όταν θέλεις να εκθέσεις έναν αντίπαλο δεν του δίνεις συντροφιά αλλά τον αφήνεις μόνο του να τα βγάλει πέρα με τα θηρία της ζούγκλας και περιμένεις σαν άλλος Ρωμαίος Αυτοκράτωρ να δεις την εξέλιξη της νικηφόρας ή μακάβριας σκηνής...

Θα νικήσει ή θα τον πάρει από κάτω η ορμή της “τίγρης” μονολογείς και ανακάθεσαι στο θρόνο σου γεμάτος αγωνία.

Θα μπορούσα να φανταστώ τον Κώστα Καραμανλή να ιδροκοπά περιμένοντας την εξέλιξη της μάχης αν το ΠΑΣΟΚ ήταν και παρέμενε μόνο αλλά αν είναι σε συνεργασία θα τον κατηγορήσω τουλάχιστον για τάσεις αδιακρισίας λόγω της ανεξήγητης εμμονής του να παρακολουθεί τις διαχύσεις του νεαρού ζεύγους.

Βέβαια, το ίδιο θα έκανε ως αντίπαλος και ο Γιώργος Παπανδρέου αν και πιστεύω ότι τα φιλειρηνικά του αισθήματα θα τον απομάκρυναν τελικά από οιαδήποτε αιματοχυσία.

Είναι το άγχος από την κρισιμότητα των αποτελεσμάτων θα έλεγε κάποιος άλλος και θα είχε και αυτός δίκιο διότι την Κυριακή ψηφίζουμε για να μείνουμε στην επιφάνεια όχι ως φελλοί, όπως συχνά επαναλαμβάνει ο Μίμης Ανδρουλάκης, αλλά ως ικανοί πολίτες μιας χώρας που δεν θέλει να αποτελεί ανάμνηση ενός ένδοξου παρελθόντος αλλά να έχει παρόν και μέλλον.

Για να το πετύχουμε όμως αυτό η προσπάθειά μας θα πρέπει να διαφοροποιηθεί. Ο λόγος θα πρέπει να είναι πολιτικός και όχι πολιτικάντικος.

Όχι πλέον μαύρες και άσπρες λύσεις, όχι στα διλήμματα των μαυρογιαλούρηδων ούτε στη χειρονακτική ανταπόδοση που έμελλε να γίνει σύμβολο της κάθε στιγμιαίας μας αγανάκτησης.

Η λύση δεν θα εξορκιστεί και ο αντίπαλος δεν θα φασκελωθεί αυτή τη φορά ενώ οι συνεχιστές αυτής της επαναλαμβανόμενης φαιδρότητας θα πρέπει να μπουν στο ντουλάπι της απαξίωσης.

Οι λύσεις θα πρέπει να διαθέτουν το στοιχείο της πρακτικότητας και αν δεν το έχουν ας έχει τουλάχιστον η ψήφος μας τη δύναμη να πει ότι εδώ φίλοι μας πολιτικοί δεν μας είπατε αυτό που περιμέναμε και επομένως δεν θα σώσουμε εμείς το κύρος των δημοσκοπήσεών σας αλλά θα κάνουμε επιτέλους την επανάστασή μας. Ναι την φέραμε και σε σας δημοσκόποι μας και ψηφίσαμε επιτέλους βάσει της λογικής και όχι της καρδιάς μας.

Ναι φίλοι αναγνώστες, οι εκλογές αυτές είναι εκλογές λογικής και η λογική είναι σκληρή αφού βασίζεται σε στόχους και στρατηγικές επιλογές.

Όπως δεν θα ήταν έξυπνο να αναμένει κανείς συμμαχίες φθοράς του αντιπάλου το ίδιο δεν θα ήταν έξυπνο να ψηφίσει τον ένα ή τον άλλο πολιτικό επειδή είναι καλό παιδί, επειδή είναι κατά τα φαινόμενα δίκαιος και εν πάση περιπτώσει επειδή υποσχέθηκε ότι θα μας βγάλει από το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε.

Αν όμως ερωτηθούν οι πολιτικοί για το ποιός ευθύνεται και είμαστε στα βαθιά νερά, η πιθανότερη απάντηση που θα προκύψει ανενδοίαστα είναι ότι ασφαλώς και ευθύνεται ο λαός, αυτή η απρόσωπη μάζα που δεν μας εμπιστεύθηκε, ενώ εμείς (οι πολιτικοί) είμαστε αθώοι, καθαροί και αμόλυντοι ως ανέγγιχτες παρθένες...

Ίσως ένα παράδειγμα αυτής της ελαφρότητας του είναι, να δώσει το στίγμα της μαυρογιαλούρικης λογικής πολλών από τους πολιτικούς μας.

Ισχυρίστηκε επανειλημμένα το ΠΑΣΟΚ ότι η ΝΔ, μετά τη νίκη της το 2004, έπραξε ένα ανοσιούργημα διότι απεκάλυψε στους ξένους το χρώμα των εσωρούχων μας και αυτό δεν το επέτρεπε η ηθική αυτού του τόπου.

Δυσκολεύτηκα να αντιληφτώ την ηθική ή να διακρίνω τη συστηματικότητά της αλλά πρόσεξα τις απαντήσεις που έδωσε η κυρία Λούκα Κατσέλη σε δημοσιογράφους του Ραδιοφωνικού σταθμού ALPHA σε ανύποπτο χρόνο.

Είπε λοιπόν η καθηγήτρια του πανεπιστημίου Αθηνών και υποψήφια Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Β’ Αθηνών, ότι η ΝΔ χρησιμοποίησε άλλη λογιστική απεικόνιση και αύξησε τις δαπάνες συμπεριλαμβάνοντας σε αυτές τα έξοδα από τα νοσοκομεία και την άμυνα, ενσωματώνοντάς τα έτσι στον προϋπολογισμό και αυξάνοντας τελικά το έλλειμμα.

Αυτό λοιπόν ήταν το έγκλημα της ΝΔ, ότι είπε στους Ευρωπαίους, Ε, κουτόφραγκοι; Κοιτάχτε τι βρήκαμε μέσα στη σακούλα των αριθμών που σας έδωσε η προηγούμενη κυβέρνηση. Βρήκαμε μια λαθάρα μετά συγχωρήσεως Να! Ένα λάθος που αν το προσέχατε θα φρικάρατε και θα μας παίρνατε με τις κλωτσιές.

Οι κουτόφραγκοι όμως, που δεν είναι κουτόφραγκοι, και το είδαν και μας τα έψαλαν αλλά και μας πήραν με τις κλωτσιές βάζοντας μας σε επιτήρηση για την οποία ίδρωνε και ξαναϊδρωνε ο Τσάρος του ΥΠΟΙΚΟ, Αλογοσκούφης, χάνοντας χρόνια από το προσδόκιμο της ζωής του.

Μα, θα πείτε, ήταν ανάγκη να είναι τόσο ειλικρινής; Eλα τώρα βρε χριστιανέ μου, άσε τους κουτόφραγκους να το βρουν μόνοι τους και που ξέρεις; Μπορεί να μη το βρουν.

Κανείς ίσως δεν σκέφτηκε, από τους καταγγέλλοντες με ευκολία την πράξη, ότι με τόση συχνότητα αναφορών στον κρατικό προϋπολογισμό και στην ανταπόκρισή του στις νοσοκομειακές δαπάνες, κάπου θα έσκαγε το μεγάλο μυστικό και αν όχι πριν τους Ολυμπιακούς, μετά θα ήταν παραπάνω από αναμενόμενο και τότε θα μας την έριχναν κατακέφαλα και χωρίς οίκτο. Με την αποκάλυψη ο Αλογοσκούφης ίσως να πίστεψε ότι θα τυγχάναμε κάποιας συμπάθειας ή και εύνοιας.

Και όμως αυτό ήταν το έγκλημα της ΝΔ κατά το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ήθελε δηλαδή να είμαστε σαθροί όπως πριν, όταν καταφέρναμε με τεχνάσματα δημιουργικής λογιστικής να μπούμε στην ΟΝΕ. Αυτό είναι το “έγκλημα” της ΝΔ κατά το ΠΑΣΟΚ!

Μόλις, μετά την αποκάλυψη και ενώ εκείνο που είναι προφανέστατα στοιχείο του ελλείμματος αν και οι οπαδοί της δημιουργικής λογιστικής ήθελαν να το εμφανίζουν ως ξεχωριστή κρυφή δαπάνη που θα εξοφλούσε υποθέτω ο Κανένας, έγινε κατανοητό το μέγεθος του σκανδάλου και η επιμονή στα κατά συνθήκη κυβερνητικά ψεύδη στον Ελληνικό λαό θα περίμενε κανείς μια κάποια συγνώμη στον Αλογοσκούφη.

Αν και κανείς δεν είναι σε θέση να αποδώσει τώρα, στην τούρλα του εκλογικού παροξυσμού, τις εκατέρωθεν ευθύνες, ένα είναι βέβαιο, ότι οι δαπάνες για τα Νοσοκομεία και την Άμυνα προσθέτουν στο έλλειμμα είτε αρέσει είτε δεν αρέσει και αν το ξύδι το λέμε γλυκάδι ξύδι παραμένει και ξιδιασμένους θα μας αφήσει.

Δυστυχώς, και η ειλικρίνεια της ΝΔ δεν άντεξε στον χρόνο και αυτό που εκείνη αποκάλυψε ως έλλειμμα το λούστηκε επαναλαμβάνοντας τις ίδιες τακτικές για τις οποίες κατηγορήθηκε (έστω με το ελαφρυντικό ότι δεν απέκρυψε μεν τα αντίστοιχα για την άμυνα και τα νοσοκομεία δαπάνες αλλά ούτε τις ανέφερε ως όφειλε) αναγκάζοντας επομένως τους ευρωπαίους να ξαναρχίσουν τα ξεφωνητά για το όχι Γιάννης αλλά Γιαννάκης και το ότι όλοι εμείς οι Ρωμιοί ίδιοι είμαστε.

Το μήνυμα άρα των σημερινών εκλογών είναι σκληρό διότι απευθύνεται στη λογικἠ αλλά όχι όπως το ερμηνεύουν πονηρά κάποιοι πολιτικοί για να αιτιολογήσουν τη δική τους πρόταση ή ακόμα και υποψηφιότητα.

Όχι κύριοι της πολιτικής, δεν θα ψηφίσουμε με τη λογική αντί του συναισθήματος διότι απλά δεν πρέπει να τιμωρήσουμε την ΝΔ.

Να την τιμωρήσουμε ασφαλώς και την ΝΔ και την κάθε παράταξη αν έσφαλε και στην τρέχουσα περίπτωση η ΝΔ έσφαλε αφού το αποδέχονται κορυφαία στελέχη της.

Θα πρέπει να ψηφίσουμε λογικά αυτή την Κυριακή διότι μας περιμένει ένα απέραντο ερωτηματολόγιο, γεμάτο κυνισμό, που με ευφυία περιέλαβε ο Μίμης Ανδρουλάκης στο νέο βιβλίο του “Ε, Πρόεδρε”

Εκεί, ο κάθε υποψήφιος Πρόεδρος αλλά και εκείνος που τελικά θα εκλεγεί θα βρει τις παγίδες που τον περιμένουν μετά την εκλογή του.

Δεν είναι θέμα αριστεράς και δεξιάς πολιτικής αυτή τη φορά αλλά θέμα επιβίωσης.

Δεν πουλάει ούτε ενδιαφέρει πλέον ο αφελής πολιτικός διαχωρισμός, ούτε τα πράσινα, τα μπλε και τα λοιπά καφενεία αλλά η εκμετάλλευση της επικοινωνίας ή ακόμα και των συμβουλών της μιας παράταξης προς την άλλη.

Τα επιχειρήματα θα πρέπει να είναι λογικά όπως λογικό θα πρέπει να είναι και το συμπέρασμα για το ποιός ακριβώς είχε δίκιο στη κόντρα ευθυνών της Σημιτικής περιόδου για την οποία σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα της προετοιμασίας των έργων για τους Ολυμπιακούς και της εισόδου στην ΟΝΕ.

Δυστυχώς, η αλήθεια του παρελθόντος μας υποχρεώνει να αναγνωρίσουμε ότι χωρίς τις χάρες της δημιουργικής λογιστικής ΟΝΕ δεν θα βλέπαμε.

Η αλήθεια του μέλλοντος είναι ότι δεν θα πρέπει να εστιάσουμε στο αν το έλλειμμα θα είναι σε τρία χρόνια στο 3% ή στο 5% του ΑΕΠ.

Θα πρέπει αντίθετα να μας απασχολήσει το αν τα βάρη που έχουμε αναλάβει για τους εαυτούς μας και για τις επόμενες γενιές είναι φερόμενα ή θα πρέπει να ζητήσουμε, μουλαρώνοντας εν ανάγκη σε κάθε απαίτηση της ΟΝΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα δεύτερο μεταφορέα, ένα γαϊδουράκι δηλαδή, έστω δανεικό, που θα μας συνοδεύει κουβαλώντας τις υπέρογκες αμυντικές μας δαπάνες που δεν είναι εθνικές, ναι πράγματι, αλλά πανευρωπαϊκές.

Αν αυτό είχε στις σκέψεις του ο κύριος Σημίτης όταν τις αφαίρεσε από την επιβάρυνση του ελλείμματος του βγάζω το καπέλο αλλά δεν τους το είπε, ούτε σε μας το είπε και το βάστηξε μυστικό. Με μυστικά όμως δεν γίνονται εθνικές συνεργασίες μεταξύ δημοκρατικών κυβερνήσεων που αφορούν τη μοίρα ενός λαού.

Λέτε αυτή τη φορά ο νέος πρωθυπουργός να έχει τη δύναμη να τους το πει κατάμουτρα όπως θα ταίριαζε σε έναν πραγματικό ηγέτη;

Λέτε να έχει τη δύναμη να τους πει δηλαδή το: Κύριοι, πληρώστε τις αμυντικές μας δαπάνες και εμείς θα ρυθμίσουμε το έλλειμμα...

ΠΛΗΡΩΣΤΕ όμως πρώτα άλλως δεν θα λάβετε από τους μη έχοντας...

Καλή ψήφο σε όλους.

Άμεσες και τολμηρές αποφάσεις...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 25η Σεπτεμβρίου 2009)

Αυτό ήταν το επιστέγασμα των θέσεων του απερχόμενου, λόγω εσπευσμένων εκλογών, υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών κυρίου Παπαθανασίου στον τύπο μέχρι που παρακολούθησα την προεκλογική ομιλία του στο Δημαρχείο Κηφισιάς, την περασμένη Δευτέρα.

Είναι γνωστό ότι ο κύριος Παπαθανασίου, εκτός από Κηφισιώτης, που αποδεδειγμένα αγαπά τον τόπο του, είναι και ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος. Με τον τρόπο αυτό δεν έχει εχθρούς ούτε καν στην αντιπολίτευση πλην εκείνων των βαμμένων κομματολάγνων που, έχοντας αποστηθίσει το πρόγραμμα της παράταξής τους, αρνούνται να αναθεωρήσουν το παραμικρό ακόμα και αν αυτό έχει ξεπεραστεί από τις ανακατατάξεις της γρήγορης εποχής μας.

Ο κύριος Παπαθανασίου κατάφερε, σε μια εποχή που η παράταξη της ΝΔ δοκιμάζεται από τις ανεπιτυχείς επιλογές της, να κερδίσει τις εντυπώσεις. Δεν είπε τίποτα το υπερβολικό. Δεν φούσκωσε για καμία ενέργεια η πρωτοβουλία της ΝΔ ή του ιδίου ως υπουργού. Δεν ήταν ούτε βαρετός ούτε στομφώδης.

Ήταν απλός και σαφής. Ήταν ένας υπουργός της Ελλάδας του 2009 και όχι της Ελλάδας του παρελθόντος.

Όμως η αναφορά του στο έργο της Κυβέρνησης δεν έδωσε εκείνο που θα ανέμενε κανείς, δεν έδωσε την πίστη στο πως θα βγούμε από την κρίση παρά τις εξαιρετικές παρουσίες στο προεκλογικό του φυλλάδιο, πότε με τον πρόεδρο του EuroGroup, κύριο Jean Claude Junker, πότε με τον Επίτροπο για τις Οικονομικές και Νομισματικές υποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης κύριο Joaquin Almunia και πότε με τον επανεκλεγέντα πρόσφατα στην Προεδρεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κύριο Jose Manuel Barroso.

Ζήτησε ως προϋπόθεση της νέας του προσπάθειας, ομολογουμένως με πολύ χαριτωμένο τρόπο, την ψήφο των παρισταμένων ώστε αν επανεκλεγεί και παραμείνει στην κυβέρνηση να συνεχίσει το έργο του οδηγώντας τη χώρα σε ασφαλή, εκτός της παγκόσμιας οικονομικής τρικυμίας, νερά.

Πρέπει να αποδεχτώ ότι με κέρδισε αλλά ταυτόχρονα με έβαλε σε περισσότερες και βαθύτερες σκέψεις.

Στις δέκα υποσχέσεις, στο προεκλογικό του φυλλάδιο, καθορίζει ένα σκεπτικό που αν το είχε ποτέ υλοποιήσει υπουργός οικονομικών θα ευρισκόμουν σε δίλημμα για το εάν θα τον αποκαλούσα Θεό ή έστω κάτι παραπλήσιο.

Μα θα μου πείτε, αυτή είναι η γενικευμένη τακτική των υποψηφίων, το να υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Τι θάθελες δηλαδή, να πει, ότι λυπάμαι που δεν κατάφερα εκείνο ή το άλλο, συγχωρήστε με π.χ. που δεν πρόβλεψα την αδυναμία της ΑΣΠΙΣ Ασφαλιστικής να καλύψει τις υποχρεώσεις της παραμονές των εκλογών;

Όχι, δεν θα περίμενα το αδύνατο ή το ανέφικτο από τον κύριο Παπαθανασίου.

Αντιλαμβάνομαι ότι οι υποσχέσεις του για άμεσες και τολμηρές αποφάσεις ήταν και παραμένουν υποσχέσεις που κάθε κυβέρνηση τροχιοδρομεί με ελάχιστες διαφορές και ανεξάρτητα από το σοσιαλιστικό μίγμα που εμπεριέχουν διότι η οικονομία είναι μια και οι τεχνικές της πρακτικά οριζόμενες σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Από την στιγμή που μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα στον Νομισματικό της πυρήνα, μπορεί να έχουμε απόψεις αλλά η ευχέρειά μας περιορίζεται στο να τις συζητάμε στα καφενεία της παραπολιτικής και όχι στις αίθουσες των Βρυξελλών.

Το πρόγραμμα που προτείνει ο κύριος Παπαθανασίου είναι πρόγραμμα που προτείνει και το ΠΑΣΟΚ με αλλαγμένη την απόχρωση στα πατζούρια του σπιτιού.

Όταν μπείτε όμως στο προθάλαμο της οικονομικής πολιτικής και πολύ περισσότερο όταν φτάσετε στο σαλόνι θα βρείτε τα ίδια έπιπλα και παρόμοιας έμπνευσης διακόσμηση. Ασφαλώς το χρώμα των χαλιών δεν αρκεί για να αλλάξει την αίσθηση που παρἐχει ο χώρος ή να τονίσει τις διαφορές των δυο παρατάξεων.

Ο κύριος Παπαθανασίου, λόγω ακριβὠς της αμεσότητάς του, επελέγη από τον πρωθυπουργό να αντικαταστήσει τον φθαρμένο πολιτικά κύριο Αλογοσκούφη. Επελέγη όμως και λόγω της καθημερινής επαφής του με τον κόσμο των επιχειρήσεων μιας και ο ίδιος, επί χρόνια επιχειρηματίας και πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, ήξερε από τι πάσχουν οι καρδιές των επιχειρηματιών.

Το να πεις στον κύριο Παπαθανασίου το τι συμβαίνει στις Ελληνικές επιχειρήσεις είναι σαν να προσπαθείς να φέρεις γλαύκα στην Αθήνα.

Αν όμως του πεις ποια τεχνική θα μπορούσε να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα στα δημοσιοοικονομικά ίσως να τον πιάσεις λίγο αδιάβαστο.

Στα δημοσιονομικά όμως βρίσκεται το μέγιστο πρόβλημα και εκεί θα απαιτηθούν οι πρώτες σκληρές παρεμβάσεις.

Φρόντισε να αναφέρει στην ομιλία του ότι εμείς στην Ελλάδα καταφέραμε να έχουμε ηπιότερης μορφής επιπτώσεις από τους Ισπανούς που φθασαν την ανεργία στο 17%. Αν και δεν είμαι βέβαιος για το ποια χώρα έχει υψηλότερη ανεργία, με τις ανεπαρκέστατες τεχνικές καταμέτρησης των ανέργων στη χώρα μας, θα του έλεγα το “καλομελέτα και έρχεται” διότι ομελέτα χωρίς αυγά δεν φτιάχνεται και μείωση δαπανών χωρίς αύξηση της ανεργίας δεν επιτυγχάνεται εκτός αν είσαι μάγος ή ο Γιώργος Παπανδρέου που βρήκε πως με μόλις τρία δισεκατομμύρια θα φέρει το πλοίο σε απάνεμα νερά.

Επειδή όμως έχω μεγαλώσει και δεν πιστεύω σε μάγους αλλά ούτε στις μαγικές λύσεις των πολιτικών, δεν θεωρώ εφικτή τη λύση του κυρίου Παπανδρέου αλλά ούτε και τις ελπίδες του κυρίου Παπαθανασίου για έξοδο από την κρίση χωρίς τραύματα.

Τα κοινοτικά χρήματα π.χ. που όλοι θεωρούν ως τον από μηχανής Θεό έχουν ένα τραγικό απόηχο... Τελειώνουν... Ναι τα χρήματα από το Τέταρτο Χρηματοδοτικό Πλαίσιο γνωστό και ως ΕΣΠΑ τελειώνουν το 2013 και αυτό θα είναι το ΤΕΛΟΣ. Μέχρις εκεί η καλοσύνη των ξένων.

Από εκεί και ύστερα θα αντιμετωπίσουμε τη ζούγκλα του απόλυτου ανταγωνισμού και όποιος φαει τον άλλο... Καπιταλιστικό σύστημα δεν έχουμε στη διεθνή οικονομία ή μήπως θα το αλλάξει η μικρή Ελλάς;

Εμείς όμως αναφερόμαστε συνεχώς στα έργα με την χρηματοδότηση αυτού του πλαισίου που όταν θα αναλωθούν δεν φαίνεται να σκεφτόμαστε πως θα συνεχίσουμε χωρίς αυτά.

Εκεί λοιπόν βρίσκεται το σφάλμα ή το έλλειμμα των υποσχέσεων του κυρίου Παπαθανασίου.

Μας υπόσχεται καλοπροαίρετα και τον πιστεύω απόλυτα ότι θα προσπαθήσει να εφαρμόσει τα περισσότερα από όσα αναφέρει στο προεκλογικό του φυλλάδιο.

Όμως δεν μας λεει πως η μικρή Ελλάς θα σταθεί στα πόδια της όταν λόγω της κρίσης θα έχει αναλωθεί η χρηματοδότηση του ΕΣΠΑ σε έργα που θα φέρουν μεν άμεση οικονομική ανακούφιση στο λαό αλλά δεν θα φέρουν καμία ανακούφιση στο άγχος του για το μέλλον ενώ κανείς Ιρβινγ Υάλομ δεν θα σταθεί ικανός να μας απαλλάξει μαζικά από τις νευρώσεις στο σκληρό μέλλον που έρχεται.

Η έμφαση των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ, όσο και αν αναφέρεται σε στόχους και πάλι στόχους, σύντομα θα αποκαλύψει τα πολύ εύθραυστα αν όχι γυάλινα πόδια μας στο να σταθούμε στην μετά το 2013 εποχή.

Όσο και αν επαναπαυόμαστε κατά την προσφιλή μας συνήθεια εφησυχασμού με το “έχει ο Θεός”, θα αντιληφθούμε σύντομα ότι ο Θεός παίρνει πολλά αιτήματα τελευταία από τον πλανήτη γη και έχει κάπως κουραστεί με τις αφεντιές μας...

Ποιος δεν θυμάται τις υποσχεσιολογίες για μια καλύτερη Ελλάδα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Όσο την είδατε εσείς άλλο τόσο την είδα και εγώ και αν θέλετε ας βγάλουμε και το έτος της κρίσης. Είδατε μήπως την καλλίτερη Ελλάδα το 2008; Τότε γιατί να την δείτε το 2013; Αμ δεν θα την δείτε αλλά θα πρέπει να ελπίζετε και για να ελπίζετε θα πρέπει να έχετε τον λόγο τιμής της κάθε κυβέρνησης ότι θα τηρήσει το πρόγραμμά της.

Ο κύριος Παπαθανασίου δεν εστιάζει επομένως στο πως θα πάρουμε κεφάλι και θα υψώσουμε το ανάστημά μας ως χώρα ώστε να αντεπεξέλθουμε στον παγκόσμιο ανταγωνισμό αντί να καταφύγουμε στις εύκολες λύσεις της κυρίας Παπαρρήγα που συνιστά το αμίμητο: “Εμείς θα τα πάρουμε από τους πλουτοκράτες...”

Ο κύριος Παπαθανασίου αραδιάζει μια σειρά ορθών παρεμβάσεων αλλά όλες αυτές μοιάζουν με παρεμβάσεις fine tuning σε μια καλολαδωμένη μηχανή... Όμως το πρόβλημά μας είναι ότι η μηχανή είναι ξεχαρβαλωμένη και η προσπάθειά του θα πάει εν πολλοίς στράφι!

Δεν υπάρχουν επίσης οι συνθήκες που θα ενεθάρρυναν μία δραματική διαφοροποίηση του κυρίου Παπαθανασίου προς την παράταξή του διότι δεν είναι Τατούλης να τα αφήνει εκεί που τρωει όσο και αν έχει δίκιο...

Όμως τι θα γίνει με μας που καλούμεθα να τον ψηφίσουμε;

Πως να αδικήσουμε έναν άνθρωπο που μας συγκινεί με την απλότητα και την σαφήνεια του λόγου του;

Θα πρέπει εδώ να πω το αυτονόητο. Η πολιτική είναι ζούγκλα χειρότερη από την κάθε ζούγκλα της φύσης.

Εκεί έχεις μόνο θηρία που βλέπεις σε μια διάσταση... Στην πολιτική τα θηρία όταν τα βλέπεις σου έρχονται από πολλές διαστάσεις.

Οι συνάδελφοι και η εσωκομματική πολιτική είναι η μια διάσταση αλλά ο κόσμος με τις ανησυχίες και τις απαιτήσεις του καθενός οι άλλες.

Αντιλαμβάνομαι ότι η διελκυστίνδα μεταξύ μόνο δυο διαστάσεων είναι φοβερή και για περισσότερες ένας γόρδιος δεσμός.

Ο λαός όμως προέχει και θα περιμένει να δει εκτός από βελτιωτικές παραθέσεις και σκέψεις για ριζικές τομές που θα πονέσουν τους πάντες αρκεί να απομακρύνουν τον κίνδυνο πνιγμονής.

Όσοι θυμούνται την δραματική απεργία των ανθρακωρύχων της Αγγλίας θα θυμούνται και το τι λεγόταν για την αποκρουστική αντεργατική πολιτική της σιδηράς κυρίας Θάτσερ.

Λίγα χρόνια αργότερα η μεγάλη πλειοψηφία των επανεκπαιδεύντων ανθρακωρύχων είχαν άλλες δουλειές και έπιναν στις προσφιλείς τους Pub στο όνομα αυτής της πείσμονος πολιτικού. Λέτε να είχαν όλοι άδικο;

Ανάπτυξη και πολιτική

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 18η Σεπτεμβρίου 2009)

Η περίοδος των εκλογών ξαναπρόλαβε με βήμα ταχύ αλλά όχι στην εξοχή όπως θα ελπίζαμε επηρεασμένοι από το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού.

Οι σημερινές εκλογές γίνονται σε ένα γκρίζο περιβάλλον που έγινε ακόμα ποιο μουντό είτε λόγω της συνεχιζόμενης άναρχης αστικοανάπτυξης είτε λόγω των πρόσφατων πυρκαγιών στην βορειοανατολική Αττική.

Τα χαρωπά πρόσωπα των πολιτευόμενων όμως δεν λείπουν και αν υπάρχει κάτι καλό σε αυτή την εσπευσμένη προσέλευση στις κάλπες είναι ότι οι αρχηγοί και των δυο μεγάλων παρατάξεων αποφάσισαν να καθαρίσουν το εσωτερικό τουλάχιστον τοπίο βάζοντας τάξη στα του οίκου τους.

Έτσι και οι δυο αρχηγοί αυστηροποίησαν τις προδιαγραφές των νέων υποψηφίων και έβαλαν πολλούς από τις ονομαζόμενες παλιοσειρές σε αναγκαστική αργία, ως όφειλαν.

Νέο αίμα λοιπόν κατά τα πρότυπα του Βενιζέλου όταν καλεσμένος από το επαναστατικό συμβούλιο των λοχαγών, μετά την επανάσταση του 1909 στο Γουδί, διαμόρφωσε μια κυβέρνηση με τα δυο τρίτα της από εξωκοινοβουλευτικούς εγνωσμένης αξίας και έργου στην κοινωνία της εποχής.

Άρα έχουμε κάτι να ελπίζουμε, έχουμε νέους ανθρώπους όχι απαραίτητα στην ηλικία αλλά στον τρόπο σκέψης που δεν έχουν προλάβει να τρωθούν και να διαπλεκούν σε μύρια όσα παιγνίδια εξουσίας και ιδιοτελούς συμφέροντος.

Όμως, το νέο αίμα δεν είναι και θαυματοποιό. Άλλωστε, κανείς δεν γίνεται εύκολα θαυματοποιός στην εποχή μας όσο και αν τα τόσα προβλήματα μόνο ένας θαυματοποιός θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ή τουλάχιστον να μας κάνει να πιστέψουμε στις απατηλές του λύσεις...

Δεν είναι μόνο η εξελισσόμενη οικονομική κρίση και ο χαρωπός ωχαδελφισμός όλων μας στο ότι αφού τα χειρότερα πέρασαν ας μην αγωνιούμε... Αυτό βέβαια το επαναλαμβάνουν εμφατικά οι ξένες εφημερίδες και τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία αλλά το λένε για άλλους ή για να είμαι ειλικρινέστερος για τους εαυτούς τους.

Θέλουν να το ακούνε διότι αν το πιστέψουν οι ίδιοι με το επαναληπτικό πες - πες θα το μεταφέρουν ποιο πειστικά και στους υπόλοιπους και έτσι θα γίνει το αναμενόμενο θαύμα της πίστης σε ότι σερβιριστεί ως λύση...

Δεν είναι ούτε η κακοπιστία μας στις θαυματουργικές λύσεις που λόγω του μεγέθους των προβλημάτων, ας μην ξεχνάμε ότι και οι θαυματοποιοί έχουν τα όριά τους ενώ θα πρέπει να με συγχωρήσουν οι αναγνώστες αν δηλώσω άγνοια για το πού βρίσκεται ο οργανισμός πιστοποίησης θαυμάτων για να τους μεταφέρω σχετικά νούμερα και στατιστικές, είναι ανεφάρμοστες.

Θα ρωτήσετε εύλογα τι είναι τότε; Και εν πάση περιπτώσει, αν τόσα πολλά είναι τα θέματα, τι κάνουμε...

Πολλοί έχουν αρχίσει σε αυτό το δύσκολο ερώτημα να προσφέρουν μια νέα αντίληψη για τον κόσμο και την από αυτήν πορευόμενη λύση.

Λενε π.χ. ότι ο συνεχιζόμενος αγώνας για ανάπτυξη είναι λανθασμένος και στην ουσία είναι αυτός ακριβώς ο αγώνας που αποτελεί τη ρίζα του κακού.

Όταν λες ότι με την ανάπτυξη θα λύσεις τα υπάρχοντα προβλήματα, θα εξοφλήσεις π.χ. τα χρέη σου είτε είσαι ιδιώτης είτε το ίδιο το κράτος, με το να βγάζεις περισσότερα χρήματα από τον πρόσθετα παραγόμενο πλούτο, μπαίνεις σε ένα φαύλο κύκλο και σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι τα προηγούμενα χρέη δεν αντιμετωπίζονται όπως σχεδίασες αλλά προστίθενται σε νέα χάριν εκείνου του χαρωπού ωχαδελφισμού που κυριαρχεί επάνω μας ως παραλυτική λύτρωση με την αντιμετώπιση τάχα του αρχικού προβλήματος.

Κάποια στιγμή φτάνεις στο σημείο που κανείς δεν σε νοιάζεται και κανείς δεν θέλει να σε βοηθήσει. Είναι αυτή η ψευδαίσθηση της λύσης που οδήγησε στην καταστροφή τόσους και τόσους πολιτισμούς από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η υπεραισιοδοξία στις δυνατότητες των κοινωνιών να αντιμετωπίζουν την κάθε δυσκολία έσκαψε το λάκκο μέσα στον οποίο έπεσαν και έσβησαν.

Εμείς οι Έλληνες θεωρώ ότι, τηρουμένων των αναλογιών, καλά τα πήγαμε...

Μετά την φούρια και την υπερανάπτυξη των κλασσικών μας χρόνων μπήκαμε σε τροχιές διαφόρων ταχυτήτων και αποχρώσεων και επιζήσαμε συχνά μαζί με τους άλλους ακόμα και τότε που θα ήμασταν δυσδιάκριτοι με τα δεδομένα της σύγχρονης επιστήμης. Οι εξετάσεις DNA ευτυχώς δεν είχαν εφευρεθεί τότε.

Εφόσον επομένως η λύση της ανάπτυξης δεν αποτελεί πανάκεια ο αντίλογος ισχυρίζεται ότι θα πρέπει να παμε σε μια ηπιότερη μορφή ζωής, να γίνουμε λιγότερο καταναλωτές, να κατεβάσουμε στροφές και να αρκεστούμε σε μια “φτωχότερη” υλικά κατάσταση που θα απεικονίζεται και στα στατιστικά του κράτους.

Δυστυχώς η λέξη ποιότητα ζωής δεν έχει ακόμα κερδίσει το έδαφος που της αναλογεί.


Μάθαμε να μιλάμε για το δεύτερο σετ επίπεδης τηλεόρασης ή την αντικατάσταση του πρώτου με τη νέα έκδοση στη συχνότητα των 100 και 200 Hz και ελάχιστα για το αν ο αέρας που αναπνέουμε με το πρωινό ξύπνημα πρέπει να γίνει καθαρότερος ή οι θόρυβοι από την κίνηση των τροχοφόρων πρέπει να μειωθούν για να γίνει η ζωή μας φυσικότερη και ανθρωπινότερη.

Ελάχιστα μιλάμε για το ότι η ζωή στην εξοχή έχει αφάνταστα πλεονεκτήματα και αγνοούμε επιδεικτικά την πείρα την βορειοευρωπαίων που έχουν μετακομίσει μαζικά στα χωριά τους με τις πόλεις να λειτουργούν σχεδόν αποκλειστικά εντός και μόνο του εργασιακού ωραρίου.

Ελάχιστα μιλάμε για το ότι τα παιδιά μας δεν είναι ανάγκη να γίνουν γιατροί σαν εκείνους που δυστυχώς δεν έχουν που να ολοκληρώσουν την κλινική τους πρακτική αποκτώντας επαρκή εμπειρία λόγω των κατάρρευσης των Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων ούτε δικηγόροι που βγάζουν τον επιούσιο διαλαλώντας την ανεξαρτησία του διαζυγίου έναντι της σκλαβιάς του γάμου!

Όχι, δεν χρειαζόμαστε άλλους επιστήμονες πριν η κοινωνία μας διαμορφώσει τις δομές που θα τους απορροφούν, ούτε τα άγχη που δημιουργεί η υπερπροσπάθεια της προετοιμασίας οδηγώντας σε χρόνιες νευρώσεις.

Δεν χρειαζόμαστε περισσότερους επιστήμονες αλλά χρειαζόμαστε άτομα με πρακτικό μυαλό και με το χαμόγελο της αισιοδοξίας ότι τα καταφέρνουν σε απλά πράγματα όπως η κατασκευή των σπιτιών στα χωριά που δεν στηρίζεται τόσο στην τεχνολογία όσο στην αγάπη και την κατανόηση των παραδοσιακών τεχνικών.

Δεν μας χρειάζεται η συνεχής τρεχάλα όχι διότι γίναμε αδιάφοροι και ωχαδελφιστές αλλά διότι έτσι θα κατανοήσουμε βαθύτερα τις αξίες και τις χαρές της ζωής και θα μπορούμε να ανακαλούμε εκείνο που έλεγε το μικρο τσοπανόπουλο των παιδικών μου αναμνήσεων όταν οι Πέρσες κατέκλυζαν τις πεδιάδες της Αττικοβοιωτίας “…και ας βουρλίζονται οι βαρβάροι και ο μεγάλος βασιλιάς...” μόνο που τώρα οι βαρβάροι είναι οι εκ των έξω επιρροές μιας ψεύτικης και αχρείαστα καταναλωτικής κοινωνίας.

Με άλλα λόγια χρειαζόμαστε να μειώσουμε σταδιακά στροφές και να απαλείψουμε το άγχος του τι μέλει γενέσθαι διότι όσο το σκεπτόμαστε και το κυνηγάμε τόσο αυτό θα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά μας.

Ασφαλώς και θα υπάρξει ισχυρός αντίλογος... Ασφαλώς και θα ρωτηθούμε πως σκεπτόμαστε να αντιμετωπίσουμε τον εξ ανατολάς ανταγωνισμό... Ασφαλώς και θα ακούσουμε τα χίλια μύρια για το πως θα μειώσουμε αποτελεσματικά το εξωτερικό χρέος και θα βελτιώσουμε το εμπορικό ισοζύγιο.

Όμως θα πρόκειται πλέον για κοινά θαύματα και θα τα παμε, να είστε σίγουροι, πολύ καλά.

Ήδη το εμπορικό ισοζύγιο έχει βελτιωθεί διότι δεν εισάγουμε όσα πριν ενώ αν και περιορίστηκαν οι εξαγωγές μας περιορίσθηκαν λιγότερο. Κάναμε δηλαδή ένα δειλό βήμα προς την κατεύθυνση του αντικαταναλωτισμού.

Εάν συνεχίσουμε έτσι μπορεί να μην φτάσουμε στην εξυγίανση άμεσα αλλά θα φτάσουμε σίγουρα διότι θα μας περισσεύει πάντα το κάτι τις για μια ώρα ανάγκης.

Αλήθεια, πόσο συχνά ακούει κανείς σήμερα αυτή την έκφραση: “για την ώρα ανάγκης”. Θα ἐλεγα καθόλου.

Όσο για τον έξωθεν ανταγωνισμό, δεν ζούμε σήμερα πάρα σε μια σχεδόν απόλυτα παγκοσμιοποιημένη οικονομία που λειτουργεί στη βάση των συγκοινωνούντων δοχείων και όταν εμείς θα καταναλώνουμε λιγότερο και εκείνοι θα αναγκάζονται σε κάποια καθυστέρηση της παραγωγικής τους διαδικασίας.

Όπως δηλαδή μας εξήγαγαν με την φτήνια των προϊόντων τους την υπερθέρμανση των καταναλωτικών μας συνηθειών έτσι και εμείς θα εξάγουμε το μήνυμά μας για την ανάγκη μικρότερης παραγωγής... Άλλωστε δεν είναι ανάγκη να γίνει η Κίνα τεραγίγαντας σε 20 χρόνια. Ας γίνει σε 60 χρόνια και ας γίνει ενώ οι άλλοι λαοί είχαν τον χρόνο προσαρμογής στις συγκλονιστικές αλλαγές της Ανατολής.

Δεν είναι όμως μόνο αυτή μας η προσπάθεια που θα φέρει έναν ποιο αργό και ποιο ανθρώπινο κόσμο... Είναι και η συνειδητοποίηση του ότι μας έλεγαν μέχρι τώρα ως άκρως επιπόλαιου ή και φανταστικού.

Είχαμε μείνει π.χ. με την εντύπωση ότι ο πλανήτης γη θα έχει 9 δισεκατομμύρια κατοίκους μέχρι το 2050 αλλά η αλήθεια είναι ότι μάλλον πολύ λιγότερους θα έχει και αν συνεχιστεί η τρέχουσα υπογεννητικότητα των αναπτυσσόμενων λαών, διότι στους ανεπτυγμένους είναι ήδη γεγονός, ο πληθυσμός της γης θα είναι ο μισός του σημερινού πριν το τἐλος του αιώνα.

Με το μισό πληθυσμό και λιγότερη τροφή θα χρειαζόμαστε και καλλίτερη ποιότητα ζωής θα εξασφαλίσουμε από τις τεχνολογικές προόδους.

Θα είμαστε λιγότεροι και ποιο ευτυχισμένοι σε ένα περιβάλλον που θα αρκεί και δεν θα μας περιορίζει.

Αντιλαμβάνομαι ότι το θέμα που άνοιξα είναι μεγάλο ή ακόμα και προκλητικό αλλά έδωσα μια πρόγευση σε σκέψεις που θα έπρεπε να μας απασχολούν τώρα που πλησιάζει η ώρα της κάλπης και θα πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα και την γνήσια υπόσχεση από τον πολιτικαντισμό...

Η Κηφισιά θέλει και τον Πολιτισμό της...

(To ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 5η Σεπτεμβρίου 2009)

Πριν από την Αυγουστιάτικη σχόλη υποσχέθηκα πως θα συνεχίσω αθρογραφόντας για αυτά που θέλει η Κηφισιά ανοίγοντας το τεράστιο κεφάλαιο του Πολιτισμού.

Ο πολιτισμός είναι το βασικό στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασης. Διαφέρουμε από τα ζώα διότι δημιουργούμε έργα και τέχνη διότι εκφράζουμε την δημιουργική μας σκέψη και τον αναλογισμό μας για το σύμπαν, τη φύση και τον άνθρωπο ως ον. Είναι έκφραση πολιτισμού το να αναλογιζόμαστε και να φιλοσοφούμε.

Αλλά πολιτισμός δεν είναι μόνο η τέχνη, δεν είναι μόνο το θέατρο και η μουσική ούτε η αποκλειστική μεταξύ των εμβίων ικανότητά μας να φιλοσοφούμε.

Είναι όλα αυτά μαζί και οι χώροι ή τα μέσα που διαμορφώνονται για να μας επιτρέψουν να εκφράζουμε αυτή μας την ξεχωριστή δυνατότητα έξω και πάνω από τη ζωική μας υπόσταση.

Συχνά αυτή η γενικευμένη αντίληψη για τον πολιτισμό αγνοείται ή ξεχνιέται και έτσι περιοριζόμαστε στο να ονομάζουμε πολιτιστικές εκδηλώσεις μερικές μουσικές και θεατρικές παραστάσεις κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, πριν και μετά την Αυγουστιάτικη σχόλη.

Έτσι ξεχνάμε ότι δεν μπορείς να μιλάς για πολιτισμό και να στήνεις την παράστασή σου στο δρόμο, σε ένα αντίσκηνο, σε μια αλάνα ή σε ένα ξερογήπεδο γεμάτο σκόνη.

Αυτός είναι πολιτισμός ανάγκης εάν δεν είναι πολιτισμός της συμφοράς...

Είχα μια τέτοια πρόσφατη εμπειρία με τις Καλοκαιρινές βραδιές Πολιτισμού του Δήμου Αμαρουσίου. Όταν διάβασα το πρόγραμμα που ετοίμασε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Κέντρου Τέχνης και Πολιτισμού του γειτονικού μας Δήμου, Γιάννης Μαρκόπουλος έμεινα έκπληκτος.

Ξεφύλλιζα το πρόγραμμα και δεν πίστευα στα μάτια μου πως επί τέλους τόσο υψηλή ποιότητα παραστάσεων θα φτάσουν δίπλα μας.

Έτρεξα με τη μικρή μου κόρη στην Λιλιπούπολη.

Οι μουσικοί διάλογοι ήταν υπέροχοι και η σκηνική παρουσία των έμπειρων ηθοποιών εξαιρετική παρά τις βαριές ενδυμασίες τους εν μέσω ζέστης.

Το περιβάλλον όμως δεν συνηγορούσε στον πολιτισμό.

Το πρόχειρο και μάλλον επικίνδυνο, κατασκευασμένο από σκαλωσιές οικοδομής, θεατράκι υπερπλήρες από κόσμο που γέμιζε και την πλατεία κόβοντας άχαρα τη θέα σε πολλούς, εφόσον η πλατεία είναι απόλυτα επίπεδη, σε έκανε να δυσανασχετείς από την πρώτη στιγμή.

Το κοινό, ίσως επειδή δεν βολευόταν, δεν ησύχασε ούτε στιγμή. Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα που με τον γιο στους ώμους του πέρασε από μπροστά μου και εν μέσω παράστασης πέντε φορές!

Ντράπηκα, ντράπηκα στη κόρη μου που είχε τόσο ενδιαφέρον να δει και να ακούσει την ποιοτική παράσταση.

Ντράπηκα για τον πολιτισμό και την εκτίμηση στην τέχνη των παρισταμένων... Ντράπηκα για το πως εννοούν τον πολιτισμό οι διοργανωτές που διαμόρφωσαν τις συνθήκες της παράστασης...

Η κακιά εμπειρία δευτέρωσε, δεν επέγραψα στον εαυτό μου να τριτώσει, όταν έτρεξα να ακούσω τον Μεγάλο Νιόνιο, τον αγαπητό και συγκινητικό Διονύση Σαββόπουλο.

Ήμασταν εκεί από ενωρίς εγώ και η κόρη μου, αρκετά πριν τον χρόνο έναρξης της παράστασης που καθυστέρησε πάνω από μισή ώρα.

Ο κόσμος πραγματικά ανεξέλεγκτος.

Ορδές ανθρώπων κατέφθαναν πολύ μετά την επίσημη ώρα έναρξης.

Θέσεις δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα αφού είχαν καταληφτεί πριν μισή και μια ώρα από την επίσημη έναρξη της εκδήλωσης.

Έφυγα διαμαρτυρόμενος έντονα για τις άθλιες συνθήκες, μέσα στις οποίες η τέχνη δεν θα μετουσιωνόταν σε πολιτισμό, στις δημοτικές υπαλλήλους που ενημέρωναν το κόσμο στην είσοδο.

Το θεατράκι του Δήμου Αμαρουσίου κάλυψε αναμφίβολα μια ανάγκη και την δίψα των απλών ανθρώπων να απολαύσουν την τέχνη χωρίς επιβάρυνση. Δεν θα αντικρούσω τη λογική του δωρεάν αλλά θα αντικρούσω τη λογική του ευτελούς δωρεάν που υποβιβάζει την τέχνη και για εκείνους που την εκτιμούν και δεν βρέθηκαν εκεί μόνο και μόνο επειδή ήταν τζάμπα.

Με στενοχώρησε ότι το τζάμπα στη χώρα μας τον 21ο αιώνα είναι ισότιμο του χαβαλέ και της μειωμένης αν όχι ανύπαρκτης ποιότητας.

Δεν υπονοώ ότι ο Νιόνιος έκανε σκόντο στη δική του ποιότητα. Όχι, αυτός είναι ακλόνητος και κάνει με πάθος αυτά που λεει η καλλιτεχνική του καρδιά... Μεγάλωσα μαζί του, με τα τραγούδια του, με τις ευαισθησίες που εκφράζουν και πίστευα ότι αυτή η ευχαρίστηση θα είχε πέραση και στο ακροατήριο του τζάμπα... Ξεγελάστηκα, απογοητεύτηκα και πικράθηκα.

Φεύγοντας πρόωρα από την εκδήλωση για να προφυλάξω από το άθλιο στριμωξίδι την κόρη μου, θυμήθηκα τις αντίστοιχες εμπειρίες παλαιότερα στον Λυκαβηττό, όταν ιδιωτικές εταιρείες έβαζαν τον διπλάσιο από τον επιτρεπόμενο κόσμο απλά για να κερδοσκοπήσουν και οι τότε Δήμαρχοι αγρόν αγόραζαν. Δεν στενοχωρέθηκα επομένως καθόλου για το κλείσιμο του Λυκαβηττού από τον τωρινό Δήμαρχο Αθηναίων για λόγους επικινδυνότητας της σκαλωσιάς, ιδιαίτερα όταν το ακροατήριο πάλλεται στους ρυθμούς της μουσικής. Ρωτήστε κάποιο μηχανικό τι σημαίνει αυτό για τις αντοχές του μετάλλου ή του τσιμέντου. Ποιος δεν θυμάται την τραγωδία σε γάμο στο Ισραήλ, όταν πάνω στο χορό το πάτωμα υποχώρησε στο από κάτω επίπεδο μαζί με τους άτυχους καλεσμένους.

Η Κηφισιά μας όμως αν και δεν υστερεί σε πληθυσμό έχει ακολουθήσει άλλο δρόμο.

Κάνει μικρές και ει δυνατόν επαναλαμβανόμενες παραστάσεις που επιτρέπουν σε όσους δεν χωρούν στους ομολογουμένως ανεπαρκείς χώρους που διαθέτει να έλθουν στην επόμενη ή στην μεθεπόμενη παράσταση.

Το σημείο όμως που μας αφορά, πέρα από το ότι η τέχνη από μόνη δεν παράγει πολιτισμό, είναι η ανεπάρκεια των χώρων για πολιτιστικές εκδηλώσεις για τους Κηφισιώτες.

Η αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων Βασίλης Γκατσόπουλος αν και διαμορφώθηκε από έναν κορυφαίο αρχιτέκτονα όπως ο Τομπάζης, είναι ελαττωματική τόσο που να δημιουργεί ερωτηματικά για το εἀν ο δημιουργός της είχε ξεμείνει από έμπνευση.

Ο έξω χώρος, επίσης ανεπαρκής, θυμίζει σχολικό θεατράκι επιπέδου Αναβρύτων όπου κάποτε, όταν λειτουργούσε αυτό το υπέροχο σχολείο, ανεβάζαμε την ετήσια θεατρική παράσταση του εξαταξίου Γυμνασίου Κηφισιάς

Στις γιορτές όμιλοι όπως ο εξαιρετικός των φίλων της Μουσικής αναγκάζονται να παρακαλέσουν την μόνιμη συνήγορο της επιστήμης και του πολιτισμού, την κυρία Γουλανδρή, να τους παραχωρεί την αίθουσα του Γαία, αλλά και εκεί τα πράγματα είναι στενόχωρα.

Έχει επομένως γίνει επιτακτική η ανάγκη να αποκτήσουμε ένα σοβαρό κέντρο πολιτισμού και να το διατηρήσουμε έτσι...

Χρειαζόμαστε το περιβάλλον όπου θα ανθήσει η τέχνη ώστε οι ερασιτεχνικές πρωτοβουλίες πολλών ακούραστων δημοτών μας να αγγίξουν τα όρια της επαγγελματικής αρτιότητας.

Χρειαζόμαστε ένα κέντρο πολιτισμού όπου το ακροατήριο θα αισθάνεται ότι ο πολιτισμός είναι πράγματι αποτέλεσμα της τέχνης και η τέχνη εκφράζει ακριβώς τον πολιτισμό μας.

Η Κηφισιά χρειαζόταν προ πολλού μια αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων που θα μπορούσε να καλύψει ακόμα και ανάγκες λυρικού θεάτρου. Χρειαζόμαστε ένα σύγχρονο θέατρο που θα ικανοποιεί από ανάγκες θεατρικών παραστάσεων μέχρι μουσικές εκδηλώσεις, από κουαρτέτα μουσικής δωματίου μέχρι σύνολα μικρής συμφωνικής ορχήστρας.

Ασφαλώς θα είναι ένας μέσος όρος αλλά επαρκής και ασύγκριτα ποιοτικότερος και ποιο ευρύχωρος από τις υπάρχουσες αίθουσες.

Αναφέρομαι σε μια αίθουσα χιλίων θέσεων που θα αποτελεί με την λοιπή κτιριακή της υποδομή πραγματικό κόσμημα για την πόλη μας. Δεν νοείται βέβαια ένα τέτοιο κόσμημα να βρίσκεται παραπεταγμένο σε κάποια από τις συνοικίες και γειτονιές της πόλης. Μια πρόταση που δυστυχώς έτρεξε χωρίς να σημάνει την προσοχή των αρμοδίων θα ήταν να κτιστεί ακριβώς επάνω από το γκαράζ της πλατείας Κηφισιάς διότι ο χώρος και κεντρικός είναι, άρα προσβάσιμος από πεζούς, και μεγάλο χώρο στάθμευσης θα διαθέτει.

Ασφαλώς υπάρχουν και άλλοι χώροι λιγότερο προτιμητέοι διότι το κέντρο της Κηφισιάς δεν έχει ανοιχτούς χώρους μιας και κτίστηκε χωρίς προγραμματισμό, τυχαία σχεδόν σε μια περιοχή που ξαφνικά, με το άγγιγμα της μάγισσας της κατασκευαστικής κερδοσκοπίας γένηκε πόλη, πόλη όμως χωρίς υποδομές, πόλη βεβιασμένων συνθηκών...

Εκείνο που προέχει σε μια τέτοια προσπάθεια είναι να δημιουργηθεί η ομάδα που θα βάλει σαν στόχο ζωής την δημιουργία του Κέντρου Πολιτισμού της Κηφισιάς...

Πολλοί συνδημότες μας και δημοτικοί σύμβουλοι έχουν ενεργούς ρόλους στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μας.

Ας συναντηθούν λοιπόν και ας ορίσουν μια επιτροπή έργου και όχι απραξίας όπως είθισται στον τόπο μας, και ας ξεκινήσουν ένα συστηματικό canvassing από σπίτι σε σπίτι και από ενεργό πολίτη σε ενεργό πολίτη ώστε να συγκεντρωθεί η μαγιά του κεφαλαίου για τις πρώτες ενέργειες, μελέτες και σχέδια για τυχόν απαλλοτριώσεις και εξαγορές.

Ο δήμος αναμένεται να είναι αρωγός στην προσπάθεια αυτή διότι πρόκειται για πανδημοτικό έργο απαλλαγμένο από κομματικές σκοπιμότητες και φατριαρχισμούς.

Ας μη ξεχνάμε ότι η ελίτ των ευκατάστατων Αθηναίων ζει στην πόλη μας και αυτό που ονόμασα προηγουμένως μαγιά θα μπορούσε πολύ σύντομα να συναγωνιστεί τη δωρεά του ιδρύματος Νιάρχου με την οποία οι δήμοι Καλλιθέας, Μοσχάτου και Φαλήρου θα γίνουν ένας λαμπερός πόλος πολιτισμού στα νότια προάστια.

Είναι επομένως καιρός να αφήσουμε τη σχόλη και να μπούμε σε πορεία δημιουργικότητας και πολιτισμού.

Ούτε το όνομά μου...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 28η Αυγούστου του 2009)

“Γραμμένη από την κόρη της, την Thea, η βασανιστική αφήγηση της Σάνο για τον αφανισμό της οικογένειας και του κόσμου της ξεδιπλώνεται με τόσο ζωντανές λεπτομέρειες που κάθε σελίδα σκίζει το μυαλό και την καρδιά. Το βιβλίο «Ούτε το Όνομά μου» είναι έργο μεγάλης έντασης, αυταπόδεικτα ισχυρό και αληθινό...”

Νίκος Γκαζογιάννης

Το 2009 είναι έτος μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού. Από την αρχἠ του έτους πολλές εκδόσεις έφεραν την ξεχασμένη υπόθεση του Ποντιακού αφανισμού από τον Τουρκικό Εθνικισμό στο προσκήνιο.

Για πολλά χρόνια το θέμα είχε ξεχαστεί λες και δεν υπήρχαν Ελληνοπόντιοι και όσοι υπήρχαν έπρεπε να αγνοηθούν μαζί με την ιστορία τους.

Όταν δεν αναφερόμαστε δεικτικά στην αφέλεια των Ποντίων, ανεκδοτολογόντας, όπως οι Εγγλέζοι με τους Ιρλανδούς, τους αποκαλούμε συλλήβδην Ρωσοπόντιους... Ελληνοπόντιους ποτέ... Υπήρξε άραγε τέτοιος λαός αναρωτιούνται οι περισσότεροι από εμάς και ας ήταν ο Πόντος η τελευταία επαρχία του Βυζαντίου που έπεσε στα χέρια των Τούρκων και ας είχε ανακηρυχτεί ανεξάρτητη επαρχία με την συνθήκη των Σεβρών.

Είναι απορίας άξιο πως ξέρουμε τόσο λίγα για τον Ποντιακό Ελληνισμό και πόσο αγνοούμε την τραγωδία του ξεριζωμού του.

Μετά την προσπάθεια εξομάλυνσης και στρογγυλέματος των γεγονότων που προκάλεσε ο εθνικισμός αμφοτέρων των λαών, Τούρκων και Ελλήνων, με παρεμβάσεις τύπου “συνωστισμός” στην περιγραφή των αγωνιούντων κατοίκων στην προκυμαία της καιγόμενης Σμύρνης, ίσως και να είχαμε ξεχάσει εντελώς την Ιστορία των Ποντίων.

Ευτυχώς που το 2009 ορίστηκε ως έτος μνήμης της Ποντιακής τραγωδίας, μιας ακόμα τραγωδίας ανθρώπων που αισθάνονταν περισσότερο Έλληνες από εμάς που φέρνουμε, συχνά με έπαρση, τον τίτλο του αυτόχθονα.

Πολλοί ίσως επιμείνουν ότι το παρελθόν είναι παρελθόν και δεν θα κερδίσουμε τίποτα με το να το ανασκαλεύουμε ξύνοντας τις πληγές του έθνους μας αλλά αντίθετα θα αποκομίσουμε πολλά περισσότερα οφέλη αν λειάνουμε την ιστορική μας μνήμη διασκεδάζοντας αυτή μας την επιπολαιότητα με κρίσεις φιλίας εν μέσω Ζειμπεκιών, από εκείνες που οι Ζεϊμπέκηδες χόρευαν όταν γλεντούσαν την σφαγή του Ελληνισμού...

Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει πως ένας ολόκληρος λαός μπορεί να χορεύει το χορό των σφαγέων του, όσο λεβέντικος και αν είναι...
Δεν έχω καταλάβει πώς μετά από μερικές Ζειμπεκιές δώσαμε το ΟΚ στην Αναπληρώτρια Καθηγήτρια ιστορίας του ΑΠΘ, να εξομαλύνει δια του συστήματος της περικοπής την ιστορική μας μνήμη.

Πολλοί ξέχασαν ή δεν αντιλήφθηκαν ότι το θέμα με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού δεν ήταν άλλο από την ευφυή εξομάλυνση σε οτιδήποτε ισχυρίζονται κάποιοι ότι ρίχνει λάδι στη φωτιά της εχθρότητας των γειτονικών μας λαών. Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα καλοτυπωμένο και σύμφωνο με την νέα εκπαιδευτική αντίληψη βοήθημα που απομακρύνει από τα στερεότυπα της αποστήθισης της ύλης διευκολύνοντας την αναλυτική σκέψη και έρευνα.

Δεν θεωρώ ότι είμαι παλιομοδίτης ή εθνικιστής επειδή επιμένω να αναρωτιέμαι πως ένας λαός θα αντιμετωπίσει έναν άλλο και γείτονά του που αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς φέρνοντας στον κόσμο εκατοντάδες χιλιάδες νέων εμποτισμένων με ανθελληνικό πάθος.

Πως εμείς δηλαδή θα μιλάμε για συνωστισμούς και θα τραβάμε κουρασμένοι τον δρόμο που όρισε η υπογεννητικότητά μας και εκείνοι με τον δυναμισμό του νεανικού τους πληθυσμού θα συνεχίζουν να υποβλέπουν όχι κάποιες αμφισβητούμενες ζώνες και ξερονήσια αλλά όλη μας την επικράτεια! ΝΑΙ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ!!!

Με αυτές τις αδιέξοδες σκέψεις έχω μείνει συχνά να στήνω αναπάντητα ερωτήματα και να αγωνιώ μετά στο να βρω τις λύσεις... Ακόμα και αν ήμουν διπλωμάτης καριέρας ή κορυφαίος πολιτικός δεν θα είχα εύκολο δρόμο μπροστά μου...

Ως ένας απλός Έλλην όμως, συνεχίζω να αγωνιώ και αυτή την αγωνία ενισχύει η τάση για επίπλαστη καλοζωία, ακόμα και μέσα στην τρέχουσα οικονομική κρίση, που διακρίνει τους περισσότερους από μας.

Είναι η ίδια τάση που άφηνε τόσους πολλούς να αποκοιμούνται με την ελπίδα ότι οι γείτονες και φίλοι μας Τούρκοι θα είχαν ακόμα κάπου απομακρυσμένα στην μυστηριώδη ενδοχώρα τους, φυλακισμένους τους αγνοούμενους της Κύπρου που μόλις μάθαμε, από το έργο της ταυτοποίησης, ότι πετάχτηκαν άνανδρα δολοφονημένοι σε ξεροπήγαδο των κατεχομένων.

Ζούσαμε το όνειρο με την ελπίδα πέρα από κάθε λογική και βρεθήκαμε στην παγερή πραγματικότητα έτοιμοι να κάνουμε ακόμα μια τεμενάδα για να γλυκάνουμε πιότερο την υποβόσκουσα αντιπαλότητα των λαών μας.

Πιστεύσαμε και εδώ, στον ποιο πρόσφατο πόλεμο με την Τουρκία, που όμως φροντίσαμε με επιμέλεια να ξεχαστεί ότι ήταν πόλεμος με 4.000 νεκρούς στρατιώτες, Κύπριους και Έλληνες, ότι η φιλία ανασταίνει και νεκρούς. Πόλεμο, ποιο πόλεμο ρωτούσαν και ρωτούν με νόημα οι ιθύνοντες μοιράζοντας αναπηρικές συντάξεις αναφερόμενες στον πόλεμο της Κορέας...

Και με την Μικρασιατική καταστροφή και με τα ανοσιουργήματα κατά του Ποντιακού Ελληνισμού και με τις εγκληματικές ενέργειες κατά των Ελλήνων της Πόλης και αργότερα των Ελληνοκυπρίων φαντάρων το σκηνικό που προσπαθούμε να στήσουμε είναι ίδιο και απαράλλαχτο.

Σσσσστ... σιωπάτε... μην ξύνετε πληγές... Εμείς επιζητούμε πάντα την καλή γειτονία με όλους αδιακρίτως τους γείτονές μας... είναι η επίσημη θέση του Πρωθυπουργού της χώρας.

Άραγε πότε δεν την επιζητούσαμε την καλή γειτονία;

Μπορεί να πολεμήσαμε ενάντια στην Τουρκία στο πλευρό των Συμμάχων μας και να καταφέραμε με τον ευφυή και μελετημένο τυχοδιωκτισμό του Βενιζέλου να διπλασιάσουμε τη μικρή μας πατρίδα αλλά το επιπλέον δεν ήταν δική μας υπόθεση.

Άλλοι μας άναψαν το φυτίλι του εξεγερμού και άλλοι μετέφεραν τα στρατεύματά μας στη Μικρά Ασία το 1919. Δεν ήμασταν εμείς που τρελαθήκαμε να μπούμε σε αυτή τη δυσβάσταχτη περιπέτεια και δεν ήμασταν εμείς που την τραβήξαμε στα όρια μιας σχιζοφρενικής ήττας.

Όμως και μετά από την καταστροφή και την ανάγκη ανταλλαγής των πληθυσμὠν, οι μονομερείς πρωτοβουλίες (τεμενάδες) επανήλθαν με τον Μουσουλμανικό πληθυσμό της Θράκης να παραμένει σε αντιστοίχηση με εκείνον των Ελλήνων της Πόλης ενώ όταν καταδιώχθηκαν οι Πολίτες, μας έμειναν εχθρικό αμανάτι οι Μουσουλμάνοι. Σσσσστ... σιωπάτε... μη ξύνετε πληγές. Να έχετε μεγάλη καρδιά για όλους... μας συμβούλεψαν.

Όταν όμως ένας λαός ξύνει πληγές διατηρεί τουλάχιστον την ανάμνηση στην αίσθηση του πόνου... Παραμένει σε εγρήγορση.

Είναι αυτός ο πόνος του ξεριζωμού προς το τίποτα, προς την μη ελπίδα που αφηγείται με θαυμαστό τρόπο στην ιστορία της η Σάνο, μέσα από την ικανή πένα της κόρης της Thea Halo.

Ξεριζωμένη από μια ζωή σαν παραμύθι στο ορεινό χωριό του Αγίου Ιωάννη (Αϊοντόν στα Ποντιακά) η Σάνο, σε ηλικία εννέα χρόνων το 1920, με ολόκληρη την οικογένεια της που ζούσε αδελφωμένα με τους τότε τούρκικους πληθυσμούς, πριν το μικρόβιο του Εθνικισμού κυριεύσει και τα τελευταία ίχνη λογικής, σέρνεται επί εννέα μήνες μέσα από κακοτράχαλα βουνά για να φτάσει στη νότια Τουρκία κοντά στο Κουρδικό Ντιγιαρμπαρκίρ και να αφεθεί στην τύχη της χωρίς πρακτικά ελπίδες επιβίωσης....

Εκεί αφέθηκαν να πεθάνουν εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων του Πόντου, όσοι δεν πέθαναν από τις κακουχίες του δρόμου και της καταναγκαστικής εργασίας στα Τάγματα εργασίας.

Θυμάται κανείς κάτι αντίστοιχο που κάναμε εμείς στους Τούρκους πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών; Θυμάται κανείς να είχαμε βάλει ποτέ Τούρκους να πεθἀνουν μεταφερόμενοι άσκοπα από τη Μακεδονία στην Πελοπόννησο και τούμπαλιν; Είναι αυτό το ερώτημα που εντείνει την φρικτή αδικία απέναντι στον Ελληνισμό του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αδικία αβάσταχτη και αξέχαστη.

Είναι αυτή η διαφορά μεταξύ των λαών μας που κάνει τις οδηγίες περί καλής γειτονίας να εκθέτουν τους εμπνευστές τους...

Δεν ξεχνάς πρώτος και δεν ξεχνάς όταν οι άλλοι δεν θέλουν να ξεχάσουν...

Και όμως η μεγαλοθυμία της Σάνο, όταν μετά την επιβίωσή της (όλη η υπόλοιπη οικογένεια χάθηκε από τις κακουχίες και την πείνα), το γάμο της με Χριστιανό Ασσύριο και τη ζωή της στις ΗΠΑ, όπου ευτύχησε να αποκτήσει δέκα παιδιά, δεν την άφησε να διατηρήσει κάποιο μίσος για τα εγκλήματα που υπέστη η οικογένειά της.

Στην επιστροφή στον τόπο της, το 1989, για να τονώσει τις θύμισες της παιδικής της ηλικίας, δεν βρήκε ούτε το Αϊοντόν ούτε το σπίτι της παρά ένα μικρό σωρό από πέτρες...

Ο Εθνικισμός των φίλων και γειτόνων μας δεν ανέχθηκε να μείνουν τα σημεία αναφοράς και αναμνήσεων των Ελλήνων και των Αρμενίων που ξεκληρίστηκαν χωρίς οίκτο κατ εντολή και με σύστημα από τον Ατατούρκ.

Τιμούν σήμερα οι Τούρκοι τον Ατατούρκ και εμείς πονάμε για την καταστροφή και τον πόνο που μας προκάλεσε ο ικανότατος αυτός εθνικιστής ηγέτης και ανανεωτής του φρονήματος των Τούρκων.

Ο πόνος της Σάνο συγκλονίζει όσο αυτή περιγράφει τις συνθήκες επιβίωσής της στην κακοτράχαλη Νότια Τουρκία, αλλά η δίψα της για ζωή και ο αγώνας της στις ΗΠΑ κάνουν την θλίψη συστατικό της πάλης για την ελπίδα που γλύκανε η ευτυχία της μεγάλης της οικογένειας.

Με τι άραγε θα γλυκάνουμε εμείς στη σύγχρονη Ελλάδα τον πόνο εκείνης της καταστροφής, της καταστροφής του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού;

Κάποιοι επέλεξαν τις ζειμπεκιές και άλλοι το κολόβωμα των αναφορών της ιστορίας...

Εγώ δεν κατάφερα να γλυκάνω την θλίψη μου από την ιστορική μνήμη και φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσουν ούτε όσοι διαβάσουν την διήγηση της Σάνο. Το οφείλουμε όμως στη μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων που ήταν Έλληνες και αγαπούσαν την Ελλάδα περισσότερο και από μας τους αυτόχθονες.

«Το μόνο που ξέρω
Είναι ότι σίγουρα
Δεν ξέρω τίποτα.
Μα αυτό είναι το μόνο
Που ξεχνάω ποιο συχνά...»

Σάνο

Η Κηφισιά θέλει πολλά και πριν από όλα το ΜΕΤΡΟ της...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 31η Ιουλίου 2009)

Την προηγουμένη εβδομάδα οι αναγνώστες της στήλης διάβασαν, ίσως για πρώτη φορά, ότι η Κηφισιά θέλει το ΜΕΤΡΟ της...

Μέχρι τώρα λέξη δεν είχε ειπωθεί για ΜΕΤΡΟ στην Κηφισιά και όλες οι συγκοινωνιακές αναφορές είχαν εξαντληθεί στον υπάρχοντα ΗΣΑΠ και την μελλοντική επέκτασή του μέχρι τον Άγιο Στέφανο όπου θα συναντήσει τον προαστιακό.

Βέβαια, όσοι χρησιμοποιούν αυτές τις μέρες τον ΗΣΑΠ, θα έχουν φρικιάσει από την ταλαιπωρία που υφίστανται.

Δεν αντιλέγω, είναι για το καλό όλων μας... διότι μετά τα έργα, που θα διαρκέσουν έναν ολόκληρο χρόνο, θα έχουμε γρηγορότερο ηλεκτρικό σιδηρόδρομο.

Το εύχομαι αλλά δεν κρατώ μεγάλο καλάθι. Δεν αντέχω άλλες απογοητεύσεις. Δεν αντέχω ούτε την κουλτούρα που επικρατεί στη διοίκηση του ΗΣΑΠ με μόνη εξαίρεση τα έργα που έγιναν για τους Ολυμπιακούς και τις ομολογουμένως όμορφες διακοσμήσεις από Έλληνες εικαστικούς που τοποθετήθηκαν σε όλους τους σταθμούς, δίνοντας μας ένα αίσθημα αισιοδοξίας από εκείνα που μας κάνουν να παίρνουμε μια ανάσα μονολογώντας ότι μπορούμε και εμείς...

Όμως αυτό ήταν... Με κύκνειο άσμα έμοιαζε και μετά ξαναμπήκαμε στην καθημερινότητα των καθυστερήσεων, των βανδαλισμών και των κάθε λογής συμπεριφορών που υποτιμούν εκείνους που χρησιμοποιούν τον εντελώς απαραίτητο ΗΣΑΠ.

Έγραψα στο προηγούμενο άρθρο ότι ο ΗΣΑΠ δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει το ΜΕΤΡΟ και δεν το είπα «ελαφρά τη καρδία...»

Ένας οργανισμός διαμορφώνει το προφίλ του από το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει στους πολίτες και ο ΗΣΑΠ, παρά την τεράστια αναβάθμιση λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, σε αρκετά σημεία θυμίζει ακόμα τον παλαιό τριτοκοσμικό εαυτό του.

Αποφεύγοντας το εξαιρετικά ευαίσθητο σημείο της τραγωδίας της Κωνσταντίνας Κούνεβα, για την κατάσταση της οποίας εμμέσως έχει ευθύνες και η διοίκηση του ΗΣΑΠ, θα θυμίσω τις πλείστες όσες καθυστερήσεις πριν ξεκινήσουν τα έργα αναβάθμισης της τροχιακής υποδομής.

Αν αναφερθώ στην καθαριότητα και εκεί οι υπηρεσίες ήταν και παραμένουν κατώτερες των περιστάσεων, παρά τις θολές συμβάσεις περιορισμού των δαπανών, αν και αναγνωρίζω το ελαφρυντικό του κακού σχεδιασμού των καθισμάτων που επαναφέρουν στην μνήμη όσων αποφασίζουν να τα χρησιμοποιούν το ιστορικό των παθήσεων της σπονδυλικής τους στήλης.

Τα καθίσματα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα του ΜΕΤΡΟ ενώ παρά τις τρεις διαφορετικές χρονικά παραγγελίες συρμών την περίοδο 1980 – 2000, η ανύπαρκτη εργονομία και η έλλειψη αισθητικής παρέμειναν ως βασικά χαρακτηριστικά τους.

Όσο για την απόδοση των νεοεγκατεστημένων κλιματιστικών, πολύ υπολείπεται του αποδεκτού.

Τα παραπάνω ενδεικτικά κουσούρια στα μέσα του ΗΣΑΠ δεν θα ήταν αρκετά να αποτρέψουν την χρήση του αν είχαν δημιουργηθεί υποδομές στάθμευσης για εκείνους που αναγκαστικά φθάνουν στους σταθμούς με την χρήση των ΙΧ αυτοκινήτων τους.

Η μέχρι τώρα ανυπαρξία χώρων στάθμευσης προκαλεί και δημιουργεί ερωτηματικά για τον ορθολογισμό όσων προτείνουν με προφανή επιπολαιότητα την αυξημένη χρήση των μέσων σταθερής τροχιάς.

Ακόμα και στους νέους σταθμούς όπως της Νερατζιώτισσας δεν κατασκευάσθηκε χώρος στάθμευσης ενώ ο χρησιμοποιούμενος στον σταθμό Ειρήνης αποκλείστηκε εντός του περιβόλου των εγκαταστάσεων και καταργήθηκε!!!

Στην Κηφισιά η πρόταση για υπογειοποίηση αργεί σε σημείο που κάνει τις όποιες υποσχέσεις των ιθυνόντων αναξιόπιστες ενώ το συνδυαζόμενο με αυτήν υπόγειο γκαράζ κόλλησε στις αντιδράσεις για την αναγκαστική κοπή δένδρων του πάρκου το οποίο βεβαίως είναι απόλυτα αναληθές και στα όρια μιας κομματολαγνικής αντιπολιτευτικής νοοτροπίας.

Η Κηφισιά εν ολίγοις δεν μπορεί να βασιστεί στον ΗΣΑΠ διότι αυτός δεν προσφέρει το επίπεδο εξυπηρέτησης που αρμόζει στο αναβαθμισμένο κοινωνικά επίπεδο των κατοίκων των βορείων προαστίων.

Όσον αφορά το ενισχυτικό έργο με την χρήση μικρολεωφορείων, είναι μεν αναγκαίο αλλά όχι και ικανοποιητικό.

Ο κάτοικος της πολιτείας π.χ. δεν θα περιμένει ούτε στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο ούτε στον χειμερινό βοριά το λεωφορειάκι που θα τον μεταφέρει στον σταθμό του ΗΣΑΠ για να μετεπιβιβαστεί εκεί στον Ηλεκτρικό σιδηρόδρομο...

Η λύση του ΜΕΤΡΟ είναι αναγκαία ακόμα και αν ο ΗΣΑΠ φθάσει στο κατάστημα της ΑΒ Βασιλόπουλος ή αργότερα συνδεθεί με τον προαστιακό στον Άγιο Στέφανο.

Η λύση του ΜΕΤΡΟ έχει το πλεονέκτημα της ταχύτητας, της καθαριότητας και της σοβαρότητας σε κανονισμούς που δεν αλλἀζουν με το φύσημα του κάθε συνδικαλιστικού ανέμου και πολιτικού λαϊκισμού.

Όσοι χρησιμοποιούν το ΜΕΤΡΟ αναγνωρίζουν την διαφορά όπως και όσοι χρησιμοποιούν την Αττική Οδό έναντι των ποικίλων Εθνικών οδών.

Επιπλέον, το ΜΕΤΡΟ θα εξυπηρετεί κατοίκους αρκετά μακριά από εκείνους που εξυπηρετεί ή θα εξυπηρετεί ο ΗΣΑΠ.

Θα πρέπει ίσως να γίνει κατανοητό ένα παράδοξο στην σχεδίαση των αστικών συγκοινωνιών της χώρας μας.

Το παράδοξο είναι ότι δεν σχεδιάζονται με προεξάρχοντα τα επιστημονικά κριτήρια ή αν αυτά αποτελούν το ξεκίνημα ακολουθεί το πασπάλισμά τους με ολίγη ή αρκετή ταξική σάλτσα...

Οι διάφοροι μελετητές, για να γίνονται και πολιτικά αρεστοί, αντί να αφοσιωθούν στην επιστημονική τους ανάλυση συμπεριλαμβάνουν και όρους όπως π.χ. ότι στο Περιστέρι υπάρχει μεγαλύτερο ποσοστό αναξιοπαθούντων μικροαστών και εργατών τους οποίους θα πρέπει κατά προτεραιότητα να εξυπηρετήσει η σχεδίαση επεκτάσεων του ΜΕΤΡΟ.

Και όμως πρόκειται για λάθος.

Το ΜΕΤΡΟ σχεδιάζεται πρώτα για να περιορίσει κατά το δυνατόν την εισροή οχημάτων στην πόλη από τις ορδές των οδηγών που χαρακτηρίζονται ως έχοντες και κατέχοντες και δεν θα επέλεγαν ένα λεωφορείο με τις 722 στάσεις για τις μετακινήσεις τους και μετά για να μεταφέρει εργάτες, που άραγε; Μήπως έχουμε εργοτάξια και βιομηχανίες στο κέντρο της Αθήνας;

Οι κάτοικοι όμως των βορείων και των νοτίων προαστίων γίνανε και πολυπληθείς, έχοντας πλέον εκείνο το επίπεδο απαιτήσεων που δεν καλύπτει, εκτός από τα λεωφορεία, ούτε ο ΗΣΑΠ.

Οι κάτοικοι της Κηφισιάς, όσο και αν υπήρξαν επί δεκαετίες προνομιούχοι με τον ΗΣΑΠ, τώρα τον ξεπέρασαν και αυτό που σχεδιάζεται δεν τους αρκεί...

Το σκεπτικό μιας ορθολογικἠς πρότασης στηρίζεται στην επέκταση της νέας γραμμής 4 του ΜΕΤΡΟ για την οποία οφείλονται συγχαρητήρια στους δημάρχους Πεύκης και Λυκόβρυσης που απαίτησαν από το ΥΠΕΧΩΔΕ και το πέτυχαν να φτάσει μέχρι τα κέντρα των περιοχών τους.

Κανονικά, θα έπρεπε να εισπράξει συγχαρητήρια και ο δικός μας Δήμαρχος, ο κύριος Χιωτάκης, αλλά έλειπε από την παράσταση...

Προφανώς δεν είναι θέμα ανταγωνισμού και δεν θα σκίσουμε τα βαγόνια των συρμών στα δυο ούτε θα παίξουμε σε πειρατικές εκτροπές δρομολογίων από τους φίλους δήμους που προηγήθηκαν.

Απλά μετά τον σταθμό ΟΤΕ επί της Κηφισίας η μια διέλευση θα κατευθύνεται προς Πεύκη -- Λυκόβρυση και η άλλη προς Μελίσσια, Κεφαλάρι και Πολιτεία.

Να λοιπόν η νέα και αναγκαία σχεδίαση επεκτάσεων της γραμμής 4 του ΜΕΤΡΟ. Με τρεις τουλάχιστον σταθμούς που θα κατασκευαστούν σε εκείνα τα σημεία που θα υποδείξει η σχετική μελέτη, θα καλυφθούν οι μεταφορικές ανάγκες των κατοίκων των Μελισσιών και της μισής Κηφισιάς μέσω των σταθμών του Κεφαλαρίου και της Πολιτείας και αργότερα εκείνες των κάτοικων της βορειοανατολικής Ερυθραίας και της Εκάλης.

Αναμφίβολα δεν πρόκειται για φαντασίωση του γράφοντος αλλά για μια πρόταση που θα έπρεπε να είχε ήδη υιοθετηθεί από την Δημοτική αρχή της Κηφισιάς ώστε οι τωρινοί Δημοτικοί Σύμβουλοι να έχουν κάτι περισσότερο να θυμούνται στην ηλικιακή τους δύση από τις διαδρομές του αποχετευτικού δικτύου...

Αυτό είναι που ζητείται σήμερα, ο σχεδιασμός του μέλλοντος που λείπει από το σκεπτικό όλων σχεδόν των δημοτικών μας συμβουλίων που αναλίσκονται σε μάχες για το αν θα πάρει ο Α ιδιοκτήτης άδεια λειτουργίας για το κατάστημά του ή ο Β.

Η εργασία της τοπικής αυτοδιοίκησης περιλαμβάνει ασφαλώς και αυτές τις αποφάσεις... Κάποιος πρέπει να τις υποστηρίξει και κάποιος πρέπει να τις πάρει, διαφορετικά θα επικρατήσει το χάος της ασυδοσίας.

Η εργασίες της κάθε δημοτικής αρχής όμως θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν και εκείνες τις αποφάσεις που θα βλέπουν στο μέλλον...

Χρειάζεται να δουλέψουμε για ένα καλύτερο επίπεδο διαβίωσης σε ένα χώρο που ο πολιτισμός με τις πολυποίκιλες εκφράσεις του θα παραμένει οδηγός...

Μήπως λοιπόν η Κηφισιά θέλει και τον Πολιτισμό της; Θα μιλήσουμε όμως γιαυτό μετά τις Αυγουστιάτικες διακοπές...

Η Κηφισιά θέλει το ΜΕΤΡΟ της...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 24η Ιουλίου 2009)

Για την ακρίβεια πολλά θέλει η Κηφισιά μας αλλά με τα πολλά δεν θα εστιάσουμε σε τίποτα ή θα φτιάξουμε έναν απο εκείνους τους καταλόγους που την ανάγνωσή του συνοδεύει μια ακαθόριστη τάση για χασμουρητό.

Η Κηφισιά θα μπορούσε να είναι οτι ακριβώς σχεδιάστηκε να είναι, ένα προάστιο για την ηρεμία και την ευχαρίστηση των κατοίκων της πρωτεύουσας.

Εδώ περνούσαν τα καλοκαίρια τους οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες πριν γίνει της μόδας η μαζική έξοδος στις παραλίες για τα θαλασσινά μπάνια.

Οι πληθυσμιακοί συσχετισμοί όμως άλλαξαν μαζί με την ανάγκη που σχεδόν παρορμητικά οδηγεί, με κάθε ευκαιρία, σε έξοδο απο την πνιγηρή πλέον πρωτεύουσα.

Σε καμία περίπτωση επομένως δεν θα μπορούσε να παραμείνει η Κηφισιά οτι ήταν τον παλιό καιρό χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έπρεπε να χάσει τον χαρακτήρα της.

Δυστυχώς, ο κίνδυνος που ελλοχεύει σε χώρες και λαούς με αδύναμη πολιτισμικά συνείδηση, προέρχεται απο κυβερνήσεις και διοικήσεις που αγωνιζόμενες να πείσουν για τους νεωτερισμούς τους ή να προσελκύσουν την ψήφο των λαϊκών μαζών, σχεδιάζουν και εισάγουν αλλαγές στα όρια ενός λαϊκόφρονα χωροτακτικού σχεδιασμού που καταλήγει στην υποβάθμιση χάριν της εξίσωσης αντι στην αναβάθμιση... Έτσι κάποτε κρίθηκε οτι η Κηφισιά ήταν ο καταλληλότερος τόπος για την κατασκευἠ φτηνιάρικων εργατικών πολυκατοικιών και άλλων για την μαζική στέγαση των εξ Αιγύπτου απελαθέντων συνελλήνων μας, αντι της υποδοχής τους σε σύγχρονα για την εποχή οικήματα κατασκευασμένα σε κατεδαφιστέες και παραπηγματικές εγκαταστάσεις του τότε κέντρου.

Αν προσθέσουμε σε αυτές τις λαϊκίζουσες ανατροπές και τους κατακλυσμούς απο τις δικτατορικές πολιτικές παρεκκλίσεις, διαπιστώνουμε οτι ο λαϊκισμός φέρνει την απόλυτη καταστροφή στα πλαίσια μιας επιβαλλόμενης οικιστικής ανάπτυξης χαμηλής αισθητικής όπως αυτής του πανταχόθεν μη ελεύθερου συστήματος δόμησης. Πρόκειται ασφαλώς περί αστεϊσμού διότι ούτε σε υπανάπτυκτες χώρες δεν δικαιολογείται η κατασκευή πολυώροφων κτισμάτων μονής φάτσας εν μέσω οικιών με κήπους...

Οι κατασκευαστές των χουντικών οικιστικών εκτρωμάτων έγιναν δυστυχώς η αφορμή της συνεχιζόμενης αισθητικής βεβήλωσης του προαστίου μας παρά τις όποιες εν τω μεταξύ βελτιώσεις στη χωροθέτηση και στους κανόνες δόμησης.

Πέρα απο την οικιστική μία ακόμα αιτία υποβάθμισης δημιουργήθηκε απο την μπουζουκοποίηση περιοχών όπως του Κεφαλαρίου, όπου ορισμένοι επιχειρηματίες επιμένουν να κερδοσκοπούν αχαλίνωτα εμπαίζοντας την λογική μας με τις ψευτοκαφετέριες που την ημέρα λειτουργούν οριακά στις διατάξεις του νόμου και τα βράδια μετατρέπονται σε θορυβώδεις τεκέδες της ποπ ποικιλίας.

Δεν προτείνω να γίνουμε πουριτανοί ούτε να ισχυριστούμε οτι η διασκέδαση είναι κακή επιλογή για τον εργαζόμενο νεο που ανανεώνει έτσι τις δυνάμεις του για την επόμενη μέρα. Όμως δεν μπορεί αυτο να γίνεται χάριν της επιχειρηματικής ασυδοσίας του όποιου σύγχρονου δράκουλα που υποκατέστησε στις διατροφικές του συνήθειες το αίμα με την ηρεμία και την γαλήνη των άλλων...

Η σημερινή Κηφισιά έχει επομένως ανάγκη απο βασικές αλλαγές που δεν έχουν γίνει κατανοητές ή αποδεκτές ακόμα και απο δημότες που ασχολούνται με τα κοινά.

Διαβάζουμε π.χ. οτι πριν απο 43 χρόνια η Κηφισιά προοριζόταν ως τόπος τουριστικού ενδιαφέροντος με πρόεδρο της επιτροπἠς για το εγχείρημα τον Άγγελο Γουλανδρή.

Στις τότε αγγελίες, μετά απο τα γνωστά ευχολόγια, αναφέρονται και μερικά τοπωνύμια ή περιοχές που θα αποτελούσαν τους πυρήνες των επενδυτικών προτάσεων ώστε το όραμα να γινόταν πραγματικότητα.

Ενα απο αυτά τα σημεία ήταν στην διασταύρωση της Λεβίδου με την Δηλιγιάννη.

Επρόκειτο για δημόσιο κτήμα και η πρόταση ήταν να διαμορφωθεί εκεί κέντρο νεότητας... Βέβαια σήμερα ούτε δημόσιο κτήμα υπάρχει ούτε δυστυχώς κέντρο νεότητας εκεί ή αλλού.

Το περιβόητο κτήμα ήταν κληροδότημα του Δήμου Κεφαλληνίας που με ταχυδακτυλουργικές διαδικασίες πωλήθηκε σε ιδιώτες και γέμισε με μεζονετίζουσες κατασκευές τριών ορόφων.

Τότε πρωτοαφέρθηκαν και οι λεωφορειακές συνδέσεις, όταν τα ΙΧ αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα και τα λεωφορεία για τα μπάνια του λαού μας ξεπέταγαν απο το Κεφαλάρι στην λαϊκή πλαζ της Λούτσας σε 40 λεπτά, παρά την αρχαιότητα των κινητήρων τους

Συνετή η λογική των λεωφορειοσυνδέσεων τότε αλλά σήμερα φαντάζει έως και εξωπραγματική.

Τα λεωφορεία είναι ένα μέσο μεταφοράς υπό εγκατάλειψη με τον εκσυγχρονισμό τους να αντιστοιχεί στις πολυτελείς εκδόσεις (Special Editions) των μοντέλων αυτοκινήτων που διακόπτεται η παραγωγή τους. Καλό θα ήταν επομένως να μη σχεδιάζουμε την σημερινή συγκοινωνιακή μας υποδομή βάσει λεωφορειακών συνδέσεων εκτός απο ειδικές περιορισμένης έκτασης περιπτώσεις.

Σήμερα οι συγκοινωνίες είναι είτε υπέργειες είτε υπόγειες...

Το περιορισμένο έδαφος που μας απέμεινε στον αστικό ιστὀ το χρειαζόμαστε για να περπατάμε και να αναπνέουμε σε γαλήνη.

Και όμως, ενώ έχω συμμετάσχει σε συναντήσεις και διαβἀσει τα σχόλια άλλων επιτροπών και συλλόγων για το μέλλον της Κηφισιάς, εκείνο που παρατηρώ είναι συζητήσεις επι συζητήσεων για την παροχέτευση των όμβριων υδάτων και την διατήρηση μικρού σχετικά γενικού ενδιαφέροντος περιοχών ως δασικών εν μέσω άστεως!!!

Σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα οτι τα έργα υποδομών όπως η ύδρευση και η αποχέτευση είναι ασήμαντα αλλά αυτά αποτελούν το είδος των έργων και των υποδομών που κάθε δημοτική αρχή τακτοποιεί στα πλαίσια του ετήσιου οικονομικού της προγραμματισμού.

Δεν είναι έργα πνοής ούτε προάγουν τον πολιτισμό παρότι η έλλειψή τους τον υποβαθμίζει.

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για έργα ρουτίνας που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι απο συλλόγους συνεργαζόμενους, ενοποιημένους ή διάσπαρτους ότι κάναν τάχα το καθήκον τους απο πλευράς επισημάνσεων του τι μέλει γενέσθαι στην μελλοντική ρυθμιστική και χωροτακτική προοπτική του προαστίου μας.

Ούτε μπορούν να ισχυριστούν οι επισημαίνοντες, ότι βάρεσαν στο ψητό την τρέχουσα δημοτική αρχή ως αντιπολιτευόμενες δυνάμεις και ο λαός θα τους το αναγνωρίσει...

Ερωτώ επομένως: Θα τους αναγνωρίσουμε ότι ἐκαναν το καθήκον τους προτείνοντας στην τρέχουσα δημότη αρχή να κάνει αυτά που έτσι και αλλιώς υλοποιεί με τους ετήσιους προϋπολογισμούς έργων;

Θα τους αναγνωρίσουμε και θα τους δώσουμε τα εύσημα για το οτι πρώτοι αυτοί επεσήμαναν ότι τα έργα αποχέτευσης είναι σε πολλά σημεία του προαστίου μας ανεπαρκή;

Ασφαλώς οχι διότι μια τέτοια σκέψη μας απομακρύνει απο τη δύναμη του ονείρου σε μελλοντικά σχέδια και υλοποιήσεις.

Φανταστείτε πως θα αισθανόταν κάποιος αν του λέγαμε οτι ονειρευτήκαμε μια Κηφισιά με καλό αποχετευτικό σύστημα! Πολυ φοβάμαι ότι εκτός απο το να μας κοιτάξει περίεργα θα μας ρωτούσε αν κοιμηθήκαμε καλά το προηγούμενο βράδυ ή αν είχαμε κάποια ενόχληση τελευταία που θα τύγχανε της συνδρομής ειδικού ψυχίατρου.

Σίγουρα δεν θα επιβράβευε το όνειρό μας στις αποχετευτικές διαδρομές.

Σε μικρότερη κλίμακα το ίδιο ισχύει και για τις λεωφορειακές συνδέσεις όπου γίνονται μεν γενικόλογες προτάσεις αλλά υπολείπονται σε σαφήνεια ακόμα και εκείνων που έγιναν πριν 43 χρόνια, όταν ο βραχνάς της μετακίνησης περιορίζονταν στο αν υπήρχε εναλλακτικό μέσο μεταφοράς των χαριτωμένων ιππἠλατων αμαξών.

Τότε, ποιό θα μπορούσε να είναι το όνειρο για την Κηφισιά μας;

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την σημερινή συνεισφορά μας στο όνειρο με τον ρεαλισμό του ΜΕΤΡΟ.

Κανείς μέχρι τώρα δεν το ανέφερε...

Η παντελής έλλειψη σχετικών προτάσεων δημιουργεί ερωτηματικά απο εκείνα που οι συνομωσιολόγοι ισχυρίζονται ότι σχετίζονται με τους περιβόητους ψεκασμούς στον ουρανό, γνωστούς ως chemtrails... Λενε λοιπόν οι συνομωσιολόγοι οτι αυτοί οι ψεκασμοί γίνονται για να μας επηρεάσουν τη διάθεση ή ακόμα και την σκέψη... Λετε;

Δεν θα επιμείνω στη λογική των πιθανών επιρροών στην σκέψη μας μεσω των ψεκασμών αλλά ακόμα και αν ήταν έτσι τα πράγματα θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί το μείγμα εκείνων των ουσιών που θα απέτρεπε τον οιονδήποτε κάτοικο του προαστίου μας απο το να σκεφτεί το ΜΕΤΡΟ ως συγκοινωνιακή λύση... Σε τέτοιο είδος ομαδικής παράκρουσης οχι τα χημικά αλλά ούτε η φαντασία του Πορτογάλου Νομπελίστα συγγραφέα Σκαραμάγκο δεν κατάφερε να οδηγήσει τους ήρωες των αλληγορικών μυθιστορημάτων του.

Προσωπικά, ως εχθρός της συνομωσιολογίας, δεν θα αποδεχτώ τέτοιους νοητικούς δρασκελισμούς και τέτοια πετάγματα της φαντασίας για να δικαιολογήσω το λογικό κενό.

Αντίθετα, θα επικεντρωθώ στην ουσία της πρότασης που απαιτεί την διαμόρφωση ενός σκεπτικού υπόγειων συγκοινωνιακών υποδομών.

Ισως υποστηριχτεί οτι αυτή η ανάγκη θα καλυφτεί απο τον κακοδιαχειριζόμενο σήμερα αλλά βασικό στις μετακινήσεις πολλών συνδημοτών μας ΗΣΑΠ.

Είναι ακριβές οτι ο ΗΣΑΠ σχεδιάζεται να φτάσει μέχρι το κατάστημα της ΑΒ Βασιλόπουλος στην Εθνική οδό σε πρώτη φάση και σε δεύτερη μέχρι τον Άγιο Στέφανο.

Είναι επίσης γεγονός οτι ανακαινίζεται εδώ και μήνες η τροχιακή υποδομή του ΗΣΑΠ όπως και το οτι όλοι οι σταθμοί εκσυγχρονίστηκαν λειτουργικά και αισθητικά για να υποδεχτούν τους Ολυμπιακούς επισκέπτες του 2004.

Είναι όμως προφανές ότι και μετά τις αναβαθμίσεις της τροχιακής υποδομής του, ο ΗΣΑΠ δεν θα γίνει ποτέ ΜΕΤΡΟ.

Το γιατί η βασική λύση στο συγκοινωνιακό πρόβλημα της Κηφισιάς είναι το ΜΕΤΡΟ όπως και το ποια θα μπορούσαν να είναι τα άλλα όνειρα ρυθμιστικών και χωροτακτικών σχεδίων και εφαρμογών θα τα αναλύσουμε σε επόμενα φύλλα της εφημερίδας.